دارالسلام بهشت

به نام خدا

عبارت « دار السلام » در کتابهای برگزیده بررسی شد.

کتابهای برگزیده عبارتند از: الکافی (ط - الإسلامیة)، تحف العقول، من لا یحضره الفقیه، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، عیون أخبار الرضا علیه السلام، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، وسائل الشیعة، بحار الانوار، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل.

 

آیات

وَ اللَّهُ یَدْعُوا إِلی‏ دارِ السَّلامِ وَ یَهْدی مَنْ یَشاءُ إِلی‏ صِراطٍ مُسْتَقیمٍ

و خداوند به منزل سلامت دعوت می کند همان بهشتى که هیچ گزند و آفتى در آن نیست و هر که را بخواهد به صراط مستقیم هدایت می کند.

سوره یونس آیه 25

لَهُمْ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ هُوَ وَلِیُّهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُونَ

براى آنان منزل سلامت است نزد پروردگارشان و او سرپرست آنهاست به خاطر آنچه که انجام داده اند.

سوره انعام آیه 127

یَهْدی بِهِ اللهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلامِ وَ یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَ یَهْدیهِمْ إِلى صِراطٍ مُسْتَقیمٍ

خداوند به برکت آن، کسانى را که از رضاى او پیروى ‌کنند، به راههاى سلامت هدایت مى‌کند؛ و به فرمانش، آنان را از ظلمت‌ها به‌ سوى نور مى‌برد؛ و آن‌ها را به‌سوى راه راست هدایت مى‌نماید.

سوره مائده آیه ۱۶

 

مبانی

معنی سلام

«السَّلَامُ» مَعْنَاهُ الْمُسَلِّمُ وَ هُوَ تَوَسُّعٌ لِأَنَّ السَّلَامَ مَصْدَرٌ وَ الْمُرَادُ بِهِ أَنَّ السَّلَامَةَ تُنَالُ مِنْ قِبَلِهِ ... وَ مَعْنَى ثَانٍ أَنَّهُ یُوصَفُ بِهَذِهِ الصِّفَةِ لِسَلَامَتِهِ مِمَّا یَلْحَقُ الْخَلْقَ مِنَ الْعَیْبِ وَ النَّقْصِ وَ الزَّوَالِ وَ الِانْتِقَالِ وَ الْفَنَاءِ وَ الْمَوْتِ وَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَ‏ لَهُمْ دارُ السَّلامِ‏ عِنْدَ رَبِّهِمْ‏ وَ السَّلَامُ هُوَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ دَارُهُ الْجَنَّةُ وَ یَجُوزُ أَنْ یَکُونَ سَمَّاهَا سَلَاماً لِأَنَّ الصَّائِرَ إِلَیْهَا یَسْلَمُ فِیهَا مِنْ کُلِّ مَا یَکُونُ فِی الدُّنْیَا مِنْ مَرَضٍ وَ وَصَبٍ وَ مَوْتٍ وَ هَرَمٍ وَ أَشْبَاهِ ذَلِکَ فَهِیَ دَارُ السَّلَامَةِ مِنَ الْآفَاتِ وَ الْعَاهَاتِ.

در کتاب بحار الانوار معنی کلمه سلام را با توجه به موراد به کار رفته در قرآن می گوید: «السلام» به معنی مسلمان است و آن معنی توسعه یافته است برای این که «السلام» مصدر است و منظور از آن سلامتی است که از جانب آن به دست می آید ... و معنی دوم آن توصیف سلامتی است که مردم از عیب و نقص و زائل شدن و انتقال و فناء و مرگ به آن می رسند؛ و گفتار خدای عزوجل: « منزل سلامت نزد پرردگارشان، تنها براى آنان است » (سوره انعام آیه 127) منظور از «السلام» خدای عزوجل است و منظور از «دار» او بهشت است؛ و جائز است آن را سلام بنامند برای این که کسی که به آن (سلامتی) می رسد سالم می ماند از هر آنچه در دنیاست از مرض و بیماری و مرگ و ناتوانی و مانند آن، پس آن منزلت سلامت است از آفات و نقائص.

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏4، ص 196

 

دارالسلام خانه خداست

اللَّهُمَّ أَنْتَ السَّلَامُ وَ مِنْکَ السَّلَامُ وَ إِلَیْکَ یَعُودُ السَّلَامُ وَ دَارُکَ دَارُ السَّلَامِ‏ حَیِّنَا رَبَّنَا مِنْکَ بِالسَّلَامِ

در باب اعمال دکه المعراج در اعمال مسجد کوفه این دعا را آورده که: ... بارالها تویى سلام و از توست سلام و بسوى تو برمى‏گردد سلام و خانه تو دار السلام است پروردگارا ما را به سلام تحیت فرست از خود ...

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏97، ص 412

 

دعوت خدا به دارالسلام

قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیّ (ع): ... اعْمَلُوا رَحِمَکُمُ اللَّهُ عَلَى أَعْلَامٍ بَیِّنَةٍ فَالطَّرِیقُ نَهْج‏ یَدْعُوا إِلى‏ دارِ السَّلامِ‏ وَ أَنْتُمْ فِی دَارِ مُسْتَعْتَبٍ‏ عَلَى مَهَلٍ وَ فَرَاغٍ وَ الصُّحُفُ مَنْشُورَةٌ وَ الْأَقْلَامُ جَارِیَةٌ وَ الْأَبْدَانُ صَحِیحَةٌ وَ الْأَلْسُنُ مُطْلَقَةٌ وَ التَّوْبَةُ مَسْمُوعَةٌ وَ الْأَعْمَالُ مَقْبُولَةٌ.

امام على علیه السّلام فرمودند: خدا شما را بیامرزد! اعمال نیکو را بر اساس [دلایل و] نشانه‌های روشن انجام دهید؛ زیرا راه، روشن است و شما را «به خانه‌ی امن و امان دعوت می‌کند.» هم‌اکنون در دنیایی زندگی می‌کنید که می‌توانید با مهلت و آسایش خاطری که دارید رضایت خدا را به دست آورید. اکنون نامه‌ی عمل سرگشاده و قلم فرشتگان نویسنده در حرکت است؛ بدن‌ها سالم و زبان‌ها گویاست؛ توبه، مورد قبول و اعمال نیکو پذیرفته است.

نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص 140، خطبه 94

99- الإختصاص عَنْ جَابِرٍ الْجُعْفِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: إِذَا أَرَادَ اللَّهُ قَبْضَ الْکَافِرِ قَالَ یَا مَلَکَ الْمَوْتِ انْطَلِقْ أَنْتَ وَ أَعْوَانُکَ إِلَى عَدُوِّی فَإِنِّی قَدْ أَبْلَیْتُهُ فَأَحْسَنْتُ الْبَلَاءَ وَ دَعَوْتُهُ إِلَى دَارِ السَّلَامِ‏ فَأَبَى إِلَّا أَنْ یَشْتِمَنِی وَ کَفَرَ بِی وَ بِنِعْمَتِی وَ شَتَمَنِی عَلَى عَرْشِی فَاقْبِضْ رُوحَهُ حَتَّى تَکُبَّهُ فِی النَّارِ قَالَ فَیَجِیئُهُ مَلَکُ الْمَوْتِ بِوَجْهٍ کَرِیهٍ ...

امام باقر علیه السّلام فرمودند: وقتی خداوند بخواهد کافر را قبض روح کند، می‌فرماید: «ای فرشته‌ی مرگ! تو و یارانت به‌سوی دشمن من بروید، چون من او را آزمودم و آزمایش را نیکو انجام دادم و او را به سرای صلح و سلامت (بهشت) دعوت کردم ولی او ابا کرد جز اینکه به من ناسزا گفت و به من و به نعمتم کافر شد و به من در بالای عرشم ناسزا گفت، پس روح او را بگیر تا او را به رو در آتش بیندازی». فرشته‌ی مرگ با چهره‌ای زشت و عبوس نزد او می‌آید ...

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏8، ص 317، ح 99

 

دارالسلام مرحله ای از بهشت است

رُوِیَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ ص أَنَّهُ قَالَ: دُعَاءُ لَیْلَةِ السَّبْت‏ ... اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ رَسُولِکَ وَ اجْعَلْهُ لَنَا فَرَطاً وَ اجْعَلْ حَوْضَهُ لَنَا مَوْرِداً وَ لِقَاءَهُ لَنَا مَوْعِداً یَسْتَبْشِرُ بِهِ أَوَّلُنَا وَ آخِرُنَا حَیْثُ أَنْتَ رَاضٍ عَنَّا فِی دَارِ السَّلَامِ‏ مِنْ جَنَّاتِ النَّعِیمِ آمِینَ رَبَّ الْعَالَمِینَ ...

از رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله در دعای شب شنبه روایت شده که در این دعا می خوانی: ... خدایا درود فرست بر محمد (ص) رسولت و بیش از این را برای ما قرار ده و ما را وارد در حوضش بفرما و لقاء او را وعده ما قرار ده بشارت ده به وسیله او اول ما را و آخر ما را به گونه ای که تو از ما راضی باشی در دارالسلام از بهشت نعیم. آمین ای پروردگار جهانیان.

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏87، ص 281

205- الإختصاص عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص):‏ ... قَالَ‏ وَ الْمَلائِکَةُ یَدْخُلُونَ عَلَیْهِمْ مِنْ کُلِّ بابٍ سَلامٌ عَلَیْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ‏ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ فَبَیْنَا هُمْ کَذَلِکَ إِذْ یَسْمَعُونَ صَوْتاً مِنْ تَحْتِ الْعَرْشِ یَا أَهْلَ الْجَنَّةِ کَیْفَ تَرَوْنَ مُنْقَلَبَکُمْ فَیَقُولُونَ خَیْرُ الْمُنْقَلَبِ مُنْقَلَبُنَا وَ خَیْرُ الثَّوَابِ ثَوَابُنَا قَدْ سَمِعْنَا الصَّوْتَ وَ اشْتَهَیْنَا النَّظَرَ إِلَى أَنْوَارِ جَلَالِکَ وَ هُوَ أَعْظَمُ ثَوَابِنَا وَ قَدْ وَعَدْتَهُ وَ لَا تُخْلِفُ الْمِیعَادَ فَیَأْمُرُ اللَّهُ الْحُجُبَ فَیَقُومُ سَبْعُونَ أَلْفَ حِجَابٍ فَیَرْکَبُونَ عَلَى النُّوقِ وَ الْبَرَاذِینِ وَ عَلَیْهِمُ الْحُلِیُّ وَ الْحُلَلُ فَیَسِیرُونَ فِی ظِلِّ الشَّجَرِ حَتَّى یَنْتَهُوا إِلَى دَارِ السَّلَامِ وَ هِیَ دَارُ اللَّهِ دَارُ الْبَهَاءِ وَ النُّورِ وَ السُّرُورِ وَ الْکَرَامَةِ ...

امام صادق علیه السلام فرماید رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله درباره بهشت و اهل آن فرمودند: ... و فرشتگان از هر دری بر آنان درمی‏آیند [و به آنان می‏گویند]: «درود بر شما به [پاداش‏] آنچه صبر کردید. راستی چه نیکوست فرجام آن سرای‏» در این حال،‌ صدایی را از زیـر عرش می‌شنوند [که می‌فرماید]: ای اهل بهشت، ‌بازگشتگاهتان را چگونه یافتید؟! می‌گویند: بازگشتگاه ما بهترین بازگشتگـاه و پاداش ما بهترین پاداش است. ما [این] صدا [ی دل‌فریب و هوش‌ربا] را شنیدیم،‌ هوس کردیم که به نورهای جلال تو بنگریم و [اگر این خواسته‌ی ما برآورده شود] بزرگترین پاداش برای ما [خواهد بود] و [خودت] ما را [در دنیا] وعده داده بودی و [تو] خُلف وعده نمی‌کنی. پس خدای متعال حجاب‌ها را امر می‌کند [که از میان برخیزند، پس] هفتاد هزار حجاب بر می‌خیزد. پس [بهشتیان] بر شترها و اسب‌هایی سوار می‌شوند و بر آن‌‌ها زیورآلات و لباس‌های بهشتی است. پس در سایه‌ی درختی می‌روند تا به دارالسلام می‌رسند و آن (خانه تجلی ویژه‌ خدا) خانه روشنایی و نور و شادی و کرامت.

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏8، ص 215، ح 205

 

دارالسلام مقابل وادی السلام در آسمانهاست

56- تفسیر العیاشی عَنِ الْمُفَضَّلِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَ رَأَیْتَ قَوْلَ اللَّهِ حَتَّى إِذا جاءَ أَمْرُنا وَ فارَ التَّنُّورُ مَا هَذَا التَّنُّورُ وَ أَنَّى کَانَ مَوْضِعُهُ وَ کَیْفَ کَانَ فَقَالَ کَانَ التَّنُّورُ حَیْثُ وَصَفْتُ لَکَ فَقُلْتُ فَکَانَ بَدْوُ خُرُوجِ الْمَاءِ مِنْ ذَلِکَ التَّنُّورِ فَقَالَ نَعَمْ إِنَّ اللَّهَ أَحَبَّ أَنْ یُرِیَ قَوْمَ نُوحٍ الْآیَةَ ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ بَعْدُ أَرْسَلَ عَلَیْهِمْ مَطَراً یَفِیضُ فَیْضاً وَ فَاضَ الْفُرَاتُ أَیْضاً وَ الْعُیُونُ کُلُّهُنَّ فَیْضاً فَغَرَّقَهُمُ اللَّهُ وَ أَنْجَى نُوحاً وَ مَنْ مَعَهُ فِی السَّفِینَةِ فَقُلْتُ لَهُ فَکَمْ لَبِثَ نُوحٌ ع وَ مَنْ مَعَهُ فِی السَّفِینَةِ حَتَّى نَضَبَ الْمَاءُ وَ خَرَجُوا مِنْهَا فَقَالَ لَبِثُوا فِیهَا سَبْعَةَ أَیَّامٍ وَ لَیَالِیَهَا وَ طَافَتْ بِالْبَیْتِ ثُمَّ اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِیِّ وَ هُوَ فُرَاتُ الْکُوفَةِ فَقُلْتُ لَهُ إِنَّ مَسْجِدَ الْکُوفَةِ لَقَدِیمٌ فَقَالَ نَعَمْ وَ هُوَ مُصَلَّى الْأَنْبِیَاءِ وَ لَقَدْ صَلَّى فِیهِ رَسُولُ اللَّهِ ص حَیْثُ انْطَلَقَ بِهِ جَبْرَئِیلُ عَلَى الْبُرَاقِ فَلَمَّا انْتَهَى بِهِ إِلَى دَارِ السَّلَامِ‏ وَ هُوَ ظَهْرُ الْکُوفَةِ وَ هُوَ یُرِیدُ بَیْتَ الْمَقْدِسِ قَالَ لَهُ یَا مُحَمَّدُ هَذَا مَسْجِدُ أَبِیکَ آدَمَ وَ مُصَلَّى الْأَنْبِیَاءِ فَانْزِلْ فَصَلِّ فِیهِ فَنَزَلَ رَسُولُ اللَّهِ فَصَلَّى ثُمَّ انْطَلَقَ بِهِ إِلَى بَیْتِ الْمَقْدِسِ فَصَلَّى ثُمَّ إِنَّ جَبْرَئِیلَ ع عَرَجَ بِهِ إِلَى السَّمَاءِ.

مفضّل‌بن‌عمر گوید: وقتی نزد امام صادق (علیه السلام) در کوفه بودم به امام (علیه السلام) عرض کردم: مرا از تفسیر کلام خدا عزّوجلّ « تا آن زمان‌که فرمان ما فرا رسید و تنور جوشیدن گرفت » (سوره هود آیه ۴۰) خبر ده که محلّ آن کجا و چگونه بوده است؟ فرمود: «آن تنور در خانه‌ی یک پیر ‌زن با ایمان بود که پشت قبله میمنه‌ی مسجد قرار داشت من به او گفتم: «اینجا اکنون محلّ زاویه‌ی باب‌الفیل است». سپس گفتم: آغاز جوشش آب از این تنور بوده است؟ در پاسخ فرمود: «آری! راستی خدا عزّوجلّ دوست داشت که به قوم نوح (علیه السلام)، آیه و معجزه‌ای نشان دهد و سپس خدای تبارک‌وتعالی بر آن‌ها بارانی سیل‌آسا باراند و نهر فرات و همه‌ی چشمه‌ها هم جوشیدند و خداوند متعال آنان را غرق کرد و نوح (علیه السلام) و همراهانش را در کشتی نجات داد». گفتم: نوح (علیه السلام) چه مدّتی در کشتی ماند تا آب‌ها فروکشیدند؟ و از آن به در آمدند؟ امام (علیه السلام) فرمود: «هفت روز و هفت شب و کشتی هفت دور گرد خانه کعبه گردید و سپس بر کوه جودی استوار شد که بر کناره‌ی فرات در کوفه است». گفتم: مسجد کوفه قدیم است؟

فرمود: آری آن محلّ نماز پیامبران است و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) هم در طیّ سفر معراج به سوی دارالسلام که آن پشت کوفه است درحالی که اراده بیت المقدس را کرده بود در آنجا نماز خواند. جبرئیل به او گفت: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله) این مسجد پدرت آدم (علیه السلام) است و محلّ نماز پیامبران است فرود شو! و در آنجا نماز بخوان و فرود آمد و در آن نماز خواند سپس به بیت المقدس رفت و نماز خواند سپس جبرئیل او را به آسمان بالا برد».

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏11، ص 333، ح 56

 

 

خصوصیات دارالسلام

خانه روشنایی و نور و شادی و کرامت

205- الإختصاص عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص):‏ ... قَالَ‏ وَ الْمَلائِکَةُ یَدْخُلُونَ عَلَیْهِمْ مِنْ کُلِّ بابٍ سَلامٌ عَلَیْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ‏ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ فَبَیْنَا هُمْ کَذَلِکَ إِذْ یَسْمَعُونَ صَوْتاً مِنْ تَحْتِ الْعَرْشِ یَا أَهْلَ الْجَنَّةِ کَیْفَ تَرَوْنَ مُنْقَلَبَکُمْ فَیَقُولُونَ خَیْرُ الْمُنْقَلَبِ مُنْقَلَبُنَا وَ خَیْرُ الثَّوَابِ ثَوَابُنَا قَدْ سَمِعْنَا الصَّوْتَ وَ اشْتَهَیْنَا النَّظَرَ إِلَى أَنْوَارِ جَلَالِکَ وَ هُوَ أَعْظَمُ ثَوَابِنَا وَ قَدْ وَعَدْتَهُ وَ لَا تُخْلِفُ الْمِیعَادَ فَیَأْمُرُ اللَّهُ الْحُجُبَ فَیَقُومُ سَبْعُونَ أَلْفَ حِجَابٍ فَیَرْکَبُونَ عَلَى النُّوقِ وَ الْبَرَاذِینِ وَ عَلَیْهِمُ الْحُلِیُّ وَ الْحُلَلُ فَیَسِیرُونَ فِی ظِلِّ الشَّجَرِ حَتَّى یَنْتَهُوا إِلَى دَارِ السَّلَامِ وَ هِیَ دَارُ اللَّهِ دَارُ الْبَهَاءِ وَ النُّورِ وَ السُّرُورِ وَ الْکَرَامَةِ ...

امام صادق علیه السلام فرماید رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله درباره بهشت و اهل آن فرمودند: ... و فرشتگان از هر دری بر آنان درمی‏آیند [و به آنان می‏گویند]: «درود بر شما به [پاداش‏] آنچه صبر کردید. راستی چه نیکوست فرجام آن سرای‏» در این حال،‌ صدایی را از زیـر عرش می‌شنوند [که می‌فرماید]: ای اهل بهشت، ‌بازگشتگاهتان را چگونه یافتید؟! می‌گویند: بازگشتگاه ما بهترین بازگشتگـاه و پاداش ما بهترین پاداش است. ما [این] صدا [ی دل‌فریب و هوش‌ربا] را شنیدیم،‌ هوس کردیم که به نورهای جلال تو بنگریم و [اگر این خواسته‌ی ما برآورده شود] بزرگترین پاداش برای ما [خواهد بود] و [خودت] ما را [در دنیا] وعده داده بودی و [تو] خُلف وعده نمی‌کنی. پس خدای متعال حجاب‌ها را امر می‌کند [که از میان برخیزند، پس] هفتاد هزار حجاب بر می‌خیزد. پس [بهشتیان] بر شترها و اسب‌هایی سوار می‌شوند و بر آن‌‌ها زیورآلات و لباس‌های بهشتی است. پس در سایه‌ی درختی می‌روند تا به دارالسلام می‌رسند و آن (خانه تجلی ویژه‌ خدا) خانه روشنایی و نور و شادی و کرامت.

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏8، ص 215، ح 205

 

امنیت از شک و اندوه

133- قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیّ (ع) فی توصیف أحوال المتقین و المجرمین فی القیامة: ... وَ انْتَحَوْا دَارَ السَّلَامِ‏ الَّتِی مَنْ دَخَلَهَا کَانَ آمِناً مِنَ الرَّیْبِ وَ الْأَحْزَانِ ...

امام على علیه السّلام در توصیف حالات متقین فرمودند: ... آن‌ها همواره متوجّه دارالسّلام هستند، خانه‌ای که هرکس در آن داخل شود در امن‌ و امان خواهد بود و از شکّ و تردید و حزن و اندوه مصون خواهند شد.

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏7، ص 220، ح 133

 

امنیت از اندوه و درد

139- تفسیر القمی‏ لَهُمْ دارُ السَّلامِ‏ قَالَ یَعْنِی الْجَنَّةَ وَ سُمِّیَتْ دَارَ السَّلَامِ‏ لِلسَّلَامَةِ فِیهَا مِنَ الْأَحْزَانِ وَ الْآلَامِ.

در تفسیر قمی گوید: « براى آنان منزل سلامت است » (سوره انعام آیه 127) یعنی بهشت و دار السلام نامیده شده به خاطر سلامتی در آن از اندوهها و دردها.

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏8، ص 181، ح 139

 

امنیت از سختی و درماندگی

أدعیة عید الأضحى: ... رَبِّ قَدْ أَمِنَتْ نَفْسِی مِنْ عَذَابِکَ وَ رَضِیَتْ مِنْ ثَوَابِکَ وَ اطْمَأَنَّتْ إِلَى دَارِکَ دَارِ السَّلَامِ‏ الَّتِی لَا یَمَسَّنِی فِیهَا نَصَبٌ وَ لَا لُغُوبٌ ...

در دعای عید قربان می گویی: ... پروردگارا، جانم از عذابت ایمن و از ثوابت خشنود گردیده و به سراى تو که سراى ایمنى (دار السلام) است که هیچ سختی و درماندگی به من نمى‌رسد آرام گرفته است ...

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏88، ص 79

 

 

آنچه انسان را به دارالسلام می رساند

زهد از دنیا

1- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنِ الْهَیْثَمِ بْنِ وَاقِدٍ الْحَرِیرِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ زَهِدَ فِی الدُّنْیَا أَثْبَتَ اللَّهُ الْحِکْمَةَ فِی قَلْبِهِ وَ أَنْطَقَ بِهَا لِسَانَهُ وَ بَصَّرَهُ عُیُوبَ الدُّنْیَا دَاءَهَا وَ دَوَاءَهَا وَ أَخْرَجَهُ مِنَ الدُّنْیَا سَالِماً إِلَى دَارِ السَّلَامِ‏.

امام صادق علیه السلام فرمود: کسى که به دنیا زاهد و بى‏رغبت باشد، خدا حکمت را در قلبش بر جا دارد و زبانش را بآن گویا سازد، و او را به عیبهاى دنیا و درد و دوایش بینا گرداند، و او را از دنیا سالم بیرون کند و به بهشت دار السلام در آورد.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ 2، ص 128، ح 1

546- سَهْلٌ عَنْ عُبَیْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عُمَرَ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا (ع) ... فَإِنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) کَانَ یَقُولُ مَنْ حَسُنَ ظَنُّهُ بِاللَّهِ کَانَ اللَّهُ عِنْدَ ظَنِّهِ بِهِ وَ مَنْ رَضِیَ بِالْقَلِیلِ مِنَ الرِّزْقِ قَبِلَ اللَّهُ مِنْهُ الْیَسِیرَ مِنَ الْعَمَلِ وَ مَنْ رَضِیَ بِالْیَسِیرِ مِنَ الْحَلَالِ خَفَّتْ مَئُونَتُهُ وَ تَنَعَّمَ أَهْلُهُ وَ بَصَّرَهُ اللَّهُ دَاءَ الدُّنْیَا وَ دَوَاءَهَا وَ أَخْرَجَهُ مِنْهَا سَالِماً إِلَى دَارِ السَّلَامِ.

امام رضا علیه السّلام فرمودند: امام صادق علیه السّلام مى‏فرمود: هر که بخدا گمان نیک‏برد، خداوند نیز با همان گمان با او رفتار کند، و هر که به روزى اندک خدا خشنود باشد خدا نیز عمل اندک او را بپذیرد، و هر که به روزى حلال اندک قانع باشد، هزینه او سبک است و خانواده‏اش در نعمت باشند، و خدا او را به درد دنیا و درمان آن بینا سازد و او را سالم از آن بیرون برد و به دار السّلام رساند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ 8، ص 346، ح 546

4- معانی الأخبار، الأمالی للصدوق عَنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ: قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ص لِلشَّیْخِ الَّذِی أَتَاهُ مِنَ الشَّامِ یَا شَیْخُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ خَلْقاً ضَیَّقَ الدُّنْیَا عَلَیْهِمْ نَظَراً لَهُمْ فَزَهَّدَهُمْ فِیهَا وَ فِی حُطَامِهَا فَرَغِبُوا فِی دَارِ السَّلَامِ‏ الَّذِی دَعَاهُمْ إِلَیْهِ وَ صَبَرُوا عَلَى ضِیقِ الْمَعِیشَةِ وَ صَبَرُوا عَلَى الْمَکْرُوهِ وَ اشْتَاقُوا إِلَى مَا عِنْدَ اللَّهِ مِنَ الْکَرَامَةِ وَ بَذَلُوا أَنْفُسَهُمُ ابْتِغَاءَ رِضْوَانِ اللَّهِ وَ کَانَتْ خَاتِمَةُ أَعْمَالِهِمُ الشَّهَادَةَ فَلَقُوا اللَّهَ وَ هُوَ عَنْهُمْ رَاضٍ وَ عَلِمُوا أَنَّ الْمَوْتَ سَبِیلُ مَنْ مَضَى وَ مَنْ بَقِیَ فَتَزَوَّدُوا لآِخِرَتِهِمْ غَیْرَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ لَبِسُوا الْخَشِنَ وَ صَبَرُوا عَلَى الْقُوتِ وَ قَدَّمُوا الْفَضْلَ وَ أَحَبُّوا فِی اللَّهِ وَ أَبْغَضُوا فِی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أُولَئِکَ الْمَصَابِیحُ وَ أَهْلُ النَّعِیمِ فِی الْآخِرَةِ وَ السَّلَامُ الْخَبَرَ.

امام على علیه السلام : خداوند عزّ و جلّ مردمى را آفرید (از روى لطف) دنیا را بر آنان تنگ کرد و بدین سان آنان را به دنیا و خُرده ریزه هاى آن بى رغبت ساخت و در نتیجه آنان به سراى سلامت (بهشت) که ایشان را به سوى آن فرا خوانده است روى آوردند. و بر تنگی معیشت صبر ورزیدند و سختی ها را تحمل کردند و به آن چه نزد خدا از کرامت ها است روی آوردند، و جان خود را برای به دست آوردن خشنودی خدا نثار کردند و پایان کارهایشان شهادت بود، پس به لقاء خدا رفتند در حالی که از آن ها راضی بود و دانستند که مرگ، راه گذشتگان و بازماندگان است. و لذا برای آخرتشان به غیر از زر و سیم توشه گرفتند، و لباس خشن پوشیدند و بر روزی کم صبر کردند و اموال اضافه خود را (در راه خدا) بخشیدند و برای خدا دوستی کردند و برای خدا دشمنی ورزیدند، همانا آنان چراغهای روشن و اهل بهشت در آخرتند و السلام.

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏66، ص 272، ح 4

 

تقوی

133- قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیّ (ع) فی توصیف أحوال المتقین و المجرمین فی القیامة: ... وَ انْتَحَوْا دَارَ السَّلَامِ‏ الَّتِی مَنْ دَخَلَهَا کَانَ آمِناً مِنَ الرَّیْبِ وَ الْأَحْزَانِ فَلَعَلَّکَ یَا أَحْنَفُ شَغَلَکَ نَظَرُکَ إِلَى الدُّنْیَا عَنِ الدَّارِ الَّتِی خَلَقَهَا اللَّهُ سُبْحَانَهُ مِنْ لُؤْلُؤَةٍ بَیْضَاءَ فَشَقَّقَ فِیهَا أَنْهَارَهَا وَ کَبَسَهَا بِالْعَواتِقِ مِنْ حُورِهَا ثُمَّ سَکَنَهَا أَوْلِیَاؤُهُ وَ أَهْلُ طَاعَتِهِ فَلَوْ رَأَیْتَهُمْ یَا أَحْنَفُ وَ قَدْ قَدِمُوا عَلَى زِیَادَاتِ رَبِّهِمْ سُبْحَانَهُ صَوَّتَتْ رَوَاحِلُهُمْ بِأَصْوَاتٍ لَمْ یَسْمَعِ السَّامِعُونَ بِأَحْسَنَ مِنْهَا وَ أَظَلَّتْهُمْ غَمَامَةٌ فَأَمْطَرَتْ عَلَیْهِمُ الْمِسْکَ وَ الزَّعْفَرَانَ وَ صَهَلَتْ خُیُولُهَا بَیْنَ أَغْرَاسِ تِلْکَ الْجِنَانِ وَ تَخَلَّلَتْ بِهِمْ نُوقُهُمْ بَیْنَ کُثُبِ الزَّعْفَرَانِ وَ یَتَطَأْمَنُ تَحْتَ أَقْدَامِهِمُ اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجَانُ وَ اسْتَقْبَلَتْهُمْ قَهَارِمَتُهَا بِمَنَابِرِ الرَّیْحَانِ وَ هَاجَتْ لَهُمْ رِیحٌ مِنْ قِبَلِ الْعَرْشِ فَنَثَرَتْ عَلَیْهِمُ الْیَاسَمِینَ وَ الْأُقْحُوَانَ ذَهَبُوا إِلَى بَابِهَا فَیَفْتَحُ لَهُمُ الْبَابَ رِضْوَانُ ثُمَّ یَسْجُدُونَ لِلَّهِ فِی فِنَاءِ الْجِنَانِ فَقَالَ لَهُمُ الْجَبَّارُ ارْفَعُوا رُءُوسَکُمْ فَإِنِّی قَدْ رَفَعْتُ عَنْکُمْ مَئُونَةَ الْعِبَادَةِ وَ أَسْکَنْتُکُمْ جَنَّةَ الرِّضْوَانِ ...

امام على علیه السّلام در توصیف حالات متقین فرمودند: ... آن‌ها همواره متوجّه دارالسّلام هستند، خانه‌ای که هرکس در آن داخل شود در امن‌ و امان خواهد بود و از شکّ و تردید و حزن و اندوه مصون خواهند شد. ای احنف! شاید نظر تو در ظاهر این باشد که دنیا را پر از نعمت و خوشی مشاهده می‌کنی ولی در باطن همه‌اش بیماری می‌باشد. دنیا خانه‌ای است پر از نقش و نگار و رواقی است پر از زرق‌وبرق که پرده‌ها بر آن افکنده‌اند و بادها و گرمی‌ها میوه‌های آن را رسانیده‌اند، ولی این خانه با همه‌ی این‌ها جای همیشگی نیست ولی همین دنیا تو را از خانه آخرت باز داشته است. خانه‌ی آخرت که از لؤلؤ سفید ساخته شده و نهرها در آن جاری گردیده و درخت‌ها در آن کاشته شده و میوه‌های آن رسیده و حوریان در آنجا مهیّا گشته است و خداوند دوستان و مطیعان خود را در آن جای داده است. ای احنف! اگر آن‌ها را مشاهده کنی هنگامی‌که بر پیشگاه خداوند حاضر می‌گردند، چگونه بر مرکب‌هایی سوار می‌شوند که کسی مانند آن‌ها را ندیده است، صداهایی از آن مراکب شنیده می‌شود که کسی مانند آن صداها را نشنیده است. ابرهایی بر آن‌ها سایه می‌افکنند و باران‌هایی از مشک و زعفران بر آن‌ها ریزش می‌کنند و فریاد و شیهه‌ی اسب‌های آن‌ها در میان کشتزارهای بهشت بلند می‌باشد، شترهای آن‌ها از میان تپّه‌هایی از زعفران عبور می‌کنند و قدم‌های آن‌ها در میان لؤلؤ و مرجان جای دارند. کارگزاران از آن‌ها استقبال می‌کنند و دسته‌هایی از گل برای آن‌ها می‌آورند و بادی از طرف عرش وزیدن می‌گیرد و بوهای یاسمین بر آن‌ها نثار می‌کند، آن‌ها به‌طرف بهشت می‌روند و رضوان در بهشت را برای آن‌ها باز می‌کند و آن‌ها در آنجا خداوند را سجده می‌کنند. دراین‌هنگام خداوند متعال به آن‌ها خطاب می‌کند: «سرهای خود را بلند کنید که من سختی‌های عبادت را از شما برداشتم و شما را در بهشت رضوان جای دادم».

بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ‏7، ص 220، ح 133

 

خواندن نماز غفیله

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص:‏ تَنَفَّلُوا فِی سَاعَةِ الْغَفْلَةِ وَ لَوْ بِرَکْعَتَیْنِ خَفِیفَتَیْنِ فَإِنَّهُمَا تُورِثَانِ دَارَ الْکَرَامَةِ.

وَ فِی خَبَرٍ آخَرَ دَارَ السَّلَامِ‏.

(وَ هِیَ الْجَنَّةُ وَ سَاعَةُ الْغَفْلَةِ بَیْنَ الْمَغْرِبِ وَ الْعِشَاءِ الْآخِرَةِ.)

رسول خدا صلّى اللّٰه علیه و آله فرمود: نافله بخوانید در ساعت غفلت و لو دو رکعت نماز سبک باشد، براستى که همین دو رکعت دار الکرامه را نصیب میکند و در خبر دیگر است که دار السلام را نصیبتان می کند.

(و دار السلام بهشت است و ساعت غفلت میان مغرب و عشا می باشد.)

من لا یحضره الفقیه، ج‏ 1، ص 565، ح 1560

 

ذکر پس از نماز جمعه

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص‏ مَنْ قَرَأَ دُبُرَ صَلَاةِ الْجُمُعَةِ فَاتِحَةَ الْکِتَابِ مَرَّةً وَ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ سَبْعَ مَرَّاتٍ وَ فَاتِحَةَ الْکِتَابِ مَرَّةً وَ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ‏ سَبْعَ مَرَّاتٍ وَ فَاتِحَةَ الْکِتَابِ مَرَّةً وَ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ‏ سَبْعَ مَرَّاتٍ لَمْ یَنْزِلْ بِهِ بَلِیَّةٌ وَ لَمْ تُصِبْهُ فِتْنَةٌ إِلَى الْجُمُعَةِ الْآخَرِ فَإِنْ قَالَ اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ الَّتِی حَشْوُهَا بَرَکَةٌ وَ عُمَّارُهَا الْمَلَائِکَةُ مَعَ نَبِیِّنَا مُحَمَّدٍ وَ أَبِینَا إِبْرَاهِیمَ جَمَعَ اللَّهُ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ مُحَمَّدٍ وَ إِبْرَاهِیمَ ع فِی دَارِ السَّلَامِ‏.

رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: هر که پس از نماز جمعه سوره «حمد»را یک بار و سوره «قل اعوذ برب الفلق»را هفت بار و دیگر بار سوره «حمد»را یک بار و سوره «قل هو الله احد»را هفت بار و دیگر بار سوره «حمد»را یک بار و سوره «قل اعوذ برب الناس»را هفت بار تلاوت کند، تا جمعه دیگر بلایی بر او فرو فرستاده نشود و او را فتنه ای پیش نیاید، پس اگر بگوید: «اللهم اجعلنی من اهل الجنه التی حشوها برکه و عمارها الملایکه مع نبینا محمد و ابینا ابراهیم»، خداوند او را با حضرت محمد و حضرت ابراهیم علیهما السلام در دارالسلام گردهم آورد.

ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 38

 

روزه ماه رمضان

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص):‏ ... وَ أَعْطَاکُمُ‏ اللَّهُ یَوْمَ السَّادِسِ فِی دَارِ السَّلَامِ مِائَةَ أَلْفِ مَدِینَةٍ فِی کُلِّ مَدِینَةٍ مِائَةُ أَلْفِ دَارٍ فِی کُلِّ دَارٍ مِائَةُ أَلْفِ بَیْتٍ فِی کُلِّ بَیْتٍ مِائَةُ أَلْفِ سَرِیرٍ مِنْ ذَهَبٍ طُولُ کُلِّ سَرِیرٍ أَلْفَا ذِرَاعٍ عَلَى کُلِّ سَرِیرٍ زَوْجَةٌ مِنَ الْحُورِ الْعِینِ عَلَیْهَا ثَلَاثُونَ أَلْفَ ذُؤَابَةٍ مَنْسُوجَةٍ بِالدُّرِّ وَ الْیَاقُوتِ تَحْمِلُ کُلَّ ذُؤَابَةٍ مِائَةُ جَارِیَةٍ ...

رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله در ثواب روزه ماه رمضان فرمودند: ... در روز ششم خداوند صد هزار شهر در دار السلام(نام بهشتی است)ارزانی فرماید که هر شهری را صد هزار خانه است و هر خانه ای را صد هزار اتاق است و هر اتاقی را صد هزار تخت زرین است که درازای هر کدام هزار ذراع است و بر هر تختی همسری از حوریان است که او را سی هزار زلف بر رو افتاده و با مروارید و یاقوت بافته باشد که هر زلف را صد کنیز بر دوش برند

ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 69

 

روزه 23 روز از ماه رجب

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص‏: ... وَ مَنْ‏ صَامَ مِنْ رَجَبٍ ثَلَاثَةً وَ عِشْرِینَ یَوْماً نُودِیَ مِنَ السَّمَاءِ طُوبَى‏ لَکَ‏ یَا عَبْدَ اللَّهِ‏ نَصِبْتَ‏ قَلِیلًا وَ نَعِمْتَ طَوِیلًا طُوبَى لَکَ إِذَا کَشَفَ الْغِطَاءُ عَنْکَ وَ أَفْضَیْتَ إِلَى جَسِیمِ ثَوَابِ رَبِّکَ الْکَرِیمِ وَ جَاوَرْتَ الْخَلِیلَ [الْجَلِیلَ‏] فِی دَارِ السَّلَامِ ...

رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: هر که 23 روز از ماه رجب را روزه بدارد، از آسمان ندا مى‌شود: «اى بنده‌ى خدا، خوشا به حال تو! تو در مدت کوتاهی خود را به زحمت انداختی و نعمت طولانی و بسیار به دست آوردى. خوشا به حال تو آن‌گاه که پرده‌ها بر کنار مى‌رود و به پاداش بزرگ و گرامى پروردگارت روانه گردیده و در جوار حضرت خلیل در سراى ایمنى و سلامت قرار مى‌گیرى.

ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 56

 

دعای ماه ذی الحجه

عَنِ الْخَلِیلِ الْبَکْرِیِّ قَالَ سَمِعْتُ بَعْضَ أَصْحَابِنَا یَقُولُونَ إِنَّ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ ع کَانَ یَقُولُ: فِی کُلِّ یَوْمٍ مِنْ أَیَّامِ الْعَشْرِ هَؤُلَاءِ الْکَلِمَاتُ الْفَاضِلَاتُ أَوَّلُهُنَّ «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ اللَّیَالِی وَ الدُّهُورِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ أَمْوَاجِ الْبُحُورِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ الشَّوْکِ وَ الشَّجَرِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ الشَّعْرِ وَ الْوَبَرِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ الْحَجَرِ وَ الْمَدَرِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ لَمْحِ الْعُیُونِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ فِی اللَّیْلِ إِذا عَسْعَسَ وَ فِی الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ الرِّیَاحِ فِی الْبَرَارِی وَ الصُّخُورِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مِنْ هَذَا الْیَوْمِ إِلَى یَوْمِ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ»

قَالَ الْخَلِیلُ فَسَمِعْتُهُ یَقُولُ إِنَّ عَلِیّاً ع کَانَ یَقُولُ مَنْ قَالَ ذَلِکَ فِی کُلِّ یَوْمٍ مِنَ الْعَشْرِ عَشْرَ مَرَّاتٍ أَعْطَاهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِکُلِّ تَهْلِیلَةٍ دَرَجَةً فِی الْجَنَّةِ مِنَ الدُّرِّ وَ الْیَاقُوتِ مَا بَیْنَ کُلِّ دَرَجَتَیْنِ مَسِیرَةُ عَامٍ لِلرَّاکِبِ الْمُسْرِعِ- فِی کُلِّ دَرَجَةٍ مَدِینَةٌ فِیهَا قَصْرٌ مِنْ جَوْهَرٍ وَاحِدٍ لَا فَصْلَ فِیهَا فِی کُلِّ مَدِینَةٍ مِنْ تِلْکَ الْمَدَائِنِ مِنَ الدُّرِّ وَ الْحُصُونِ وَ الْغُرَفِ وَ الْبُیُوتِ وَ الْفُرُشِ وَ الْأَزْوَاجِ وَ السَّرِیرِ وَ الْحُورِ الْعِینِ وَ مِنَ النَّمَارِقِ وَ الزَّرَابِیِّ وَ الْمَوَائِدِ وَ الْخَدَمِ وَ الْأَنْهَارِ وَ الْأَشْجَارِ وَ الْحُلِیِّ وَ الْحُلَلِ مَا لَا یَصِفُ خَلْقٌ مِنَ الْوَاصِفِینَ- فَإِذَا خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ أَضَاءَتْ کُلُّ شَعْرَةٍ مِنْهُ نُوراً وَ ابْتَدَرَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَکٍ یَمْشُونَ أَمَامَهُ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ حَتَّى یَنْتَهِیَ إِلَى بَابِ الْجَنَّةِ فَإِذَا دَخَلَهَا قَامُوا خَلْفَهُ وَ هُوَ أَمَامَهُمْ حَتَّى یَنْتَهِیَ إِلَى مَدِینَةٍ ظَاهِرُهَا یَاقُوتَةٌ حَمْرَاءُ وَ بَاطِنُهَا زَبَرْجَدَةٌ خَضْرَاءُ فِیهَا أَصْنَافُ مَا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی الْجَنَّةِ وَ إِذَا انْتَهَوْا إِلَیْهَا قَالُوا یَا وَلِیَّ اللَّهِ هَلْ تَدْرِی مَا هَذِهِ الْمَدِینَةُ بِمَا فِیهَا قَالَ لَا فَمَنْ أَنْتُمْ قَالُوا نَحْنُ الْمَلَائِکَةُ الَّذِینَ شَهِدْنَاکَ فِی الدُّنْیَا یَوْمَ هَلَّلْتَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِالتَّهْلِیلِ هَذِهِ الْمَدِینَةُ بِمَا فِیهَا ثَوَاباً لَکَ وَ أَبْشِرْ بِأَفْضَلَ مِنْ هَذَا ثَوَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَتَّى تَرَى مَا أَعَدَّ اللَّهُ لَکَ فِی دَارِهِ دَارِ السَّلَامِ‏ فِی جِوَارِهِ عَطَاءً لَا یَنْقَطِعُ أَبَداً قَالَ الْخَلِیلُ فَقُولُوا أَکْثَرَ مَا تَقْدِرُونَ عَلَیْهِ لِیَزْدَادَ لَکُمْ.

راوی گوید: علی بن ابی طالب علیه السلام همواره در هر روز از دهه نخست ذی الحجه این ذکرهای پر بار را می گفتند: « لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ اللَّیَالِی وَ الدُّهُورِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ أَمْوَاجِ الْبُحُورِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ الشَّوْکِ وَ الشَّجَرِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ الشَّعْرِ وَ الْوَبَرِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ الْحَجَرِ وَ الْمَدَرِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ لَمْحِ الْعُیُونِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ فِی اللَّیْلِ إِذا عَسْعَسَ وَ فِی الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَدَدَ الرِّیَاحِ فِی الْبَرَارِی وَ الصُّخُورِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مِنْ هَذَا الْیَوْمِ إِلَى یَوْمِ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ».

خلیل (یکی از راویان حدیث)گوید امام علی علیه السلام پیوسته می فرمود: هر که این ذکر را در هر روز از دهه نخست ذی الحجه گوید، خدای گرامی و بزرگ بر هر لا اله الا الله گویی او درجه ای از مروارید و یاقوت در بهشت به او ارزانی فرماید که میان هر درجه تا درجه دیگر مسافت صد سال برای سوارکار شتابناک است و در هر درجه ای شهری است و در هر شهری کاخی از گوهر یکپارچه بدون ترک است و در هر شهری از آن شهرها خانه ها، دژها، اتاق ها، منزل ها، بسترها، همسران، تخت ها، حوریان، نازبالش ها، فرش ها، خوان های خوراک، خدمتگزاران، رودها، درختان، زیور آلات و جامگانی است که هیچ آفریده وصفگری نتواند آن را به وصف آورد؛ پس چون از گور سر برآورد هر تار موی او پرتو افکند و هفتاد هزار فرشته به نزدش در آیند و در پیش روی و سمت راست و چپش گام نهند تا به بهشت رسد و آنگاه که به بهشت در آید، فرشتگان در پشت سرش بایستند و او در پیش رویشان گام بردارد تا به شهری رسند که برونش از یاقوت سرخ و درونش از زبرجد سبز است و در آن هر آنچه که خدای گرامی و بزرگ از انواع آفریدگان آفریده فراهم است و چون به آن شهر رسند فرشتگان گویند: ای دوست خدا آیا می دانی که این شهر به همراه آنچه در آن است چیست؟ گوید: نه، شما کیستید؟ گویند: ما فرشتگانی هستیم که در سرای دنیا آنگاه که خدای گرامی و بزرگ را به یکتایی «لا اله الا الله» می گفتی می نگریستیم و گواه تو بودیم. این شهر به همراه آنچه در آن است پاداش توست و تو را به پاداشی ارجمندتر از سوی خدای گرامی و بزرگ مژده باد تا آنچه که خداوند برای تو در سرایش «دار السلام» در پناه خویش فراهم آورده بنگری بخششی که هرگز زوال نیابد.

خلیل گوید: پس این ذکر را تا آنجا که می توانید بگویید تا پاداش شما فزون گردد.

ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 73

 

السلام علی من التبع الهدی