حضرت عیسی (ع) - ١
مبانی: خلقت حضرت عیسی (ع)- پیامبر اولوالعزم- دلیل معجزات حضرت عیسی (ع)- انجیل کتاب حضرت عیسی (ع)- امت حضرت عیسی (ع)
عظمت: اسم اعظم- جایگاه در عرش- راه رفتن روی آب- معجزه حضرت عیسی (ع)- انکار حضرت عیسی (ع) نشانه بی دینی
ویژگی: اطاعت کامل از خدا- تواضع- گریه و خنده حضرت عیسی (ع)
ائمه و حضرت عیسی (ع): رسول خدا (ص) و حضرت عیسی (ع)- امام علی (ع) و حضرت عیسی (ع)- امام صادق (ع) و حضرت عیسی (ع) - امام مهدی (عج) و حضرت عیسی (ع)
کلمه «عیسی» در همه کتابهای الکافی بررسی شد.
مبانی
عَنِ الْأَحْوَلِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع- عَنِ الرُّوحِ الَّتِی فِی آدَمَ ع قَوْلِهِ فَإِذا سَوَّیْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی قَالَ هَذِهِ رُوحٌ مَخْلُوقَةٌ وَ الرُّوحُ الَّتِی فِی عِیسَى مَخْلُوقَةٌ.
احول گوید: از حضرت صادق (ع) در باره روحى که در آدم (ع) دمیده شد پرسیدم که خدا فرماید: (٣٨ سوره ١١) «چون او را برابر ساختم و از روح خود در او دمیدم» حضرت فرمود: آن روح مخلوقست و هم روحى که در عیسى بود مخلوق بود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ١٣٣، ح ١
عَنْ حُمْرَانَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع- عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ رُوحٌ مِنْهُ قَالَ هِیَ رُوحُ اللَّهِ مَخْلُوقَةٌ خَلَقَهَا اللَّهُ فِی آدَمَ وَ عِیسَى.
حمران گوید: از امام صادق (ع) راجع بقول خداى عز و جل «و روح منه» پرسیدم، فرمود آن روح آفریده است که آن را خدا در آدم و عیسى پدید آورد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ١٣٣، ح ٢
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: سَادَةُ النَّبِیِّینَ وَ الْمُرْسَلِینَ خَمْسَةٌ وَ هُمْ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَ عَلَیْهِمْ دَارَتِ الرَّحَى- نُوحٌ وَ إِبْرَاهِیمُ وَ مُوسَى وَ عِیسَى وَ مُحَمَّدٌ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ عَلَى جَمِیعِ الْأَنْبِیَاءِ.
امام صادق (ع) فرمودند: آقا و سرور پیغمبران و رسولان پنج نفرند که ایشان اولو العزم رسولانند و آسیاى نبوت و رسالت گرد آنها میچرخد و ایشان: نوح و ابراهیم و موسى و عیسى و محمد است درود خدا بر محمد و خاندانش و بر تمام پیغمبران.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ١٧٥، ح ٣
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ أَوَّلَ وَصِیٍّ کَانَ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ هِبَةُ اللَّهِ بْنُ آدَمَ وَ مَا مِنْ نَبِیٍّ مَضَى إِلَّا وَ لَهُ وَصِیٌّ وَ کَانَ جَمِیعُ الْأَنْبِیَاءِ مِائَةَ أَلْفِ نَبِیٍّ وَ عِشْرِینَ أَلْفَ نَبِیٍّ مِنْهُمْ خَمْسَةٌ أُولُو الْعَزْمِ- نُوحٌ وَ إِبْرَاهِیمُ وَ مُوسَى وَ عِیسَى وَ مُحَمَّدٌ ع وَ إِنَّ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ کَانَ هِبَةَ اللَّهِ لِمُحَمَّدٍ وَ وَرِثَ عِلْمَ الْأَوْصِیَاءِ وَ عِلْمَ مَنْ کَانَ قَبْلَهُ أَمَا إِنَّ مُحَمَّداً وَرِثَ عِلْمَ مَنْ کَانَ قَبْلَهُ مِنَ الْأَنْبِیَاءِ وَ الْمُرْسَلِینَ عَلَى قَائِمَةِ الْعَرْشِ مَکْتُوبٌ- حَمْزَةُ أَسَدُ اللَّهِ وَ أَسَدُ رَسُولِهِ وَ سَیِّدُ الشُّهَدَاءِ وَ فِی ذُؤَابَةِ الْعَرْشِ عَلِیٌّ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ فَهَذِهِ حُجَّتُنَا عَلَى مَنْ أَنْکَرَ حَقَّنَا وَ جَحَدَ مِیرَاثَنَا وَ مَا مَنَعَنَا مِنَ الْکَلَامِ وَ أَمَامَنَا الْیَقِینُ فَأَیُّ حُجَّةٍ تَکُونُ أَبْلَغَ مِنْ هَذَا.
امام باقر علیه السلام فرماید که: پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله فرمود: نخستین وصیى که در روى زمین بود، هبة اللَّه پسر آدم بود و هیچ پیغمبرى در نگذشت، جز اینکه او را وصیى بود و همه پیغمبران یک صد و بیست هزار تن بودند که پنج نفر آنها اولو العزمند، نوح و ابراهیم و موسى و عیسى و محمد علیهم السلام و على بن ابى طالب مانند هبة اللَّه است براى محمد و علم اوصیاء و پیشینیان خود را بارث برده است همانا محمد علم پیغمبران و مرسلین پیش از خود را بارث برده. بر پایه عرش نوشته است: حمزة (بن عبد المطلب) شیر خدا و شیر رسولش و سرور شهیدانست و در کنگره عرش نوشته است على علیه السلام امیر مؤمنان است، این است حجت ما بر کسى که حق ما را انکار کند و نسبت بمیراث ما جحود ورزد، چه مانعى از گفتن این مطالب داریم با آنکه مرگ در پیش است؟[علم و حجت در برابر ماست] پس چگونه حجتى از این رساتر مى‌شود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢٢٤، ح ٢
عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- فَاصْبِرْ کَما صَبَرَ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ فَقَالَ نُوحٌ وَ إِبْرَاهِیمُ وَ مُوسَى وَ عِیسَى وَ مُحَمَّدٌ ص قُلْتُ کَیْفَ صَارُوا أُولِی الْعَزْمِ قَالَ لِأَنَّ نُوحاً بُعِثَ بِکِتَابٍ وَ شَرِیعَةٍ وَ کُلُّ مَنْ جَاءَ بَعْدَ نُوحٍ أَخَذَ بِکِتَابِ نُوحٍ وَ شَرِیعَتِهِ وَ مِنْهَاجِهِ حَتَّى جَاءَ إِبْرَاهِیمُ ع بِالصُّحُفِ وَ بِعَزِیمَةِ تَرْکِ کِتَابِ نُوحٍ لَا کُفْراً بِهِ فَکُلُّ نَبِیٍّ جَاءَ بَعْدَ إِبْرَاهِیمَ ع أَخَذَ بِشَرِیعَةِ إِبْرَاهِیمَ وَ مِنْهَاجِهِ وَ بِالصُّحُفِ حَتَّى جَاءَ مُوسَى بِالتَّوْرَاةِ وَ شَرِیعَتِهِ وَ مِنْهَاجِهِ وَ بِعَزِیمَةِ تَرْکِ الصُّحُفِ وَ کُلُّ نَبِیٍّ جَاءَ بَعْدَ مُوسَى ع أَخَذَ بِالتَّوْرَاةِ وَ شَرِیعَتِهِ وَ مِنْهَاجِهِ حَتَّى جَاءَ الْمَسِیحُ ع بِالْإِنْجِیلِ وَ بِعَزِیمَةِ تَرْکِ شَرِیعَةِ مُوسَى وَ مِنْهَاجِهِ فَکُلُّ نَبِیٍّ جَاءَ بَعْدَ الْمَسِیحِ أَخَذَ بِشَرِیعَتِهِ وَ مِنْهَاجِهِ حَتَّى جَاءَ مُحَمَّدٌ ص فَجَاءَ بِالْقُرْآنِ وَ بِشَرِیعَتِهِ وَ مِنْهَاجِهِ فَحَلَالُهُ حَلَالٌ إِلَى
سماعة بن مهران گوید: قول خداى عز و جل را: «چنان که پیغمبران اولو العزم صبر کردند تو هم صبر کن- ٣٥ سوره ٤٦-» بامام صادق علیه السلام عرضکردم. فرمود: پیغمبران اولو العزم: نوح و ابراهیم و موسى و عیسى و محمد صلى اللَّه علیه و آله و علیهم میباشند. عرضکردم: اینها چگونه اولو العزم گشتند؟ فرمود: زیرا جناب نوح با کتاب و شریعتى مبعوث شد و هر پیغمبرى که پس از نوح آمد، کتاب و شریعت و طریقه او را اخذ کرد تا زمانى که جناب ابراهیم علیه السلام آمد با صحف و فرمان ترک کتاب نوح. نه از راه کافر شدن بآن (بلکه اوضاع زمانش مقتضى ترویج کتاب نوح نبود و آن هم بدستور خداى تعالى بود) سپس هر پیغمبرى که بعد از ابراهیم علیه السلام آمد بشریعت و طریقه و صحف او رفتار کرد تا زمانى که جناب موسى آمد و تورات و شریعت و طریقه خود را با فرمان ترکصحف آورد و هر پیغمبرى که بعد از موسى علیه السّلام آمد، بتورات و شریعت و طریقه او متمسک شد تا زمانى که جناب مسیح علیه السّلام با انجیل و فرمان ترک شریعت و طریقه موسى آمد، سپس هر پیغمبرى که بعد از مسیح آمد شریعت و طریقه او را گرفت تا زمانى که محمد صلى اللَّه علیه و آله آمد و قرآن و شریعت و طریقه خود را آورد، پس حلال او حلالست تا روز قیامت و حرام او حرامست تا روز قیامت؛ و پیغمبران اولو العزم اینها هستند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٧، ح ٢
عَنْ أَبِی یَعْقُوبَ الْبَغْدَادِیِّ قَالَ: قَالَ ابْنُ السِّکِّیتِ لِأَبِی الْحَسَنِ ع لِمَا ذَا بَعَثَ اللَّهُ مُوسَى بْنَ عِمْرَانَ ع بِالْعَصَا وَ یَدِهِ الْبَیْضَاءِ وَ آلَةِ السِّحْرِ وَ بَعَثَ عِیسَى بِآلَةِ الطِّبِّ وَ بَعَثَ مُحَمَّداً صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ عَلَى جَمِیعِ الْأَنْبِیَاءِ بِالْکَلَامِ وَ الْخُطَبِ فَقَالَ أَبُو الْحَسَنِ ع إِنَّ اللَّهَ لَمَّا بَعَثَ مُوسَى ع کَانَ الْغَالِبُ عَلَى أَهْلِ عَصْرِهِ السِّحْرَ فَأَتَاهُمْ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ بِمَا لَمْ یَکُنْ فِی وُسْعِهِمْ مِثْلُهُ وَ مَا أَبْطَلَ بِهِ سِحْرَهُمْ وَ أَثْبَتَ بِهِ الْحُجَّةَ عَلَیْهِمْ وَ إِنَّ اللَّهَ بَعَثَ عِیسَى ع فِی وَقْتٍ قَدْ ظَهَرَتْ فِیهِ الزَّمَانَاتُ وَ احْتَاجَ النَّاسُ إِلَى الطِّبِّ فَأَتَاهُمْ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ بِمَا لَمْ یَکُنْ عِنْدَهُمْ مِثْلُهُ وَ بِمَا أَحْیَا لَهُمُ الْمَوْتَى وَ أَبْرَأَ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أَثْبَتَ بِهِ الْحُجَّةَ عَلَیْهِمْ وَ إِنَّ اللَّهَ بَعَثَ مُحَمَّداً ص فِی وَقْتٍ کَانَ الْغَالِبُ عَلَى أَهْلِ عَصْرِهِ الْخُطَبَ وَ الْکَلَامَ
ابن سکیت گوید بامام دهم علیه السّلام عرض کردم: چرا خدا حضرت موسى را با وسیله عصا و ید و بیضا و ابزار ابطال جادو فرستاد و حضرت عیسى را با وسیله طبابت و حضرت محمد را- که بر او و خاندانش و پیمبران درود باد- بوسیله کلام و سخنرانى حضرت فرمود: چون خدا موسى علیه السّلام را مبعوث کرد جادوگرى بر مردم آن زمان غلبه داشت پس او از طرف خدا چیزى آورد که مانندش از توانائى آنها خارج بود و بوسیله آن جادوى آنها را باطل ساخت و حجت را برایشان ثابت کرد و عیسى علیه السّلام را در زمانى فرستاد که فلج و زمینگیرى زیاد شده بود و مردم نیاز بطب داشتند پس او از جانب خدا چیزى آورد که مانندش را نداشتند پس باجازه خدا مردگان را زنده کرد و کور مادرزاد و پیس را درمان نمود و حجت را برایشان ثابت کرد؛ و حضرت محمد (ص) را در زمانى فرستاد که خطبهخوانى و سخنورى- بگمانم شعر را هم فرمود- زیاد شده بود، پس آن حضرت از طرف خدا پندها و دستوراتى شیوا آورد که گفتار آنها را باطل کرد و حجت را برایشان تمام نمود. ابن سکیت گفت بخدا هرگز مانند ترا ندیدم بفرمائید در این زمان حجت خدا بر مردم چیست فرمود: عقلست که بوسیله آن امام راستگو را میشناسد و تصدیقش میکند و دروغگو را میشناسد و تکذیبش مینماید. ابن سکیت گفت بخدا جواب درست همین است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢٤، ح ٢٠
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أُعْطِیتُ السُّوَرَ الطِّوَالَ مَکَانَ التَّوْرَاةِ وَ أُعْطِیتُ الْمِئِینَ مَکَانَ الْإِنْجِیلِ وَ أُعْطِیتُ الْمَثَانِیَ مَکَانَ الزَّبُورِ وَ فُضِّلْتُ بِالْمُفَصَّلِ ثَمَانٌ وَ سِتُّونَ سُورَةً وَ هُوَ مُهَیْمِنٌ عَلَى سَائِرِ الْکُتُبِ وَ التَّوْرَاةُ لِمُوسَى وَ الْإِنْجِیلُ لِعِیسَى وَ الزَّبُورُ لِدَاوُدَ.
رسول خدا () فرمودند: بمن سورههاى طولانى داده شده بجاى تورات و سورههاى صد آیهاى داده شدم بجاى انجیل؛ و سورههاى مثانى (تفسیر آن بیاید) بمن داده شد بجاى زبور و سورههاى مفصل (یعنى آیه کوتاه) را که شصت و هشت سوره است افزون بمن دادند و این قرآن نگهبان و گواه است بر کتابهاى دیگر و تورات از موسى علیه السلام است و انجیل از عیسى علیه السّلام است و زبور از داود علیه السّلام است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٦٠١، ح ١٠
عَنْ أَحَدِهِمَا أَبَا جَعْفَرٍ او أَبَا عَبْدِ اللَّهِ () قَالَ: قُلْتُ إِنَّا لَنَرَى الرَّجُلَ لَهُ عِبَادَةٌ وَ اجْتِهَادٌ وَ خُشُوعٌ وَ لَا یَقُولُ بِالْحَقِّ فَهَلْ یَنْفَعُهُ ذَلِکَ شَیْئاً فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ الْبَیْتِ مَثَلُ أَهْلِ بَیْتٍ کَانُوا فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ کَانَ لَا یَجْتَهِدُ أَحَدٌ مِنْهُمْ أَرْبَعِینَ لَیْلَةً إِلَّا دَعَا فَأُجِیبَ وَ إِنَّ رَجُلًا مِنْهُمُ اجْتَهَدَ أَرْبَعِینَ لَیْلَةً ثُمَّ دَعَا فَلَمْ یُسْتَجَبْ لَهُ فَأَتَى عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ ع یَشْکُوا إِلَیْهِ مَا هُوَ فِیهِ وَ یَسْأَلُهُ الدُّعَاءَ قَالَ فَتَطَهَّرَ عِیسَى وَ صَلَّى ثُمَّ دَعَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِ یَا عِیسَى إِنَّ عَبْدِی أَتَانِی مِنْ غَیْرِ الْبَابِ الَّذِی أُوتَى مِنْهُ إِنَّهُ دَعَانِی وَ فِی قَلْبِهِ شَکٌّ مِنْکَ فَلَوْ دَعَانِی حَتَّى یَنْقَطِعَ عُنُقُهُ وَ تَنْتَثِرَ أَنَامِلُهُ مَا اسْتَجَبْتُ لَهُ قَالَ فَالْتَفَتَ إِلَیْهِ عِیسَى ع فَقَالَ تَدْعُو رَبَّکَ وَ أَنْتَ فِی شَکٍّ مِنْ نَبِیِّهِ فَقَالَ یَا رُوحَ اللَّهِ وَ کَلِمَتَهُ قَدْ کَانَ وَ اللَّهِ مَا قُلْتَ فَادْعُ اللَّهَ لِی أَنْ یَذْهَبَ بِهِ عَنِّی قَالَ فَدَعَا لَهُ عِیسَى ع فَتَابَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَ قَبِلَ مِنْهُ وَ صَارَ فِی حَدِّ أَهْلِ بَیْتِهِ.
محمد بن مسلم از یکى از دو امام باقر یا صادق علیهما السّلام حدیث کند که بوى عرضکردم: ما مىبینیم مردى را که داراى عبادت و کوشش و خشوع در دین است ولى معتقد بحق (یعنى امامت شما) نیست، آیا این اعمال باو سودى بخشد؟ فرمود: اى ابا محمد جز این نیست که مثل (ما) اهل بیت و (و مردم)، مثل آن خاندانى هستند که در بنى اسرائیل بودند و هیچ یک از آنها نبود که چهل شب کوشش کند (و ریاضت کشد) جز اینکه (پس از چهل شب) دعا میکرد و دعایش اجابت میشد، (ولى وقتى) یکى از آنها چهل شب کوشش کرد سپس دعا کرد و دعایش باجابت نرسید، پس نزد عیسى بن مریم علیه السّلام آمد و از حال خود باو شکایت کرد و از او خواست که برایش دعا کند، پس عیسى علیه السّلام تطهیر کرده و نماز خواند سپس بدرگاه خداى عز و جل دعا کرد، خداى عز و جل باو وحى کرد اى عیسى این بنده من نزد من آمد اما بغیر از آن درى که باید بیاید، او مرا خواند ولى در دلش نسبت بتو شک داشت، پس (با این حال) اگر (آنقدر) مرا بخواند که گردنش ببرد و انگشتانش بریزد دعایش را اجابت نکنم، پس حضرت عیسى علیه السّلام بآن مرد رو کرده فرمود: تو پروردگارت را میخوانى و نسبت به پیغمبرش شک دارى؟ عرضکرد: یا روح اللَّه بخدا سوگند آنچه گفتى همان طور بود (و من در باره تو شک داشتم) اکنون از خدا بخواه که این شک را از دل من ببرد، (حضرت صادق علیه السّلام) فرمود: که عیسى براى او دعا کرد و خدا توبه آن مرد را پذیرفت و قبول کرد و او بمانند خاندان خود گردید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٤٠٠، ح ٩
عَنْ أَبِی خَالِدٍ الْکَابُلِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَجُلًا فِیهِ شُرَکاءُ مُتَشاکِسُونَ وَ رَجُلًا سَلَماً لِرَجُلٍ هَلْ یَسْتَوِیانِ مَثَلًا قَالَ أَمَّا الَّذِی فِیهِ شُرَکَاءُ مُتَشَاکِسُونَ فُلَانٌ الْأَوَّلُ یُجْمِعُ الْمُتَفَرِّقُونَ وِلَایَتَهُ وَ هُمْ فِی ذَلِکَ یَلْعَنُ بَعْضُهُمْ بَعْضاً وَ یَبْرَأُ بَعْضُهُمْ مِنْ بَعْضٍ فَأَمَّا رَجُلٌ سَلَمُ رَجُلٍ فَإِنَّهُ الْأَوَّلُ حَقّاً وَ شِیعَتُهُ ثُمَّ قَالَ إِنَّ الْیَهُودَ تَفَرَّقُوا مِنْ بَعْدِ مُوسَى ع عَلَى إِحْدَى وَ سَبْعِینَ فِرْقَةً مِنْهَا فِرْقَةٌ فِی الْجَنَّةِ وَ سَبْعُونَ فِرْقَةً فِی النَّارِ وَ تَفَرَّقَتِ النَّصَارَى بَعْدَ عِیسَى ع عَلَى اثْنَتَیْنِ وَ سَبْعِینَ فِرْقَةً فِرْقَةٌ مِنْهَا فِی الْجَنَّةِ وَ إِحْدَى وَ سَبْعُونَ فِی النَّارِ وَ تَفَرَّقَتْ هَذِهِ الْأُمَّةُ بَعْدَ نَبِیِّهَا ص عَلَى ثَلَاثٍ وَ سَبْعِینَ فِرْقَةً اثْنَتَانِ وَ سَبْعُونَ فِرْقَةً فِی النَّارِ وَ فِرْقَةٌ فِی الْجَنَّةِ وَ مِنَ الثَّلَاثِ وَ سَبْعِینَ فِرْقَةً ثَلَاثَ عَشْرَةَ فِرْقَةً تَنْتَحِلُ وَلَایَتَنَا وَ مَوَدَّتَنَا اثْنَتَا عَشْرَةَ فِرْقَةً مِنْهَا فِی النَّارِ وَ فِرْقَةٌ فِی الْجَنَّةِ وَ سِتُّونَ فِرْقَةً مِنْ سَائِرِ النَّاسِ فِی النَّارِ.
ابو خالد کابلى مىگوید: از امام باقر علیه السّلام پیرامون این آیه شریفه: « خدا مثلى مىزند، مردى که شریکان بر سر او کشاکش کنند و مردى که تسلیم مرد دیگر است، آیا حکایت این دو یکسان است؟» (سوره زمر، آیه ٢٩) پرسش کرد. امام علیه السّلام فرمود: اما آن که شریکان بر سر او کشمکش کردند همان اوّلى بود که گروههاى گوناگون پیرامون حکومت او گرد آمدند و با این حال یک دیگر را لعن و نفرین مىکردند و از هم بیزارى مىجستند، اما آن مردى که تسلیم دیگرى شد همان پیشواى بر حق نخستین و شیعیان او بودند. سپس فرمود: همانا یهود پس از حضرت موسى علیه السّلام هفتاد و یک فرقه شدند که یک فرقه آنها در بهشت و هفتاد فرقه دیگر در دوزخ و مسیحیان پس از عیسى علیه السّلام هفتاد و دو فرقه شدند که یک فرقه آنها در بهشت و هفتاد و یک فرقه دیگر در دوزخند و این امّت پس از پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم هفتاد و سه فرقه شدند که هفتاد و دو فرقه در آتش و یک فرقه در بهشتند و از این هفتاد و سه فرقه سیزده فرقه دوستى و محبّت ما را با خود دارند که دوازده فرقه آنها در دوزخ و یک فرقه در بهشت جاى دارند و شصت فرقه از دیگر مردم دوزخى خواهند بود [که دوزخیان همان هفتاد و دو فرقه خواهند بود].
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٢٤، ح ٢٨٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ حَوَارِیَّ عِیسَى ع کَانُوا شِیعَتَهُ وَ إِنَّ شِیعَتَنَا حَوَارِیُّونَا وَ مَا کَانَ حَوَارِیُّ عِیسَى بِأَطْوَعَ لَهُ مِنْ حَوَارِیِّنَا لَنَا وَ إِنَّمَا قَالَ عِیسَى ع لِلْحَوَارِیِّینَ- مَنْ أَنْصارِی إِلَى اللَّهِ قالَ الْحَوارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ فَلَا وَ اللَّهِ مَا نَصَرُوهُ مِنَ الْیَهُودِ وَ لَا قَاتَلُوهُمْ دُونَهُ وَ شِیعَتُنَا وَ اللَّهِ لَمْ یَزَالُوا مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ عَزَّ ذِکْرُهُ رَسُولَهُ ص یَنْصُرُونَّا وَ یُقَاتِلُونَ دُونَنَا وَ یُحْرَقُونَ وَ یُعَذَّبُونَ وَ یُشَرَّدُونَ فِی الْبُلْدَانِ جَزَاهُمُ اللَّهُ عَنَّا خَیْراً وَ قَدْ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ اللَّهِ لَوْ ضَرَبْتُ خَیْشُومَ مُحِبِّینَا بِالسَّیْفِ مَا أَبْغَضُونَا- وَ وَ اللَّهِ لَوْ أَدْنَیْتُ إِلَى مُبْغِضِینَا وَ حَثَوْتُ لَهُمْ مِنَ الْمَالِ مَا أَحَبُّونَا.
امام صادق (ع) فرمودند: همانا حواریّون عیسى شیعه او بودند و شیعیان ما حواریّون ما هستند و حواریّون عیسى فرمانبرتر از حواریّون ما نبودند. عیسى به حواریّون فرمود: « یاوران من در راه خدا کیانند؟ حواریون گفتند: مائیم یاوران خدا» (سوره صف، آیه ١٤). نه بخدا سوگند عیسى را در برابر یهود یارى نرساندند و براى او نبرد نکردند و بخدا سوگند شیعه ما از آن هنگام که خداوند والانام جان پیامبرش را گرفت همچنان ما را یارى مىکند و به خاطر ما نبرد مىکند و در راه ما سوخته مىشوند یا شکنجه مىگردند و یا در شهرها در به در مىشوند. خداوند به آنها از سوى ما جزاى خیر دهد. امیر المؤمنین علیه السّلام فرموده است: بخدا سوگند اگر بینى دوستان ما را با شمشیر بزنند بغض ما در دل نگیرند و بخدا سوگند اگر به دشمنان خویش نزدیک شوم و ثروتى کلان بدیشان بخشم باز هم ما را دوست نخواهند داشت.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٦٨، ح ٣٩٦
عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِی الْمِقْدَامِ عَنْ أَبِیهِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع إِنَّ الْعَامَّةَ یَزْعُمُونَ أَنَّ بَیْعَةَ أَبِی بَکْرٍ حَیْثُ اجْتَمَعَ النَّاسُ کَانَتْ رِضًا لِلَّهِ جَلَّ ذِکْرُهُ وَ مَا کَانَ اللَّهُ لِیَفْتِنَ أُمَّةَ مُحَمَّدٍ ص مِنْ بَعْدِهِ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع أَ وَ مَا یَقْرَءُونَ کِتَابَ اللَّهِ أَ وَ لَیْسَ اللَّهُ یَقُولُ- وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقابِکُمْ وَ مَنْ یَنْقَلِبْ عَلى عَقِبَیْهِ فَلَنْ یَضُرَّ اللَّهَ شَیْئاً وَ سَیَجْزِی اللَّهُ الشَّاکِرِینَ قَالَ فَقُلْتُ لَهُ إِنَّهُمْ یُفَسِّرُونَ عَلَى وَجْهٍ آخَرَ فَقَالَ أَ وَ لَیْسَ قَدْ أَخْبَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنِ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْأُمَمِ أَنَّهُمْ قَدِ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَاتُ حَیْثُ قَالَ- وَ آتَیْنا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّناتِ وَ أَیَّدْناهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذِینَ مِنْ بَعْدِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَیِّناتُ وَ لکِنِ اخْتَلَفُوا فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ وَ مِنْهُمْ مَنْ کَفَرَ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلُوا وَ لکِنَّ اللَّهَ یَفْعَلُ ما یُرِیدُ وَ فِی هَذَا مَا یُسْتَدَلُّ بِهِ عَلَى أَنَّ أَصْحَابَ مُحَمَّدٍ ص قَدِ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِهِ فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ وَ مِنْهُمْ مَنْ کَفَرَ.
عمرو بن ابو المقدام از پدرش نقل مىکند که گفته: به امام باقر علیه السّلام عرض کردم: اهل سنّت چنین گمان مىبرند که چون همه مردم در بیعت با ابو بکر همداستان شدند پس این امر مورد خشنودى پروردگار بوده است و چنین نیست که خداوند امّت محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم را پس از او به فتنه افکند. امام باقر علیه السّلام فرمود: آیا ایشان کتاب خدا را نخواندهاند و پروردگار نمىفرماید که: « و محمّد جز فرستادهاى نیست که پیش از او فرستادگانى درگذشتهاند، آیا اگر او بمیرد یا کشته شود شما به عقب بازگردید؟! و هر که به عقب بازگردد زیانى بخدا نرساند و خداوند پاداش دهد سپاسگزاران را» (سوره آل عمران/ آیه ١٤٤). او مىگوید: به حضرت عرض کردم: آنها این آیه را به گونهاى دیگر تفسیر مىکنند. امام علیه السّلام فرمود: آیا این گونه نیست که خداوند عزّ و جلّ، پیرامون امّتهاى پیش از ایشان خبر داده که پس از آمدن دلایل دندانشکن و روشن، با هم اختلاف یافتند و مىفرماید: « و به عیسى بن مریم حجّتها دادیم و او را با روح القدس یارى رساندیم و اگر خدا مىخواست آنها که پس از پیامبران آمدند با وجود دلیلهایى که برایشان آمده بود با یک دیگر کارزار نمىکردند، ولى باز هم اختلاف کردند، از آنها کسانى بودند که ایمان داشتند و کسانى بودند که کفر ورزیدند و اگر خدا مىخواست با هم کارزار نمىکردند، ولى خدا هر چه خواهد مىکند» (سوره بقره/ آیه ٢٥٣) و همین آیه، خود دلیلى است بر آنکه یاران محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم نیز پس از او با هم اختلاف یافتند و برخى از ایشان ایمان آوردند و پارهاى دیگر کفر ورزیدند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٧٠، ح ٣٩٨
عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى- وَ کانُوا مِنْ قَبْلُ یَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِینَ کَفَرُوا فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ قَالَ کَانَ قَوْمٌ فِیمَا بَیْنَ مُحَمَّدٍ وَ عِیسَى صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِمَا وَ کَانُوا یَتَوَعَّدُونَ أَهْلَ الْأَصْنَامِ بِالنَّبِیِّ ص وَ یَقُولُونَ لَیَخْرُجَنَّ نَبِیٌّ فَلَیُکَسِّرَنَّ أَصْنَامَکُمْ وَ لَیَفْعَلَنَّ بِکُمْ [وَ لَیَفْعَلَنَ] فَلَمَّا خَرَجَ رَسُولُ اللَّهِ ص کَفَرُوا بِهِ.
اسحاق بن عمار مىگوید: تفسیر این آیه شریفه را: وَ کانُوا مِنْ قَبْلُ یَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِینَ کَفَرُوا فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ از امام صادق علیه السّلام پرسیدم. حضرت فرمود: در فاصله زمانى مانند محمّد و عیسى- که درود فراوان بر آنان باد- جماعتى مىزیستند که بت پرستان را به ظهور پیامبرى تهدید مىکردند و مىگفتند: هر آینه پیامبرى بیاید بتهاى شما را تکه تکه کند و با شما چنین و چنان کند و چون پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم ظهور کرد آنها بدو کفر ورزیدند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣١٠، ح ٤٨٢
قَالَ الصَّادِقُ (ع): إِنَّ عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ ع أُعْطِیَ حَرْفَیْنِ کَانَ یَعْمَلُ بِهِمَا وَ أُعْطِیَ مُوسَى أَرْبَعَةَ أَحْرُفٍ وَ أُعْطِیَ إِبْرَاهِیمُ ثَمَانِیَةَ أَحْرُفٍ وَ أُعْطِیَ نُوحٌ خَمْسَةَ عَشَرَ حَرْفاً وَ أُعْطِیَ آدَمُ خَمْسَةً وَ عِشْرِینَ حَرْفاً وَ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى جَمَعَ ذَلِکَ کُلَّهُ لِمُحَمَّدٍ ص- وَ إِنَّ اسْمَ اللَّهِ الْأَعْظَمَ ثَلَاثَةٌ وَ سَبْعُونَ حَرْفاً أُعْطِیَ مُحَمَّدٌ ص- اثْنَیْنِ وَ سَبْعِینَ حَرْفاً وَ حُجِبَ عَنْهُ حَرْفٌ وَاحِدٌ.
امام صادق علیه السلام میفرمود: بعیسى بن مریم دو حرف داده شد که با آنها کار میکرد و بموسى چهار حرف و به ابراهیم هشت حرف و به نوح پانزده حرف و به آدم بیست و پنج حرف داده شد و خداى تعالى تمام این حروف را براى محمد صلّى اللَّه علیه و آله جمع فرمود، همانا اسم اعظم خدا هفتاد و سه حرفست و هفتاد و دو حرف آن بمحمد (ص) داده شد و یک حرف از او پنهان شد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢٣٠، ح ٢
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ مُوسَى ع قَالَ: مَنْ زَارَ قَبْرَ وَلَدِی عَلِیٍّ کَانَ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ کَسَبْعِینَ حَجَّةً مَبْرُورَةً قَالَ قُلْتُ سَبْعِینَ حَجَّةً قَالَ نَعَمْ وَ سَبْعِینَ أَلْفَ حَجَّةٍ قَالَ قُلْتُ سَبْعِینَ أَلْفَ حَجَّةٍ قَالَ رُبَّ حَجَّةٍ لَا تُقْبَلُ مَنْ زَارَهُ وَ بَاتَ عِنْدَهُ لَیْلَةً کَانَ کَمَنْ زَارَ اللَّهَ فِی عَرْشِهِ قَالَ نَعَمْ إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ کَانَ عَلَى عَرْشِ الرَّحْمَنِ أَرْبَعَةٌ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ أَرْبَعَةٌ مِنَ الْآخِرِینَ فَأَمَّا الْأَرْبَعَةُ الَّذِینَ هُمْ مِنَ الْأَوَّلِینَ- فَنُوحٌ وَ إِبْرَاهِیمُ وَ مُوسَى وَ عِیسَى ع وَ أَمَّا الْأَرْبَعَةُ مِنَ الْآخِرِینَ- فَمُحَمَّدٌ وَ عَلِیٌّ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ ثُمَّ یُمَدُّ الْمِضْمَارُ فَیَقْعُدُ مَعَنَا مَنْ زَارَ قُبُورَ الْأَئِمَّةِ ع إِلَّا أَنَّ أَعْلَاهُمْ دَرَجَةً وَ أَقْرَبَهُمْ حَبْوَةً زُوَّارُ قَبْرِ وَلَدِی عَلِیٍّ ع.
امام کاظم علیه السّلام فرمود: هرکس قبر فرزندم على را زیارت کند براى او در پیشگاه خدا همانند هفتاد حج نیکو است. عرض کردم: هفتاد حج؟ فرمود: آرى و هفتاد هزار حج. عرض کردم: هفتاد هزار حج؟ فرمود: چه بسا که حجّى مورد پذیرش قرار نمى‌گیرد. هرکس او را زیارت کند و شبى را در نزد او بیتوته کند به سان کسى است که خداوند را در عرش زیارت کرده است. فرمود: آرى، آنگاه که روز قیامت فرا رسد بر عرش خداى رحمان چهار تن از پیشینیان و چهار تن از پسینیان خوهد بود. چهار تن از پیشینیان عبارتند از: نوح، ابراهیم، موسى و عیسى علیهم السّلام و چهار تن از پسینیان عبارتند از حضرت محمّد، حضرت على، حضرت امام حسن و حضرت امام حسین علیهما السّلام آنگاه جایگاه آماده مى‌شود و زایران قبور ائمه علیهم السّلام با ما مى‌نشینند با این تفاوت که بالاترین درجه و نزدیکترین هدیه از آن زایران قبر فرزندم على علیه السّلام است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٥٨٥، ح ٤
قَالَ الصَّادِقُ (ع): اتَّقُوا اللَّهَ وَ لَا یَحْسُدْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً إِنَّ عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ کَانَ مِنْ شَرَائِعِهِ السَّیْحُ فِی الْبِلَادِ فَخَرَجَ فِی بَعْضِ سَیْحِهِ وَ مَعَهُ رَجُلٌ مِنْ أَصْحَابِهِ قَصِیرٌ وَ کَانَ کَثِیرَ اللُّزُومِ لِعِیسَى ع فَلَمَّا انْتَهَى عِیسَى إِلَى الْبَحْرِ قَالَ بِسْمِ اللَّهِ بِصِحَّةِ یَقِینٍ مِنْهُ فَمَشَى عَلَى ظَهْرِ الْمَاءِ فَقَالَ الرَّجُلُ الْقَصِیرُ حِینَ نَظَرَ إِلَى عِیسَى ع جَازَهُ بِسْمِ اللَّهِ بِصِحَّةِ یَقِینٍ مِنْهُ فَمَشَى عَلَى الْمَاءِ وَ لَحِقَ بِعِیسَى ع فَدَخَلَهُ الْعُجْبُ بِنَفْسِهِ فَقَالَ هَذَا عِیسَى رُوحُ اللَّهِ یَمْشِی عَلَى الْمَاءِ وَ أَنَا أَمْشِی عَلَى الْمَاءِ فَمَا فَضْلُهُ عَلَیَّ قَالَ فَرُمِسَ فِی الْمَاءِ فَاسْتَغَاثَ بِعِیسَى فَتَنَاوَلَهُ مِنَ الْمَاءِ فَأَخْرَجَهُ ثُمَّ قَالَ لَهُ مَا قُلْتَ یَا قَصِیرُ قَالَ قُلْتُ هَذَا رُوحُ اللَّهِ یَمْشِی عَلَى الْمَاءِ وَ أَنَا أَمْشِی عَلَى الْمَاءِ فَدَخَلَنِی مِنْ ذَلِکَ عُجْبٌ فَقَالَ لَهُ عِیسَى لَقَدْ وَضَعْتَ نَفْسَکَ فِی غَیْرِ الْمَوْضِعِ الَّذِی وَضَعَکَ اللَّهُ فِیهِ فَمَقَتَکَ اللَّهُ عَلَى مَا قُلْتَ فَتُبْ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِمَّا قُلْتَ قَالَ فَتَابَ الرَّجُلُ وَ عَادَ إِلَى مَرْتَبَتِهِ الَّتِی وَضَعَهُ اللَّهُ فِیهَا فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ لَا یَحْسُدَنَّ بَعْضُکُمْ بَعْضاً.
امام صادق (ع) فرمودند: از خدا پروا کنید و بر یک دیگر حسد مبرید. همانا از جمله مقررات دینى عیسى بن مریم گردش در شهرها بود، در یکى از گردشها مردى کوتاه قد که غالبا ملازم عیسى علیه السّلام و از اصحاب آن حضرت بود همراهش شد، چون عیسى بدریا رسید، با یقین درست فرمود: بسم اللَّه و بر روى آب راه رفت، چون مرد کوتاه قد عیسى علیه السّلام را دید که بر روى آب میگذرد او هم با یقین درست گفت بسم اللَّه و بر روى آب براه افتاد تا بعیسى علیه السّلام رسید، آنگاه خود بینى او را گرفت و با خود گفت: این عیسى روح اللَّه است که بر روى آب میرود و من هم روى آب میروم پس او را بر من چه فضیلتى باشد؟ آنگاه در آب فرو رفت و از عیسى فریادرسى خواست، عیسى دستش را گرفت و از آب بیرون آورد و باو گفت: اى کوتاه قد؛ چه گفتى؟ (که در آب فرو رفتى) گفت: من گفتم: این روح اللَّه است که روى آب راه میرود و من هم روى آب راه میروم و مرا خود بینى فرا گرفت، عیسى باو فرمود: خود را در جایى گذاشتى که خدایت در آنجا نگذاشته، پس خدا بسبب این گفتار ترا مبغوض داشت، از آنچه گفتى بسوى خداى عز و جل توبه کن. امام علیه السّلام فرمود: آن مرد توبه کرد و برتبهاى که خدا برایش قرار داده بود برگشت، پس از خدا پروا کنید و بر یک دیگر حسد نبرید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٣٠٦، ح ٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ سُئِلَ هَلْ کَانَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ أَحْیَا أَحَداً بَعْدَ مَوْتِهِ حَتَّى کَانَ لَهُ أَکْلٌ وَ رِزْقٌ وَ مُدَّةٌ وَ وَلَدٌ فَقَالَ نَعَمْ إِنَّهُ کَانَ لَهُ صَدِیقٌ مُوَاخٍ لَهُ فِی اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى وَ کَانَ عِیسَى ع یَمُرُّ بِهِ وَ یَنْزِلُ عَلَیْهِ وَ إِنَّ عِیسَى غَابَ عَنْهُ حِیناً ثُمَّ مَرَّ بِهِ لِیُسَلِّمَ عَلَیْهِ فَخَرَجَتْ إِلَیْهِ أُمُّهُ فَسَأَلَهَا عَنْهُ فَقَالَتْ مَاتَ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ أَ فَتُحِبِّینَ أَنْ تَرَاهُ قَالَتْ نَعَمْ فَقَالَ لَهَا فَإِذَا کَانَ غَداً فَآتِیکِ حَتَّى أُحْیِیَهُ لَکِ بِإِذْنِ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى فَلَمَّا کَانَ مِنَ الْغَدِ أَتَاهَا فَقَالَ لَهَا انْطَلِقِی مَعِی إِلَى قَبْرِهِ فَانْطَلَقَا حَتَّى أَتَیَا قَبْرَهُ فَوَقَفَ عَلَیْهِ عِیسَى ع ثُمَّ دَعَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَانْفَرَجَ الْقَبْرُ وَ خَرَجَ ابْنُهَا حَیّاً فَلَمَّا رَأَتْهُ أُمُّهُ وَ رَآهَا بَکَیَا فَرَحِمَهُمَا عِیسَى ع فَقَالَ لَهُ عِیسَى أَ تُحِبُّ أَنْ تَبْقَى مَعَ أُمِّکَ فِی الدُّنْیَا فَقَالَ یَا نَبِیَّ اللَّهِ بِأَکْلٍ وَ رِزْقٍ وَ مُدَّةٍ أَمْ بِغَیْرِ أَکْلٍ وَ لَا رِزْقٍ وَ لَا مُدَّةٍ فَقَالَ لَهُ عِیسَى ع بِأَکْلٍ وَ رِزْقٍ وَ مُدَّةٍ وَ تُعَمَّرُ عِشْرِینَ سَنَةً وَ تَزَوَّجُ وَ یُولَدُ لَکَ قَالَ نَعَمْ إِذاً قَالَ فَدَفَعَهُ عِیسَى إِلَى أُمِّهِ فَعَاشَ عِشْرِینَ سَنَةً وَ تَزَوَّجَ وَ وُلِدَ لَهُ.
از امام صادق علیه السّلام پرسیدند: آیا عیسى بن مریم کسى را پیش از مرگ آن گونه زنده کرد که خوراک و روزى داشته باشد و عمر دوباره و فرزند بیابد؟ امام علیه السّلام فرمود: آرى، عیسى علیه السّلام دوستى داشت که به خاطر خدا با او دوستى مىکرد. عیسى علیه السّلام با او رفت و آمد داشت و به خانهاش مىرفت تا آنکه زمانى از او دور شد و سپس به سراغ او رفت تا سلامى به او داشته باشد. هنگامى که به درب منزل خانه رسید مادرش بیرون آمد. عیسى علیه السّلام از حال او پرسید. مادر او در پاسخ گفت که: اى پیامبر خدا! او مرده است. عیسى گفت: دوست دارى او را دوباره ببینى؟ مادرش گفت: آرى. عیسى علیه السّلام به او فرمود: فردا نزد تو مىآیم تا به اذن خدا او را زنده گردانم. چون فرداى آن روز رسید نزد مادرش رفت و به او فرمود: با من نزد قبر او بیا. هر دو به راه افتادند تا به قبر او رسیدند. عیسى علیه السّلام ایستاد و به درگاه خداوند عزّ و جلّ دعا کرد. در این هنگام گور گشوده شد و پسر او زنده بیرون آمد. پس چون مادرش او را دید و او مادرش را دید هر دو به گریه افتادند. عیسى علیه السّلام دلش به حال آن دو سوخت و لذا به آن مرد فرمود: آیا دوست دارى همراه مادرت در دنیا باقى بمانى؟ آن مرد عرض کرد: با خوراک و روزى و مدّتى معیّن یا بدون خوراک و روزى و مدّتى اندک؟ عیسى علیه السّلام فرمود: با خوراک و روزى و مدّتى معیّن و عمرى بیست ساله که در آن مدّت همسر برگزینى و فرزند بیاورى. عرض کرد: در این صورت، آرى. پس حضرت علیه السّلام آن مرد را به مادرش سپرد و او بیست سال دیگر عمر کرد و ازدواج کرد و همسرش براى او فرزند آورد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٣٧، ح ٥٣٢
انکار حضرت عیسی (ع) نشانه بی دینی
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: ... اتَّبِعُوا رَسُولَ اللَّهِ ص وَ أَقِرُّوا بِمَا نَزَلَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ اتَّبِعُوا آثَارَ الْهُدَى فَإِنَّهُمْ عَلَامَاتُ الْأَمَانَةِ وَ التُّقَى وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ لَوْ أَنْکَرَ رَجُلٌ عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ ع وَ أَقَرَّ بِمَنْ سِوَاهُ مِنَ الرُّسُلِ لَمْ یُؤْمِنْ اقْتَصُّوا الطَّرِیقَ بِالْتِمَاسِ الْمَنَارِ وَ الْتَمِسُوا مِنْ وَرَاءِ الْحُجُبِ الْآثَارَ تَسْتَکْمِلُوا أَمْرَ دِینِکُمْ وَ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّکُمْ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: ... رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله را پیروى کنید و بآنچه از جانب خدا آمده اقرار کنید و از نشانههاى هدایت متابعت نمائید، زیرا ایشان نشانههاى امانت و تقوایند و بدانید اگر کسى فقط عیسى بن مریم علیهما السّلام را انکار کند و بپیغمبران غیر از او اقرار نماید، ایمان ندارد، چراغگاه را جوئید و راه پیمائید و از پشت پردهها در طلب آثار و نشانه باشید (یعنى اگر چه در برابر شما پردههاى مبتدعین و مدعیان ناحقآویخته شده ولى شما در پس این پردهها کسانى را که قدم جاى قدم پیغمبر گذاشتهاند، میتوانید پیدا کنید شما ببینید یزید و هشام و امثالشان نشان دهنده رفتار پیغمبر بودند یا حسین بن على و فرزندانش (علیهم السّلام) تا امر دینتان را کامل ساخته و بخداى پروردگار خویش ایمان آورده باشید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٤٧، ح ٣
عَنْ مَالِکِ بْنِ عَطِیَّةَ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: خَرَجَ إِلَیْنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع وَ هُوَ مُغْضَبٌ فَقَالَ إِنِّی خَرَجْتُ آنِفاً فِی حَاجَةٍ فَتَعَرَّضَ لِی بَعْضُ سُودَانِ الْمَدِینَةِ فَهَتَفَ بِی لَبَّیْکَ یَا جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ لَبَّیْکَ فَرَجَعْتُ عَوْدِی عَلَى بَدْئِی إِلَى مَنْزِلِی خَائِفاً ذَعِراً مِمَّا قَالَ حَتَّى سَجَدْتُ فِی مَسْجِدِی لِرَبِّی وَ عَفَّرْتُ لَهُ وَجْهِی وَ ذَلَّلْتُ لَهُ نَفْسِی وَ بَرِئْتُ إِلَیْهِ مِمَّا هَتَفَ بِی وَ لَوْ أَنَّ عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ عَدَا مَا قَالَ اللَّهُ فِیهِ إِذاً لَصَمَّ صَمّاً لَا یَسْمَعُ بَعْدَهُ أَبَداً وَ عَمِیَ عَمًى لَا یُبْصِرُ بَعْدَهُ أَبَداً وَ خَرِسَ خَرْساً لَا یَتَکَلَّمُ بَعْدَهُ أَبَداً ثُمَّ قَالَ لَعَنَ اللَّهُ أَبَا الْخَطَّابِ وَ قَتَلَهُ بِالْحَدِیدِ.
مالک بن عطیّه از برخى از اصحاب امام صادق علیه السّلام روایت مىکند که: امام صادق علیه السّلام خشمناک از خانه بیرون آمد و فرمود: اندکى پیش براى برآوردن نیازى از خانه بیرون آمدم و به یکى از سپاهیان مدینه برخوردم، او در برابر من فریاد زد که: لبّیک یا جعفر بن محمد لبّیک. من از همان جا به خانه بازگشتم و از سخنى که او به من گفته بود [مرا به جاى خدا گرفته بود] هراسان و ترسان شدم و در سجدهگاه خویش به درگاه خداى سجده کردم و روى بر خاک مالیدم و خویش را به درگاهش به خوارى افکندم و از آنچه آن مرد به من گفته بود در پیشگاهش بیزارى جستم و اگر عیسى بن مریم از آنچه خدا دربارهاش فرموده بود تجاوز مىکرد بىدرنگ چنان کر مىشد که دیگر نمىشنید و چنان کور مىشد که دیگر نمىدید و چنان لال مىگشت که براى همیشه توان سخن از کف مىنهاد. سپس فرمود: خدا لعنت کند ابا الخطّاب را و او را با آهن بکشد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٢٥، ح ٢٨٦
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ رَفَعَهُ قَالَ: قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع یَا مَعْشَرَ الْحَوَارِیِّینَ لِی إِلَیْکُمْ حَاجَةٌ اقْضُوهَا لِی قَالُوا قُضِیَتْ حَاجَتُکَ یَا رُوحَ اللَّهِ فَقَامَ فَغَسَلَ أَقْدَامَهُمْ فَقَالُوا کُنَّا نَحْنُ أَحَقَّ بِهَذَا یَا رُوحَ اللَّهِ فَقَالَ إِنَّ أَحَقَّ النَّاسِ بِالْخِدْمَةِ الْعَالِمُ إِنَّمَا تَوَاضَعْتُ هَکَذَا لِکَیْمَا تَتَوَاضَعُوا بَعْدِی فِی النَّاسِ کَتَوَاضُعِی لَکُمْ ثُمَّ قَالَ عِیسَى ع بِالتَّوَاضُعِ تُعْمَرُ الْحِکْمَةُ لَا بِالتَّکَبُّرِ وَ کَذَلِکَ فِی السَّهْلِ یَنْبُتُ الزَّرْعُ لَا فِی الْجَبَلِ.
امام علیه السلام از عیسى بن مریم نقل میکند که او گفت: اى گروه حواریون: مرا بشما حاجتى است، آن را برآورید: گفتند حاجتت رواست یا روح اللَّه! پس برخاست و پاهاى ایشان را بشست، آنها گفتند: ما بشستن سزاوارتر بودیم یا روح اللَّه. فرمود: همانا سزاوارترین مردم بخدمت نمودن عالمست من تا این اندازه تواضع کردم تا شما پس از من در میان مردم چون من تواضع کنید سپس عیسى علیه السلام فرمود: بناى حکمت بوسیله تواضع ساخته شود نه بوسیله تکبر چنان که زراعت در زمین نرم میروید نه در کوه.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٣٧، ح ٦
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْأَوَّلِ ع قَالَ: کَانَ یَحْیَى بْنُ زَکَرِیَّا ع یَبْکِی وَ لَا یَضْحَکُ وَ کَانَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع یَضْحَکُ وَ یَبْکِی وَ کَانَ الَّذِی یَصْنَعُ عِیسَى ع أَفْضَلَ مِنَ الَّذِی کَانَ یَصْنَعُ یَحْیَى ع.
حضرت کاظم علیه السلام فرمود: یحیى بن زکریا علیه السلام این گونه بود که گریه میکرد و نمیخندید و عیسى بن مریم علیه السلام این گونه بود که هم میخندید و هم گریه میکرد و آنچه عیسى علیه السلام میکرد بهتر بود از آنچه یحیى علیه السلام میکرد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٦٦٥، ح ٢٠
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جُنْدَبٍ أَنَّهُ کَتَبَ إِلَیْهِ الرِّضَا ع أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مُحَمَّداً ص کَانَ أَمِینَ اللَّهِ فِی خَلْقِهِ فَلَمَّا قُبِضَ ص کُنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ وَرَثَتَهُ فَنَحْنُ أُمَنَاءُ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ عِنْدَنَا عِلْمُ الْبَلَایَا وَ الْمَنَایَا وَ أَنْسَابُ الْعَرَبِ وَ مَوْلِدُ الْإِسْلَامِ وَ إِنَّا لَنَعْرِفُ الرَّجُلَ إِذَا رَأَیْنَاهُ بِحَقِیقَةِ الْإِیمَانِ وَ حَقِیقَةِ النِّفَاقِ وَ إِنَّ شِیعَتَنَا لَمَکْتُوبُونَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ أَخَذَ اللَّهُ عَلَیْنَا وَ عَلَیْهِمُ الْمِیثَاقَ یَرِدُونَ مَوْرِدَنَا وَ یَدْخُلُونَ مَدْخَلَنَا لَیْسَ عَلَى مِلَّةِ الْإِسْلَامِ غَیْرُنَا وَ غَیْرُهُمْ نَحْنُ النُّجَبَاءُ النُّجَاةُ وَ نَحْنُ أَفْرَاطُ الْأَنْبِیَاءِ وَ نَحْنُ أَبْنَاءُ الْأَوْصِیَاءِ وَ نَحْنُ الْمَخْصُوصُونَ فِی کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ نَحْنُ أَوْلَى النَّاسِ بِکِتَابِ اللَّهِ وَ نَحْنُ أَوْلَى النَّاسِ بِرَسُولِ اللَّهِ ص وَ نَحْنُ الَّذِینَ شَرَعَ اللَّهُ لَنَا دِینَهُ فَقَالَ فِی کِتَابِهِ- شَرَعَ لَکُمْ یَا آلَ مُحَمَّدٍ مِنَ الدِّینِ ما وَصَّى بِهِ نُوحاً قَدْ وَصَّانَا بِمَا وَصَّى بِهِ نُوحاً وَ الَّذِی أَوْحَیْنا إِلَیْکَ یَا مُحَمَّدُ- وَ ما وَصَّیْنا بِهِ إِبْراهِیمَ وَ مُوسى وَ عِیسى فَقَدْ عَلَّمَنَا وَ بَلَّغَنَا عِلْمَ مَا عَلِمْنَا وَ اسْتَوْدَعَنَا عِلْمَهُمْ نَحْنُ وَرَثَةُ أُولِی الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ- أَنْ أَقِیمُوا الدِّینَ یَا آلَ مُحَمَّدٍ- وَ لا تَتَفَرَّقُوا فِیهِ وَ کُونُوا عَلَى جَمَاعَةٍ- کَبُرَ عَلَى الْمُشْرِکِینَ مَنْ أَشْرَکَ بِوَلَایَةِ عَلِیٍ ما تَدْعُوهُمْ إِلَیْهِ مِنْ وَلَایَةِ عَلِیٍّ إِنَّ اللَّهَ یَا مُحَمَّدُ یَهْدِی إِلَیْهِ مَنْ یُنِیبُ (الشورى: ١٢) مَنْ یُجِیبُکَ إِلَى وَلَایَةِ عَلِیٍّ ع.
از عبد اللَّه جندب روایت شده که حضرت رضا علیه السلام باو نوشت: اما بعد همانا محمد صلّى اللَّه علیه و آله امین خدا بود در میان خلقش و چون آن حضرت صلّى اللَّه علیه و آله در گذشت، ما خانواده وارث او شدیم، پس ما هستیم امین خدا در زمین، علم بلاها و مردنها و نژاد عرب و تولد اسلام نزد ماست (یعنى نژاد صحیح و فاسد عرب را میشناسیم و از محل تولد اسلام که دل انسانست آگاهیم) و چون هر مردى را ببینیم میشناسیم که او حقیقة مؤمن است یا منافق و نام شیعیان ما و نام پدرانشان، نزد ما ثبت است. خدا از ما و آنها پیمان گرفته (که ما رهبر آنها باشیم و آنها پیرو ما) بر سر هر آبى که ما وارد شویم آنها هم وارد شوند و در هر جا در آئیم، در آیند (اشاره بحوض کوثر و بهشت و مقام علیین دارد و یا متابعت در مقام عمل را میرساند) جز ما و ایشان کسى در کیش اسلام نیست، مائیم نجیب و رستگار و مائیم بازماندگان پیغمبران و مائیم فرزندان اوصیاء و ما در کتاب خداى عز و جل خصوصیت داریم و ما بقرآن سزاوارتریم تا مردم دیگر و ما بپیغمبر نزدیکتریم تا مردم دیگر و خدا دینش را براى ما مقرر داشته و در قرآنش فرموده (١٣ سوره ٤٢) «مقرر فرمود براى شما (اى آل محمد) از دین آنچه را که بنوح سفارش نمود (بما سفارش کرد آنچه را بنوح سفارش کرد) و آنچه را بتو وحى کردیم (اى محمد) و آنچه را بابراهیم و موسى و عیسى سفارش کردیم (بما آموخت و رسانید آنچه را باید بدانیم و علوم این پیغمبران را بما سپرد، ما وارث پیغمبران اولو العزم هستیم) و آن سفارش این بود که دین را بپا دارید (اى آل محمد) در آن تفرقه نیندازید (و با هم متحد باشید) گران و ناگوار است بر مشرکین (آنها که بولایت على مشرک شدند) آنچه را بدان دعوتشان کنید (که ولایت على است) همانا خدا (اى محمد) هدایت کند کسیرا که باو رجوع کند» یعنى کسى که ولایت على علیه السلام را از تو بپذیرد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢٢٣، ح ١
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ أَرْسَلَ مُحَمَّداً ص إِلَى الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ جَعَلَ مِنْ بَعْدِهِ اثْنَیْ عَشَرَ وَصِیّاً مِنْهُمْ مَنْ سَبَقَ وَ مِنْهُمْ مَنْ بَقِیَ وَ کُلُّ وَصِیٍّ جَرَتْ بِهِ سُنَّةٌ وَ الْأَوْصِیَاءُ الَّذِینَ مِنْ بَعْدِ مُحَمَّدٍ ص عَلَى سُنَّةِ أَوْصِیَاءِ عِیسَى وَ کَانُوا اثْنَیْ عَشَرَ وَ کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع عَلَى سُنَّةِ الْمَسِیحِ.
امام باقر علیه السلام فرمود: همانا خدا محمد صلّى اللَّه علیه و آله را بسوى جن و انس ارسال فرمود و پس از او ١٢ وصى قرار داد که برخى از ایشان گذشته و برخى باقى ماندهاند و نسبت بهر وصیى سنت و روش خاصى جارى شد (چنانچه امام حسن صلح فرمود و امام حسین جنگید و امام صادق علیهم السلام نشر علم فرمود) و اوصیائى که بعد از محمد صلّى اللَّه علیه و آله میباشند بروش اوصیاء عیسى هستند (از لحاظ شماره یا ستم دیدن از دشمنان) و دوازده نفرند و امیر المؤمنین علیه السلام روش مسیح را دارد (یعنى پیروان على علیه السلام مانند پیروان مسیح سه دسته شدند، برخى او را خدا دانستند و پرستیدند و برخى او را خطا کار و کافر پنداشتند و برخى بعقیده حق پا برجا بودند و بامامتش قائل شدند و یا تشبیه آن حضرت بمسیح از نظر زهد و عبادت وپوشاک و خوراک زبر و خشن است).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٥٣٢، ح ١٠
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَعْطَى مُحَمَّداً ص شَرَائِعَ نُوحٍ وَ إِبْرَاهِیمَ وَ مُوسَى وَ عِیسَى ع التَّوْحِیدَ وَ الْإِخْلَاصَ وَ خَلْعَ الْأَنْدَادِ وَ الْفِطْرَةَ الْحَنِیفِیَّةَ السَّمْحَةَ وَ لَا رَهْبَانِیَّةَ وَ لَا سِیَاحَةَ أَحَلَّ فِیهَا الطَّیِّبَاتِ وَ حَرَّمَ فِیهَا الْخَبَائِثَ وَ وَضَعَ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْأَغْلَالَ الَّتِی کَانَتْ عَلَیْهِمْ ثُمَّ افْتَرَضَ عَلَیْهِ فِیهَا الصَّلَاةَ وَ الزَّکَاةَ وَ الصِّیَامَ وَ الْحَجَّ وَ الْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْیَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ الْحَلَالَ وَ الْحَرَامَ وَ الْمَوَارِیثَ وَ الْحُدُودَ وَ الْفَرَائِضَ وَ الْجِهَادَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ زَادَهُ الْوُضُوءَ وَ فَضَّلَهُ بِفَاتِحَةِ الْکِتَابِ وَ بِخَوَاتِیمِ سُورَةِ الْبَقَرَةِ وَ الْمُفَصَّلِ وَ أَحَلَّ لَهُ الْمَغْنَمَ وَ الْفَیْءَ وَ نَصَرَهُ بِالرُّعْبِ وَ جَعَلَ لَهُ الْأَرْضَ مَسْجِداً وَ طَهُوراً وَ أَرْسَلَهُ کَافَّةً إِلَى الْأَبْیَضِ وَ الْأَسْوَدِ وَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ أَعْطَاهُ الْجِزْیَةَ وَ أَسْرَ الْمُشْرِکِینَ وَ فِدَاهُمْ ثُمَّ کُلِّفَ مَا لَمْ یُکَلَّفْ أَحَدٌ مِنَ الْأَنْبِیَاءِ وَ أُنْزِلَ عَلَیْهِ سَیْفٌ مِنَ السَّمَاءِ فِی غَیْرِ غِمْدٍ وَ قِیلَ لَهُ- فَقاتِلْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ لا تُکَلَّفُ إِلَّا نَفْسَکَ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: همانا خداى تبارک و تعالى شریعتهاى نوح و ابراهیم و موسى و عیسى علیهم السلام را بمحمد صلى اللَّه علیه و آله عطا فرمود و آن شرایع یکتاپرستى است و اخلاص و ترک بتپرستى و فطرت حنیفیه آسان (که همان طریقه و روش اسلامست) و اینکه گوشهگیرى و صحرا گردى (کنارهگیرى از جماعت مسلمین) نیست، چیزهاى پاکیزه را در این شرایع حلال کرد و پلیدیها را حرام نمود و تکلیف سنگین و زنجیرهائى که بگردن آنها بود برداشت آنگاه در آن شرایع مقرر فرمود، نماز و زکاة روزه و حج و امر بمعروف و نهى از منکر و حلال و حرام و میراثها و حدود و فرائض و جهاد در راه خدارا، باضافه وضو [و وضو را براى محمد صلى اللَّه اضافه فرمود] و آن حضرت را فضیلت بخشید بسبب سوره فاتحة الکتاب و آیات آخر سوره بقره و سورههاى پر فصل (از سوره ق یا محمد یا فتح تا آخر قرآن) و غنیمت و فىء را براى او حلال فرمود و او را با رعب (و ترسى که در دل دشمنانش میافکند) نصرت بخشید و زمین را برایش سجدهگاه و پاککننده (در تیمم) قرار داد و او را بسوى همگان از سفید و سیاه و جن و انس ارسال فرمود و گرفتن جزیه و اسیر کردن مشرکین و فدیه گرفتن را باو عطا فرمود، سپس تکلیفى باو متوجه شد که بهیچ یک از پیغمبران آن تکلیف متوجه نشده بود و از آسمان شمشیرى بىغلاف بر او نازل شد و باو گفته شد در راه خدا جنگ کن (و اگر ترا تنها گذاشتند) تنها خودت تکلیف دارى (که با دشمنان دین بجنگى).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٧، ح ١
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: ... فَلَمَّا نَزَلَتِ التَّوْرَاةُ عَلَى مُوسَى ع بَشَّرَ بِمُحَمَّدٍ ص وَ کَانَ بَیْنَ یُوسُفَ وَ مُوسَى مِنَ الْأَنْبِیَاءِ وَ کَانَ وَصِیُّ مُوسَى یُوشَعَ بْنَ نُونٍ ع وَ هُوَ فَتَاهُ الَّذِی ذَکَرَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی کِتَابِهِ فَلَمْ تَزَلِ الْأَنْبِیَاءُ تُبَشِّرُ بِمُحَمَّدٍ ص حَتَّى بَعَثَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى الْمَسِیحَ عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ فَبَشَّرَ بِمُحَمَّدٍ ص وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ تَعَالَى- یَجِدُونَهُ یَعْنِی الْیَهُودَ وَ النَّصَارَى- مَکْتُوباً یَعْنِی صِفَةَ مُحَمَّدٍ ص عِنْدَهُمْ یَعْنِی فِی التَّوْراةِ وَ الْإِنْجِیلِ یَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یُخْبِرُ عَنْ عِیسَى- وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍ یَأْتِی مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ وَ بَشَّرَ مُوسَى وَ عِیسَى بِمُحَمَّدٍ ص کَمَا بَشَّرَ الْأَنْبِیَاءُ ع بَعْضُهُمْ بِبَعْضٍ حَتَّى بَلَغَتْ مُحَمَّداً ص ...
امام باقر علیه السّلام فرمود: ... پس چون تورات به موسى نازل شد به محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم مژده داد و میان یوسف و موسى پیامبرانى بودند و جانشین موسى علیه السّلام یوشع بن نون بود و او همان جوانمردى است که خداوند در کتابش از او نام برده است و پیامبران به آمدن محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم مژده مىدادند تا آنکه خداوند تبارک و تعالى مسیح عیسى بن مریم را برانگیخت و او نیز به ظهور محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم مژده داد و این همان سخن پروردگار است که: ... یَجِدُونَهُ مَکْتُوباً عِنْدَهُمْ فِی التَّوْراةِ وَ الْإِنْجِیلِ یَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْکَرِ ... ([نام] او را نزد خود در تورات و انجیل نوشته مىیابند، آنان را به کار پسندیده فرمان مىدهد و از کار ناپسند باز مىدارد.) (سوره اعراف، آیه ١٥٧)، وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍیَأْتِی مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ (و به فرستادهاى که پس از من مىآید و نام او « احمد» است بشارتگرم) (سوره صف، آیه )). پس موسى و عیسى به ظهور محمد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم بشارت دادند چنان که پیامبران به ظهور یک دیگر بشارت مىدادند تا آنکه دوران محمد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم رسید ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١١٧، ح ٩٢
عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: بَیْنَا رَسُولُ اللَّهِ ص ذَاتَ یَوْمٍ جَالِساً إِذْ أَقْبَلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ فِیکَ شَبَهاً مِنْ عِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ وَ لَوْ لَا أَنْ تَقُولَ فِیکَ طَوَائِفُ مِنْ أُمَّتِی مَا قَالَتِ النَّصَارَى فِی عِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ لَقُلْتُ فِیکَ قَوْلًا لَا تَمُرُّ بِمَلَإٍ مِنَ النَّاسِ إِلَّا أَخَذُوا التُّرَابَ مِنْ تَحْتِ قَدَمَیْکَ یَلْتَمِسُونَ بِذَلِکَ الْبَرَکَةَ قَالَ فَغَضِبَ الْأَعْرَابِیَّانِ وَ الْمُغِیرَةُ بْنُ شُعْبَةَ وَ عِدَّةٌ مِنْ قُرَیْشٍ مَعَهُمْ فَقَالُوا مَا رَضِیَ أَنْ یَضْرِبَ لِابْنِ عَمِّهِ مَثَلًا إِلَّا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَى نَبِیِّهِ ص فَقَالَ- وَ لَمَّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْیَمَ مَثَلًا إِذا قَوْمُکَ مِنْهُ یَصِدُّونَ وَ قالُوا أَ آلِهَتُنا خَیْرٌ أَمْ هُوَ ما ضَرَبُوهُ لَکَ إِلَّا جَدَلًا بَلْ هُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ إِنْ هُوَ إِلَّا عَبْدٌ أَنْعَمْنا عَلَیْهِ وَ جَعَلْناهُ مَثَلًا لِبَنِی إِسْرائِیلَ وَ لَوْ نَشاءُ لَجَعَلْنا مِنْکُمْ یَعْنِی مِنْ بَنِی هَاشِمٍ- مَلائِکَةً فِی الْأَرْضِ یَخْلُفُونَ (الزخرف: ٥٦ الى ٥٩) قَالَ فَغَضِبَ الْحَارِثُ بْنُ عَمْرٍو الْفِهْرِیُّ فَقَالَ اللَّهُمَ إِنْ کانَ هذا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِکَ أَنَّ بَنِی هَاشِمٍ یَتَوَارَثُونَ هِرَقْلًا بَعْدَ هِرَقْلٍ فَأَمْطِرْ عَلَیْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ أَوِ ائْتِنا بِعَذابٍ أَلِیمٍ فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَیْهِ مَقَالَةَ الْحَارِثِ وَ نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ- وَ ما کانَ اللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِیهِمْ وَ ما کانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ (الأنفال: ٣٣) ثُمَّ قَالَ لَهُ یَا ابْنَ عَمْرٍو إِمَّا تُبْتَ وَ إِمَّا رَحَلْتَ فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ بَلْ تَجْعَلُ لِسَائِرِ قُرَیْشٍ شَیْئاً مِمَّا فِی یَدَیْکَ فَقَدْ ذَهَبَتْ بَنُو هَاشِمٍ بِمَکْرُمَةِ الْعَرَبِ وَ الْعَجَمِ فَقَالَ لَهُ النَّبِیُّ ص لَیْسَ ذَلِکَ إِلَیَّ ذَلِکَ إِلَى اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ قَلْبِی مَا یُتَابِعُنِی عَلَى التَّوْبَةِ وَ لَکِنْ أَرْحَلُ عَنْکَ فَدَعَا بِرَاحِلَتِهِ فَرَکِبَهَا فَلَمَّا صَارَ بِظَهْرِ الْمَدِینَةِ أَتَتْهُ جَنْدَلَةٌ فَرَضَخَتْ هَامَتَهُ ثُمَّ أَتَى الْوَحْیُ إِلَى النَّبِیِّ ص فَقَالَ سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلْکافِرینَ بِوَلَایَةِ عَلِیٍ لَیْسَ لَهُ دافِعٌ مِنَ اللَّهِ ذِی الْمَعارِجِ (المعارج: ١ إلى ٣) قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّا لَا نَقْرَؤُهَا هَکَذَا فَقَالَ هَکَذَا وَ اللَّهِ نَزَلَ بِهَا جَبْرَئِیلُ عَلَى مُحَمَّدٍ ص وَ هَکَذَا هُوَ وَ اللَّهِ مُثْبَتٌ فِی مُصْحَفِ فَاطِمَةَ ع فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لِمَنْ حَوْلَهُ مِنَ الْمُنَافِقِینَ انْطَلِقُوا إِلَى صَاحِبِکُمْ فَقَدْ أَتَاهُ مَا اسْتَفْتَحَ بِهِ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ اسْتَفْتَحُوا وَ خابَ کُلُّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ (إبراهیم: ١٥).
مشابهت عیسى بن مریم و على بن ابى طالب علیهم السّلام
ابو بصیر مىگوید: یک روز که پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم نشسته بود ناگاه امیر المؤمنین علیه السّلام آمد و پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم به او فرمود: تو به عیسى بن مریم مىمانى و اگر نبود ترس از اینکه گروههایى از امّتم درباره تو همان گویند که ترسایان درباره عیسى مىگفتند، در باره تو چیزهایى مىگفتم که از میان مردم گذر نکنى مگر آنکه خاک پایت را براى تبرّک مىبردند. او مىگوید: آن دو تن اعرابى خشمگین شدند و به همراهى مغیرة بن شعبه و گروهى از قریشیان که همراه آنها بودند گفتند: براى عموزادهاش به نمونهاى پایینتر از عیسى راضى نیست و این آیه براى پیامبر نازل شد که: وَ لَمَّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْیَمَ مَثَلًا إِذا قَوْمُکَ مِنْهُ یَصِدُّونَ* وَ قالُوا أَ آلِهَتُنا خَیْرٌ أَمْ هُوَ ما ضَرَبُوهُ لَکَ إِلَّا جَدَلًا بَلْ هُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ* إِنْ هُوَ إِلَّا عَبْدٌ أَنْعَمْنا عَلَیْهِ وَ جَعَلْناهُ مَثَلًا لِبَنِی إِسْرائِیلَ* وَ لَوْ نَشاءُ لَجَعَلْنا مِنْکُمْ مَلائِکَةً فِی الْأَرْضِ یَخْلُفُونَ (و هنگامى که[در مورد] پسر مریم مثالى آورده شد، بناگاه قوم تو از آن[سخن] هلهله در انداختند و گفتند «آیا معبودان ما بهترند یا او؟» آن[مثال] را جز از راه جدل براى تو نزدند، بلکه آنان مردمى جدل پیشهاند. [عیسى] جز بندهاى که بر وى منّت نهاده و او را براى فرزندان اسرائیل سرمشق گردانیدهایم نیست و اگر بخواهیم قطعا به جاى شما فرشتگانى که در زمین جانشین[شما] گردند، قرار دهیم» (سوره زخرف؟ آیه ٥٧ تا ٥٩). راوى مىگوید: حارث بن عمرو فهرى در خشم شد و گفت: «خدایا! اگر این حکم درست است و از نزد توست که مقرر شده بنى هاشم پیشوایى امّت را مانند هراکلیوس پس از هراکلیوس به ارث برند پس بر سر ما از آسمان سنگ بباران یا عذاب دردناکى بر ما فرود آر.» پس خداوند سخن حارث را به پیامبر فرو فرستاد و این آیه هم نازل شد: وَ ما کانَ اللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِیهِمْ وَ ما کانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ (و تا تو در میان آنان هستى، خدا بر آن نیست که ایشان را عذاب کند و تا آنان طلب آموزش مىکنند خدا عذابکننده ایشان نخواهد بود» (سوره انفال، آیه ٣٣). سپس پیامبر به او فرمود: اى عمرو! یا توبه کن یا کوچ کن. او در پاسخ گفت: اى محمّد! از آنچه دارى براى قریشیان بهرهاى مقرر کن زیرا بنى هاشم بزرگوارى و کرم عرب و عجم را دارند. پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: این در اختیار من نیست و آن را باید در اختیار خداوند سبحان دانست. او گفت: اى محمّد! دلم از توبه پیروى نمىکند ولى از کنار تو مىروم و دستور داد شترش را بیاورند، او سوار آن شد؛ و چون به حومه مدینه رسید تکّه سنگى به سر او خورد و بر فرقش کوفت و در اینجا به پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم وحى آمد که: سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ* لِلْکافِرینَ [بولایة علیّ] لَیْسَ لَهُ دافِعٌ مِنَ اللَّهِ ذِی الْمَعارِجِ (پرسندهاى از عذاب واقع شوندهاى پرسید که اختصاص به کافران دارد [و] آن را باز دارندهاى نیست. از جانب خداوند صاحب درجات است»(سوره معارج، آیات ١ تا ٣). راوى مىگوید گفتم: قربانت گردم ما آن را چنین نمىخوانیم. حضرت صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم در پاسخ فرمود: بخدا سوگند جبرئیل آن را بر محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم چنین فرو فرستاد و بخدا سوگند در مصحف فاطمه علیها السلام چنین ثبت شده است. پس پیامبر به منافقانى که در پیرامون او بودند فرمود: در پى دوستتان بروید که آنچه را خواسته بود به سرش آمد، خداوند مىفرماید: وَ اسْتَفْتَحُوا وَ خابَ کُلُّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ (و [پیامبران از خدا] گشایش خواستند و هر زورگوى لجوجى نومید شد) (سوره ابراهیم، آیه ١٥).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٥٧، ح ١٨
قَالَ الصَّادِقُ (ع): إِنَّ عِنْدِی الْجَفْرَ الْأَبْیَضَ قَالَ قُلْتُ فَأَیُّ شَیْءٍ فِیهِ قَالَ زَبُورُ دَاوُدَ وَ تَوْرَاةُ مُوسَى وَ إِنْجِیلُ عِیسَى وَ صُحُفُ إِبْرَاهِیمَ ع وَ الْحَلَالُ وَ الْحَرَامُ وَ مُصْحَفُ فَاطِمَةَ مَا أَزْعُمُ أَنَّ فِیهِ قُرْآناً وَ فِیهِ مَا یَحْتَاجُ النَّاسُ إِلَیْنَا وَ لَا نَحْتَاجُ إِلَى أَحَدٍ حَتَّى فِیهِ الْجَلْدَةُ وَ نِصْفُ الْجَلْدَةِ وَ رُبُعُ الْجَلْدَةِ وَ أَرْشُ الْخَدْشِ وَ عِنْدِی الْجَفْرَ الْأَحْمَرَ قَالَ قُلْتُ وَ أَیُّ شَیْءٍ فِی الْجَفْرِ الْأَحْمَرِ قَالَ السِّلَاحُ وَ ذَلِکَ إِنَّمَا یُفْتَحُ لِلدَّمِ یَفْتَحُهُ صَاحِبُ السَّیْفِ لِلْقَتْلِ فَقَالَ لَهُ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ أَبِی یَعْفُورٍ أَصْلَحَکَ اللَّهُ أَ یَعْرِفُ هَذَا بَنُو الْحَسَنِ فَقَالَ إِی وَ اللَّهِ کَمَا یَعْرِفُونَ اللَّیْلَ أَنَّهُ لَیْلٌ وَ النَّهَارَ أَنَّهُ نَهَارٌ وَ لَکِنَّهُمْ یَحْمِلُهُمُ الْحَسَدُ وَ طَلَبُ الدُّنْیَا عَلَى الْجُحُودِ وَ الْإِنْکَارِ وَ لَوْ طَلَبُوا الْحَقَّ بِالْحَقِّ لَکَانَ خَیْراً لَهُمْ.
حسین بن ابى العلا گوید شنیدم امام صادق علیه السلام میفرمود همانا جفر سفید نزد من است، عرض کردم: در آن چیست؟ فرمود: زبور داود و تورات موسى و انجیل عیسى و صحف ابراهیم و حلال و حرام و مصحف فاطمه و معتقد نیستم که در مصحف چیزى از قرآن باشد: در آنست آنچه مردم بما احتیاج دارند- و ما بکسى احتیاج نداریم- حتى مجازات یک تازیانه و نصف تازیانه و ٤/ ١ تازیانه و جریمه خراش در آن هست و جفر سرخ هم نزد من است، عرضکردم: در جفر سرخ چیست؟ فرمود: اسلحه است و آن تنها براى خونخواهى گشوده مى‌شود و صاحب شمشیر (امام قائم علیه السلام) آن را براى کشتن باز میکند. ابن ابى یعفور بحضرتش عرضکرد: اصلحک اللَّه. پسران حسن او را میشناسند؟ فرمود: آرى بخدا میشناسند، چنان که روز و شب را میشناسند و تشخیص میدهند که این روز است و این شب ولى حسد و دنیاطلبى ایشان را بر سرپیچى و انکار وامیدارد و اگر ایشان حق را از راه حق جویند، برایشان بهتر است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢٤٠، ح ٣
امام مهدی (عج) و حضرت عیسی (ع)
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: خَرَجَ النَّبِیُّ ص ذَاتَ یَوْمٍ وَ هُوَ مُسْتَبْشِرٌ یَضْحَکُ سُرُوراً فَقَالَ لَهُ النَّاسُ أَضْحَکَ اللَّهُ سِنَّکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ زَادَکَ سُرُوراً فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ یَوْمٍ وَ لَا لَیْلَةٍ إِلَّا وَ لِیَ فِیهِمَا تُحْفَةٌ مِنَ اللَّهِ أَلَا وَ إِنَّ رَبِّی أَتْحَفَنِی فِی یَوْمِی هَذَا بِتُحْفَةٍ لَمْ یُتْحِفْنِی بِمِثْلِهَا فِیمَا مَضَى إِنَّ جَبْرَئِیلَ أَتَانِی فَأَقْرَأَنِی مِنْ رَبِّیَ السَّلَامَ وَ قَالَ یَا مُحَمَّدُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اخْتَارَ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ سَبْعَةً لَمْ یَخْلُقْ مِثْلَهُمْ فِیمَنْ مَضَى وَ لَا یَخْلُقُ مِثْلَهُمْ فِیمَنْ بَقِیَ أَنْتَ یَا رَسُولَ اللَّهِ سَیِّدُ النَّبِیِّینَ وَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ وَصِیُّکَ سَیِّدُ الْوَصِیِّینَ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ سِبْطَاکَ سَیِّدَا الْأَسْبَاطِ وَ حَمْزَةُ عَمُّکَ سَیِّدُ الشُّهَدَاءِ وَ جَعْفَرٌ ابْنُ عَمِّکَ الطَّیَّارُ فِی الْجَنَّةِ یَطِیرُ مَعَ الْمَلَائِکَةِ حَیْثُ یَشَاءُ وَ مِنْکُمُ الْقَائِمُ یُصَلِّی عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ خَلْفَهُ إِذَا أَهْبَطَهُ اللَّهُ إِلَى الْأَرْضِ مِنْ ذُرِّیَّةِ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَةَ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ ع.
امام صادق علیه السّلام فرمودند روزى رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم بیرون آمد در حالى که شاد بود و از خوشحالى مىخندید. مردم به ایشان عرض کردند: یا رسول اللَّه! خداوند همیشه تو را بخنداند و بر خوشحالى تو بیفزاید. پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم در پاسخ آنها فرمود: شب و روزى نیست مگر آنکه من در طى آن، از خداوند هدیهاى دریافت مىکنم و امروز خداوند هدیهاى به من ارمغان کرده که قبلا نظیر آن را به من نبخشیده است. امروز جبرئیل نزد من آمد و از خدایم به من سلام رساند و گفت: اى محمّد! همانا خداوند سبحان، از بنى هاشم هفت تن را برگزیده است که مانند آنها را نه در گذشته آفریده و نه در آینده خواهد آفرید؛ تو یا رسول اللَّه صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و سرور پیامبران و على بن ابى طالب علیه السّلام وصىّ تو و سرور اوصیا و حسن و حسین علیهما السّلام دو سبط تو سیّد اسباط و حمزه عموى تو سید الشهداء رضى اللَّه عنه و جعفر رضى اللَّه عنه پسر عموى تو که در بهشت به همراه فرشتگان هر کجا خواهد پرواز کند و حضرت قائم علیه السّلام که عیسى بن مریم پشت سر او نماز گزارد آنگاه که خداوند او را به زمین فرو فرستد و آن قائم از نژاد على علیه السّلام و فاطمه علیها السّلام و از فرزندان حسین علیه السّلام است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٤٩، ح ١٠
