حضرت عیسی (ع) - ٢
وقایع زندگی حضرت عیسی (ع): غسل حضرت مریم توسط حضرت عیسی (ع)- تولد حضرت عیسی (ع)- شش ماهه متولد شدن حضرت عیسی (ع)- کودکی- به آسمان رفتن حضرت عیسی (ع)- دوره فترت- مسخ شدن مخالفان حضرت عیسی (ع)- نفرین حضرت عیسی (ع)
پندهای حضرت عیسی (ع): دوستان- بیان حکمت- علماء- دنیا- دروغ- یاد خدا- همنشین بد- مرگ- طلب معاش- قسم نخوردن- فکر زنا- باقیات الصالحات- پندهای جامع-
کلمه «عیسی» در همه کتابهای الکافی بررسی شد.
غسل حضرت مریم توسط حضرت عیسی (ع)
عَنِ الْمُفَضَّلِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مَنْ غَسَلَ فَاطِمَةَ قَالَ ذَاکَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ کَأَنِّی اسْتَعْظَمْتُ ذَلِکَ مِنْ قَوْلِهِ فَقَالَ کَأَنَّکَ ضِقْتَ بِمَا أَخْبَرْتُکَ بِهِ قَالَ فَقُلْتُ قَدْ کَانَ ذَاکَ جُعِلْتُ فِدَاکَ قَالَ فَقَالَ لَا تَضِیقَنَّ فَإِنَّهَا صِدِّیقَةٌ وَ لَمْ یَکُنْ یَغْسِلُهَا إِلَّا صِدِّیقٌ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ مَرْیَمَ لَمْ یَغْسِلْهَا إِلَّا عِیسَى.
مفضل گوید: بامام صادق علیه السلام عرضکردم: کى فاطمه را غسل داد؟ فرمود: امیر المؤمنین- من این مطلب را از گفته آن حضرت بزرگ شمردم و تعجب کردم- فرمود: گویا از آنچه بتو خبر دادم دلتنگ شدى؟ عرضکردم: چنین است، قربانت گردم. فرمود: دلتنگ مباش، زیرا او صدیقه (معصوم) است و جز معصوم نباید او را غسل دهد، مگر نمى‌دانى که مریم را جز عیسى غسل نداد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٥٩، ح ٤
١٣- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مَنْ غَسَّلَ فَاطِمَةَ ع قَالَ ذَاکَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع کَأَنَّکَ اسْتَفْظَعْتَ ذَلِکَ مِنْ قَوْلِهِ فَقَالَ لِی کَأَنَّکَ ضِقْتَ مِمَّا أَخْبَرْتُکَ فَقُلْتُ قَدْ کَانَ ذَلِکَ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَقَالَ لِی لَا تَضِیقَنَّ فَإِنَّهَا صِدِّیقَةٌ لَمْ یَکُنْ یُغَسِّلُهَا إِلَّا صِدِّیقٌ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ مَرْیَمَ ع لَمْ یُغَسِّلْهَا إِلَّا عِیسَى ع قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَمَا تَقُولُ فِی الْمَرْأَةِ تَکُونُ فِی السَّفَرِ مَعَ الرِّجَالِ لَیْسَ لَهَا مَعَهُمْ ذُو مَحْرَمٍ وَ لَا مَعَهُمُ امْرَأَةٌ فَتَمُوتُ الْمَرْأَةُ مَا یُصْنَعُ بِهَا قَالَ یُغْسَلُ مِنْهَا مَا أَوْجَبَ اللَّهُ عَلَیْهِ التَّیَمُّمَ وَ لَا تُمَسُّ وَ لَا یُکْشَفُ شَیْءٌ مِنْ مَحَاسِنِهَا الَّذِی أَمَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِسَتْرِهِ قُلْتُ کَیْفَ یُصْنَعُ بِهَا قَالَ یُغْسَلُ بَطْنُ کَفَّیْهَا وَ وَجْهُهَا وَ یُغْسَلُ ظَهْرُ کَفَّیْهَا.
مفضّل بن عمر گوید: از امام صادق علیه السّلام پرسیدم: فاطمه علیها السّلام را چه کسى غسل داد؟ فرمود: امیر مؤمنان على علیه السّلام. گویى این سخن بر تو گران آمد، گویى از آنچه که به تو خبر دادم، دلتنگ شدى؟ گفتم: چنین است قربانت گردم! فرمود: دلتنگ مباش؛ زیرا فاطمه علیها السّلام صدّیقه بود و نباید او را کسى جز صدّیق غسل دهد. آیا نمى‌دانى مریم علیها السّلام را جز عیسى علیه السّلام کسى غسل نداده است؟ عرض کردم: قربانت گردم! نظر شما دربارۀ زنى که با مردان همسفر شده و از دنیا رفته است و در میان ایشان محرمى ندارد و زن دیگرى نیست، چیست؟ چه باید کرد؟ فرمود: باید مواضعى را که خداوند تیمّم را بر آنها واجب فرموده، بشویند و نباید به چیزى از محاسن او - که خداوند متعال به پوشانیدن آنها امر فرموده - دست زنند، یا آشکارش سازند. گفتم: چگونه با او رفتار کنند؟ فرمود: کف دست‌ها، صورت و نیز پشت دست‌هایش را بشویند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٣، ص ١٥٩، ح ١٣
عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ إِبْرَاهِیمَ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی الْحَسَنِ مُوسَى ع إِذْ أَتَاهُ رَجُلٌ نَصْرَانِیٌّ وَ نَحْنُ مَعَهُ بِالْعُرَیْضِ فَقَالَ لَهُ النَّصْرَانِیُّ ... وَ أَمَّا الْیَوْمُ الَّذِی حَمَلَتْ فِیهِ مَرْیَمُ فَهُوَ یَوْمُ الْجُمُعَةِ لِلزَّوَالِ وَ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی هَبَطَ فِیهِ الرُّوحُ الْأَمِینُ وَ لَیْسَ لِلْمُسْلِمِینَ عِیدٌ کَانَ أَوْلَى مِنْهُ عَظَّمَهُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى وَ عَظَّمَهُ مُحَمَّدٌ ص فَأَمَرَ أَنْ یَجْعَلَهُ عِیداً فَهُوَ یَوْمُ الْجُمُعَةِ وَ أَمَّا الْیَوْمُ الَّذِی وَلَدَتْ فِیهِ مَرْیَمُ فَهُوَ یَوْمُ الثَّلَاثَاءِ لِأَرْبَعِ سَاعَاتٍ وَ نِصْفٍ مِنَ النَّهَارِ وَ النَّهَرُ الَّذِی وَلَدَتْ عَلَیْهِ مَرْیَمُ عِیسَى ع هَلْ تَعْرِفُهُ قَالَ لَا قَالَ هُوَ الْفُرَاتُ وَ عَلَیْهِ شَجَرُ النَّخْلِ وَ الْکَرْمِ وَ لَیْسَ یُسَاوَى بِالْفُرَاتِ شَیْءٌ لِلْکُرُومِ وَ النَّخِیلِ ...
یعقوب بن جعفر بن ابراهیم گوید: خدمت موسى بن جعفر علیه السلام بودم که مردى نصرانى نزد آن حضرت آمد، ما در عریض (وادى مدینه) بودیم، نصرانى عرضکرد: ... و اما روزى که مریم باردار گشت روز جمعه هنگام ظهر بود و آن روزى بود که روح الامین (جبرئیل) از آسمان فرود آمد و براى مسلمین عیدى مهمتر از آن نیست. خداى تبارک و تعالى و محمد صلى اللَّه علیه و آله آن روز را بزرگ دانسته و دستور داده که عیدش قرار دهند و آن روز جمعه است و اما روزى که مریم زائید سه شنبه بود، در چهار ساعت و نیم از روز برآمده. سپس فرمود: نهرى را که مریم عیسى را در کنار آن زائید میدانى کدام نهر بود؟ گفت: نه، فرمود: آن نهر فراتست که درختان انگور و خرما در کنار آنست و هیچ نهرى از لحاظ درختان انگور و خرما با فرات برابر نیست ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٧٨، ح ٤
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَوْحَى إِلَى عِمْرَانَ أَنِّی وَاهِبٌ لَکَ ذَکَراً سَوِیّاً مُبَارَکاً یُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ یُحْیِی الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللَّهِ وَ جَاعِلُهُ رَسُولًا إِلَى بَنِی إِسْرَائِیلَ فَحَدَّثَ عِمْرَانُ امْرَأَتَهُ حَنَّةَ بِذَلِکَ وَ هِیَ أُمُّ مَرْیَمَ فَلَمَّا حَمَلَتْ کَانَ حَمْلُهَا بِهَا عِنْدَ نَفْسِهَا غُلَامٌ- فَلَمَّا وَضَعَتْها قالَتْ رَبِّ إِنِّی وَضَعْتُها أُنْثى ... وَ لَیْسَ الذَّکَرُ کَالْأُنْثى أَیْ لَا یَکُونُ الْبِنْتُ رَسُولًا یَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما وَضَعَتْ فَلَمَّا وَهَبَ اللَّهُ تَعَالَى لِمَرْیَمَ عِیسَى کَانَ هُوَ الَّذِی بَشَّرَ بِهِ عِمْرَانَ وَ وَعَدَهُ إِیَّاهُ فَإِذَا قُلْنَا فِی الرَّجُلِ مِنَّا شَیْئاً وَ کَانَ فِی وَلَدِهِ أَوْ وَلَدِ وَلَدِهِ فَلَا تُنْکِرُوا ذَلِکَ.
امام صادق علیه السلام فرمود: خداى تعالى به عمران (پدر حضرت مریم) وحى کرد که من بتو پسرى میبخشم سالم و مبارک که به اذن خدا کور مادر زاد و پیس را درمان کند و مردگان را زنده کند و پیغمبر بنى اسرائیلش قرار دهم، عمران این مطلب را بهمسرش حنة که مادر مریم است گزارش داد، چون بمریم حامله گشت، فکر میکرد که حملش پسر است، چون او را زائید (و دید دختر است) گفت: پروردگارا! «من دختر زائیدم و پسر مانند دختر نیست» یعنى دختر که پیغمبر نمیشود. خداى عز و جل (در باره او) میفرماید: خدا بآنچه او زائیده داناتر است، سپس چون خداى تعالى عیسى را بمریم بخشید، او همان پیغمبرى بود که بعمران بشارت داده شده بود و باو وعده کرده بودند. پس هر گاه ما درباره مردى از خاندان خود چیزى گفتیم و در فرزند یا فرزند زاده او پیدا شد آن را انکار مکنید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٥٣٥، ح ١
دَخَلَ ابْنُ أَبِی سَعِیدٍ الْمُکَارِی عَلَى أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع فَقَالَ لَهُ أَبْلَغَ اللَّهُ مِنْ قَدْرِکَ أَنْ تَدَّعِیَ مَا ادَّعَى أَبُوکَ فَقَالَ لَهُ مَا لَکَ أَطْفَأَ اللَّهُ نُورَکَ وَ أَدْخَلَ الْفَقْرَ بَیْتَکَ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَوْحَى إِلَى عِمْرَانَ أَنِّی وَاهِبٌ لَکَ ذَکَراً فَوَهَبَ لَهُ مَرْیَمَ وَ وَهَبَ لِمَرْیَمَ عِیسَى ع- فَعِیسَى مِنْ مَرْیَمَ وَ مَرْیَمُ مِنْ عِیسَى وَ مَرْیَمُ وَ عِیسَى شَیْءٌ وَاحِدٌ وَ أَنَا مِنْ أَبِی وَ أَبِی مِنِّی وَ أَنَا وَ أَبِی شَیْءٌ وَاحِدٌ- فَقَالَ لَهُ ابْنُ أَبِی سَعِیدٍ وَ أَسْأَلُکَ عَنْ مَسْأَلَةٍ فَقَالَ لَا إِخَالُکَ تَقْبَلُ مِنِّی وَ لَسْتَ مِنْ غَنَمِی وَ لَکِنْ هَلُمَّهَا فَقَالَ رَجُلٌ قَالَ عِنْدَ مَوْتِهِ کُلُّ مَمْلُوکٍ لِی قَدِیمٍ فَهُوَ حُرٌّ لِوَجْهِ اللَّهِ قَالَ نَعَمْ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ ذِکْرُهُ یَقُولُ فِی کِتَابِهِ حَتَّى عادَ کَالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ فَمَا کَانَ مِنْ مَمَالِیکِهِ أَتَى عَلَیْهِ سِتَّةُ أَشْهُرٍ فَهُوَ قَدِیمٌ وَ هُوَ حُرٌّ قَالَ فَخَرَجَ مِنْ عِنْدِهِ وَ افْتَقَرَ حَتَّى مَاتَ وَ لَمْ یَکُنْ عِنْدَهُ مَبِیتُ لَیْلَةٍ لَعَنَهُ اللَّهُ.
ابن ابو سعید مکارى خدمت امام رضا علیه السّلام آمد و گفت آیا خداوند تو را به جایى رسانده است که ادّعاى پدرت را داشته باشى؟ فرمود: تو را چه شده است؟ خداوند نورت را خاموش سازد و فقر را در منزلت داخل نماید! مگر نمى‌دانى که خداوند سالى به عمران وحى نمود که من پسرى به تو خواهم بخشید؛ اما مریم را به او داده و عیسى علیه السّلام را به مریم بخشید؟ پس عیسى علیه السّلام از مریم است و مریم از عیسى و مریم و عیسى یک شىء واحد هستند و پدرم از من و من از پدرم هستم و من و پدرم یک شىء واحد هستیم. ابن ابو سعید گفت: درباره مسأله‌اى از شما پرسشى دارم. فرمود: گمان نمى‌کنم جواب مرا بپذیرى و پذیرفتن تو براى من سودى ندارد؛ ولى پرسش خود را مطرح کن. گفت: مردى هنگام مرگش مى‌گوید: «تمام بردگان قدیمى من، به‌خاطر خدا آزادند» فرمود: آرى. خداوند در قرآن مى‌فرماید: «تا اینکه به‌صورت شاخه کهنه کمانى شکل و زردرنگ درمى‌آید» پس هر برده او که شش ماه از بردگى‌اش در نزد این مولا گذشته باشد، قدیمى و آزاد است. راوى گوید: ابن ابو سعید از نزد امام علیه السّلام خارج شد و فقیر گشت تا اینکه مرد در حالى که شام شبش را هم نداشت، لعنت خداوند بر او باد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٦، ص ١٩٥، ح ٦
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ مَرْیَمَ ع حَمَلَتْ بِعِیسَى ع تِسْعَ سَاعَاتٍ کُلُّ سَاعَةٍ شَهْراً.
مردى از امام صادق علیه السّلام روایت مى‌کند که فرمود: مریم، عیسى را نه ساعته باردار شد، هر ساعت برابر با یک ماه.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٣٢، ح ٥١٦
شش ماهه متولد شدن حضرت عیسی (ع)
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ جَبْرَئِیلَ ع نَزَلَ عَلَى مُحَمَّدٍ ص فَقَالَ لَهُ یَا مُحَمَّدُ إِنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکَ بِمَوْلُودٍ یُولَدُ مِنْ فَاطِمَةَ تَقْتُلُهُ أُمَّتُکَ مِنْ بَعْدِکَ فَقَالَ یَا جَبْرَئِیلُ وَ عَلَى رَبِّیَ السَّلَامُ لَا حَاجَةَ لِی فِی مَوْلُودٍ یُولَدُ مِنْ فَاطِمَةَ تَقْتُلُهُ أُمَّتِی مِنْ بَعْدِی فَعَرَجَ ثُمَّ هَبَطَ ع فَقَالَ لَهُ مِثْلَ ذَلِکَ فَقَالَ یَا جَبْرَئِیلُ وَ عَلَى رَبِّیَ السَّلَامُ لَا حَاجَةَ لِی فِی مَوْلُودٍ تَقْتُلُهُ أُمَّتِی مِنْ بَعْدِی فَعَرَجَ جَبْرَئِیلُ ع إِلَى السَّمَاءِ ثُمَّ هَبَطَ فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ إِنَّ رَبَّکَ یُقْرِئُکَ السَّلَامَ وَ یُبَشِّرُکَ بِأَنَّهُ جَاعِلٌ فِی ذُرِّیَّتِهِ الْإِمَامَةَ وَ الْوَلَایَةَ وَ الْوَصِیَّةَ فَقَالَ قَدْ رَضِیتُ ثُمَّ أَرْسَلَ إِلَى فَاطِمَةَ أَنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُنِی بِمَوْلُودٍ یُولَدُ لَکِ تَقْتُلُهُ أُمَّتِی مِنْ بَعْدِی فَأَرْسَلَتْ إِلَیْهِ لَا حَاجَةَ لِی فِی مَوْلُودٍ مِنِّی تَقْتُلُهُ أُمَّتُکَ مِنْ بَعْدِکَ فَأَرْسَلَ إِلَیْهَا أَنَّ اللَّهَ قَدْ جَعَلَ فِی ذُرِّیَّتِهِ الْإِمَامَةَ وَ الْوَلَایَةَ وَ الْوَصِیَّةَ فَأَرْسَلَتْ إِلَیْهِ أَنِّی قَدْ رَضِیتُ فَ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً حَتَّى إِذا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ بَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً قالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَ عَلى والِدَیَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی فَلَوْ لَا أَنَّهُ قَالَ أَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی (الأحقاف: ١٥) لَکَانَتْ ذُرِّیَّتُهُ کُلُّهُمْ أَئِمَّةً وَ لَمْ یَرْضَعِ الْحُسَیْنُ مِنْ فَاطِمَةَ ع وَ لَا مِنْ أُنْثَى کَانَ یُؤْتَى بِهِ النَّبِیَّ فَیَضَعُ إِبْهَامَهُ فِی فِیهِ فَیَمَصُّ مِنْهَا مَا یَکْفِیهَا الْیَوْمَیْنِ وَ الثَّلَاثَ فَنَبَتَ لَحْمُ الْحُسَیْنِ ع مِنْ لَحْمِ رَسُولِ اللَّهِ وَ دَمِهِ وَ لَمْ یُولَدْ لِسِتَّةِ أَشْهُرٍ إِلَّا عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع وَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع.
امام صادق علیه السلام فرمود: جبرئیل علیه السلام بر محمد صلى اللَّه علیه و آله نازل شد و گفت: اى محمد! خدا ترا مژده میدهد بمولودى که از فاطمه متولد شود و امت تو او را بعد از تو میکشند فرمود: اى جبرئیل! سلام بپروردگارم، مرا بمولودى که از فاطمه متولد شود و امتم او را بکشند نیازى نیست، جبرئیل بآسمان بالا رفت و سپس فرود آمد و همان سخن را گفت، پیغمبر فرمود: اى جبرئیل! سلام بپروردگارم مرا بمولودى که از فاطمه متولد شود و امتم او را بکشند نیازى نیست، جبرئیل بآسمان بالا رفت و سپس فرود آمد و گفت: اى محمد! پروردگارت بتو سلام میرساند و ترا مژده میدهد که امامت و ولایت و وصیت را در ذریه آن مولود قرار میدهد، فرمود: راضى گشتم، سپس نزد فاطمه فرستاد که خدا مرا بمولودى مژده میدهد که از تو متولد مىشود و پس از من امتم او را میکشند، فاطمه پیغام داد که مرا بمولودى که امت تو او را پس از تو بکشند نیازى نیست، پیغمبر پیغام داد که خدا امامت و ولایت و وصیت را در ذریه او قرار داده، او هم پیغام داد که من راضى گشتم. «پس بناخوشى او را آبستن شد و بناخوشى زائید و از آبستن شدن تا از شیر گرفتنش سى ماه بود و چون بقوت رسید و چهل ساله شد، گفت: پروردگارا! مرا وادار کن تا نعمت ترا که بمن و بپدر و مادرم انعام کردهئى سپاسگزارم و عملى شایسته کنم که پسند تو باشد و بعضى از فرزندانم را شایسته کن» اگر او نمىفرمود: بعضى از فرزندانم را شایسته کن، همه فرزندان آن حضرت امام میشدند و امام حسین از فاطمه علیها السلام و از هیچ زن دیگر شیر نخورد، بلکه او را خدمت پیغمبر صلى اللَّه علیه و آله مىآوردند و آن حضرت انگشت ابهامش را در دهان او میگذارد و او باندازهاى که دو روز و سه روزش را کفایت کند، از آن میمکید، پس گوشت حسین علیه السلام از گوشت و خون رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله روئید؛ و فرزندى شش ماهه متولد نشد، جز عیسى بن مریم علیه السلام و حسین بن على علیهما السلام.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٦٤، ح ٤
عَنِ الْخَیْرَانِیِّ عَنْ أَبِیهِ قَالَ: کُنْتُ وَاقِفاً بَیْنَ یَدَیْ أَبِی الْحَسَنِ ع- بِخُرَاسَانَ فَقَالَ لَهُ قَائِلٌ یَا سَیِّدِی إِنْ کَانَ کَوْنٌ فَإِلَى مَنْ قَالَ إِلَى أَبِی جَعْفَرٍ ابْنِی فَکَأَنَّ الْقَائِلَ اسْتَصْغَرَ سِنَّ أَبِی جَعْفَرٍ ع فَقَالَ أَبُو الْحَسَنِ ع إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى بَعَثَ عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ رَسُولًا نَبِیّاً صَاحِبَ شَرِیعَةٍ مُبْتَدَأَةٍ فِی أَصْغَرَ مِنَ السِّنِّ الَّذِی فِیهِ أَبُو جَعْفَرٍ ع.
پدر خیرانى گوید: من در خراسان خدمت امام رضا علیه السلام بودم، که مردى بآن حضرت گفت: آقاى من! اگر پیش آمدى کند، بکه بگرویم، فرمود: بپسرم ابى جعفر- مثل اینکه گوینده سن ابى جعفر علیه السلام را براى امامت کم شمرد- امام رضا علیه السلام فرمود: همانا خداى تبارک و تعالى عیسى بن مریم را برسالت و نبوت برگزید و صاحب شریعت تازهاش ساخت (یعنى کتاب بر او نازل کرد و اولو العزمش قرار داد) در سنى کمتر از سن ابى جعفر علیه السلام.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٣٢٢، ح ١٣
عَنْ یَزِیدَ الْکُنَاسِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع أَ کَانَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع حِینَ تَکَلَّمَ فِی الْمَهْدِ حُجَّةَ اللَّهِ عَلَى أَهْلِ زَمَانِهِ فَقَالَ کَانَ یَوْمَئِذٍ نَبِیّاً حُجَّةَ اللَّهِ غَیْرَ مُرْسَلٍ أَ مَا تَسْمَعُ لِقَوْلِهِ حِینَ قَالَ- إِنِّی عَبْدُ اللَّهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیًّا. وَ جَعَلَنِی مُبارَکاً أَیْنَ ما کُنْتُ وَ أَوْصانِی بِالصَّلاةِ وَ الزَّکاةِ ما دُمْتُ حَیًّا قُلْتُ فَکَانَ یَوْمَئِذٍ حُجَّةً لِلَّهِ عَلَى زَکَرِیَّا فِی تِلْکَ الْحَالِ وَ هُوَ فِی الْمَهْدِ فَقَالَ کَانَ عِیسَى فِی تِلْکَ الْحَالِ آیَةً لِلنَّاسِ وَ رَحْمَةً مِنَ اللَّهِ لِمَرْیَمَ حِینَ تَکَلَّمَ فَعَبَّرَ عَنْهَا وَ کَانَ نَبِیّاً حُجَّةً عَلَى مَنْ سَمِعَ کَلَامَهُ فِی تِلْکَ الْحَالِ ثُمَّ صَمَتَ فَلَمْ یَتَکَلَّمْ حَتَّى مَضَتْ لَهُ سَنَتَانِ وَ کَانَ زَکَرِیَّا الْحُجَّةَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى النَّاسِ بَعْدَ صَمْتِ عِیسَى بِسَنَتَیْنِ ثُمَّ مَاتَ زَکَرِیَّا فَوَرِثَهُ ابْنُهُ یَحْیَى الْکِتَابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ هُوَ صَبِیٌّ صَغِیرٌ أَ مَا تَسْمَعُ لِقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ- یا یَحْیى خُذِ الْکِتابَ بِقُوَّةٍ وَ آتَیْناهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا فَلَمَّا بَلَغَ عِیسَى ع سَبْعَ سِنِینَ تَکَلَّمَ بِالنُّبُوَّةِ وَ الرِّسَالَةِ حِینَ أَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَیْهِ فَکَانَ عِیسَى الْحُجَّةَ عَلَى یَحْیَى وَ عَلَى النَّاسِ أَجْمَعِینَ وَ لَیْسَ تَبْقَى الْأَرْضُ یَا أَبَا خَالِدٍ یَوْماً وَاحِداً بِغَیْرِ حُجَّةٍ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ مُنْذُ یَوْمَ خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ ع وَ أَسْکَنَهُ الْأَرْضَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ أَ کَانَ عَلِیٌّ ع حُجَّةً مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ عَلَى هَذِهِ الْأُمَّةِ فِی حَیَاةِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ نَعَمْ یَوْمَ أَقَامَهُ لِلنَّاسِ وَ نَصَبَهُ عَلَماً وَ دَعَاهُمْ إِلَى وَلَایَتِهِ وَ أَمَرَهُمْ بِطَاعَتِهِ قُلْتُ وَ کَانَتْ طَاعَةُ عَلِیٍّ ع وَاجِبَةً عَلَى النَّاسِ فِی حَیَاةِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ بَعْدَ وَفَاتِهِ فَقَالَ نَعَمْ وَ لَکِنَّهُ صَمَتَ فَلَمْ یَتَکَلَّمْ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ کَانَتِ الطَّاعَةُ لِرَسُولِ اللَّهِ ص عَلَى أُمَّتِهِ وَ عَلَى عَلِیٍّ ع فِی حَیَاةِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ کَانَتِ الطَّاعَةُ مِنَ اللَّهِ وَ مِنْ رَسُولِهِ عَلَى النَّاسِ کُلِّهِمْ لِعَلِیٍّ ع بَعْدَ وَفَاةِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ کَانَ عَلِیٌّ ع حَکِیماً عَالِماً.
یزید کناسى گوید: از امام باقر علیه السلام پرسیدم که آیا عیسى بن مریم زمانى که در گهواره سخن گفت، حجت خدا بود بر اهل زمانش؟ فرمود: او آن زمان پیغمبر و حجت غیر مرسل خدا بود (یعنى در آن زمان مأمور بتبلیغ و دعوت نبود) مگر نمیشنوى گفته خود او را که میگوید «من بنده خدایم (تا مردم نگویند عیسى خداست) خدا بمن کتاب داده و پیغمبرم ساخته و هر جا باشم (اگر چه در گهواره) پر برکتم قرار داده و تا زنده باشم مرا بنماز و زکاة سفارش کرده- ٣١ سوره ١٩-». عرضکردم: در آن زمان و در همان حالى که در گهواره بود، حجت خدا بود بر زکریا؟ فرمود: عیسى در همان حال براى مردم آیت بود و رحمت خدا بود براى مریم، زمانى که سخن گفت و از جانب او دفاع کرد و پیغمبر بود و حجت بر هر که سخنش را در آن حال شنید. سپس سکوت نمود و تا دو ساله شد، سخن نگفت و حجت خداى عز و جل بر مردم بعد از سکوت عیسى تا دو سال زکریا بود، سپس زکریا درگذشت و پسرش یحیى، کتاب و حکمت را از او ارث برد، در حالى که کودکى خردسال بود. مگر نمیشنوى گفته خداى عز و جل را؟ «اى یحیى کتاب (تورات) را با قوت بگیر و ما حکم نبوت را در کودکى باو دادیم ١٢ سوره ١٩-» (یعنى ما که ترا در کودکى حکم نبوت دهیم، نیرو و استعداد آن را هم بتو میبخشیم). چون عیسى هفت ساله شد و خداى تعالى باو وحى فرستاد، از نبوت و رسالت خود سخن گفت و بر یحیى و همه مردم حجت گشت. اى ابا خالد! از روزى که خدا آدم علیه السلام را آفرید و در زمینش ساکن ساختیک روز زمین، بدون حجت خدا بر مردم نباشد عرضکردم: قربانت. آیا على علیه السلام در زمان حیات رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله بر این امت از طرف خدا و رسولش حجت بود؟ فرمود. آرى، روزى که پیغمبر او را براى مردم بپا داشت و براى پیشوائى منصوبش ساخت و ایشان را بولایتش دعوت کرد و باطاعتش دستور داد. عرضکردم: اطاعت على علیه السلام در زمان حیات و بعد از وفات پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله بر مردم واجب بود؟ فرمود: آرى، ولى در زمان رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله خاموش بود و سخن نمیگفت؛ و در زمان حیات پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله اطاعت از پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله بر امت و بر على علیه السلام واجب بود و بعد از وفات آن حضرت اطاعت از على علیه السلام از جانب خدا و رسولش بر همه مردم واجب بود و على علیه السلام حکیم و عالم بود (اشاره بآیه شریفه وَ إِنَّهُ فِی أُمِّ الْکِتابِ لَدَیْنا لَعَلِیٌّ حَکِیمٌ دارد).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٣٨٢، ح ١
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: لَمَّا قُبِضَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع قَامَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ ع فِی مَسْجِدِ الْکُوفَةِ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَیْهِ وَ صَلَّى عَلَى النَّبِیِّ ص ثُمَّ قَالَ أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّهُ قَدْ قُبِضَ فِی هَذِهِ اللَّیْلَةِ رَجُلٌ مَا سَبَقَهُ الْأَوَّلُونَ وَ لَا یُدْرِکُهُ الْآخِرُونَ إِنَّهُ کَانَ لَصَاحِبَ رَایَةِ رَسُولِ اللَّهِ ص عَنْ یَمِینِهِ جَبْرَئِیلُ وَ عَنْ یَسَارِهِ مِیکَائِیلُ لَا یَنْثَنِی حَتَّى یَفْتَحَ اللَّهُ لَهُ وَ اللَّهِ مَا تَرَکَ بَیْضَاءَ وَ لَا حَمْرَاءَ إِلَّا سَبْعَمِائَةِ دِرْهَمٍ فَضَلَتْ عَنْ عَطَائِهِ أَرَادَ أَنْ یَشْتَرِیَ بِهَا خَادِماً لِأَهْلِهِ وَ اللَّهِ لَقَدْ قُبِضَ فِی اللَّیْلَةِ الَّتِی فِیهَا قُبِضَ وَصِیُّ مُوسَى یُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَ اللَّیْلَةِ الَّتِی عُرِجَ فِیهَا بِعِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ وَ اللَّیْلَةِ الَّتِی نُزِّلَ فِیهَا الْقُرْآنُ.
امام باقر علیه السلام فرمود: چون امیر المؤمنین علیه السلام وفات کرد: حسن بن على علیه السلام در مسجد کوفه بپا خاست و حمد و ثناى خدا گفت و بر پیغمبر صلى اللَّه علیه و آله درود فرستاد. سپس فرمود: اى مردم در این شب مردى وفات کرد که پیشینیان بر او سبقت نگرفتند و پسینیان باو نرسند. او پرچمدار رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله بود که جبرئیل در طرف راست و میکائیل در طرف چپش بودند. از میدان بر نمیگشت جز اینکه خدا باو فتح و پیروزى میداد، بخدا که او از مال سفید و سرخ دنیا جز هفتصد درهم که آن هم از عطایش زیاد آمده بود باقى نگذاشت و میخواست با آن پول خدمتگزارى براى خانوادهاش بخرد، بخدا که او در شبى وفات کرد که یوشع بن نون وصى موسى وفات کرد و همان شبى که عیسى بن مریم بآسمان بالا رفت و همان شبى که قرآن فرود آمد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٥٧، ح ٨
عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ جَعْفَرٍ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی إِبْرَاهِیمَ ع ... حَتَّى جَاءَتِ الْفَتْرَةُ الَّتِی کَانَتْ بَیْنَ مُحَمَّدٍ وَ عِیسَى ص ...
یعقوب بن جعفر گوید: خدمت موسى بن جعفر علیه السلام بودم که ... [حضرت فرمودند] ... تا آنکه زمان فترتی که فاصله میان محمد و عیسى صلى اللَّه علیهما است رسید ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٨١، ح ٥
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع قَالَ: الْفِیلُ مَسْخٌ کَانَ مَلِکاً زَنَّاءً وَ الذِّئْبُ مَسْخٌ کَانَ أَعْرَابِیّاً دَیُّوثاً وَ الْأَرْنَبُ مَسْخٌ کَانَتِ امْرَأَةً تَخُونُ زَوْجَهَا وَ لَا تَغْتَسِلُ مِنْ حَیْضِهَا وَ الْوَطْوَاطُ مَسْخٌ کَانَ یَسْرِقُ تُمُورَ النَّاسِ وَ الْقِرَدَةُ وَ الْخَنَازِیرُ قَوْمٌ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ اعْتَدَوْا فِی السَّبْتِ وَ الْجِرِّیثُ وَ الضَّبُّ فِرْقَةٌ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ لَمْ یُؤْمِنُوا حَیْثُ نَزَلَتِ الْمَائِدَةُ عَلَى عِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ ع فَتَاهُوا فَوَقَعَتْ فِرْقَةٌ فِی الْبَحْرِ وَ فِرْقَةٌ فِی الْبَرِّ وَ الْفَأْرَةُ فَهِیَ الْفُوَیْسِقَةُ وَ الْعَقْرَبُ کَانَ نَمَّاماً وَ الدُّبُّ وَ الزُّنْبُورُ کَانَتْ لَحَّاماً یَسْرِقُ فِی الْمِیزَانِ.
امام رضا علیه السّلام فرمود: فیل مسخ شده است؛ او پادشاهى بود که بسیار زنا مى‌کرد. گرگ نیز مسخ شده است؛ او عرب بادیه‌نشینى دیّوث بود. خرگوش نیز مسخ شده است. او زنى بود که به شوهرش خیانت مى‌ورزید و غسل حیض انجام نمى‌داد. خفاش نیز مسخ شده است؛ او کسى بود که خرماهاى مردم را مى‌دزدید. میمون و خوک گروهى از بنى اسرائیل بودند که در روز شنبه سرکشى و عداوت نمودند. مار جرّیت و سوسمار، فرقه‌اى از بنى اسرائیل بودند که هنگامى که آن سفره آسمانى بر حضرت عیسى علیه السّلام نازل شد ایمان نیاوردند از این رو هلاک شدند. گروهى در دریا و گروهى دیگر در خشکى افتادند و موش همان موش است و عقرب شخصى سخن‌چین بود و خرس و زنبور، قصابى بود که در سنجش گوشت دزدى مى‌کرد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٦، ص ٢٤٦، ح ١٤
عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ الْحَذَّاءِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- لُعِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ بَنِی إِسْرائِیلَ عَلى لِسانِ داوُدَ وَ عِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ قَالَ الْخَنَازِیرُ عَلَى لِسَانَ دَاوُدَ وَ الْقِرَدَةُ عَلَى لِسَانَ عِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ ع.
ابو عبیده حذّاء از امام صادق علیه السّلام روایت مى‌کند که پیرامون این فرموده الهى: (از بنى اسرائیل آنان که کافر شدند به زبان داود و عیسى بن مریم لعنت شدند) (سوره مائده، آیه ٧٨) فرمود: مسخ شدن آنها به خوک به نفرین آن حضرت بود و مسخ شدن آنها به میمون با زبان عیسى بن مریم علیه السّلام نقش بست.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٠٠، ح ٢٤٠
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص قَالَتِ الْحَوَارِیُّونَ لِعِیسَى یَا رُوحَ اللَّهِ مَنْ نُجَالِسُ قَالَ مَنْ یُذَکِّرُکُمُ اللَّهَ رُؤْیَتُهُ وَ یَزِیدُ فِی عِلْمِکُمْ مَنْطِقُهُ وَ یُرَغِّبُکُمْ فِی الْآخِرَةِ عَمَلُهُ.
رسول خدا فرمود: حواریین بعیسى علیه السلام گفتند یا روح اللَّه با که بنشینیم فرمود: با کسى که دیدارش شما را بیاد خدا اندازد و سخنش دانشتان را زیاد کند و کردارش شما را بآخرت تشویق کند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٣٩، ح ٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَامَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع خَطِیباً فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ فَقَالَ یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ لَا تُحَدِّثُوا الْجُهَّالَ بِالْحِکْمَةِ فَتَظْلِمُوهَا وَ لَا تَمْنَعُوهَا أَهْلَهَا فَتَظْلِمُوهُمْ.
امام صادق علیه السلام فرمود: عیسى علیه السلام میان بنى اسرائیل ایستاد و گفت: اى بنى اسرائیل خبر حکمت را بنادانان نگوئید که بایشان ستم کرده باشید و از اهل حکمت آن را بازندارید که بآنها ستم کرده باشید. (مقصود از حکمت حقایق و دقایق دین است که هر مغزى تحمل درک آن ندارد).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٢، ح ٤
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ عَلَى نَبِیِّنَا وَ آلِهِ وَ عَلَیْهِ السَّلَامُ وَیْلٌ لِلْعُلَمَاءِ السَّوْءِ کَیْفَ تَلَظَّى عَلَیْهِمُ النَّارُ.
حضرت صادق علیه السلام فرمود: عیسى بن مریم علیه السلام- فرمود: واى بر علماء بد که چگونه آتش دوزخ بر آنها زبانه کشد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٧، ح ٢
قَالَ عَلِی بْنِ موسی الرِّضَا (ع): قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ص- لِلْحَوَارِیِّینَ یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ لَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ مِنَ الدُّنْیَا کَمَا لَا یَأْسَى أَهْلُ الدُّنْیَا عَلَى مَا فَاتَهُمْ مِنْ دِینِهِمْ إِذَا أَصَابُوا دُنْیَاهُمْ.
امام رضا (ع) فرمودند: عیسى بن مریم صلوات اللَّه علیه بحواریین گفت: اى بنى اسرائیل! بر آنچه از دنیا از دست شما رفت افسوس مخورید، چنان که اهل دنیا چون بدنیاى خود رسند، بر دین از دست داده خود افسوس نخورند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٣٧، ح ٢٥
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَرَّ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع عَلَى قَرْیَةٍ قَدْ مَاتَ أَهْلُهَا وَ طَیْرُهَا وَ دَوَابُّهَا فَقَالَ أَمَا إِنَّهُمْ لَمْ یَمُوتُوا إِلَّا بِسَخْطَةٍ وَ لَوْ مَاتُوا مُتَفَرِّقِینَ لَتَدَافَنُوا فَقَالَ الْحَوَارِیُّونَ یَا رُوحَ اللَّهِ وَ کَلِمَتَهُ ادْعُ اللَّهَ أَنْ یُحْیِیَهُمْ لَنَا فَیُخْبِرُونَا مَا کَانَتْ أَعْمَالُهُمْ فَنَجْتَنِبَهَا فَدَعَا عِیسَى ع رَبَّهُ فَنُودِیَ مِنَ الْجَوِّ أَنْ نَادِهِمْ فَقَامَ عِیسَى ع بِاللَّیْلِ عَلَى شَرَفٍ مِنَ الْأَرْضِ فَقَالَ یَا أَهْلَ هَذِهِ الْقَرْیَةِ فَأَجَابَهُ مِنْهُمْ مُجِیبٌ لَبَّیْکَ یَا رُوحَ اللَّهِ وَ کَلِمَتَهُ فَقَالَ وَیْحَکُمْ مَا کَانَتْ أَعْمَالُکُمْ قَالَ عِبَادَةُ الطَّاغُوتِ وَ حُبُّ الدُّنْیَا مَعَ خَوْفٍ قَلِیلٍ وَ أَمَلٍ بَعِیدٍ وَ غَفْلَةٍ فِی لَهْوٍ وَ لَعِبٍ فَقَالَ کَیْفَ کَانَ حُبُّکُمْ لِلدُّنْیَا قَالَ کَحُبِّ الصَّبِیِّ لِأُمِّهِ إِذَا أَقْبَلَتْ عَلَیْنَا فَرِحْنَا وَ سُرِرْنَا وَ إِذَا أَدْبَرَتْ عَنَّا بَکَیْنَا وَ حَزِنَّا قَالَ کَیْفَ کَانَتْ عِبَادَتُکُمْ لِلطَّاغُوتِ قَالَ الطَّاعَةُ لِأَهْلِ الْمَعَاصِی قَالَ کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ أَمْرِکُمْ قَالَ بِتْنَا لَیْلَةً فِی عَافِیَةٍ وَ أَصْبَحْنَا فِی الْهَاوِیَةِ فَقَالَ وَ مَا الْهَاوِیَةُ فَقَالَ سِجِّینٌ قَالَ وَ مَا سِجِّینٌ قَالَ جِبَالٌ مِنْ جَمْرٍ تُوقَدُ عَلَیْنَا إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ قَالَ فَمَا قُلْتُمْ وَ مَا قِیلَ لَکُمْ قَالَ قُلْنَا رُدَّنَا إِلَى الدُّنْیَا فَنَزْهَدَ فِیهَا قِیلَ لَنَا کَذَبْتُمْ قَالَ وَیْحَکَ کَیْفَ لَمْ یُکَلِّمْنِی غَیْرُکَ مِنْ بَیْنِهِمْ قَالَ یَا رُوحَ اللَّهِ إِنَّهُمْ مُلْجَمُونَ بِلِجَامٍ مِنْ نَارٍ بِأَیْدِی مَلَائِکَةٍ غِلَاظٍ شِدَادٍ وَ إِنِّی کُنْتُ فِیهِمْ وَ لَمْ أَکُنْ مِنْهُمْ فَلَمَّا نَزَلَ الْعَذَابُ عَمَّنِی مَعَهُمْ فَأَنَا مُعَلَّقٌ بِشَعْرَةٍ عَلَى شَفِیرِ جَهَنَّمَ لَا أَدْرِی أُکَبْکَبُ فِیهَا أَمْ أَنْجُو مِنْهَا فَالْتَفَتَ عِیسَى ع إِلَى الْحَوَارِیِّینَ فَقَالَ یَا أَوْلِیَاءَ اللَّهِ أَکْلُ الْخُبْزِ الْیَابِسِ بِالْمِلْحِ الْجَرِیشِ وَ النَّوْمُ عَلَى الْمَزَابِلِ خَیْرٌ کَثِیرٌ مَعَ عَافِیَةِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ.
حضرت صادق علیه السّلام فرمود: عیسى بن مریم بقریه ای گذشت که اهل آن و پرندهها و جاندارانش یک جا مرده بوند، فرمود: هان اینها بخشم و عذاب (خدا) هلاک شدهاند و اگر بمرگ خود بتدریج مرده بودند هر آینه یک دیگر را بخاک سپرده بودند، حواریون عرضکردند: یا روح اللَّه از خدا بخواه اینان را براى ما زنده کند تا بما بگویند کردارشان چه بوده (که باین عذاب گرفتار شدهاند) تا ما از آن دورى کنیم، عیسى علیه السّلام از پروردگار خود خواست، پس از جانب فضا بدو ندا شد: که آنان را صدا بزن، پس عیسى علیه السّلام شب هنگام بر تپه از زمین برآمد و فرمود: اى مردم این ده، یک تن از میان آنها پاسخ داد، بلى اى روح خدا و کلمهاش، فرمود: واى بر شما کردار شما چه بود؟ در پاسخ عرضکردم: پرستش طاغوت و دوستى دنیا بهمراه ترس اندک (از خدا) و آرزوى دور و دراز و غفلت در سرگرمى و بازى، عیسى علیه السّلام فرمود: دوستى شما بدنیا چگونه بود؟ عرضکرد: مانند دوستى کودک بمادرش، هر گاه بما رو مىآورد شاد و خرسند میشدیم و چون از ما رو مىگرداند گریان و غمناک میشدیم. فرمود: پرستش شما از طاغوت چگونه بود؟ عرضکرد، گنهکاران را فرمانبرى داشتیم، فرمود: سر انجام کار شما بکجا کشید؟ عرضکرد: شبى را بخوشى بسر بردیم و بامدادان در هاویه افتادیم، فرمود هاویه چیست؟ عرضکرد: سجین است، فرمود: سجین چیست؟ عرضکرد: کوههائى از آتش گداخته است که تا در روز قیامت بر ما فروزان است، فرمود: پس چه گفتید و بشما چه گفتند؟ عرضکرد: گفتیم ما را بدنیا برگردانید تا در آن زهد ورزیم، بما گفته شد: دروغ میگوئید، فرمود: واى بر تو چه شد که جز تو دیگرى از این جماعت با من سخن نگفت؟ عرضکرد: یا روح اللَّه همه آنها بدهنه و لگام آتشین مهار شدهاند و بدست فرشتگان سخت و تند گرفتارند و من در میان آنها بسر میبردم ولى از آنها نبودم تا آن هنگام که عذاب خدا آمد مرا هم با ایشان در برگرفت، پس من بتار موئى بر لبه دوزخ آویزانم و نمیدانم که آیا در آن برو در افتم و یا از آن رهائى یابم، پس عیسى علیه السّلام بسوى حواریین رو کرده فرمود: اى دوستان خدا خوردن نانى خشک با نمکى زبر و خوابیدن بر مزبلهها خیر بسیاریست در صورتى که دنیا و آخرت در عافیت باشد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٣١٨، ح ١١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ص تَعْمَلُونَ لِلدُّنْیَا وَ أَنْتُمْ تُرْزَقُونَ فِیهَا بِغَیْرِ عَمَلٍ وَ لَا تَعْمَلُونَ لِلْآخِرَةِ وَ أَنْتُمْ لَا تُرْزَقُونَ فِیهَا إِلَّا بِالْعَمَلِ وَیْلَکُمْ عُلَمَاءَ سَوْءٍ الْأَجْرَ تَأْخُذُونَ وَ الْعَمَلَ تُضَیِّعُونَ یُوشِکُ رَبُّ الْعَمَلِ أَنْ یُقْبَلَ عَمَلُهُ وَ یُوشِکُ أَنْ یُخْرَجُوا مِنْ ضِیقِ الدُّنْیَا إِلَى ظُلْمَةِ الْقَبْرِ کَیْفَ یَکُونُ مِنْ أَهْلِ الْعِلْمِ مَنْ هُوَ فِی مَسِیرِهِ إِلَى آخِرَتِهِ وَ هُوَ مُقْبِلٌ عَلَى دُنْیَاهُ وَ مَا یَضُرُّهُ أَحَبُّ إِلَیْهِ مِمَّا یَنْفَعُهُ.
از امام صادق علیه السّلام حدیث شده که حضرت عیسى علیه السّلام فرمود: اى مردم شما، براى دنیا کار میکنید در صورتى که بدون کار روزى بشما داده شود و براى آخرت کار نمیکنید در حالى که در آخرتجز در برابر کردار بشما روزى داده نشود، واى بر شما علماى بدکردار، مزد را بگیرید و کار را ضایع سازید، نزدیک است که صاحب کار، کارش را بپذیرد و نزدیک است کارکنان از تنگناى دنیا بتاریکى گور روند، چگونه دانشمند است کسى که در راه آخرت است و رو بدنیا دارد و آنچه باو زیان رساند محبوبتر است نزدش از آنچه باو سود رساند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٣١٩، ح ١٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَالَ عِیسَى ع اشْتَدَّتْ مَئُونَةُ الدُّنْیَا وَ مَئُونَةُ الْآخِرَةِ أَمَّا مَئُونَةُ الدُّنْیَا فَإِنَّکَ لَا تَمُدُّ یَدَکَ إِلَى شَیْءٍ مِنْهَا إِلَّا وَجَدْتَ فَاجِراً قَدْ سَبَقَکَ إِلَیْهَا وَ أَمَّا مَئُونَةُ الْآخِرَةِ فَإِنَّکَ لَا تَجِدُ أَعْوَاناً یُعِینُونَکَ عَلَیْهَا.
تأمین هزینه دنیا و آخرت از زبان حضرت یحیى علیه السّلام[١١٢] امام صادق علیه السّلام مى‌فرماید که عیسى علیه السّلام فرمود: تأمین هزینه دنیا و آخرت هر دو سخت باشد، اما به چیزى از هزینه دنیا دست نمىبرى مگر آنکه مىبینى تبهکارى پیش از تو بدان دست برده است و در تأمین هزینه آخرت هم که یاورى نیابى تا در جمع آورى آن به تو یارى رساند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٤٤، ح ١١٢
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع مَنْ کَثُرَ کَذِبُهُ ذَهَبَ بَهَاؤُهُ.
حضرت صادق علیه السلام فرمود: عیسى بن مریم علیه السّلام فرمود: هر که دروغش زیادشد، آبرویش برود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٣٤١، ح ١٣
عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ رَفَعَهُ قَالَ: قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِعِیسَى ع یَا عِیسَى اذْکُرْنِی فِی نَفْسِکَ أَذْکُرْکَ فِی نَفْسِی وَ اذْکُرْنِی فِی مَلَئِکَ أَذْکُرْکَ فِی مَلَإٍ خَیْرٍ مِنْ مَلَإِ الْآدَمِیِّینَ یَا عِیسَى أَلِنْ لِی قَلْبَکَ وَ أَکْثِرْ ذِکْرِی فِی الْخَلَوَاتِ وَ اعْلَمْ أَنَّ سُرُورِی أَنْ تُبَصْبِصَ إِلَیَّ وَ کُنْ فِی ذَلِکَ حَیّاً وَ لَا تَکُنْ مَیِّتاً.
ابن فضال در حدیث مرفوعى (که سند آن را بمعصوم رسانده) حدیث کند که خداى عز و جل بعیسى علیه السلام فرمود: اى عیسى مرا در خاطر خود یاد کن تا من نیز تو را بیاد آرم و مرا در میان مردمان یاد کن تا من نیز تو را در میان جمعى بهتر از جمع آدمیان (یعنى فرشتگان) یاد کنم، اى عیسى دلت را براى من نرم کن و در تنهائیها بسیار مرا یاد کن و بدان که شادى من باینست که براى من تواضع کنى و در این باره زنده (دل) باش و مرده (دل و افسرده) مباش.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٥٠٢، ح ٣
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ ع قَالَ: قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع إِنَّ صَاحِبَ الشَّرِّ یُعْدِی وَ قَرِینَ السَّوْءِ یُرْدِی فَانْظُرْ مَنْ تُقَارِنُ.
حضرت ابو الحسن علیه السّلام فرمود: عیسى بن مریم علیه السلام فرموده: همانا شخص بدکار بدى وى سرایت کند و همنشین بد انسان را بهلاکت افکند، پس بنگر با چه کس همنشین گردى.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٦٤٠، ح ٤
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ جَاءَ إِلَى قَبْرِ یَحْیَى بْنِ زَکَرِیَّا ع وَ کَانَ سَأَلَ رَبَّهُ أَنْ یُحْیِیَهُ لَهُ فَدَعَاهُ فَأَجَابَهُ وَ خَرَجَ إِلَیْهِ مِنَ الْقَبْرِ فَقَالَ لَهُ مَا تُرِیدُ مِنِّی فَقَالَ لَهُ أُرِیدُ أَنْ تُؤْنِسَنِی کَمَا کُنْتَ فِی الدُّنْیَا فَقَالَ لَهُ یَا عِیسَى مَا سَکَنَتْ عَنِّی حَرَارَةُ الْمَوْتِ وَ أَنْتَ تُرِیدُ أَنْ تُعِیدَنِی إِلَى الدُّنْیَا وَ تَعُودَ عَلَیَّ حَرَارَةُ الْمَوْتِ فَتَرَکَهُ فَعَادَ إِلَى قَبْرِهِ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: عیسى بن مریم علیه السّلام کنار قبر یحیى بن زکریّا علیه السّلام آمد و از پروردگار خود درخواست کرد تا او را برایش زنده کند. دعایش مستجاب شد و یحیى علیه السّلام از قبر خارج گشت و به عیسى علیه السّلام گفت: از من چه مى‌خواهى؟ گفت: مى‌خواهم همان طورى که در دنیا مونس من بودى، اکنون نیز مونسم باشى. گفت: اى عیسى! هنوز حرارت مرگ از من تسکین نیافته و تو مى‌خواهى که مرا به دنیا بازگردانى و دوباره حرارت مرگ به سوى من بازگردد؟ پس او را واگذاشت و به سوى قبر خویش بازگشت.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٣، ص ١٥٩، ح ١٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قِیلَ لَهُ مَا بَالُ أَصْحَابِ عِیسَى ع کَانُوا یَمْشُونَ عَلَى الْمَاءِ وَ لَیْسَ ذَلِکَ فِی أَصْحَابِ مُحَمَّدٍ ص قَالَ إِنَّ أَصْحَابَ عِیسَى ع کُفُوا الْمَعَاشَ وَ إِنَّ هَؤُلَاءِ ابْتُلُوا بِالْمَعَاشِ.
از امام صادق (ع) آنگاه که سؤال کردند فرمودند: چرا اصحاب عیسى علیه السلام روى آب راه مى رفتند، اما اصحاب محمّد صلى الله علیه و آله راه نمى رفتند؟ فرمود چون اصحاب عیسى علیه السلام از طلب معاش بى نیاز شدند، اما اینان، در بند معاش بودند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٥، ص ٧١، ح ٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: اجْتَمَعَ الْحَوَارِیُّونَ إِلَى عِیسَى ع فَقَالُوا لَهُ یَا مُعَلِّمَ الْخَیْرِ أَرْشِدْنَا فَقَالَ لَهُمْ إِنَّ مُوسَى نَبِیَّ اللَّهِ أَمَرَکُمْ أَنْ لَا تَحْلِفُوا بِاللَّهِ کَاذِبِینَ وَ أَنَا آمُرُکُمْ أَنْ لَا تَحْلِفُوا بِاللَّهِ کَاذِبِینَ وَ لَا صَادِقِینَ.
امام صادق (ع) فرمودند: حواریون کنار حضرت عیسی علیه السلام جمع شدند و عرض کردند ای آموزگار نیکی، ما را هدایت فرما. پس آن حضرت فرمود: موسای کلیم الله علیه السلام به شما امر کرد که به خدای متعال قسم دروغ نخورید؛ و من به شما امر می کنم که چه راست و چه دروغ، به خدای متعال قسم دروغ نخورید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٧، ص ٤٣٤، ح ٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: اجْتَمَعَ الْحَوَارِیُّونَ إِلَى عِیسَى ع فَقَالُوا لَهُ یَا مُعَلِّمَ الْخَیْرِ أَرْشِدْنَا فَقَالَ لَهُمْ إِنَّ مُوسَى کَلِیمَ اللَّهِ ع أَمَرَکُمْ أَنْ لَا تَحْلِفُوا بِاللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى کَاذِبِینَ وَ أَنَا آمُرُکُمْ أَنْ لَا تَحْلِفُوا بِاللَّهِ کَاذِبِینَ وَ لَا صَادِقِینَ قَالُوا یَا رُوحَ اللَّهِ زِدْنَا فَقَالَ إِنَّ مُوسَى نَبِیَّ اللَّهِ ع أَمَرَکُمْ أَنْ لَا تَزْنُوا وَ أَنَا آمُرُکُمْ أَنْ لَا تُحَدِّثُوا أَنْفُسَکُمْ بِالزِّنَا فَضْلًا عَنْ أَنْ تَزْنُوا فَإِنَّ مَنْ حَدَّثَ نَفْسَهُ بِالزِّنَا کَانَ کَمَنْ أَوْقَدَ فِی بَیْتٍ مُزَوَّقٍ فَأَفْسَدَ التَّزَاوِیقَ الدُّخَانُ وَ إِنْ لَمْ یَحْتَرِقِ الْبَیْتُ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: روزى حواریّون نزد حضرت عیسى علیه السّلام گرد آمدند و به حضرتش عرض کردند: اى آموزگار نیکى! ما را ارشاد فرما. حضرت عیسى علیه السّلام به آنان فرمود: موسى کلیم اللّه به شما دستور داده است که به خداوند تبارک و تعالى سوگند دروغ یاد نکنید و من به شما فرمان مى‌دهم که به خداوند نه سوگند دروغ و نه راست یاد کنید. حواریّون عرض کردند: اى روح اللّه! بیشتر ما را راهنمایى فرما. فرمود: موسى کلیم اللّه به شما فرمان نموده است که زنا نکنید و من به شما دستور مى‌دهم که اصلا در مورد آن فکر هم نکنید. زیرا هرکس در مورد زنا فکر کند مانند کسى است که در خانه‌اى طلاکارى شده آتش بیفروزد و دود آتش، نقش و نگارها را سیاه کند، گرچه خانه آتش نگرفته است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٥، ص ٥٤٢، ح ٧
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَرَّ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع بِقَبْرٍ یُعَذَّبُ صَاحِبُهُ ثُمَّ مَرَّ بِهِ مِنْ قَابِلٍ فَإِذَا هُوَ لَا یُعَذَّبُ فَقَالَ یَا رَبِّ مَرَرْتُ بِهَذَا الْقَبْرِ عَامَ أَوَّلَ فَکَانَ یُعَذَّبُ وَ مَرَرْتُ بِهِ الْعَامَ فَإِذَا هُوَ لَیْسَ یُعَذَّبُ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیْهِ أَنَّهُ أَدْرَکَ لَهُ وَلَدٌ صَالِحٌ فَأَصْلَحَ طَرِیقاً وَ آوَى یَتِیماً فَلِهَذَا غَفَرْتُ لَهُ بِمَا فَعَلَ ابْنُهُ ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مِیرَاثُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ عَبْدِهِ الْمُؤْمِنِ وَلَدٌ یَعْبُدُهُ مِنْ بَعْدِهِ ثُمَّ تَلَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع آیَةَ زَکَرِیَّا ع رَبِ فَهَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا. یَرِثُنِی وَ یَرِثُ مِنْ آلِ یَعْقُوبَ وَ اجْعَلْهُ رَبِّ رَضِیًّا. (سورة مریم آیة ٦ و ٧)
پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: عیسى بن مریم علیه السّلام از کنار قبرى مى‌گذشت که صاحب آن قبر عذاب مى‌شد. آن حضرت در سال آینده نیز از آنجا گذشت امّا صاحب قبر عذاب نمى‌شد. عرضه داشت: پروردگارا! من پارسال از کنار این قبر گذشتم درحالى که صاحب آن، عذاب مى‌شد؛ ولى امسال از کنار این قبر گذشتم امّا صاحب آن عذاب نمى‌شود (چرا؟) خداوند به او وحى نمود: فرزند صالح او به سنّ بلوغ رسید و جاده‌اى را تعمیر کرد و یتیمى را پناه داد؛ از این‌رو به خاطر عملى که فرزندش انجام داد، این میّت آمرزیده شد. سپس پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: میراث خداوند از بنده مؤمن خود، فرزندى است که پس از پدرش خداوند را عبادت مى‌کند. آنگاه امام صادق علیه السّلام این آیه را تلاوت فرمود: «پروردگارا! از جانب خود وارثى به من عطا کن؛ که از من و آل یعقوب ارث ببرد؛ و پروردگارا! او را پسندیده قرار ده»
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٦، ص ٣، ح ١٢
عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْهُمْ ع قَالَ فِیمَا وَعَظَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ عِیسَى ع یَا عِیسَى أَنَا رَبُّکَ وَ رَبُّ آبَائِکَ اسْمِی وَاحِدٌ وَ أَنَا الْأَحَدُ الْمُتَفَرِّدُ بِخَلْقِ کُلِّ شَیْءٍ وَ کُلُّ شَیْءٍ مِنْ صُنْعِی وَ کُلٌّ إِلَیَّ رَاجِعُونَ یَا عِیسَى أَنْتَ الْمَسِیحُ بِأَمْرِی وَ أَنْتَ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ بِإِذْنِی وَ أَنْتَ تُحْیِی الْمَوْتَى بِکَلَامِی فَکُنْ إِلَیَّ رَاغِباً وَ مِنِّی رَاهِباً وَ لَنْ تَجِدَ مِنِّی مَلْجَأً إِلَّا إِلَیَّ یَا عِیسَى أُوصِیکَ وَصِیَّةَ الْمُتَحَنِّنِ عَلَیْکَ بِالرَّحْمَةِ حَتَّى حَقَّتْ لَکَ مِنِّی الْوَلَایَةُ بِتَحَرِّیکَ مِنِّی الْمَسَرَّةَ فَبُورِکْتَ کَبِیراً وَ بُورِکْتَ صَغِیراً حَیْثُ مَا کُنْتَ أَشْهَدُ أَنَّکَ عَبْدِی ابْنُ أَمَتِی أَنْزِلْنِی مِنْ نَفْسِکَ کَهَمِّکَ وَ اجْعَلْ ذِکْرِی لِمَعَادِکَ وَ تَقَرَّبْ إِلَیَّ بِالنَّوَافِلِ وَ تَوَکَّلْ عَلَیَّ أَکْفِکَ وَ لَا تَوَکَّلْ عَلَى غَیْرِی فَآخُذَ لَکَ یَا عِیسَى اصْبِرْ عَلَى الْبَلَاءِ وَ ارْضَ بِالْقَضَاءِ وَ کُنْ کَمَسَرَّتِی فِیکَ فَإِنَّ مَسَرَّتِی أَنْ أُطَاعَ فَلَا أُعْصَى یَا عِیسَى أَحْیِ ذِکْرِی بِلِسَانِکَ وَ لْیَکُنْ وُدِّی فِی قَلْبِکَ یَا عِیسَى تَیَقَّظْ فِی سَاعَاتِ الْغَفْلَةِ وَ احْکُمْ لِی لَطِیفَ الْحِکْمَةِ یَا عِیسَى کُنْ رَاغِباً رَاهِباً وَ أَمِتْ قَلْبَکَ بِالْخَشْیَةِ یَا عِیسَى رَاعِ اللَّیْلَ لِتَحَرِّی مَسَرَّتِی وَ أَظْمِئْ نَهَارَکَ لِیَوْمِ حَاجَتِکَ عِنْدِی یَا عِیسَى نَافِسْ فِی الْخَیْرِ جُهْدَکَ- تُعْرَفْ بِالْخَیْرِ حَیْثُمَا تَوَجَّهْتَ یَا عِیسَى احْکُمْ فِی عِبَادِی بِنُصْحِی وَ قُمْ فِیهِمْ بِعَدْلِی فَقَدْ أَنْزَلْتُ عَلَیْکَ شِفَاءً لِمَا فِی الصُّدُورِ مِنْ مَرَضِ الشَّیْطَانِ یَا عِیسَى لَا تَکُنْ جَلِیساً لِکُلِّ مَفْتُونٍ یَا عِیسَى حَقّاً أَقُولُ مَا آمَنَتْ بِی خَلِیقَةٌ إِلَّا خَشَعَتْ لِی وَ لَا خَشَعَتْ لِی إِلَّا رَجَتْ ثَوَابِی فَأَشْهَدُ أَنَّهَا آمِنَةٌ مِنْ عِقَابِی مَا لَمْ تُبَدِّلْ أَوْ تُغَیِّرْ سُنَّتِی یَا عِیسَى ابْنَ الْبِکْرِ الْبَتُولِ ابْکِ عَلَى نَفْسِکَ بُکَاءَ مَنْ وَدَّعَ الْأَهْلَ وَ قَلَى الدُّنْیَا وَ تَرَکَهَا لِأَهْلِهَا وَ صَارَتْ رَغْبَتُهُ فِیمَا عِنْدَ إِلَهِهِ یَا عِیسَى کُنْ مَعَ ذَلِکَ تُلِینُ الْکَلَامَ وَ تُفْشِی السَّلَامَ یَقْظَانَ إِذَا نَامَتْ عُیُونُ الْأَبْرَارِ حَذَراً لِلْمَعَادِ وَ الزَّلَازِلِ الشِّدَادِ وَ أَهْوَالِ یَوْمِ الْقِیَامَةِ حَیْثُ لَا یَنْفَعُ أَهْلٌ وَ لَا وَلَدٌ وَ لَا مَالٌ یَا عِیسَى اکْحُلْ عَیْنَکَ بِمِیلِ الْحُزْنِ إِذَا ضَحِکَ الْبَطَّالُونَ یَا عِیسَى کُنْ خَاشِعاً صَابِراً فَطُوبَى لَکَ إِنْ نَالَکَ مَا وُعِدَ الصَّابِرُونَ یَا عِیسَى رُحْ مِنَ الدُّنْیَا یَوْماً فَیَوْماً وَ ذُقْ لِمَا قَدْ ذَهَبَ طَعْمُهُ فَحَقّاً أَقُولُ مَا أَنْتَ إِلَّا بِسَاعَتِکَ وَ یَوْمِکَ فَرُحْ مِنَ الدُّنْیَا بِبُلْغَةٍ وَ لْیَکْفِکَ الْخَشِنُ الْجَشِبُ فَقَدْ رَأَیْتَ إِلَى مَا تَصِیرُ وَ مَکْتُوبٌ مَا أَخَذْتَ وَ کَیْفَ أَتْلَفْتَ یَا عِیسَى إِنَّکَ مَسْئُولٌ فَارْحَمِ الضَّعِیفَ کَرَحْمَتِی إِیَّاکَ وَ لَا تَقْهَرِ الْیَتِیمَ یَا عِیسَى ابْکِ عَلَى نَفْسِکَ فِی الْخَلَوَاتِ وَ انْقُلْ قَدَمَیْکَ إِلَى مَوَاقِیتِ الصَّلَوَاتِ وَ أَسْمِعْنِی لَذَاذَةَ نُطْقِکَ بِذِکْرِی فَإِنَّ صَنِیعِی إِلَیْکَ حَسَنٌ یَا عِیسَى کَمْ مِنْ أُمَّةٍ قَدْ أَهْلَکْتُهَا بِسَالِفِ ذُنُوبٍ قَدْ عَصَمْتُکَ مِنْهَا یَا عِیسَى ارْفُقْ بِالضَّعِیفِ وَ ارْفَعْ طَرْفَکَ الْکَلِیلَ إِلَى السَّمَاءِ وَ ادْعُنِی فَإِنِّی مِنْکَ قَرِیبٌ وَ لَا تَدْعُنِی إِلَّا مُتَضَرِّعاً إِلَیَّ وَ هَمَّکَ هَمّاً وَاحِداً فَإِنَّکَ مَتَى تَدْعُنِی کَذَلِکَ أُجِبْکَ یَا عِیسَى إِنِّی لَمْ أَرْضَ بِالدُّنْیَا ثَوَاباً لِمَنْ کَانَ قَبْلَکَ وَ لَا عِقَاباً لِمَنِ انْتَقَمْتُ مِنْهُ یَا عِیسَى إِنَّکَ تَفْنَى وَ أَنَا أَبْقَى وَ مِنِّی رِزْقُکَ وَ عِنْدِی مِیقَاتُ أَجَلِکَ وَ إِلَیَّ إِیَابُکَ وَ عَلَیَّ حِسَابُکَ فَسَلْنِی وَ لَا تَسْأَلْ غَیْرِی فَیَحْسُنَ مِنْکَ الدُّعَاءُ وَ مِنِّی الْإِجَابَةُ یَا عِیسَى مَا أَکْثَرَ الْبَشَرَ وَ أَقَلَّ عَدَدَ مَنْ صَبَرَ الْأَشْجَارُ کَثِیرَةٌ وَ طَیِّبُهَا قَلِیلٌ فَلَا یَغُرَّنَّکَ حُسْنُ شَجَرَةٍ حَتَّى تَذُوقَ ثَمَرَهَا یَا عِیسَى لَا یَغُرَّنَّکَ الْمُتَمَرِّدُ عَلَیَّ بِالْعِصْیَانِ یَأْکُلُ رِزْقِی وَ یَعْبُدُ غَیْرِی ثُمَّ یَدْعُونِی عِنْدَ الْکَرْبِ فَأُجِیبُهُ ثُمَّ یَرْجِعُ إِلَى مَا کَانَ عَلَیْهِ فَعَلَیَّ یَتَمَرَّدُ أَمْ بِسَخَطِی یَتَعَرَّضُ فَبِی حَلَفْتُ لآَخُذَنَّهُ أَخْذَةً لَیْسَ لَهُ مِنْهَا مَنْجًى وَ لَا دُونِی مَلْجَأٌ أَیْنَ یَهْرُبُ مِنْ سَمَائِی وَ أَرْضِی یَا عِیسَى قُلْ لِظَلَمَةِ بَنِی إِسْرَائِیلَ لَا تَدْعُونِی وَ السُّحْتُ تَحْتَ أَحْضَانِکُمْ- وَ الْأَصْنَامُ فِی بُیُوتِکُمْ فَإِنِّی آلَیْتُ أَنْ أُجِیبَ مَنْ دَعَانِی وَ أَنْ أَجْعَلَ إِجَابَتِی إِیَّاهُمْ لَعْناً عَلَیْهِمْ حَتَّى یَتَفَرَّقُوا- یَا عِیسَى کَمْ أُطِیلُ النَّظَرَ وَ أُحْسِنُ الطَّلَبَ وَ الْقَوْمُ فِی غَفْلَةٍ لَا یَرْجِعُونَ تَخْرُجُ الْکَلِمَةُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ لَا تَعِیهَا قُلُوبُهُمْ یَتَعَرَّضُونَ لِمَقْتِی وَ یَتَحَبَّبُونَ بِقُرْبِی إِلَى الْمُؤْمِنِینَ یَا عِیسَى لِیَکُنْ لِسَانُکَ فِی السِّرِّ وَ الْعَلَانِیَةِ وَاحِداً وَ کَذَلِکَ فَلْیَکُنْ قَلْبُکَ وَ بَصَرُکَ وَ اطْوِ قَلْبَکَ وَ لِسَانَکَ عَنِ الْمَحَارِمِ وَ کُفَّ بَصَرَکَ عَمَّا لَا خَیْرَ فِیهِ فَکَمْ مِنْ نَاظِرٍ نَظْرَةً قَدْ زَرَعَتْ فِی قَلْبِهِ شَهْوَةً وَ وَرَدَتْ بِهِ مَوَارِدَ حِیَاضِ الْهَلَکَةِ یَا عِیسَى کُنْ رَحِیماً مُتَرَحِّماً وَ کُنْ کَمَا تَشَاءُ أَنْ یَکُونَ الْعِبَادُ لَکَ وَ أَکْثِرْ ذِکْرَکَ الْمَوْتَ وَ مُفَارَقَةَ الْأَهْلِینَ وَ لَا تَلْهُ فَإِنَّ اللَّهْوَ یُفْسِدُ صَاحِبَهُ وَ لَا تَغْفُلْ فَإِنَّ الْغَافِلَ مِنِّی بَعِیدٌ وَ اذْکُرْنِی بِالصَّالِحَاتِ حَتَّى أَذْکُرَکَ یَا عِیسَى تُبْ إِلَیَّ بَعْدَ الذَّنْبِ وَ ذَکِّرْ بِیَ الْأَوَّابِینَ وَ آمِنْ بِی وَ تَقَرَّبْ بِی إِلَى الْمُؤْمِنِینَ وَ مُرْهُمْ یَدْعُونِی مَعَکَ وَ إِیَّاکَ وَ دَعْوَةَ الْمَظْلُومِ فَإِنِّی آلَیْتُ عَلَى نَفْسِی أَنْ أَفْتَحَ لَهَا بَاباً مِنَ السَّمَاءِ بِالْقَبُولِ وَ أَنْ أُجِیبَهُ وَ لَوْ بَعْدَ حِینٍ یَا عِیسَى اعْلَمْ أَنَّ صَاحِبَ السَّوْءِ یُعْدِی وَ قَرِینَ السَّوْءِ یُرْدِی وَ اعْلَمْ مَنْ تُقَارِنُ وَ اخْتَرْ لِنَفْسِکَ إِخْوَاناً مِنَ الْمُؤْمِنِینَ یَا عِیسَى تُبْ إِلَیَّ فَإِنِّی لَا یَتَعَاظَمُنِی ذَنْبٌ أَنْ أَغْفِرَهُ وَ أَنَا أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ اعْمَلْ لِنَفْسِکَ فِی مُهْلَةٍ مِنْ أَجَلِکَ قَبْلَ أَنْ لَا یَعْمَلَ لَهَا غَیْرُکَ وَ اعْبُدْنِی لِیَوْمٍ کَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ فِیهِ أَجْزِی بِالْحَسَنَةِ أَضْعَافَهَا وَ إِنَّ السَّیِّئَةَ تُوبِقُ صَاحِبَهَا فَامْهَدْ لِنَفْسِکَ فِی مُهْلَةٍ وَ نَافِسْ فِی الْعَمَلِ الصَّالِحِ فَکَمْ مِنْ مَجْلِسٍ قَدْ نَهَضَ أَهْلُهُ وَ هُمْ مُجَارُونَ مِنَ النَّارِ یَا عِیسَى ازْهَدْ فِی الْفَانِی الْمُنْقَطِعِ وَ طَأْ رُسُومَ مَنَازِلِ مَنْ کَانَ قَبْلَکَ فَادْعُهُمْ وَ نَاجِهِمْ هَلْ تُحِسُ مِنْهُمْ مِنْ أَحَدٍ وَ خُذْ مَوْعِظَتَکَ مِنْهُمْ وَ اعْلَمْ أَنَّکَ سَتَلْحَقُهُمْ فِی اللَّاحِقِینَ یَا عِیسَى قُلْ لِمَنْ تَمَرَّدَ عَلَیَّ بِالْعِصْیَانِ وَ عَمِلَ بِالْإِدْهَانِ لِیَتَوَقَّعْ عُقُوبَتِی وَ یَنْتَظِرُ إِهْلَاکِی إِیَّاهُ سَیُصْطَلَمُ مَعَ الْهَالِکِینَ طُوبَى لَکَ یَا ابْنَ مَرْیَمَ ثُمَّ طُوبَى لَکَ إِنْ أَخَذْتَبِأَدَبِ إِلَهِکَ الَّذِی یَتَحَنَّنُ عَلَیْکَ تَرَحُّماً وَ بَدَأَکَ بِالنِّعَمِ مِنْهُ تَکَرُّماً وَ کَانَ لَکَ فِی الشَّدَائِدِ لَا تَعْصِهِ یَا عِیسَى فَإِنَّهُ لَا یَحِلُّ لَکَ عِصْیَانُهُ قَدْ عَهِدْتُ إِلَیْکَ کَمَا عَهِدْتُ إِلَى مَنْ کَانَ قَبْلَکَ وَ أَنَا عَلَى ذَلِکَ مِنَ الشَّاهِدِینَ یَا عِیسَى مَا أَکْرَمْتُ خَلِیقَةً بِمِثْلِ دِینِی وَ لَا أَنْعَمْتُ عَلَیْهَا بِمِثْلِ رَحْمَتِی- یَا عِیسَى اغْسِلْ بِالْمَاءِ مِنْکَ مَا ظَهَرَ وَ دَاوِ بِالْحَسَنَاتِ مِنْکَ مَا بَطَنَ فَإِنَّکَ إِلَیَّ رَاجِعٌ یَا عِیسَى أَعْطَیْتُکَ مَا أَنْعَمْتُ بِهِ عَلَیْکَ فَیْضاً مِنْ غَیْرِ تَکْدِیرٍ وَ طَلَبْتُ مِنْکَ قَرْضاً لِنَفْسِکَ فَبَخِلْتَ بِهِ عَلَیْهَا لِتَکُونَ مِنَ الْهَالِکِینَ یَا عِیسَى تَزَیَّنْ بِالدِّینِ وَ حُبِّ الْمَسَاکِینِ وَ امْشِ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَ صَلِّ عَلَى الْبِقَاعِ فَکُلُّهَا طَاهِرٌ یَا عِیسَى شَمِّرْ فَکُلُّ مَا هُوَ آتٍ قَرِیبٌ وَ اقْرَأْ کِتَابِی وَ أَنْتَ طَاهِرٌ وَ أَسْمِعْنِی مِنْکَ صَوْتاً حَزِیناً یَا عِیسَى لَا خَیْرَ فِی لَذَاذَةٍ لَا تَدُومُ وَ عَیْشٍ مِنْ صَاحِبِهِ یَزُولُ یَا ابْنَ مَرْیَمَ لَوْ رَأَتْ عَیْنُکَ مَا أَعْدَدْتُ لِأَوْلِیَائِیَ الصَّالِحِینَ ذَابَ قَلْبُکَ وَ زَهَقَتْ نَفْسُکَ شَوْقاً إِلَیْهِ فَلَیْسَ کَدَارِ الْآخِرَةِ دَارٌ تَجَاوَرَ فِیهَا الطَّیِّبُونَ وَ یَدْخُلُ عَلَیْهِمْ فِیهَا الْمَلَائِکَةُ الْمُقَرَّبُونَ وَ هُمْ مِمَّا یَأْتِی یَوْمَ الْقِیَامَةِ مِنْ أَهْوَالِهَا آمِنُونَ دَارٌ لَا یَتَغَیَّرُ فِیهَا النَّعِیمُ وَ لَا یَزُولُ عَنْ أَهْلِهَا یَا ابْنَ مَرْیَمَ نَافِسْ فِیهَا مَعَ الْمُتَنَافِسِینَ فَإِنَّهَا أُمْنِیَّةُ الْمُتَمَنِّینَ حَسَنَةُ الْمَنْظَرِ طُوبَى لَکَ یَا ابْنَ مَرْیَمَ إِنْ کُنْتَ لَهَا مِنَ الْعَامِلِینَ مَعَ آبَائِکَ آدَمَ وَ إِبْرَاهِیمَ فِی جَنَّاتٍ وَ نَعِیمٍ لَا تَبْغِی بِهَا بَدَلًا وَ لَا تَحْوِیلًا کَذَلِکَ أَفْعَلُ بِالْمُتَّقِینَ یَا عِیسَى اهْرُبْ إِلَیَّ مَعَ مَنْ یَهْرُبُ مِنْ نَارٍ ذَاتِ لَهَبٍ وَ نَارٍ ذَاتِ أَغْلَالٍ وَ أَنْکَالٍ لَا یَدْخُلُهَا رَوْحٌ وَ لَا یَخْرُجُ مِنْهَا غَمٌّ أَبَداً قِطَعٌ کَقِطَعِ اللَّیْلِ الْمُظْلِمِ مَنْ یَنْجُ مِنْهَا یَفُزْ وَ لَنْ یَنْجُوَ مِنْهَا مَنْ کَانَ مِنَ الْهَالِکِینَ هِیَ دَارُ الْجَبَّارِینَ وَ الْعُتَاةِ الظَّالِمِینَ وَ کُلِّ فَظٍّ غَلِیظٍ وَ کُلِّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ یَا عِیسَى بِئْسَتِ الدَّارُ لِمَنْ رَکِنَ إِلَیْهَا وَ بِئْسَ الْقَرَارُ دَارُ الظَّالِمِینَ إِنِّی أُحَذِّرُکَ نَفْسَکَ فَکُنْ بِی خَبِیراً یَا عِیسَى کُنْ حَیْثُ مَا کُنْتَ مُرَاقِباً لِی وَ اشْهَدْ عَلَى أَنِّی خَلَقْتُکَ وَ أَنْتَ عَبْدِی وَ أَنِّی صَوَّرْتُکَ وَ إِلَى الْأَرْضِ أَهْبَطْتُکَ یَا عِیسَى لَا یَصْلُحُ لِسَانَانِ فِی فَمٍ وَاحِدٍ وَ لَا قَلْبَانِ فِی صَدْرٍ وَاحِدٍ وَ کَذَلِکَ الْأَذْهَانُ یَا عِیسَى لَا تَسْتَیْقِظَنَّ عَاصِیاً وَ لَا تَسْتَنْبِهَنَّ لَاهِیاً وَ افْطِمْ نَفْسَکَ عَنِ الشَّهَوَاتِ الْمُوبِقَاتِ وَ کُلُّ شَهْوَةٍ تُبَاعِدُکَ مِنِّی فَاهْجُرْهَا وَ اعْلَمْ أَنَّکَ مِنِّی بِمَکَانِ الرَّسُولِ الْأَمِینِ فَکُنْ مِنِّی عَلَى حَذَرٍ وَ اعْلَمْ أَنَّ دُنْیَاکَ مُؤَدِّیَتُکَ إِلَیَّ وَ أَنِّی آخُذُکَ بِعِلْمِی فَکُنْ ذَلِیلَ النَّفْسِ عِنْدَ ذِکْرِی خَاشِعَ الْقَلْبِ حِینَ تَذْکُرُنِی یَقْظَانَ عِنْدَ نَوْمِ الْغَافِلِینَ یَا عِیسَى هَذِهِ نَصِیحَتِی إِیَّاکَ وَ مَوْعِظَتِی لَکَ فَخُذْهَا مِنِّی وَ إِنِّی رَبُّ الْعَالَمِینَ یَا عِیسَى إِذَا صَبَرَ عَبْدِی فِی جَنْبِی کَانَ ثَوَابُ عَمَلِهِ عَلَیَّ وَ کُنْتُ عِنْدَهُ حِینَ یَدْعُونِی وَ کَفَى بِی مُنْتَقِماً مِمَّنْ عَصَانِی أَیْنَ یَهْرُبُ مِنِّی الظَّالِمُونَ یَا عِیسَى أَطِبِ الْکَلَامَ وَ کُنْ حَیْثُمَا کُنْتَ عَالِماً مُتَعَلِّماً یَا عِیسَى أَفِضْ بِالْحَسَنَاتِ إِلَیَّ حَتَّى یَکُونَ لَکَ ذِکْرُهَا عِنْدِی وَ تَمَسَّکْ بِوَصِیَّتِی فَإِنَّ فِیهَا شِفَاءً لِلْقُلُوبِ یَا عِیسَى لَا تَأْمَنْ إِذَا مَکَرْتَ مَکْرِی وَ لَا تَنْسَ عِنْدَ خَلَوَاتِ الدُّنْیَا ذِکْرِی یَا عِیسَى حَاسِبْ نَفْسَکَ بِالرُّجُوعِ إِلَیَّ حَتَّى تَتَنَجَّزَ ثَوَابَ مَا عَمِلَهُ الْعَامِلُونَ أُولَئِکَ یُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ وَ أَنَا خَیْرُ الْمُؤْتِینَ یَا عِیسَى کُنْتَ خَلْقاً بِکَلَامِی وَلَدَتْکَ مَرْیَمُ بِأَمْرِیَ الْمُرْسَلُ إِلَیْهَا رُوحِی جَبْرَئِیلُ الْأَمِینُ مِنْ مَلَائِکَتِی حَتَّى قُمْتَ عَلَى الْأَرْضِ حَیّاً تَمْشِی کُلُّ ذَلِکَ فِی سَابِقِ عِلْمِی یَا عِیسَى زَکَرِیَّا بِمَنْزِلَةِ أَبِیکَ وَ کَفِیلُ أُمِّکَ إِذْ یَدْخُلُ عَلَیْهَا الْمِحْرَابَ فَیَجِدُ عِنْدَهَا رِزْقاً وَ نَظِیرُکَ یَحْیَى مِنْ خَلْقِی وَهَبْتُهُ لِأُمِّهِ بَعْدَ الْکِبَرِ مِنْ غَیْرِ قُوَّةٍ بِهَا أَرَدْتُ بِذَلِکَ أَنْ یَظْهَرَ لَهَا سُلْطَانِی وَ یَظْهَرَ فِیکَ قُدْرَتِی أَحَبُّکُمْ إِلَیَّ أَطْوَعُکُمْ لِی وَ أَشَدُّکُمْ خَوْفاً مِنِّی یَا عِیسَى تَیَقَّظْ وَ لَا تَیْأَسْ مِنْ رَوْحِی وَ سَبِّحْنِی مَعَ مَنْ یُسَبِّحُنِی وَ بِطَیِّبِ الْکَلَامِ فَقَدِّسْنِی یَا عِیسَى کَیْفَ یَکْفُرُ الْعِبَادُ بِی وَ نَوَاصِیهِمْ فِی قَبْضَتِی وَ تَقَلُّبُهُمْ فِی أَرْضِی یَجْهَلُونَ نِعْمَتِی وَ یَتَوَلَّوْنَ عَدُوِّی وَ کَذَلِکَ یَهْلِکُ الْکَافِرُونَ یَا عِیسَى إِنَّ الدُّنْیَا سِجْنٌ مُنْتِنُ الرِّیحِ وَ حَسُنَ فِیهَا مَا قَدْ تَرَى مِمَّا قَدْ تَذَابَحَ عَلَیْهِ الْجَبَّارُونَ وَ إِیَّاکَ وَ الدُّنْیَا فَکُلُّ نَعِیمِهَا یَزُولُ وَ مَا نَعِیمُهَا إِلَّا قَلِیلٌ یَا عِیسَى ابْغِنِی عِنْدَ وِسَادِکَ تَجِدْنِی وَ ادْعُنِی وَ أَنْتَ لِی مُحِبٌّ فَإِنِّی أَسْمَعُ السَّامِعِینَ أَسْتَجِیبُ لِلدَّاعِینَ إِذَا دَعَوْنِی- یَا عِیسَى خَفْنِی وَ خَوِّفْ بِی عِبَادِی لَعَلَّ الْمُذْنِبِینَ أَنْ یُمْسِکُوا عَمَّا هُمْ عَامِلُونَ بِهِ فَلَا یَهْلِکُوا إِلَّا وَ هُمْ یَعْلَمُونَ یَا عِیسَى ارْهَبْنِی رَهْبَتَکَ مِنَ السَّبُعِ وَ الْمَوْتِ الَّذِی أَنْتَ لَاقِیهِ فَکُلُّ هَذَا أَنَا خَلَقْتُهُ فَإِیَّایَ فَارْهَبُونِ یَا عِیسَى إِنَّ الْمُلْکَ لِی وَ بِیَدِی وَ أَنَا الْمَلِکُ فَإِنْ تُطِعْنِی أَدْخَلْتُکَ جَنَّتِی فِی جِوَارِ الصَّالِحِینَ یَا عِیسَى إِنِّی إِذَا غَضِبْتُ عَلَیْکَ لَمْ یَنْفَعْکَ رِضَا مَنْ رَضِیَ عَنْکَ وَ إِنْ رَضِیتُ عَنْکَ لَمْ یَضُرَّکَ غَضَبُ الْمُغْضَبِینَ یَا عِیسَى اذْکُرْنِی فِی نَفْسِکَ أَذْکُرْکَ فِی نَفْسِی وَ اذْکُرْنِی فِی مَلَئِکَ أَذْکُرْکَ فِی مَلَإٍ خَیْرٍ مِنْ مَلَإِ الْآدَمِیِّینَ یَا عِیسَى ادْعُنِی دُعَاءَ الْغَرِیقِ الْحَزِینِ الَّذِی لَیْسَ لَهُ مُغِیثٌ یَا عِیسَى لَا تَحْلِفْ بِی کَاذِباً فَیَهْتَزَّ عَرْشِی غَضَباً الدُّنْیَا قَصِیرَةُ الْعُمُرِ طَوِیلَةُ الْأَمَلِ وَ عِنْدِی دَارٌ خَیْرٌ مِمَّا تَجْمَعُونَ یَا عِیسَى کَیْفَ أَنْتُمْ صَانِعُونَ إِذَا أَخْرَجْتُ لَکُمْ کِتَاباً یَنْطِقُ بِالْحَقِّ وَ أَنْتُمْ تَشْهَدُونَ بِسَرَائِرَ قَدْ کَتَمْتُمُوهَا وَ أَعْمَالٍ کُنْتُمْ بِهَا عَامِلِینَ یَا عِیسَى قُلْ لِظَلَمَةِ بَنِی إِسْرَائِیلَ غَسَلْتُمْ وُجُوهَکُمْ وَ دَنَّسْتُمْ قُلُوبَکُمْ أَ بِی تَغْتَرُّونَ أَمْ عَلَیَّ تَجْتَرِءُونَ تَطَیَّبُونَ بِالطِّیبِ لِأَهْلِ الدُّنْیَا وَ أَجْوَافُکُمْ عِنْدِی بِمَنْزِلَةِ الْجِیَفِ الْمُنْتِنَةِ کَأَنَّکُمْ أَقْوَامٌ مَیِّتُونَ یَا عِیسَى قُلْ لَهُمْ قَلِّمُوا أَظْفَارَکُمْ مِنْ کَسْبِ الْحَرَامِ وَ أَصِمُّوا أَسْمَاعَکُمْ عَنْ ذِکْرِ الْخَنَا وَ أَقْبِلُوا عَلَیَّ بِقُلُوبِکُمْ فَإِنِّی لَسْتُ أُرِیدُ صُوَرَکُمْ یَا عِیسَى افْرَحْ بِالْحَسَنَةِ فَإِنَّهَا لِی رِضًا وَ ابْکِ عَلَى السَّیِّئَةِ فَإِنَّهَا شَیْنٌ وَ مَا لَا تُحِبُّ أَنْ یُصْنَعَ بِکَ فَلَا تَصْنَعْهُ بِغَیْرِکَ وَ إِنْ لَطَمَ خَدَّکَ الْأَیْمَنَ فَأَعْطِهِ الْأَیْسَرَ وَ تَقَرَّبْ إِلَیَّ بِالْمَوَدَّةِ جُهْدَکَ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلِینَ- یَا عِیسَى ذِلَّ لِأَهْلِ الْحَسَنَةِ وَ شَارِکْهُمْ فِیهَا وَ کُنْ عَلَیْهِمْ شَهِیداً وَ قُلْ لِظَلَمَةِ بَنِی إِسْرَائِیلَ یَا أَخْدَانَ السَّوْءِ وَ الْجُلَسَاءَ عَلَیْهِ إِنْ لَمْ تَنْتَهُوا أَمْسَخْکُمْ قِرَدَةً وَ خَنَازِیرَ یَا عِیسَى قُلْ لِظَلَمَةِ بَنِی إِسْرَائِیلَ الْحِکْمَةُ تَبْکِی فَرَقاً مِنِّی وَ أَنْتُمْ بِالضَّحِکِ تَهْجُرُونَ أَتَتْکُمْ بَرَاءَتِی أَمْ لَدَیْکُمْ أَمَانٌ مِنْ عَذَابِی أَمْ تَعَرَّضُونَ لِعُقُوبَتِی فَبِی حَلَفْتُ لَأَتْرُکَنَّکُمْ مَثَلًا لِلْغَابِرِینَ ثُمَّ أُوصِیکَ یَا ابْنَ مَرْیَمَ الْبِکْرِ الْبَتُولِ بِسَیِّدِ الْمُرْسَلِینَ وَ حَبِیبِی فَهُوَ أَحْمَدُ صَاحِبُ الْجَمَلِ الْأَحْمَرِ وَ الْوَجْهِ الْأَقْمَرِ الْمُشْرِقِ بِالنُّورِ الطَّاهِرِ الْقَلْبِ الشَّدِیدِ الْبَأْسِ الْحَیِیِّ الْمُتَکَرِّمِ فَإِنَّهُ رَحْمَةٌ لِلْعَالَمِینَ وَ سَیِّدُ وُلْدِ آدَمَ یَوْمَ یَلْقَانِی أَکْرَمُ السَّابِقِینَ عَلَیَّ وَ أَقْرَبُ الْمُرْسَلِینَ مِنِّی الْعَرَبِیُّ الْأَمِینُ الدَّیَّانُ بِدِینِی الصَّابِرُ فِی ذَاتِی الْمُجَاهِدُ الْمُشْرِکِینَ بِیَدِهِ عَنْ دِینِی أَنْ تُخْبِرَ بِهِ بَنِی إِسْرَائِیلَ وَ تَأْمُرَهُمْ أَنْ یُصَدِّقُوا بِهِ وَ أَنْ یُؤْمِنُوا بِهِ وَ أَنْ یَتَّبِعُوهُ وَ أَنْ یَنْصُرُوهُ قَالَ عِیسَى ع إِلَهِی مَنْ هُوَ حَتَّى أُرْضِیَهُ فَلَکَ الرِّضَا قَالَ هُوَ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ إِلَى النَّاسِ کَافَّةً أَقْرَبُهُمْ مِنِّی مَنْزِلَةً وَ أَحْضَرُهُمْ شَفَاعَةً طُوبَى لَهُ مِنْ نَبِیٍّ وَ طُوبَى لِأُمَّتِهِ إِنْ هُمْ لَقُونِی عَلَى سَبِیلِهِ یَحْمَدُهُ أَهْلُ الْأَرْضِ وَ یَسْتَغْفِرُ لَهُ أَهْلُ السَّمَاءِ أَمِینٌ مَیْمُونٌ طَیِّبٌ مُطَیَّبٌ خَیْرُ الْبَاقِینَ عِنْدِی یَکُونُ فِی آخِرِ الزَّمَانِ إِذَا خَرَجَ أَرْخَتِ السَّمَاءُ عَزَالِیَهَا وَ أَخْرَجَتِ الْأَرْضُ زَهْرَتَهَا حَتَّى یَرَوُا الْبَرَکَةَ وَ أُبَارِکُ لَهُمْ فِیمَا وَضَعَ یَدَهُ عَلَیْهِ کَثِیرُ الْأَزْوَاجِ قَلِیلُ الْأَوْلَادِ یَسْکُنُ بَکَّةَ مَوْضِعَ أَسَاسِ إِبْرَاهِیمَ یَا عِیسَى دِینُهُ الْحَنِیفِیَّةُ وَ قِبْلَتُهُ یَمَانِیَّةٌ وَ هُوَ مِنْ حِزْبِی وَ أَنَا مَعَهُ فَطُوبَى لَهُ ثُمَّ طُوبَى لَهُ لَهُ الْکَوْثَرُ وَ الْمَقَامُ الْأَکْبَرُ فِی جَنَّاتِ عَدْنٍ یَعِیشُ أَکْرَمَ مَنْ عَاشَ وَ یُقْبَضُ شَهِیداً لَهُ حَوْضٌ أَکْبَرُ مِنْ بَکَّةَ إِلَى مَطْلَعِ الشَّمْسِ مِنْ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ فِیهِ آنِیَةٌ مِثْلُ نُجُومِ السَّمَاءِ وَ أَکْوَابٌ مِثْلُ مَدَرِ الْأَرْضِ عَذْبٍ فِیهِ مِنْ کُلِّ شَرَابٍ وَ طَعْمِ کُلِّ ثِمَارٍ فِی الْجَنَّةِ مَنْ شَرِبَمِنْهُ شَرْبَةً لَمْ یَظْمَأْ أَبَداً وَ ذَلِکَ مِنْ قَسْمِی لَهُ وَ تَفْضِیلِی إِیَّاهُ عَلَى فَتْرَةٍ بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ یُوَافِقُ سِرُّهُ عَلَانِیَتَهُ وَ قَوْلُهُ فِعْلَهُ لَا یَأْمُرُ النَّاسَ إِلَّا بِمَا یَبْدَأُهُمْ بِهِ دِینُهُ الْجِهَادُ فِی عُسْرٍ وَ یُسْرٍ تَنْقَادُ لَهُ الْبِلَادُ وَ یَخْضَعُ لَهُ صَاحِبُ الرُّومِ عَلَى دِینِ إِبْرَاهِیمَ یُسَمِّی عِنْدَ الطَّعَامِ وَ یُفْشِی السَّلَامَ وَ یُصَلِّی وَ النَّاسُ نِیَامٌ لَهُ کُلَّ یَوْمٍ خَمْسُ صَلَوَاتٍ مُتَوَالِیَاتٍ یُنَادِی إِلَى الصَّلَاةِ کَنِدَاءِ الْجَیْشِ بِالشِّعَارِ وَ یَفْتَتِحُ بِالتَّکْبِیرِ وَ یَخْتَتِمُ بِالتَّسْلِیمِ وَ یَصُفُّ قَدَمَیْهِ فِی الصَّلَاةِ کَمَا تَصُفُّ الْمَلَائِکَةُ أَقْدَامَهَا وَ یَخْشَعُ لِی قَلْبُهُ وَ رَأْسُهُ النُّورُ فِی صَدْرِهِ وَ الْحَقُّ عَلَى لِسَانِهِ وَ هُوَ عَلَى الْحَقِّ حَیْثُمَا کَانَ أَصْلُهُ یَتِیمٌ ضَالٌّ بُرْهَةً مِنْ زَمَانِهِ عَمَّا یُرَادُ بِهِ تَنَامُ عَیْنَاهُ وَ لَا یَنَامُ قَلْبُهُ لَهُ الشَّفَاعَةُ وَ عَلَى أُمَّتِهِ تَقُومُ السَّاعَةُ وَ یَدِی فَوْقَ أَیْدِیهِمْ فَمَنْ نَکَثَ فَإِنَّما یَنْکُثُ عَلى نَفْسِهِ وَ مَنْ أَوْفى بِما عاهَدَ عَلَیْهِ أَوْفَیْتُ لَهُ بِالْجَنَّةِ فَمُرْ ظَلَمَةَ بَنِی إِسْرَائِیلَ أَلَّا یَدْرُسُوا کُتُبَهُ وَ لَا یُحَرِّفُوا سُنَّتَهُ وَ أَنْ یُقْرِءُوهُ السَّلَامَ فَإِنَّ لَهُ فِی الْمَقَامِ شَأْناً مِنَ الشَّأْنِ یَا عِیسَى کُلُّ مَا یُقَرِّبُکَ مِنِّی فَقَدْ دَلَلْتُکَ عَلَیْهِ وَ کُلُّ مَا یُبَاعِدُکَ مِنِّی فَقَدْ نَهَیْتُکَ عَنْهُ فَارْتَدْ لِنَفْسِکَ یَا عِیسَى إِنَّ الدُّنْیَا حُلْوَةٌ وَ إِنَّمَا اسْتَعْمَلْتُکَ فِیهَا فَجَانِبْ مِنْهَا مَا حَذَّرْتُکَ وَ خُذْ مِنْهَا مَا أَعْطَیْتُکَ عَفْواً یَا عِیسَى انْظُرْ فِی عَمَلِکَ نَظَرَ الْعَبْدِ الْمُذْنِبِ الْخَاطِئِ وَ لَا تَنْظُرْ فِی عَمَلِ غَیْرِکَ بِمَنْزِلَةِ الرَّبِّ کُنْ فِیهَا زَاهِداً وَ لَا تَرْغَبْ فِیهَا فَتَعْطَبَ یَا عِیسَى اعْقِلْ وَ تَفَکَّرْ وَ انْظُرْ فِی نَوَاحِی الْأَرْضِ کَیْفَ کانَ عاقِبَةُ الظَّالِمِینَ یَا عِیسَى کُلُّ وَصْفِی لَکَ نَصِیحَةٌ وَ کُلُّ قَوْلِی لَکَ حَقٌّ وَ أَنَا الْحَقُّ الْمُبِینُ فَحَقّاً أَقُولُ لَئِنْ أَنْتَ عَصَیْتَنِی بَعْدَ أَنْ أَنْبَأْتُکَ مَا لَکَ مِنْ دُونِی وَلِیٌّ وَ لَا نَصِیرٌ یَا عِیسَى أَذِلَّ قَلْبَکَ بِالْخَشْیَةِ وَ انْظُرْ إِلَى مَنْ هُوَ أَسْفَلُ مِنْکَ وَ لَا تَنْظُرْ إِلَى مَنْ هُوَ فَوْقَکَ وَ اعْلَمْ أَنَّ رَأْسَ کُلِّ خَطِیئَةٍ وَ ذَنْبٍ هُوَ حُبُّ الدُّنْیَا فَلَا تُحِبَّهَا فَإِنِّی لَا أُحِبُّهَا یَا عِیسَى أَطِبْ لِی قَلْبَکَ وَ أَکْثِرْ ذِکْرِی فِی الْخَلَوَاتِ وَ اعْلَمْ أَنَّ سُرُورِی أَنْ تُبَصْبِصَ إِلَیَّ کُنْ فِی ذَلِکَ حَیّاً وَ لَا تَکُنْ مَیِّتاً یَا عِیسَى لا تُشْرِکْ بِی شَیْئاً وَ کُنْ مِنِّی عَلَى حَذَرٍ وَ لَا تَغْتَرَّ بِالصِّحَّةِ وَ تُغَبِّطْ نَفْسَکَ فَإِنَّ الدُّنْیَا کَفَیْءٍ زَائِلٍ وَ مَا أَقْبَلَ مِنْهَا کَمَا أَدْبَرَ فَنَافِسْ فِی الصَّالِحَاتِ جُهْدَکَ وَ کُنْ مَعَ الْحَقِّ حَیْثُمَا کَانَ وَ إِنْ قُطِعْتَ وَ أُحْرِقْتَ بِالنَّارِ فَلَا تَکْفُرْ بِی بَعْدَ الْمَعْرِفَةِ فَلا تَکُونَنَّ مِنَ الْجاهِلِینَ فَإِنَّ الشَّیْءَ یَکُونُ مَعَ الشَّیْءِ یَا عِیسَى صُبَّ لِیَ الدُّمُوعَ مِنْ عَیْنَیْکَ وَ اخْشَعْ لِی بِقَلْبِکَ یَا عِیسَى اسْتَغِثْ بِی فِی حَالاتِ الشِّدَّةِ فَإِنِّی أُغِیثُ الْمَکْرُوبِینَ وَ أُجِیبُ الْمُضْطَرِّینَ وَ أَنَا أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ.
حَدِیثُ عِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ ع
على بن اسباط از ائمه علیهم السّلام نقل مى‌کند که فرمودهاند از جمله پندهاى خداوند به عیسى علیه السّلام است که:
اى عیسى! منم پروردگارت و پروردگار پدرانت. نام من یکى است و من یگانهام و در آفریدن هر آفریدهاى یکتایم و همه چیز ساخت من است و به من باز مىگردد.
اى عیسى! تو به فرمان من مسیح شدى و تو با اذن من از گل، مرغ مىآفرینى و با سخن من، مرده را زنده مىکنى، پس به من گرایش یاب و از من بهراس و هرگز در برابر من پناهگاهى نمىیابى مگر خود من.
اى عیسى! من چونان مهربان و خیرخواه به تو سفارش مىکنم تا دوستى من به تو ثابت گردد و شادیم را بجویى. تو در سالخوردگى مبارک باشى و در خردسالى مبارک بودى.
هر جا هستى من گواهى مى‌دهم که تو بنده من و کنیززاده من هستى. مرا براى خود کافى بدان و یاد مرا براى روز رستخیزت داشته باش و با انجام نوافل به من نزدیکى بجوى و بر من توکّل کن تا تو را کفایت کنم و بر جز من توکل مکن تا من ترک یارى تو کنم.
اى عیسى! بر بلا شکیبایى کن و به قضا و قدر خشنود باش و شادى مرا در خود جستجو کن، زیرا شادى من آن است که فرمانم برند و در برابر من سرکشى نکنند.
اى عیسى! یاد مرا با زبانت زنده کن و دوستیم را در دل داشته باش.
اى عیسى! در لحظات غفلت بیدار باش و به دقّت بر من قضاوت کن.
اى عیسى! راغب و راهب باش و دلت را با ترس بمیران.
اى عیسى! در شب به دنبال کسب شادى من باش و روز را براى نیازى که به من دارى تشنه سپرى کن.
اى عیسى! تا توانى در کار خیر رقابت کن تا به هر کجا روى آورى اهل خیرت شناسند.
اى عیسى! در میان بندگانم با خیرخواهى من حکم کن و با دادگرى من در میان آنها قیام کن. پس من به تو دادم درمان درد دلها را از بیمارى شیطان.
اى عیسى! همنشین هر فریب خوردهاى مگرد.
اى عیسى! به حق مىگویم: کسى به من ایمان نیاورد مگر آنکه در برابر من خاشع شد و در برابر من خاشع نشد مگر آنکه به پاداش من امید برد، پس گواهى مى‌دهم چنین کسى تا آن گاه که تبدیل و تغییرى در سنّت من پدید نیاورده از کیفر من در امان خواهد بود.
اى عیسى زاده بتول باکره! بر خود گریه کن چونان کسى که از خانواده خود وداع مى‌کند و کسى که دنیا را دشمن مىدارد و آن را به اهلش وامىگذارد و همه گرایش وى به چیزى است که نزد خداى اوست.
اى عیسى! با این حال سخن به ملایمت بگو و سلام را آشکار ساز و آن گاه که همه نیکان را در خواب دیدى از ترس معاد و زمین لرزههاى سخت و هراسهاى روز رستخیز، آنجا که نه خانواده سود بخشد و نه فرزند و نه مال، دیده بیدار دار.
اى عیسى! آن گاه که انسانهاى بىعار مىخندند تو سرمه غم به دیده کش.
اى عیسى! فروتن باش و شکیبا، پس خوشا به حال تو، اگر آن به تو رسد که به شکیبایان وعده داده شده است.
اى عیسى! روز به روز از دنیا رخت برکش و آن بچش که مزهاش از میان رفته. به حق مىگویم که تو فرزند لحظه و روز خود هستى، پس دنیا را با یک لقمه نان بگذران و به زبرو خشن آن بسنده کن، تو مىدانى به کجا مىروى و هر چه از این دنیا بگیرى به حساب تو نوشته شود و منظور گردد که چگونه آن را تباه کردى.
اى عیسى! تو مسئولى، به ناتوان رحم کن آن گونه که من به تو رحم مىکنم و یتیم را مرنجان.
اى عیسى! در خلوت بر خود گریه کن و به سوى نمازگاه گام بردار و شیرینى گفتار خود را با یاد من به گوشم رسان، چه، من به تو خوب کردهام.
اى عیسى! چه بسا امتى را که به گناهان گذشتهاش نابود کردم در حالى که تو را از آن گناهان نگاه داشتم.
اى عیسى! به ناتوان مهر ورز و دیده کم بینت را به آسمان برآور و مرا بخوان که من به تو نزدیکم، مرا جز به زارى مخوان و یک دل باش که هر گاه مرا چنین بخوانى پاسخت گویم.
اى عیسى! من دنیا را به عنوان پاداش کسانى که پیش از تو بودند برنگزیدم، چنان که آن را کیفر کسانى نگرفتم که از آنها انتقام خواهم گرفت.
اى عیسى! تو از میان مىروى و من مىمانم، روزى تو از من است و هنگام مرگ تو نزد من و بازگشت تو به سوى من و حساب تو با من است، پس از من بخواه و از دیگرى نه تا خواست تو نیکو باشد و پاسخ از من.
اى عیسى! چه بسیارند آدمیان و چه اندکند شکیبایان، درخت، بسیار است اما درخت خوب اندک، پس درختى تو را نفریبد مگر اینکه میوه آن را بچشى.
اى عیسى! کسى که با عصیان تمرّد من مى‌کند تو را نفریبد؛ او که روزى مرا مىخورد و جز مرا مىپرستد و هنگام سختى مرا مىخواند و من به او پاسخ مى‌دهم و باز به عملکرد پیشین خود باز مىگردد و بر من مىشورد یا خود را در معرض خشم من قرار مىدهد. پس به خودم سوگند خوردهام که او را چنان سخت مؤاخذه کنم که از آن رهایى نیابد و در برابر من به پناهگاهى دست نیازد، از آسمان و زمین من به کجا مىتواند بگریزد.
اى عیسى! به ستمگران بنى اسرائیل بگو مرا نخوانید در حالى که حرام در دامان دارید و بت در خانه، که من سوگند خوردهام هر که مرا بخواند اجابت کنم و اجابت اینان به آناست که لعنتشان فرستم تا متفرّق و پاره پاره گردند.
اى عیسى! تا چند من همى بپایم و خوش بخواهم و مردم در غفلت بمانند و باز نگردند؟ سخنانى از دهانشان بیرون مىآید که دلهایشان آن را نمىشنود. خود را در معرض خشم من قرار مىدهند و نزدیکى مرا به مؤمنان خوش دارند.
اى عیسى! باید که زبانت، در پنهان و پیدا یکى باشد و نیز دلت و دیدهات و دل و زبانت را از محرّمات درهم پیچ و چشمت را از آنچه خیرى در آن نیست فرو بند، چه بسا بینندهاى که نگاهى در دل او شهوت بکارد و او را به آبشخورهاى نابودى فرود آرد.
اى عیسى! دل رحم و مهرورز باش و چنان باش که مى‌خواهى بندگان خدا براى تو باشند. مرگ و جدایى خویشان را بسیار یاد آور و به بازى، دل مبند که بازى صاحب خود را تباه کند و غفلت مکن که غافل از من دور است و مرا با کارهاى شایسته یاد کن تا تو را یاد کنم.
اى عیسى! پس از گناه به درگاه من توبه کن و به خاطر من یاد کن آنهایى را که بسیار توبه مىکنند و به من ایمان آور و به خاطر من به مؤمنان نزدیک شو و فرمانشان ده تا مرا با تو بخوانند. بپرهیز از نفرین ستم رسیده که من به خود سوگند خوردهام که درى از آسمان را، براى اجابت او بگشایم و اجابتش کنم گرچه براى مدّتى.
اى عیسى! بدان که دوست بد، سرایت کند و همنشین بد، نابودى آرد و ببین با که همنشینى مىکنى و براى خود از مؤمنان برادرانى برگزین.
اى عیسى! به سوى من بازگرد که بر من بزرگ نیاید که گناه کسى را ببخشم و من ارحم الرّاحمین هستم. براى خود تا از عمر خود مهلت دارى کار کن پیش از آنکه دیگرى به کارت نیاید. مرا بپرست براى روزى که چونان هزار سال است از آنچه شماره کنید و در آن روز حسنه را چند برابر پاداش دهم و در آن روز سیّئه، صاحب خود را گرفتار کند، پس خود را در دوران مهلت آماده ساز و در کار نیک رقابت کن، چه بسا مجلسى که اهل آن از آن برخیزند و خود را از دوزخ پناه داده باشند.
اى عیسى! از جهان فانى گسلنده روى برتاب و بر منزل آنهایى گام نه که پیش از توزیستهاند و آنها را بخوان و با آنها مناجات کن، آیا احساس مىکنى یکى از ایشان هستى؟ و پند خود را از آنها بگیر و بدان که به زودى به آنها خواهى پیوست.
اى عیسى! به کسى که با سرکشى تمرّد من کرده تملّق مى‌کند بگو، چشم به راه کیفر من باشد و نابودى مرا انتظار کشد و به زودى با نابودشدگان ربوده مىشود، خوشا به حالت اى زاده مریم و باز هم خوشا به حالت اگر تربیت خدایت را فراگیرى که از مهرورزى بر تو رحم مىگیرد و از کرم خود به تو تنعّم آغازد و در سختیها با توست.
اى عیسى! او را سرکش مکن که سرکشى او بر تو روا نیست. من به تو سفارش کردم چنان که به پیشینیان تو سفارش کردم و من خود بر آن از گواهانم.
اى عیسى! هیچ آفریدهاى را همچون نعمت دینم گرامى نداشتم و نعمتى چون مهر خویش بدو ندادم.
اى عیسى! اعضاى آشکار خود را با آب بشوى و آنچه را در اندرون دارى با کردار نیک پاک کن، چه تو به درگاه من باز گردانندهاى.
اى عیسى! آنچه به تو دادم نعمتى است شایان و بدون کدورت و از تو وامى خواستم که اندوختهاى باشد براى خودت، پس اگر از آن دریغورزى از نابودشوندگان باشى.
اى عیسى! خود را به دیندارى و دوستى با مستمندان بیاراى و آرام بر زمین گام نه و بر هر قطعه از زمین نماز بگزار که پاک است.
اى عیسى! آستین بالا زن و آماده شو که هر آنچه آمدنى است نزدیک باشد و کتاب مرا بخوان در حالى که پاکى و صداى غم آلود خود را به گوش من رسانى.
اى عیسى! لذتى که نپاید، دل بستن را نشاید و زندگى که برافتد، نیک و دلپسند نیفتد.
اى زاده مریم! اگر دیده تو ببیند آنچه را براى اولیاى شایسته خود فراهم کردهام، دلت آب شود و جانت از شوق دستیابى بدان، در پیکر نگنجد. خانه‌اى همچون خانه آخرت نیست. در آن جا پاکان همسایه یک دیگرند و فرشتههاى مقرّب بر آنها درآیند و آنان باشند که روز رستاخیز از هر گونه هراسى در آسایشاند. خانه‌اى است که نعمت آن دگرگونى نپذیرد و از کف متنعّمان برون نرود، اى زاده مریم! براى به چنگ آوردن آن با همگنان بهرقابت برخیز، زیرا آن آرمان نهایى آرزومندان است. منظرى زیبا دارد. خوشا به حال تو اى زاده مریم! اگر در آن جا همراه کسانى باشى که براى آن کوشیدهاند و همراه پدرت آدم و ابراهیم در جنّات نعیم باشى و براى آن جایگزینى نخواهى و از آن نقل مکان نجویى و چنین خواهم کرد با پرهیزکاران.
اى عیسى! به سوى من بگریز با هر که از آتش شرربار و پر لهیب و غلّ و زنجیر و عقوبت مىگریزد. هرگز نسیم خوش در آن در نیابد و غم از آن برون نرود، چونان قطعهاى از شب تار است که هر که از آن نجات یابد کامیاب است و هرگز کسى که از نابودشوندگان باشد از آن نجات نیابد. آن جا سراى زورگویان و سرکشان ستم پیشه و هر بدخلق خشن و هر متکبّرى است که به خود نازد.
اى عیسى! بد خانه‌اى است براى کسى که بدان گراید و بد قرارگاهى است سراى ستم پیشگان. همانا من، تو را از خودت بر حذر مىدارم تا به من آگاه باشى.
اى عیسى! در هر جا هستى مرا در نظر داشته باش و گواهى ده که من تو را آفریدم و تو بنده من هستى و بدان که من به تو صورت بخشیدم و به زمین فرود آوردم.
اى عیسى! دو زبان یک دهان را نشایند و دو دل در یک سینه جاى نگیرند و چنین است خاطرها.
اى عیسى! هیچ نافرمانى را بیدار مکن و هیچ بازیگرى را آگاه مساز و خود را از پستان شهوتها بگیر و دورى کن از هر شهوتى که تو را از من دور سازد و بدان که تو براى من همچون رسول امینى، پس از من بر حذر باش. بدان که دنیایت سرانجام تو را به من رساند و من با علم خود تو را مؤاخذه خواهم کرد. پس هر گاه مرا یاد مىکنى خود را خوار شمار و چون نام مرا بر زبان جارى سازى در دل، از من بهراس و هنگام خواب غافلان تو بیدار باش.
اى عیسى! این است خیرخواهى و اندرز من به تو، پس آن را از من بستان که من خداى جهانیانم.
اى عیسى! هر گاه بندهام در کنار من شکیبایى ورزد، پاداش کردار او با من باشد و هر گاه مرا بخواند نزد او خواهم بود و من بسان انتقامگیرنده براى هر سرکشى بسنده هستم، ستم پیشگان از من به کجاى گریزند.
اى عیسى! کلام نیکو دار و هر جا هستى دانا و دانش پژوه باش.
اى عیسى! حسنات را به درگاه من روان کن و براى من انجام ده تا نام تو نزد من برده شود و به سفارش من چنگ در زن که در آن است درمان دلها.
اى عیسى! اگر حیله ورزیدى از حیله من در امان مباش و در خلوتگاههاى دنیا، یادم را از صفحه خاطر مزداى.
اى عیسى! از خود براى بازگشت به درگاه من حساب کش تا به پاداش کسانى رسى که براى من کار کردند. پاداش آنها داده مىشود و من بهترین پاداش دهنده هستم.
اى عیسى! به سخن من پدید آى. مریم تو را با فرمان من که به سوى او فرستاده شد و روحم را بدو رسانید زایید و آن جبرئیل امین بود که از فرشتههاى من است تا آنکه تو بر زمین همچون موجود زندهاى به پا خاستى و گام برداشتى و اینها همه در علم گذشته من بود.
اى عیسى! زکریّا بسان پدر توست و عهدهدار مادر تو، آن گاه که در محراب بر سر او [مادر تو] مىرفت و در برابر او روزى را فراهم شده مىدید؛ و یحیى مانند توست که من آفریدمش و او را به مادر کهنسالش بخشیدم، بىهیچ نیرویى که در او بود و من خواستم با این خلقت، سلطنت خود را به او بنمایانم و به وجود تو قدرت نمایى کنم. محبوبترین شما نزد من فرمانبرترین شماست و نیز آنکه بیش از دیگر از من بهراسد.
اى عیسى! بیدار باش و از رحمتم نومید مگرد و به همراه هر که مرا تسبیح مى‌گوید تسبیح گوى و با سخن پاکیزه مرا تقدیس کن.
اى عیسى! چگونه بندگانم به من کافر باشند در حالى که لگام آنها در دست من است و در زمین رفت و آمد مىکنند و نعمت مرا نادیده مىگیرند و با دشمن من دوستى مىورزند و چنین باشد که کافران نابود شوند.
اى عیسى! همانا دنیا زندانى بدبو و متعفن است و خوشى آن همان است که مىبینى، جبّاران بر سر آن یک دیگر را سر مىبرند. بپرهیز از دنیا که همه نعمتهایش از میان مىرود و نعمتش بسیار اندک باشد.
اى عیسى! مرا نزد بالش خود بجوى تا همان جا بیابى و با دوستى و مهر مرا بخوان که من از همه شنواها شنوندهترم و اجابت مىکنم دعاى کسانى را که مرا بخوانند.
اى عیسى! از من بترس و بندههایم را از من بترسان، شاید گنهکاران از آنچه مىکنند دست کشند و آنان به هلاکت نرسند مگر از سر آگاهى.
اى عیسى! از من بترس، همچون ترس از درندگان و مرگى که بدان خواهى رسید و من اینها همه را آفریدم، پس از من بترس.
اى عیسى! همانا سلطنت از من و به دست من است و منم پادشاه حقیقى، اگر مرا فرمان برى به فردوست برم و در بر نیکان نشانمت.
اى عیسى! هر گاه من بر تو خشم گیرم خشنودى هر که از تو خشنود باشد سودت نرساند و اگر من از تو خشنود باشم خشم همه خشمگینان به تو زیان نرساند.
اى عیسى! در پیش خود مرا یاد کن تا در پیش خودم یادت کنم و در میان همگان یادم کن تا در میان همگانى یادت کنم که از گروه آدمیان بهتر باشند.
اى عیسى! مرا بخوان همچون کسى که غمگنانه در حال غرق شدن است و دادرسى هم ندارد.
اى عیسى! به من به دروغ سوگند مخور تا عرشم از خشم نلرزد. دنیا مهلتى کم دارد و تمنّایى فراوان و نزد من سرایى است بهتر از آنچه شما گرد مىآورید.
اى عیسى! چه خواهید کرد هنگامى که من براى شما کارنامهاى بیرون آورم که به حق سخن مى‌گوید و شما خود گواهى به رازهاى پنهانتان دهید و اعمالى که در انجامشان گام برداشتهاید.
اى عیسى! به ستمگران بنى اسرائیل بگو که چهرههایتان را شستید ولى دلهاتان را آلودید، آیا به من فریفته شدهاید یا بر من جسارت ورزیدهاید؟ براى اهل دنیا عطر به خود مىزنید و درون شما نزد من چونان مردارى است گندیده و بدبو، گویا شمامردگانى بیش نیستید.
اى عیسى! به آنها بگو ناخن از کسب حرام بچینید و به هنگام شنیدن دشنام کر باشید و از دل به من روى آوردید که من صورتهاى شما را نمىخواهم.
اى عیسى! به کار نیک شاد باش که مرا پسند است و بر کار بد گریه کن که زشت و بدنماست و آنچه دوست ندارى با تو کنند با دیگران مکن و اگر کسى به گونه راستت سیلى نواخت گونه چپ خود را پیش آر و تا توانى به دوستى من نزدیکى جو و از نادانها روى گردان.
اى عیسى! براى نیکوکاران فروتنى کن و در عملکردشان با ایشان شریک شو و گواه آنان باش و به ستمگران بنى اسرائیل بگو: اى یاران بدکردارى و همنشینان آن! اگر دست نکشید من شما را به میمون و خوک مسخ خواهم کرد.
اى عیسى! به ستم پیشگان بنى اسرائیل بگو: حکمت از بیم من مىگیرید و شما با خنده، یاوه مىسرایید. آیا از من برات آزادى براى شما رسیده یا از من امان نامهاى دریافت کردهاید؟ یا خود را در معرض کیفر من قرار مىدهید؟ به خودم سوگند از شما نمونهاى سازم براى گذشتگان.
اى زاده مریم بکر بتول! به تو سفارش مىکنم سرور پیامبران و محبوب خودم را که همان احمد است و شتر سرخ مو و چهره ماه گونه دارد، تابنده است به نور قرآن، دل پاک است و با هیبت، آزرمخو و کرامتجوست، چه، اوست رحمت جهانیان و سرور آدمیزادگان. روزى که مرا ملاقات کند گرامىترین پیشتازان است به درگاه من و نزدیکترین رسولان به آستان من، عرب است و امین و حسابرس دین من و در راه من شکیباست و با دست خود از دین من در برابر مشرکان جهاد مى‌کند. سفارش من این است که خبر آمدن او را به بنى اسرائیل بده و فرمانشان ده تا او را تصدیق کنند و بدو ایمان آورند و پیرویش کنند و یاریش رسانند. عیسى عرض کرد: بار الها! نامش چیست تا من او را خشنود سازم که خشنودى از آن توست؟ خداوند فرمود: او محمّد رسول خداست بر همه مردم و شفاعتش از همه پذیرفتهتر خواهد بود، خوشا به حال چنین پیامبرىو خوشا به حال امتش اگر مرا در حالى دیدار کنند که در راه او قرار دارند. زمینیان او را مىستایند و آسمانیان براى او طلب آمرزش مىکنند، درستکار است و خجسته و پاک و پاکیزه. او بهترین باقیماندگان است نزد من و هر گاه در آخر الزّمان بیاید آسمان دهانه گشاید و زمین شکوفههاى خود را بیرون نماید تا برکت را ببینند و من بر هر چه او دست نهد برکت دهم. همسر فراوان دارد و فرزند اندک و جایگاه او در مکّه، همان جایى است که ابراهیم اساس آن را نهاد.
اى عیسى! دین او یگانهپرستى است و قبلهاش یمانى سو، او از حزب من است و من به همراه او، خوشا به حال او و باز هم خوشا به حال او. کوثر و مقام اکبر در فردوس برین از آن اوست که در آن ارجمندترین زندهها و شهیدان راه خدا زندگى کنند. حوضى بزرگتر از مکه دارد و تا برآمدن خورشید پر از نوشیدنیهاى در بسته و بىآلایش است و در آن جامهایى است چونان ستارگان آسمان و تنگهایى به نرمى کلوخهاى روى زمین، گواراست و هر نوشیدنى در آن است و مزه همه میوههاى بهشتى را دارد، هر که از آن جرعهاى نوشد دیگر تشنه نگردد و این بخشى است که من به او دادم و برتریى که به او ارمغان کردم تا آنکه مدّتى پس از تو برانگیخته مىشود. پنهانش یا پیدایش یکى است و نیز گفتارش با کردارش، به مردم چیزى نمىگوید مگر آنکه نخست خود آن را انجام دهد.
دینش جهاد است در سختى و آسانى، کشورها در برابر او سر تسلیم فرود آورند و امپراتور روم در برابر دین ابراهیم سر تسلیم فرود آورد. سر سفره نام خدا برد و سلام را آشکار گوید و در حالى نماز مىگزارد که مردم در خوابند، روزانه پنج بار در پى هم نماز گزارد. براى برپاکردن نماز همچون سپاهیان رزمجو، شعار بلند کند و به اللَّه اکبر نماز گشاید و با سلام به پایانش رساند و در نماز دو پایش را بر پا دارد چنان که فرشتگان پاهاى خود را و دل و دماغش در برابر من فروتن است، در سینهاش نور دارد و بر زبانش حق جارى است و او بر حق است هر کجا که باشد او را از ریشه و اصل در میان قوم خود تنها همچون یتیمى بىیار بوده که هرگز او را نشناختند و به شخصیتش پى نبردند. دو چشمش مىخوابند و دلش بیدار است. شفاعت از آن اوست و قیامت براى امّت او برپا شود و دستمن روى دست آنهاست و هر که بیعت شکند به زیان خود شکسته است و هر که به پیمان الهى وفا کند من در وعده بهشت به او وفا خواهم کرد. تو به ستم پیشگان بنى اسرائیل دستور ده کتب او را کهنه نگیرند و سنّت او را دگرگون نسازند و به او سلام برسانند که او در جایگاه پیامبرى شأنى والا دارد.
اى عیسى! هر چه تو را به من نزدیک سازد من تو را بدان راهنمایى کنم و هر چه تو را از من دور کند تو را از آن باز دارم، تو نیز در اندیشه خویش باش.
اى عیسى! همانا دنیا شیرین است و من تو را در آن به کار گماشتم، پس از آنچه تو را بر حذر داشتم دورى کن و از آنچه به تو بخشیدم از راه احسان برگیر.
اى عیسى! به کردار خود همچون گناهکار خطا پیشه بنگر و در کار دیگران چونان پرورنده و صاحب اختیار منگر، در آن زاهد باش و بدان مگراى که نابود شوى.
اى عیسى! درنگ کن و بیندیش و به هر سوى زمین بنگر که سرانجام ستم پیشگان چگونه بوده است.
اى عیسى! هر شرح و بیانم براى تو اندرز است و هر سخنم براى تو درست است و منم درست و آشکارکننده و به حق مىگویم: اگر پس از آگاهانیدنت مرا عصیان کنى در نزد من یار و یاورى نخواهى داشت.
اى عیسى! دل خویش را با ترس رام کن و به فرودستت نگر نه به فرادستت و بدان که بدترین خطا و گناه، دوست داشتن دنیاست، پس آن را دوست مدار که من آن را دوست نمىدارم.
اى عیسى! دلت را براى من پاک کن و در خلوت، بسیار به یادم آر و بدان که شادى من در آن است که به درگاهم اظهار زبونى کنى، در انجام این مهم، زنده باش نه مرده.
اى عیسى! چیزى را شریک من مگیر و از من بر حذر باش و به تندرستى خود مغرور مشو و سرمست مگرد که دنیا چونان سایهاى گذراست و آنچه از آن آید همچون همان است که از آن رفته است، پس تا توانى در کارهاى نیک رقابت کن و با حق باش، هر کجا که باشد اگر چه تکّه تکّه گردى و خوراک آتش گردى، پس بعد از یافتن آگاهى به من کفرنورز و از نادانان مباش که هر جنسى در کنار همجنس خود قرار گیرد.
اى عیسى! از دو چشمت برایم سرشک فرو ریز و دلت را برایم خاشع گردان.
اى عیسى! در هنگامه سختیها از من یارى جوى، چه، منم دادرس غمدیدهگان و بیچارهها را اجابت مىکنم و منم ارحم الرّاحمین.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٣١، ح ١٠٣
