شفاعت-٤
موجبات شفاعت (اموری که باعث می شوند فرد مورد شفاعت قرار گیرد): پشیمانی از گناه- محبت امام علی (ع) - زیارت ائمه (ع) - رحمت الهی- پاک شدن از برخی گناهان با عذاب در آخرت- وصیت کردن- رضایت خدا- تبعیت و پیروی- آمرزش خواهی- خواندن سوره قدر- گفتن تسبیحات اربعه با تسبیح تربت- نماز خواندن در مسجد کوفه- روابط اجتماعی خوب- خدمت به مؤمن
متفرقات: شفاعت به معنی دیگر
عبارت «شفاعة» در کتابهای الکافی (ط - الإسلامیة)، تحف العقول، من لا یحضره الفقیه، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، عیون أخبار الرضا علیه السلام، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، وسائل الشیعة بررسی شد.
١- ید، التوحید الْهَمْدَانِیُّ عَنْ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ قَالَ سَمِعْتُ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ ع یَقُولُ ... قَالَ ابْنُ أَبِی عُمَیْرٍ فَقُلْتُ لَهُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ فَکَیْفَ تَکُونُ الشَّفَاعَةُ لِأَهْلِ الْکَبَائِرِ وَ اللَّهُ تَعَالَى یَقُولُ وَ لا یَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى وَ هُمْ مِنْ خَشْیَتِهِ مُشْفِقُونَ وَ مَنْ یَرْکَبُ الْکَبَائِرَ لَا یَکُونُ مُرْتَضًى فَقَالَ یَا أَبَا أَحْمَدَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ یَرْتَکِبُ ذَنْباً إِلَّا سَاءَهُ ذَلِکَ وَ نَدِمَ عَلَیْهِ وَ قَدْ قَالَ النَّبِیُّ ص کَفَى بِالنَّدَمِ تَوْبَةً وَ قَالَ مَنْ سَرَّتْهُ حَسَنَةٌ وَ سَاءَتْهُ سَیِّئَةٌ فَهُوَ مُؤْمِنٌ فَمَنْ لَمْ یَنْدَمْ عَلَى ذَنْبٍ یَرْتَکِبُهُ فَلَیْسَ بِمُؤْمِنٍ وَ لَمْ تَجِبْ لَهُ الشَّفَاعَةُ وَ کَانَ ظَالِماً وَ اللَّهُ تَعَالَى یَقُولُ ما لِلظَّالِمِینَ مِنْ حَمِیمٍ وَ لا شَفِیعٍ یُطاعُ فَقُلْتُ لَهُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ کَیْفَ لَا یَکُونُ مُؤْمِناً مَنْ لَمْ یَنْدَمْ عَلَى ذَنْبٍ یَرْتَکِبُهُ فَقَالَ یَا أَبَا أَحْمَدَ مَا مِنْ أَحَدٍ یَرْتَکِبُ کَبِیرَةً مِنَ الْمَعَاصِی وَ هُوَ یَعْلَمُ أَنَّهُ سَیُعَاقَبُ عَلَیْهَا إِلَّا نَدِمَ عَلَى مَا ارْتَکَبَ وَ مَتَى نَدِمَ کَانَ تَائِباً مُسْتَحِقّاً لِلشَّفَاعَةِ وَ مَتَى لَمْ یَنْدَمْ عَلَیْهَا کَانَ مُصِرّاً وَ الْمُصِرُّ لَا یُغْفَرُ لَهُ لِأَنَّهُ غَیْرُ مُؤْمِنٍ بِعُقُوبَةِ مَا ارْتَکَبَ وَ لَوْ کَانَ مُؤْمِناً بِالْعُقُوبَةِ لَنَدِمَ ...
محمّدبن‌ابی‌عمیر گوید: شنیدم امام کاظم (علیه السلام) می‌فرمود: ... عرض کردم: ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) چگونه شفاعت شما شامل حال اهل گناهان کبیره می‌شود درحالی‌که خداوند میفرماید: «و آنان جز کسانی را که خدا از آنها خشنود است شفاعت نمی‌کنند و از بیم او لرزانند.» (انبیاء/۲۸)؛ و مسلّماً کسی که گناه کبیره میکند مورد رضایت خدا نیست. امام (علیه السلام) فرمود: ای ابااحمد هیچ مؤمنی نیست که گناهی کند مگر آنکه آن را زشت بداند و از آن پشیمان شود؛ و پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرموده است: «برای آنکه توبه کرده باشی همین‌قدر کافی است که پشیمان شده باشی»؛ و فرمود: هر که به خاطر انجام کارهای نیک خوشحال و به خاطر انجام کارهای زشت، ناراحت می‌شود مؤمن است و هر که برگناهی که کرده پشیمان نشود مؤمن نیست و شفاعت ما به او نمی‌رسد و ظالم محسوب می‌شود و خداوند فرمود: «ستمکاران را در آن روز نه خویشاوندی باشد و نه شفیعی که سخنش را بشنوند.» (غافر/۱۸) گفتم: «ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، چرا فردی که بر گناه خود پشیمان نشده مؤمن نیست»؟ امام (علیه السلام) فرمود: «ای ابا احمد هیچ‌کس نیست که گناه کبیره‌ای بکند و بداند که به خاطر انجام آن، مجازات می‌شود مگر آنکه از کرده‌ی خود پشیمان شود و هروقت که پشیمان شد مثل آن است که توبه کرده و مستحق شفاعت است ولی اگر پشیمان نشد یعنی به انجام آن اصرار دارد و فردی که به کبیره اصرار کند، بخشیده نمی‌شود چون به مجازات کاری که کرده ایمان ندارد؛ زیرا اگر به مجازات کار خود ایمان داشت حتماً پشیمان می‌شد».
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ٣٥١، ح ١
٧- قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ إِنَّ الرَّوْحَ وَ الرَّاحَةَ وَ الْفَلْجَ وَ الْعَوْنَ وَ النَّجَاحَ وَ الْبَرَکَةَ وَ الْکَرَامَةَ وَ الْمَغْفِرَةَ وَ الْمُعَافَاةَ وَ الْیُسْرَ وَ الْبُشْرَى وَ الرِّضْوَانَ وَ الْقُرْبَ وَ النَّصْرَ وَ التَّمَکُّنَ وَ الرَّجَاءَ وَ الْمَحَبَّةَ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لِمَنْ تَوَلَّى عَلِیّاً وَ ائْتَمَّ بِهِ وَ بَرِئَ مِنْ عَدُوِّهِ وَ سَلَّمَ لِفَضْلِهِ وَ لِلْأَوْصِیَاءِ مِنْ بَعْدِهِ حَقّاً عَلَیَّ أَنْ أُدْخِلَهُمْ فِی شَفَاعَتِی وَ حَقٌّ عَلَى رَبِّی تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَنْ یَسْتَجِیبَ لِی فِیهِمْ فَإِنَّهُمْ أَتْبَاعِی وَ مَنْ تَبِعَنِی فَإِنَّهُ مِنِّی.
امام باقر علیه السلام (از قول پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله چنان که مجلسى گوید) فرمود: همانا نسیم رحمت و آسودگى و پیروزى و کمک و کامیابى و برکت و بزرگوارى و آمرزش و ایمنى و توانگرى و مژده و رضوان و تقرب و یارى و توانائى و امید و دوستى خداى عز و جل براى کسى است که على (ع) را دوست بدارد و اطاعتش کند و از دشمنش بیزارى جوید و به فضیلت او و جانشینانش معترف باشد؛ بر من است که ایشان را در شفاعتم در آورم و بر پروردگار من - تبارک و تعالى- است که شفاعت مرا نسبت بایشان بپذیرد، زیرا آنها پیرو منند و هر که پیروى من کند از آن من است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢١٠، ح ٧
٥- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ أَتَى مَکَّةَ حَاجّاً وَ لَمْ یَزُرْنِی إِلَى الْمَدِینَةِ جَفَوْتُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ مَنْ أَتَانِی زَائِراً وَجَبَتْ لَهُ شَفَاعَتِی وَ مَنْ وَجَبَتْ لَهُ شَفَاعَتِی وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ مَاتَ فِی أَحَدِ الْحَرَمَیْنِ- مَکَّةَ وَ الْمَدِینَةِ لَمْ یُعْرَضْ وَ لَمْ یُحَاسَبْ وَ مَنْ مَاتَ مُهَاجِراً إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حُشِرَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَعَ أَصْحَابِ بَدْرٍ.
رسول خدا صلّى اللّه علیه و اله فرمود: هرکس براى انجام حجّ به مکّه برود و در مدینه مرا زیارت ننماید او را در روز قیامت رها خواهم نمود.
و هرکس به زیارت من بیاید شفاعت من بر او واجب مى‌شود و به هرکسى که شفاعت من واجب شد بهشت بر او واجب مى‌شود و هرکس در یکى از حرم‌هاى مکّه و مدینه بمیرد بر او تعرّض و حساب نمى‌شود و هرکس به هنگام مهاجرت به سوى خداوند متعال بمیرد خداوند روز قیامت او را با شهداى بدر محشور خواهد فرمود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٥٤٨، ح ٥
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ أَتَانِی زَائِراً کُنْتُ شَفِیعَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ.
رسول خدا صلّى اللّٰه علیه و آله و سلّم فرمودند: کسى که به زیارت من آید من در روز قیامت شفیع او خواهم بود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٥٤٨، ح ٣
عَنِ الْمُعَلَّى أَبِی شِهَابٍ قَالَ: قَالَ الْحُسَیْنُ ع لِرَسُولِ اللَّهِ ص یَا أَبَتَاهْ مَا لِمَنْ زَارَکَ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَا بُنَیَّ مَنْ زَارَنِی حَیّاً أَوْ مَیِّتاً أَوْ زَارَ أَبَاکَ أَوْ زَارَ أَخَاکَ أَوْ زَارَکَ کَانَ حَقّاً عَلَیَّ أَنْ أَزُورَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ أُخَلِّصَهُ مِنْ ذُنُوبِهِ.
حضرت ابى عبد الله الحسین صلوات اللّٰه علیه به جناب رسول صلّى اللّٰه علیه و آله و سلّم عرض کردند: پاداش کسى که شما را زیارت کند چیست؟ پیامبر صلّى اللّٰه علیه و آله و سلّم فرمودند: پسرم، کسى که من را در حال حیات و بعد از آن زیارت کند یا به زیارت تو یا برادرت آید بر من لازم است که در روز قیامت به زیارتش رفته و او را از [عذاب] گناهانش نجات دهم.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٥٤٨، ح ٤
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ أَتَى مَکَّةَ حَاجّاً وَ لَمْ یَزُرْنِی إِلَى الْمَدِینَةِ جَفَوْتُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ مَنْ أَتَانِی زَائِراً وَجَبَتْ لَهُ شَفَاعَتِی وَ مَنْ وَجَبَتْ لَهُ شَفَاعَتِی وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ وَ مَنْ مَاتَ فِی أَحَدِ الْحَرَمَیْنِ- مَکَّةَ وَ الْمَدِینَةِ لَمْ یُعْرَضْ وَ لَمْ یُحَاسَبْ وَ مَنْ مَاتَ مُهَاجِراً إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حُشِرَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَعَ أَصْحَابِ بَدْرٍ.
رسول خدا صلّى اللّٰه علیه و آله و سلّم فرمودند: هر که براى اعمال حج به مکّه رفته و سپس من را در مدینه زیارت نکند من نیز در روز قیامت به او جفا خواهم کرد و کسى که من را زیارت نماید شفاعت من نصیبش مى‌گردد و کسى که از شفاعت من بهره‌مند شود بهشت بر او واجب مى‌گردد، سپس فرمود: و کسى که در یکى از دو حرم (مکّه و مدینه) از دنیا برود او را در موقف حساب نیاورده و مهاجر الى الله محسوب شده و روز قیامت با اصحاب بدر محشور مى‌گردد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٥٤٨، ح ٥
٤- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: التَّرَحُّمُ عَلَى جِهَتَیْنِ جِهَةِ الْوَلَایَةِ وَ جِهَةِ الشَّفَاعَةِ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: ترحم کردن بر دو جهت است: جهت ولایت و جهت شفاعت. (به نظر می آید یعنی شفاعت یکی از نتایج رحمت است.)
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٣، ص ١٨٧، ح ٤
پاک شدن از برخی گناهان با عذاب در آخرت
٩- عَنْ أَبِی شِبْلٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع رَجُلٌ مُسْلِمٌ ابْتُلِیَ فَفَجَرَ بِجَارِیَةِ أَخِیهِ فَمَا تَوْبَتُهُ قَالَ یَأْتِیهِ فَیُخْبِرُهُ وَ یَسْأَلُهُ أَنْ یُجْعَلَ مِنْ ذَلِکَ فِی حِلٍّ وَ لَا یَعُودُ قَالَ قُلْتُ فَإِنْ لَمْ یَجْعَلْهُ مِنْ ذَلِکَ فِی حِلٍّ قَالَ قَدْ لَقِیَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُوَ زَانٍ خَائِنٌ قَالَ قُلْتُ فَالنَّارُ مَصِیرُهُ قَالَ شَفَاعَةُ مُحَمَّدٍ ص وَ شَفَاعَتُنَا تَحْبَطُ بِذُنُوبِکُمْ یَا مَعْشَرَ الشِّیعَةِ فَلَا تَعُودُونَ وَ تَتَّکِلُونَ عَلَى شَفَاعَتِنَا فَوَ اللَّهِ مَا یَنَالُ شَفَاعَتَنَا إِذَا رَکِبَ هَذَا حَتَّى یُصِیبَهُ أَلَمُ الْعَذَابِ وَ یَرَى هَوْلَ جَهَنَّمَ.
ابى شبل گوید: به امام صادق علیه السّلام گفتم: مرد مسلمانى گرفتار شد و با کنیز برادرش زنا نمود؛ توبه‌اش چگونه است؟ فرمود: باید بیاید و به برادرش خبر دهد و از او بخواهد که او را به جهت این عملش حلال کند و دیگر چنین کارى را تکرار نکند. گفتم: اگر برادرش او را حلال نکند؟ فرمود: به راستى که خداوند را در حالى ملاقات مى‌کند که زناکار خیانت‌کار است.
گفتم: پس جایگاهش آتش دوزخ است؟ فرمود: اى شیعیان! شفاعت حضرت محمد صلّى اللّه علیه و آله و شفاعت ما، گناهان شما را مى‌ریزد. پس بازنگردید و بر شفاعت ما تکیه کنید. پس به خدا سوگند! در صورتى که مرتکب چنین گناهى شده باشد به شفاعت ما نمى‌رسد تا اینکه درد عذاب به او برسد و هول و ترس دوزخ را ببیند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٥، ص ٤٦٩، ح ٩
١- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ لَمْ یُحْسِنْ وَصِیَّتَهُ عِنْدَ الْمَوْتِ کَانَ نَقْصاً فِی مُرُوءَتِهِ وَ عَقْلِهِ قِیلَ یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ کَیْفَ یُوصِی الْمَیِّتُ قَالَ إِذَا حَضَرَتْهُ وَفَاتُهُ وَ اجْتَمَعَ النَّاسُ إِلَیْهِ قَالَ اللَّهُمَّ فاطِرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ عالِمَ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ الرَّحْمَنَ الرَّحِیمَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَعْهَدُ إِلَیْکَ فِی دَارِ الدُّنْیَا أَنِّی أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَحْدَکَ لَا شَرِیکَ لَکَ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُکَ وَ رَسُولُکَ وَ أَنَّ الْجَنَّةَ حَقٌّ وَ أَنَّ النَّارَ حَقٌّ وَ أَنَّ الْبَعْثَ حَقٌّ وَ أَنَّ الْحِسَابَ حَقٌّ وَ الْقَدَرَ وَ الْمِیزَانَ حَقٌّ وَ أَنَّ الدِّینَ کَمَا وَصَفْتَ وَ أَنَّ الْإِسْلَامَ کَمَا شَرَعْتَ وَ أَنَّ الْقَوْلَ کَمَا حَدَّثْتَ وَ أَنَّ الْقُرْآنَ کَمَا أَنْزَلْتَ وَ أَنَّکَ أَنْتَ اللَّهُ الْحَقُّ الْمُبِینُ جَزَى اللَّهُ مُحَمَّداً ص خَیْرَ الْجَزَاءِ وَ حَیَّا اللَّهُ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ بِالسَّلَامِ اللَّهُمَّ یَا عُدَّتِی عِنْدَ کُرْبَتِی وَ یَا صَاحِبِی عِنْدَ شِدَّتِی وَ یَا وَلِیَّ نِعْمَتِی إِلَهِی وَ إِلَهَ آبَائِی لَا تَکِلْنِی إِلَى نَفْسِی طَرْفَةَ عَیْنٍ أَبَداً فَإِنَّکَ إِنْ تَکِلْنِی إِلَى نَفْسِی طَرْفَةَ عَیْنٍ أَقْرُبْ مِنَ الشَّرِّ وَ أَبْعُدْ مِنَ الْخَیْرِ فَآنِسْ فِی الْقَبْرِ وَحْشَتِی وَ اجْعَلْ لِی عَهْداً یَوْمَ أَلْقَاکَ مَنْشُوراً ثُمَّ یُوصِی بِحَاجَتِهِ وَ تَصْدِیقُ هَذِهِ الْوَصِیَّةِ فِی الْقُرْآنِ فِی السُّورَةِ الَّتِی یَذْکُرُ فِیهَا مَرْیَمَ فِی قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَ لا یَمْلِکُونَ الشَّفاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً فَهَذَا عَهْدُ الْمَیِّتِ وَ اَلْوَصِیَّةُ حَقٌّ عَلَى کُلِّ مُسْلِمٍ أَنْ یَحْفَظَ هَذِهِ اَلْوَصِیَّةَ وَ یُعَلِّمَهَا وَ قَالَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ عَلَّمَنِیهَا رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ عَلَّمَنِیهَا جَبْرَئِیلُ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ.
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمودند: کسى که به هنگام مرگ وصیت خوب و کاملى نکند، در جوانمردى و عقلش نقص و کاستى است.
عرض کردند: اى پیامبر خدا! انسان محتضر چگونه وصیت کند؟
فرمود: هنگامى که زمان مرگش فرا رسید و مردم کنارش جمع شدند بگوید:
اللّهمّ فاطر السّماوات و الأرض عالم الغیب و الشّهادة الرّحمن الرّحیم اللّهمّ إنّی أعهد إلیک فی دار الدّنیا أنّی أشهد أن لا إله إلاّ أنت وحدک لا شریک لک و أنّ محمّدا عبدک و رسولک و أنّ الجنّة حقّ و أنّ النّار حقّ و أنّ البعث حقّ و أنّ الحساب حقّ و القدر و المیزان حقّ و أنّ الدّین کما و صفت و أنّ الإسلام کما شرعت و أنّ القول کما حدّثت و أنّ القرآن کما أنزلت و أنّک أنت اللّه الحقّ المبین جزى اللّه محمّدا صلّى اللّه علیه و آله خیر الجزاء و حیّا اللّه محمّدا و آل محمّد بالسّلام. اللّهمّ یا عدّتی عند کربتی و یا صاحبی عند شدّتی و یا ولیّ نعمتی إلهی و إله آبائی لا تکلنی إلى نفسی طرفة عین أبدا، فإنّک إن تکلنی إلى نفسی طرفة عین أقرب من الشّرّ و أبعد من الخیر فانس فی القبر وحشتی و اجعل لی عهدا یوم ألقاک منشورا.
سپس به نیازهاى خود وصیت کند.
این وصیت در قرآن کریم در سوره مریم تصدیق شده است، آنجا که خداوند عزّ و جل مى‌فرماید: «و شفاعت نمى‌یابند مگر کسانى که نزد خداوند رحمان عهد و پیمانى بسته‌اند».
پس این عهد و پیمان میّت است و بر عهده هر مسلمانى است که این وصیت را به خاطر بسپارد و به دیگران نیز بیاموزد.
و امیر مؤمنان على علیه السّلام فرمود: پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و آله این وصیت را به من تعلیم و آموزش داد و پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: جبرئیل علیه السّلام این وصیت را به من تعلیم و آموزش داد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٧، ص ٢، ح ١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع): ... وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ لَیْسَ یُغْنِی عَنْکُمْ مِنَ اللَّهِ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِهِ شَیْئاً لَا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِیٌّ مُرْسَلٌ وَ لَا مَنْ دُونَ ذَلِکَ فَمَنْ سَرَّهُ أَنْ تَنْفَعَهُ شَفَاعَةُ الشَّافِعِینَ عِنْدَ اللَّهِ فَلْیَطْلُبْ إِلَى اللَّهِ أَنْ یَرْضَى عَنْهُ- وَ اعْلَمُوا أَنَّ أَحَداً مِنْ خَلْقِ اللَّهِ لَمْ یُصِبْ رِضَا اللَّهِ إِلَّا بِطَاعَتِهِ وَ طَاعَةِ رَسُولِهِ وَ طَاعَةِ وُلَاةِ أَمْرِهِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ ص وَ مَعْصِیَتُهُمْ مِنْ مَعْصِیَةِ اللَّهِ وَ لَمْ یُنْکِرْ لَهُمْ فَضْلًا عَظُمَ أَوْ صَغُرَ ...
امام صادق علیه السّلام فرمود: بدانید که هیچ یک از خلایق الهى اعم از فرشته مقرّب و نه پیامبر مرسل و نه هیچ موجود دیگرى شما را از خدا بىنیاز نمىکند. هر که مىخواهد نزد خدا شفاعت شافعان بدو سود بخشد باید از خدا بخواهد که از او خشنود گردد و بدانید که هیچ کس به خشنودى خدا نرسد مگر به فرمانبرى از او و پیامبرش و والیان امر او از خاندان محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و سرکشى از آنها سرکشى از خداست اگر چه فضل آنها را چه کم چه زیاد منکر نشود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١١، ح ١
قَالَ عَلِی بْنِ موسی الرِّضَا (ع): إِنَّ لِکُلِّ إِمَامٍ عَهْداً فِی عُنُقِ أَوْلِیَائِهِ وَ شِیعَتِهِ وَ إِنَّ مِنْ تَمَامِ الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ وَ حُسْنِ الْأَدَاءِ زِیَارَةَ قُبُورِهِمْ فَمَنْ زَارَهُمْ رَغْبَةً فِی زِیَارَتِهِمْ وَ تَصْدِیقاً بِمَا رَغِبُوا فِیهِ کَانَ أَئِمَّتُهُمْ شُفَعَاءَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ.
امام علی بن موسی رضا (ع) فرمودند: براى هر امامى برعهده اولیا و شیعیاش پیمانى است و از تمام و کامل بودن وفاى به عهد و بهتر ادا نمودن آن زیارت قبور آن بزرگواران است. پس هرکس با میل و رغبت آنها را زیارت نماید و مواردى را که آنها رغبت دارند قبول نماید ائمه ایشان در روز قیامت شفیعانشان خواهند بود. (این قاعده درباره هر امام و شیعه ای هست حتی ائمه و شیعیان کفر)
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٥٦٧، ح ٢
قَالَ عَلِیٌّ علیه السّلام: لَا شَفِیعَ أَنْجَحُ مِنَ الِاسْتِغْفَارِ.
امام على علیه السّلام فرمودند: هیچ شفاعت کننده ای نتیجه بخش تر (کارآمدتر) از آمرزشخواهى نیست.
تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص ١٩٥، ح ٣٨٣٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) أَنَّهُ قَالَ: مَنْ قَرَأَهَا فِی صَلَاةٍ رُفِعَتْ فِی عِلِّیِّینَ مَقْبُولَةً مُضَاعَفَةً وَ مَنْ قَرَأَهَا ثُمَّ دَعَا رُفِعَ دُعَاؤُهُ إِلَى اللَّوْحِ الْمَحْفُوظِ مُسْتَجَاباً وَ مَنْ قَرَأَهَا حُبِّبَ إِلَى النَّاسِ فَلَوْ طَلَبَ مِنْ رَجُلٍ أَنْ یَخْرُجَ مِنْ مَالِهِ بَعْدَ قِرَاءَتِهَا حِینَ یُقَابِلُهُ لَفَعَلَ وَ مَنْ خَافَ سُلْطَاناً فَقَرَأَهَا حِینَ یَنْظُرُ إِلَى وَجْهِهِ غُلِبَ لَهُ وَ مَنْ قَرَأَهَا حِینَ یُرِیدُ الْخُصُومَةَ أُعْطِیَ الظَّفَرَ وَ مَنْ یَشْفَعُ بِهَا إِلَى اللَّهِ تَعَالَى شَفَّعَهُ وَ أَعْطَاهُ سُؤْلَهُ.
امام صادق علیه السّلام فرمودند: هر که در نمازی سوره قدر را بخواند، نمازش قبول شده با اجر مضاعف در علیّین بالا می رود و هر که سوره قدر را بخواند و بعد از آن دعا کند دعایش در حالی که مستجاب شده است تا لوح محفوظ بالا می رود. کسی که آن را بخواند محبوب مردم می شود پس اگر از مردی بخواهد که پس از خواندن آن هنگام ملاقات، از پولش خارج شود، این کار را انجام می دهد؛ و کسی که از سلطانی بترسد هنگام نگاه به چهره اش بخواند بر او غلبه می کند و کسی که هنگام دشمنی آن را بخواند پیروزی می یابد و کسی که با آن شفاعت بخواهد از خدای تعالی او را شفاعت می کند و خواسته اش را به او می دهد. (این شفاعت شفاعت در آخرت نیست.)
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨٩، ص ٣٣٠
گفتن تسبیحات اربعه با تسبیح تربت
٦٥- عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع قَالَ: مَنْ أَدَارَ الطِّینَ مِنَ التُّرْبَةِ فَقَالَ سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکْبَرُ مَعَ کُلِّ حَبَّةٍ مِنْهَا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِهَا سِتَّةَ آلَافِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا سِتَّةَ آلَافِ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ سِتَّةَ آلَافِ دَرَجَةٍ وَ أَثْبَتَ لَهُ مِنَ الشَّفَاعَةِ مِثْلَهَا.
امام رضا علیه السلام فرمودند: هر که تسبیح تربت (امام حسین علیه السلام) را بچرخاند و بگوید: «سُبحانَ الله و الْحَمدُ لله و لا اِلهَ اِلا الله و الله اَکْبر» با [گفتن] هر دانه اى از آن، خداوند شش هزار نیکى برایش مى نویسد و شش هزار بدى را از او پاک کند و شش هزار درجه او را بالا بَرد و همین اندازه برایش شفاعت ثبت مى کند.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٩٨، ص ١٣٣، ح ٦٥
٦٩٦- وَ رُوِیَ عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ أَنَّهُ قَالَ: بَیْنَا نَحْنُ ذَاتَ یَوْمٍ حَوْلَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فِی مَسْجِدِ الْکُوفَةِ إِذْ قَالَ یَا أَهْلَ الْکُوفَةِ لَقَدْ حَبَاکُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِمَا لَمْ یَحْبُ بِهِ أَحَداً مِنْ فَضْلِ مُصَلَّاکُمْ بَیْتِ آدَمَ- وَ بَیْتِ نُوحٍ وَ بَیْتِ إِدْرِیسَ وَ مُصَلَّى إِبْرَاهِیمَ الْخَلِیلِ- وَ مُصَلَّى أَخِی الْخَضِرِ ع وَ مُصَلَّایَ وَ إِنَّ مَسْجِدَکُمْ هَذَا لَأَحَدُ الْأَرْبَعَةِ الْمَسَاجِدِ الَّتِی اخْتَارَهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِأَهْلِهَا وَ کَأَنِّی بِهِ قَدْ أُتِیَ بِهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِی ثَوْبَیْنِ أَبْیَضَیْنِ یَتَشَبَّهُ بِالْمُحْرِمِ وَ یَشْفَعُ لِأَهْلِهِ وَ لِمَنْ یُصَلِّی فِیهِ فَلَا تُرَدُّ شَفَاعَتُهُ وَ لَا تَذْهَبُ الْأَیَّامُ وَ اللَّیَالِی حَتَّى یُنْصَبَ الْحَجَرُ الْأَسْوَدُ فِیهِ وَ لَیَأْتِیَنَّ عَلَیْهِ زَمَانٌ یَکُونُ مُصَلَّى الْمَهْدِیِّ مِنْ وُلْدِی وَ مُصَلَّى کُلِّ مُؤْمِنٍ وَ لَا یَبْقَى عَلَى الْأَرْضِ مُؤْمِنٌ إِلَّا إِلاَّ کَانَ بِهِ أَوْ حَنَّ قَلْبُهُ إِلَیْهِ فَلاَ تَهْجُرُوهُ وَ تَقَرَّبُوا إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِالصَّلاَةِ فِیهِ وَ اِرْغَبُوا إِلَیْهِ فِی قَضَاءِ حَوَائِجِکُمْ فَلَوْ یَعْلَمُ اَلنَّاسُ مَا فِیهِ مِنَ اَلْبَرَکَةِ لَأَتَوْهُ مِنْ أَقْطَارِ اَلْأَرْضِ وَ لَوْ حَبْواً عَلَى اَلثَّلْجِ.
از اصبغ بن نباته روایت شده که گفت: روزى از روزها که ما در مسجد کوفه گرد امیر المؤمنین صلوات اللّٰه علیه جمع شده بودیم آن حضرت فرمود: اى مردم کوفه همانا خداوند عزّ و جلّ شما را عطائى فرموده که آن را به هیچ کس دیگر محبّت و ارزانى نفرموده است. از نظر فضیلت جایگاه نمازتان مسجد کوفه که خانه حضرت آدم و خانه حضرت نوح و خانه حضرت ادریس و نمازگاه حضرت ابراهیم خلیل و نمازگاه برادرم حضرت خضر علیهم السّلام و نمازگاه خود من است و همانا این مسجد شما یکى از چهار مسجدى است که خداوند عزّ و جلّ آن را براى اهل اینجا برگزیده است و گوئى هم اکنون آن را مینگرم که در روز قیامت با دو جامه سفید شبیه به شخص محرم آن را آورده‌اند که براى اهل خود و براى کسى که در آنجا نماز گزارده است شفاعت میکند و شفاعتش مورد قبول قرار گرفته و ردّ نخواهد شد و روزها و شبها نمیگذرد تا آنکه حجر الأسود را در آنجا نصب کنند و البتّه زمانى چنین خواهد شد که اینجا نمازگاه مهدى از فرزندان من گردد و محلّ نماز هر مؤمنى باشد و هیچ مؤمنى بر روى زمین نباشد مگر آنکه (متوجّه) اینجا باشد یا دلش مشتاق اینجا باشد، پس این مسجد را ترک نکنید و آن را غریب نگذارید و با نماز خواندن در اینجا به خداوند عزّ و جلّ تقرّب جوئید و روى به خداوند آورده و از او حاجات خود را طلب کنید که برآورده شود، اگر مردم میدانستند چه برکتى در این مسجد است هر آینه از گوشه و کنار عالم روى بدان مى‌آوردند اگر چه خود را بسینه بر روى برف بکشانند. شرح: «ائمّه علیهم السّلام این فضیلت‌ها را براى مسجد کوفه از آن جهت ذکر کرده‌اند که مردم بدانند و فریب تبلیغات طرفداران خلفاى اموى را که راجع به مسجد بیت المقدّس بیش از حد مبالغه کرده‌اند و برترى آن را بر سایر مساجد حتّى مسجد کوفه مسلّم میدانند نخورند».
من لا یحضره الفقیه، ج ١، ص ٢٣١، ح ٦٩٦
١٥٩٦٢- قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ أَقْرَبَکُمْ مِنِّی غَداً وَ أَوْجَبَکُمْ عَلَیَّ شَفَاعَةً أَصْدَقُکُمْ لِلْحَدِیثِ وَ آدَاکُمْ لِلْأَمَانَةِ وَ أَحْسَنُکُمْ خُلُقاً وَ أَقْرَبُکُمْ مِنَ النَّاسِ.
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمودند: نزدیکترین شما در روز رستاخیز به من و نیز سزاوارترین شما به شفاعت من کسى است که راستگوتر است و خوش‌خلق‌تر بوده و بیش‌از دیگران در اداى امانت و نزدیکى به مردم کوشا باشد.
وسائل الشیعة، ج ١٢، ص ١٦٣، ح ١٥٩٦٢
٤٩- م، تفسیر الإمام الْعَسْکَرِیِّ علیه السلام: ... فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ أَضَافَ هَذِهِ الرَّحْمَةَ إِلَى تِسْعٍ وَ تِسْعِینَ رَحْمَةً فَیَرْحَمُ بِهَا أُمَّةَ مُحَمَّدٍ ثُمَّ یُشَفِّعُهُمْ فِیمَنْ یُحِبُّونَ لَهُ الشَّفَاعَةَ مِنْ أَهْلِ الْمِلَّةِ حَتَّى إِنَّ الْوَاحِدَ لَیَجِیءُ إِلَى مُؤْمِنٍ مِنَ الشِّیعَةِ فَیَقُولُ اشْفَعْ لِی فَیَقُولُ وَ أَیُّ حَقٍّ لَکَ عَلَیَّ فَیَقُولُ سَقَیْتُکَ یَوْماً فَیَذْکُرُ ذَلِکَ فَیَشْفَعُ لَهُ فَیُشَفَّعُ فِیهِ وَ یَجِیئُهُ آخَرُ فَیَقُولُ إِنَّ لِی عَلَیْکَ حَقّاً فَاشْفَعْ لِی فَیَقُولُ وَ مَا حَقُّکَ عَلَیَّ فَیَقُولُ اسْتَظَلْتَ بِظِلِّ جِدَارِی سَاعَةً فِی یَوْمٍ حَارٍّ فَیَشْفَعُ لَهُ فَیُشَفَّعُ فِیهِ وَ لَا یَزَالُ یَشْفَعُ حَتَّى یُشَفَّعَ فِی جِیرَانِهِ وَ خُلَطَائِهِ وَ مَعَارِفِهِ فَإِنَّ الْمُؤْمِنَ أَکْرَمُ عَلَى اللَّهِ مِمَّا یَظُنُّونَ ...
امام حسن عسکری علیه السّلام فرمودند: پس؛ آنگاه که روز رستاخیز، فرا رسد [رحمت واحد] را به نود و نه بخش دیگر، بیفزاید! و با آن، به امّت (جلیل) محمّد (صلّى الله علیه و آله) رحمت آورد! آنگاه؛ در باره کسانى از أهل این ملّت-که برایشان خواهان شفاعت‌اند-شفیعشان گرداند. تا اینکه؛ فردى پیش مؤمن شیعه مى‌آید و میگوید: شفاعتم کن! و (او) گوید: چه حقّى بر من دارى؟ میگوید: روزى، ترا آب دادم. -آنچه رخ داده، بیادش آورد- پس؛ شفاعتش کند و شفاعتش در او قبول افتد؛ و دیگرى مى‌آید و میگوید: براستى؛ بر تو حقّى دارم! پس؛ شفاعتم کن! میگوید: و حق تو، بر من چیست؟ جواب میدهد: ساعتى در روز گرم، بسایه دیوارم پناهنده شدى! پس؛ شفاعتش کند و شفاعت در باره او، قبول افتد؛ و دائما؛ شفاعت کند! حتّى شفاعت او، در باره آشنایان و همنشینان و همسایگانش پذیرفته شود؛ و یقینا؛ مؤمن، نزد خدا، از آنچه گمان ببرید، گرامى‌تر است!
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨٩، ص ٢٥٠، ح ٧٦
عَنْ یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَوَرَدَ عَلَیْهِ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ فَقَالَ إِنِّی رَجُلٌ صَاحِبُ کَلَامٍ وَ فِقْهٍ وَ فَرَائِضَ وَ قَدْ جِئْتُ لِمُنَاظَرَةِ أَصْحَابِکَ ... ثُمَّ قَالَ یَا هِشَامُ لَا تَکَادُ تَقَعُ تَلْوِی رِجْلَیْکَ إِذَا هَمَمْتَ بِالْأَرْضِ طِرْتَ مِثْلُکَ فَلْیُکَلِّمِ النَّاسَ فَاتَّقِ الزَّلَّةَ وَ الشَّفَاعَةُ مِنْ وَرَائِهَا إِنْ شَاءَ اللَّهُ.
یونس بن یعقوب گوید: خدمت امام صادق (ع) بودم که مردى از اهل شام بر آن حضرت وارد شد و گفت: من علم کلام و فقه و فرائض میدانم و براى مباحثه با اصحاب شما آمدهام ... سپس فرمود: اى هشام تو به هر دو پا بزمین نمیخورى (بطورى که هیچ گونه جوابى برایت نباشد) تا خواهى بزمین برسى پرواز میکنى (بمحض اینکه نشانه مغلوبیتت هویدا گردد خودت را نجات میدهى) مانند توئى باید با مردم سخن گوید. خود را از لغزش نگهدار، شفاعت ما دنبالش مى‌آید ان شاء اللَّه.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ١٧١، ح ٤
قَالَ الصَّادِقُ (ع): الْمَعْرُوفُ زَکَاةُ النِّعَمِ وَ الشَّفَاعَةُ زَکَاةُ الْجَاهِ وَ الْعِلَلُ زَکَاةُ الْأَبْدَانِ وَ الْعَفْوُ زَکَاةُ الظَّفَرِ وَ مَا أَدَّیْتَ زَکَاتَهُ فَهُوَ مَأْمُونُ السَّلَبِ.
امام صادق علیه السّلام فرمودند: احسان زکاة نعمتها است، شفاعت زکاة مقام و منصب است و بیماریها زکاة تن‌ها است و گذشت زکاة پیروزیست و هر چه را زکاة دهند از زوالش در امانند.
تحف العقول، ص ٣٨١
١- قَالَ الْفَضْلُ بْنُ شَاذَانَ: إِنْ سَأَلَ سَائِلٌ فَقَالَ أَخْبِرْنِی ... فَإِنْ قَالَ فَلِمَ أُمِرُوا بِالصَّلَاةِ عَلَى الْمَیِّتِ قِیلَ لِیَشْفَعُوا لَهُ وَ یَدْعُوا لَهُ بِالْمَغْفِرَةِ لِأَنَّهُ لَمْ یَکُنْ فِی وَقْتٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ أَحْوَجَ إِلَى الشَّفَاعَةِ فِیهِ وَ الطَّلَبِ وَ الِاسْتِغْفَارِ مِنْ تِلْکَ السَّاعَةِ فَإِنْ قَالَ فَلِمَ جُعِلَتْ خَمْسُ تَکْبِیرَاتٍ دُونَ أَنْ یُکَبَّرَ أَرْبَعاً أَوْ سِتّاً قِیلَ إِنَّ الْخَمْسَ إِنَّمَا أُخِذَتْ مِنَ الْخَمْسِ الصَّلَوَاتِ فِی الْیَوْمِ وَ اللَّیْلَةِ فَإِنْ قَالَ فَلِمَ لَمْ یَکُنْ فِیهَا رُکُوعٌ أَوْ سُجُودٌ قِیلَ لِأَنَّهُ إِنَّمَا أُرِیدَ بِهَذِهِ الصَّلَاةِ الشَّفَاعَةُ لِهَذَا الْعَبْدِ الَّذِی قَدْ تَخَلَّى عَمَّا خَلَّفَ وَ احْتَاجَ إِلَى مَا قَدَّم ...
امام رضا علیه السّلام فرمودند: ... پس اگر بگوید چرا مردم بنماز میت مأمور شدند باید در جواب گفته شود از براى آنکه مردم شفیع میت شوند و آمرزش او را از خدا طلب کنند زیرا که وقتى از اوقات احتیاج میت بشفاعت و طلب بخشیدن و آمرزش خداوند زیادتر از آن ساعت بعد از مرگ نیست پس اگر بگوید چرا نماز میت پنج تکبیر قرار داده شد و چهار یا شش تکبیر قرار داده نشد باید در جواب گفته شود که پنج تکبیر از پنج نماز روز و شب اخذ شده است. پس اگر بگوید چرا در نماز میت رکوع و سجود نیست باید در جواب گفته شود که مقصود این نماز شفاعت این بنده است که آنچه از براى او عقب افتاده واگذاشته است و محتاج بآن اعمالى است که از او صادر شده.
عیون أخبار الرضا (ع)، ج ٢، ص ١١٣، ح ١
٢- الْعِلَلُ، وَ مَجَالِسُ الصَّدُوقِ، وَ التَّوْحِیدُ، عَنْ زَیْدِ بْنِ عَلِیٍّ ع قَالَ: سَأَلْتُ أَبِی سَیِّدَ الْعَابِدِینَ ع فَقُلْتُ لَهُ یَا أَبَهْ أَخْبِرْنِی عَنْ جَدِّنَا رَسُولِ اللَّهِ ص لَمَّا عُرِجَ بِهِ إِلَى السَّمَاءِ وَ أَمَرَهُ رَبُّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِخَمْسِینَ صَلَاةً کَیْفَ لَمْ یَسْأَلْهُ التَّخْفِیفَ عَنْ أُمَّتِهِ حَتَّى قَالَ لَهُ مُوسَى بْنُ عِمْرَانَ ع ارْجِعْ إِلَى رَبِّکَ فَاسْأَلْهُ التَّخْفِیفَ فَإِنَّ أُمَّتَکَ لَا تُطِیقُ ذَلِکَ فَقَالَ یَا بُنَیَّ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص لَا یَقْتَرِحُ عَلَى رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا یُرَاجِعُهُ فِی شَیْءٍ یَأْمُرُهُ بِهِ فَلَمَّا سَأَلَهُ مُوسَى ع ذَلِکَ وَ صَارَ شَفِیعاً لِأُمَّتِهِ إِلَیْهِ لَمْ یَجُزْ لَهُ رَدُّ شَفَاعَةِ أَخِیهِ مُوسَى ع فَرَجَعَ إِلَى رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَسَأَلَهُ التَّخْفِیفَ إِلَى أَنْ رَدَّهَا إِلَى خَمْسِ صَلَوَاتٍ قَالَ فَقُلْتُ فَلِمَ لَمْ یَرْجِعْ إِلَى رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمْ یَسْأَلْهُ التَّخْفِیفَ بَعْدَ خَمْسَ صَلَوَاتٍ فَقَالَ یَا بُنَیَّ أَرَادَ ع أَنْ یُحَصِّلَ لِأُمَّتِهِ التَّخْفِیفَ مَعَ أَجْرِ خَمْسِینَ صَلَاةً لِقَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها أَ لَا تَرَى أَنَّهُ ع لَمَّا هَبَطَ إِلَى الْأَرْضِ نَزَلَ عَلَیْهِ جَبْرَئِیلُ ع فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ إِنَّ رَبَّکَ یُقْرِئُکَ السَّلَامَ وَ یَقُولُ إِنَّهَا خَمْسٌ بِخَمْسِینَ- ما یُبَدَّلُ الْقَوْلُ لَدَیَّ وَ ما أَنَا بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ.
زید بن على گوید از پدرم پرسیدم که جد ما رسول اللّٰه را بمعراج بردند و خدا باو پنجاه نماز تکلیف کرده چرا براى امتش تخفیف نخواست تا موسى بن عمران باو گفت برگرد و از پروردگارت تخفیف بخواه که امتت توان آن ندارند، فرمود اى پسر جان رسول خدا بالاى سخن خدا سخن نمیگفت و هر چه باو دستور میداد باو مراجعه نمیکرد ولى چون موسى این درخواست را از او کرد و شفیع امتش شد روا نبود شفاعت برادرش را رد کند و نزد خدا برگشت و تخفیف خواست تا به پنج نماز رسید. گوید گفتم پدر جان چرا با درخواست موسى از پنج نماز تخفیف نخواست؟ فرمود پسر جان خواست که امتش با این پنج نماز ثواب پنجاه نماز را ببرند براى آنکه خدا (سوره انعام-١٦٢) فرمود هر که حسنه‌اى آورد ده برابر اجر برد، ندانى که چون بزمین آمد جبرئیل باو نازل شد و گفت اى محمد پروردگارت بتو سلام رساند و میفرماید همان پنج به پنجاه است گفته من عوض نشود و من به بندگان ستم نکنم.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٧٩، ص ٢٥١، ح ٢
٢١٧٠٨- عَنِ النَّبِیِّ ص قَالَ: ... وَ مَنْ شَفَعَ لِأَخِیه شَفَاعَةً طَلَبَهَا نَظَرَ اللَّهُ إِلَیْهِ فَکَانَ حَقّاً عَلَى اللَّهِ أَنْ لَا یُعَذِّبَهُ أَبَداً فَإِنْ هُوَ شَفَعَ لِأَخِیهِ شَفَاعَةً مِنْ غَیْرِ أَنْ یَطْلُبَهَا کَانَ لَهُ أَجْرُ سَبْعِینَ شَهِیداً ...
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمودند: کسی که برادر مومنش از او درخواست شفاعت و مینجی گری کند و این شخص درخواست برادر مومنش را اجابت کند خداوند نظر لطفی به او می کند که سزاوار است که خدا او را اصلا عذاب نکند اگر انسان برای برادرش که از او درخواست شفاعت نکرده شفاعتی کند برای اوست ثواب هفتاد شهید.
وسائل الشیعة، ج ١٦، ص ٣٤٠، ح ٢١٧٠٨
٢١٧١٥- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ کَانَ وَصُولًا لِإِخْوَانِهِ بِشَفَاعَةٍ فِی دَفْعِ مَغْرَمٍ أَوْ جَرِّ مَغْنَمٍ ثَبَّتَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ قَدَمَیْهِ یَوْمَ تَزِلُّ فِیهِ الْأَقْدَامُ.
امام صادق علیه السّلام فرمودند: هر که با شفاعت در ادای قرض یا گرفتن غنائم به برادران خود نزدیک شود خدای عزوجل قدمهایش را محکم می کند در روزی که قدمها در آن می لغزد.
وسائل الشیعة، ج ١٦، ص ٣٤٢، ح ٢١٧١٥
٧٦- عَنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ یَشْفَعْ شَفَاعَةً حَسَنَةً أَوْ أَمَرَ بِمَعْرُوفٍ أَوْ نَهَى عَنْ مُنْکَرٍ أَوْ دَلَّ عَلَى خَیْرٍ أَوْ أَشَارَ بِهِ فَهُوَ شَرِیکٌ وَ مَنْ أَمَرَ بِسُوءٍ أَوْ دَلَّ عَلَیْهِ أَوْ أَشَارَ بِهِ فَهُوَ شَرِیکٌ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: هر که شفاعت کند (کسی را) شفاعتی نیکو یا امر به معروف یا نهى از منکر کند و یا به خیرى راهنمایى کند و یا به آن اشاره کند در ثواب آن شریک است و هر کس به چیز بد فرمان دهد یا به آن راهنمایى کند و یا اشاره کند، در گناه آن شریک است.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٢، ص ٢٤، ح ٧٦
١٣٨١٤- قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: مَنْ شَفَعَ شَفَاعَةً حَسَنَةً أَوْ أَمَرَ بِمَعْرُوفٍ فَإِنَّ الدَّالَّ عَلَى الْخَیْرِ کَفَاعِلِهِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: هر که شفاعت کند (کسی را) شفاعتی نیکو یا امر به معروف کند پس همانا راهنمایی کننده به خیر مانند انجام دهنده آن است.
مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج ١٢، ص ١٧٨، ح ١٣٨١٤
