طوبی (خوش به حال کسی که) - بخش ٢
این موضوع در دو بخش ارائه می گردد.
موضوعات
موجبات رسیدن به طوبی:
ائمه: حضرت محمد (ص) و امت ایشان- محبت ائمه (ع) - محبت امام علی (ع) - پیروی از ائمه (ع) -
معنوی: ذاکر لا اله الا الله- تربیت الهی- ترس از خدا- تواضع برای خدا- اخلاص در عبادت و عدم فراموشی یاد خدا- زهد و دوری از دنیا- توجه به عیوب خود- آرامش در خیر- انجام کار خیر- دینداران در غیبت- اهل صبر- وجود پاک و دارای انصاف- مستمندان صبور- میانه روی در خرج و بخشش به مستمندان و خودداری از سخنان زیادی و کارهای بد-
اجتماعی: خوبی به دیگران- دوری از بدان- مال حلال و احسان به مستمندان-
متفرقات: مسلمان دارای کفاف در زندگی- غریب و گمنام- حضرت موسی (ع) -
کلمه «طوبی» در کتاب الکافی (و به صورت متفرقه در برخی از کتابهای دیگر) بررسی شد.
موجبات رسیدن به طوبی
حضرت محمد (ص) و امت ایشان
عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْهُمْ ع قَالَ فِیمَا وَعَظَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ عِیسَى ع یَا عِیسَى أَنَا رَبُّکَ وَ رَبُّ آبَائِکَ ... یَا عِیسَى کُنْ خَاشِعاً صَابِراً فَطُوبَى لَکَ ... طُوبَى لَکَ یَا ابْنَ مَرْیَمَ إِنْ کُنْتَ لَهَا مِنَ الْعَامِلِینَ مَعَ آبَائِکَ آدَمَ وَ إِبْرَاهِیمَ فِی جَنَّاتٍ وَ نَعِیمٍ لَا تَبْغِی بِهَا بَدَلًا وَ لَا تَحْوِیلًا کَذَلِکَ أَفْعَلُ بِالْمُتَّقِین ... قَالَ عِیسَى ع إِلَهِی مَنْ هُوَ حَتَّى أُرْضِیَهُ فَلَکَ الرِّضَا قَالَ هُوَ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ إِلَى النَّاسِ کَافَّةً أَقْرَبُهُمْ مِنِّی مَنْزِلَةً وَ أَحْضَرُهُمْ شَفَاعَةً طُوبَى لَهُ مِنْ نَبِیٍّ وَ طُوبَى لِأُمَّتِهِ إِنْ هُمْ لَقُونِی عَلَى سَبِیلِهِ یَحْمَدُهُ أَهْلُ الْأَرْضِ وَ یَسْتَغْفِرُ لَهُ أَهْلُ السَّمَاءِ أَمِینٌ مَیْمُونٌ طَیِّبٌ مُطَیَّبٌ خَیْرُ الْبَاقِینَ عِنْدِی یَکُونُ فِی آخِرِ الزَّمَانِ إِذَا خَرَجَ أَرْخَتِ السَّمَاءُ عَزَالِیَهَا وَ أَخْرَجَتِ الْأَرْضُ زَهْرَتَهَا حَتَّى یَرَوُا الْبَرَکَةَ وَ أُبَارِکُ لَهُمْ فِیمَا وَضَعَ یَدَهُ عَلَیْهِ کَثِیرُ الْأَزْوَاجِ قَلِیلُ الْأَوْلَادِ یَسْکُنُ بَکَّةَ مَوْضِعَ أَسَاسِ إِبْرَاهِیمَ یَا عِیسَى دِینُهُ الْحَنِیفِیَّةُ وَ قِبْلَتُهُ یَمَانِیَّةٌ وَ هُوَ مِنْ حِزْبِی وَ أَنَا مَعَهُ فَطُوبَى لَهُ ثُمَّ طُوبَى لَهُ لَهُ الْکَوْثَرُ وَ الْمَقَامُ الْأَکْبَرُ فِی جَنَّاتِ عَدْنٍ یَعِیشُ أَکْرَمَ مَنْ عَاشَ وَ یُقْبَضُ شَهِیداً لَهُ حَوْضٌ أَکْبَرُ مِنْ بَکَّةَ إِلَى مَطْلَعِ الشَّمْسِ مِنْ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ فِیهِ آنِیَةٌ مِثْلُ نُجُومِ السَّمَاءِ وَ أَکْوَابٌ مِثْلُ مَدَرِ الْأَرْضِ عَذْبٍ فِیهِ مِنْ کُلِّ شَرَابٍ وَ طَعْمِ کُلِّ ثِمَارٍ فِی الْجَنَّةِ مَنْ شَرِبَ مِنْهُ شَرْبَةً لَمْ یَظْمَأْ أَبَداً وَ ذَلِکَ مِنْ قَسْمِی لَهُ وَ تَفْضِیلِی إِیَّاهُ عَلَى فَتْرَةٍ بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ یُوَافِقُ سِرُّهُ عَلَانِیَتَهُ وَ قَوْلُهُ فِعْلَهُ ...
على بن اسباط از ائمه علیهم السّلام نقل مى‌کند که فرموده‌اند از جمله پندهاى خداوند به عیسى علیه السّلام است که: اى عیسى! منم پروردگارت و پروردگار پدرانت ... اى عیسى! فروتن باش و شکیبا، پس ... خوشا به حال تو اى زاده مریم! اگر در آن جا همراه کسانى باشى که براى آن کوشیده‌اند و همراه پدرت آدم و ابراهیم در جنّات نعیم باشى و براى آن جایگزینى نخواهى و از آن نقل مکان نجویى و چنین خواهم کرد با پرهیزکاران ... عیسى عرض کرد: بار الها! نامش چیست تا من او را خشنود سازم که خشنودى از آن توست؟ خداوند فرمود: او محمّد رسول خداست بر همه مردم و شفاعتش از همه پذیرفته‌تر خواهد بود، خوشا به حال چنین پیامبرى و خوشا به حال امتش اگر مرا در حالى دیدار کنند که در راه او قرار دارند. زمینیان او را مى‌ستایند و آسمانیان براى او طلب آمرزش مى‌کنند، درستکار است و خجسته و پاک و پاکیزه. او بهترین باقیماندگان است نزد من و هر گاه در آخر الزّمان بیاید آسمان دهانه گشاید و زمین شکوفه‌هاى خود را بیرون نماید تا برکت را ببینند و من بر هر چه او دست نهد برکت دهم. همسر فراوان دارد و فرزند اندک و جایگاه او در مکّه، همان جایى است که ابراهیم اساس آن را نهاد. اى عیسى! دین او یگانه‌پرستى است و قبله‌اش یمانى سو، او از حزب من است و من به همراه او، خوشا به حال او و باز هم خوشا به حال او. کوثر و مقام اکبر در فردوس برین از آن اوست که در آن ارجمندترین زنده‌ها و شهیدان راه خدا زندگى کنند. حوضى بزرگتر از مکه دارد و تا برآمدن خورشید پر از نوشیدنیهاى در بسته و بى‌آلایش است و در آن جامهایى است چونان ستارگان آسمان و تنگهایى به نرمى کلوخهاى روى زمین، گواراست و هر نوشیدنى در آن است و مزه همه میوه‌هاى بهشتى را دارد، هر که از آن جرعه‌اى نوشد دیگر تشنه نگردد و این بخششى است که من به او دادم و برتریى که به او ارمغان کردم تا آنکه مدّتى پس از تو برانگیخته مى‌شود. پنهانش با پیدایش یکى است و نیز گفتارش با کردارش ...
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٣١، ح ١٠٣
٣- لی، الأمالی للصدوق الطَّالَقَانِیُّ عَنِ الْجَلُودِیِّ عَنْ هِشَامِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ حَمَّادٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سُلَیْمَانَ قَالَ: قَرَأْتُ فِی الْإِنْجِیلِ یَا عِیسَى وَ ذَکَرَ أَمْرَ نَبِیِّنَا ص إِلَى أَنْ قَالَ طُوبَى لِمَنْ أَدْرَکَ زَمَانَهُ وَ شَهِدَ أَیَّامَهُ وَ سَمِعَ کَلَامَهُ قَالَ عِیسَى یَا رَبِّ وَ مَا طُوبَى قَالَ شَجَرَةٌ فِی الْجَنَّةِ أَنَا غَرَسْتُهَا تُظِلُّ الْجِنَانَ أَصْلُهَا مِنْ رِضْوَانٍ مَاؤُهَا مِنْ تَسْنِیمٍ بَرْدُهُ بَرْدُ الْکَافُورِ وَ طَعْمُهُ طَعْمُ الزَّنْجَبِیلِ مَنْ یَشْرَبْ مِنْ تِلْکَ الْعَیْنِ شَرْبَةً لَا یَظْمَأْ بَعْدَهَا أَبَداً فَقَالَ عِیسَى ع اللَّهُمَّ اسْقِنِی مِنْهَا قَالَ حَرَامٌ یَا عِیسَى عَلَى الْبَشَرِ أَنْ یَشْرَبُوا مِنْهَا حَتَّى یَشْرَبَ ذَلِکَ النَّبِیُّ وَ حَرَامٌ عَلَى الْأُمَمِ أَنْ یَشْرَبُوا مِنْهَا حَتَّى یَشْرَبَ أُمَّةُ ذَلِکَ النَّبِیِّ الْخَبَرَ.
خداوند در انجیل به عیسى بن مریم علیه السلام درباره پیامبر ما حضرت محمد (ص) فرمود: طوبی، از آنِ کسى است که سخن او را بشنود و زمانش را دریابد و در روزگار او به سر برد! عیسى علیه السلام گفت: پروردگارا! طوبی چیست؟ فرمود: درختى است در بهشت که من با دستان خویش آن را کاشته‌ام و فرشتگانم را در آن سُکنا داده‌ام. ریشه‌اش از رضوان است و آبش از تسنیم؛ خنکیش خنکی کافور است و مزه اش مزه زنجبیل. کسی که از آن چشمه بنوشد بعد از آن هیچگاه تشنه نمی شود. حضرت عیسی (ع) فرمود خدایا از آن به ما بنوشان. [خداوند] فرمود: بر بشر حرام است از آن بنوشد تا اینکه این پیامبر (ص) (حضرت محمد (ص)) بنوشد و حرام است بر امتها که از آن بنوشندتا اینکه امت این پیامبر از آن بنوشد.
بحار الأنوار (ط- بیروت)، ج ٨، ص ١١٨
عَنْ جَابِرِ بْنِ یَزِیدَ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع فَقُلْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَدْ أَرْمَضَنِی اخْتِلَافُ الشِّیعَةِ فِی مَذَاهِبِهَا فَقَالَ یَا جَابِرُ ... لَا یَرَانَا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِیٌّ مُرْسَلٌ إِلَّا بُهِتَ بِأَنْوَارِنَا وَ عَجِبَ مِنْ ضِیَائِنَا وَ جَلَالَتِنَا وَ عَنْ یَمِینِ الْوَسِیلَةِ عَنْ یَمِینِ الرَّسُولِ ص غَمَامَةٌ بَسْطَةَ الْبَصَرِ یَأْتِی مِنْهَا النِّدَاءُ یَا أَهْلَ الْمَوْقِفِ طُوبَى لِمَنْ أَحَبَّ الْوَصِیَّ وَ آمَنَ بِالنَّبِیِّ الْأُمِّیِّ الْعَرَبِیِّ وَ مَنْ کَفَرَ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ وَ عَنْ یَسَارِ الْوَسِیلَةِ عَنْ یَسَارِ الرَّسُولِ ص ظُلَّةٌ یَأْتِی مِنْهَا النِّدَاءُ یَا أَهْلَ الْمَوْقِفِ طُوبَى لِمَنْ أَحَبَّ الْوَصِیَّ وَ آمَنَ بِالنَّبِیِّ الْأُمِّیِّ وَ الَّذِی لَهُ الْمُلْکُ الْأَعْلَى لَا فَازَ أَحَدٌ وَ لَا نَالَ الرَّوْحَ وَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ لَقِیَ خَالِقَهُ بِالْإِخْلَاصِ لَهُمَا وَ الِاقْتِدَارِ بِنُجُومِهِمَا- فَأَیْقِنُوا یَا أَهْلَ وَلَایَةِ اللَّهِ بِبَیَاضِ وُجُوهِکُمْ وَ شَرَفِ مَقْعَدِکُمْ وَ کَرَمِ مَآبِکُمْ وَ بِفَوْزِکُمُ الْیَوْمَ عَلى سُرُرٍ مُتَقابِلِینَ* ...
جابر بن یزید مى‌گوید: بر ابو جعفر علیه السّلام وارد شدم و عرض کردم: اى فرزند پیامبر! اختلاف شیعه در مذاهب گوناگون مرا گداخته است. پس حضرت فرمود: اى جابر!... و هیچ فرشته مقرّب و پیغمبر مرسلى ما را ننگرد، جز اینکه از انوار ما خیره شود و از تابش و جلالت ما، به شگفت آید؛ و در سمت راست منبر وسیله، که سمت راست پیامبر است، ابرى قرار دارد که تا چشم‌رس گسترانیده شده استو از آن ندا برمى‌آید که: اى حاضران موقف! خوشا به حال آنکه وصى را دوست دارد و به پیغمبر امّى عرب گرویده و هر که کافر باشد وعده‌گاهش دوزخ است؛ و از سمت چپ منبر وسیله، که سمت چپ پیامبر قرار دارد، ندا مى‌رسد که: اى اهل موقف! خوشا به حال آنکه وصى را دوست دارد و به پیامبر أمّى که ملک على دارد گرویده. هیچ کس کامیاب نگردد و به آسایش بهشت نرسد مگر کسى که خالق خود را با اخلاص نسبت به آن دو [پیامبر صلّى اللّٰه علیه و آله و سلّم و على علیه السّلام] ملاقات کند و به اختران این دو [فرزندان امام ایشان] اقتدا کند. اى اهل ولایت خدا! یقین داشته باشید به رو سفیدى خود و شرافت جایگاه و کرامت سرانجام خویش و اینکه آن روز بر تخت‌ها در برابر یک دیگر قرار مى‌گیرید ...
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٨، ح ٤
عَنْ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ قَالَ: سَأَلْنَا رَسُولَ اللَّهِ ص عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع فَغَضِبَ وَ قَالَ مَا بَالُ أَقْوَامٍ یَذْکُرُونَ مَنْ لَهُ مَنْزِلَةٌ عِنْدَ اللَّهِ کَمَنْزِلَتِی وَ مَقَامٌ کَمَقَامِی إِلَّا النُّبُوَّةَ ... أَلَا وَ مَنْ أَحَبَّ عَلِیّاً لَا یَخْرُجُ مِنَ الدُّنْیَا حَتَّى یَشْرَبَ مِنْ [حَوْضِ] الْکَوْثَرِ وَ یَأْکُلَ مِنْ شَجَرَةِ طُوبَى وَ یَرَى مَکَانَهُ مِنَ الْجَنَّةِ ...
ابن عمر [از عمر بن خطاب] نقل می کند که گفت: از رسول خدا صلى الله علیه و آله درباره علی بن ابی طالب (علیه السلام) پرسیدیم حضرت خشمگین شد و فرمود:
چرا بعضی درباره کسی شک دارند که درجه و مرتبه‌اش نزد خدا مثل درجه و مرتبه من است و مقام او مانند مقام من است مگر نبوت ... آگاه باشید، هر که علی (ع) را دوست داشته باشد از دنیا خارج نمی شود تا از آب حوض کوثر بیاشامد و از درخت طوبی بخورد و جای خود را در بهشت ببیند ...
مائة منقبة من مناقب أمیر المؤمنین و الأئمة، ص: ٦٤، فضیلت ٣٧
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): طُوبَى لِمَنْ تَوَاضَعَ لِلَّهِ عَزَّ ذِکْرُهُ وَ زَهِدَ فِیمَا أَحَلَّ اللَّهُ لَهُ مِنْ غَیْرِ رَغْبَةٍ عَنْ سِیرَتِی وَ رَفَضَ زَهْرَةَ الدُّنْیَا مِنْ غَیْرِ تَحَوُّلٍ عَنْ سُنَّتِی وَ اتَّبَعَ الْأَخْیَارَ مِنْ عِتْرَتِی مِنْ بَعْدِی وَ جَانَبَ أَهْلَ الْخُیَلَاءِ وَ التَّفَاخُرِ وَ الرَّغْبَةِ فِی الدُّنْیَا الْمُبْتَدِعِینَ خِلَافَ سُنَّتِی الْعَامِلِینَ بِغَیْرِ سِیرَتِی.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: خوشا به حال کسیکه براى خداى عزوجل تواضع و فروتنى کند و در آنچه خداوند بر او حلال کرده بدون آنکه از روش من منحرف شود زهد ورزد و از تازگى و رونق دنیا بى آنکه تغییرى از سنت من پیدا کند دورى گزیند و از نیکان عترت من پس از من پیروى کند و از کبرورزان و فخرکنندگان و دنیا طلبان کناره گیرد، آنانکه برخلاف سنت و روش من بدعت گزارند و براهى غیر از راه و روش من بروند.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٦٨، ح ١٩٠
٤٢- جامع الأخبار عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ الصَّادِقَ ع قَالَ: فَقَالَ النَّبِیُّ ص لِأَصْحَابِهِ: ... طُوبَى لِمَنْ وَالاهُ وَ الْوَیْلُ لِمَنْ عَادَاهُ کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَى عَلِیٍ وَ شِیعَتِهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یُزَفُّونَ عَلَى نُوقٍ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّةِ شَبَابٌ مُتَوَّجُونَ مُکَحَّلُونَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ قَدْ أُیِّدُوا بِرِضْوَانٍ مِنَ اللَّهِ أَکْبَرُ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ حَتَّى سَکَنُوا حَظِیرَةَ الْقُدُسِ مِنْ جِوَارِ رَبِّ الْعَالَمِینَ لَهُمْ فِیهَا مَا تَشْتَهِی الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْیُنُ وَ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ وَ یَقُولُ لَهُمُ الْمَلَائِکَةُ سَلامٌ عَلَیْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله درباره امام علی (ع) فرمودند: خوش به حال کسی که او را دوست داشته باشد و وای به حال کسی که او را دشمن داشته باشد. گویا علی (علیه السلام) و شیعیان او را در روز قیامت مینگرم و میبینم که جوان شده و سوار بر شتران در باغهای بهشتی هستند، تاجها بر سر و سرمه بر چشم کشیدهاند «و هیچ بیم و ترسی برایشان نیست و اندوه نمی‌خورند» (سوره یونس آیه ٦٢) درحالی‌که مؤیَّد به رضوانی «از خدا گشتهاند و آن رستگاری بزرگ است.» (سوره توبه آیه ٧٢) تا اینکه در جایگاه قدس در کنار پروردگار جهانیان ساکن می شوند برای آنهاست «هر چه نفوس را بر آن میل و اشتهاست و چشمها را شوق و لذت است» (سوره زخرف آیه ٧١) و در آن جاودانه اند و فرشتگان به آنها می گویند «سلام و تحیت بر شما باد که صبر پیشه کردید و بس نیک است سرانجام این سرای.» (سوره رعد آیه ٢٤)
بحار الأنوار (ط- بیروت)، ج ٣٧، ص ١٦٧، ح ٤٢
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَالَ جَبْرَئِیلُ ع لِرَسُولِ اللَّهِ ص طُوبَى لِمَنْ قَالَ مِنْ أُمَّتِکَ- لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ.
حضرت صادق علیه السلام فرمود: جبرئیل برسول خدا گفت: خوشا بحال هر که از امت تو که بگوید: «لا اله الا اللّٰه وحده وحده وحده.»
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٢، ص ٥١٧، ح ١
عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْهُمْ ع قَالَ فِیمَا وَعَظَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ عِیسَى ع یَا عِیسَى أَنَا رَبُّکَ وَ رَبُّ آبَائِکَ ... یَا عِیسَى کُنْ خَاشِعاً صَابِراً ... طُوبَى لَکَ یَا ابْنَ مَرْیَمَ ثُمَّ طُوبَى لَکَ إِنْ أَخَذْتَ بِأَدَبِ إِلَهِکَ الَّذِی یَتَحَنَّنُ عَلَیْکَ تَرَحُّماً وَ بَدَأَکَ بِالنِّعَمِ مِنْهُ تَکَرُّماً وَ کَانَ لَکَ فِی الشَّدَائِدِ لَا تَعْصِه ...
على بن اسباط از ائمه علیهم السّلام نقل مى‌کند که فرموده‌اند از جمله پندهاى خداوند به عیسى علیه السّلام است که: اى عیسى! منم پروردگارت و پروردگار پدرانت ... اى عیسى! فروتن باش و شکیبا، پس ... خوشا به حالت اى زاده مریم و باز هم خوشا به حالت اگر تربیت خدایت را فراگیرى که از مهرورزى بر تو رحم مى‌گیرد و از کرم خود به تو تنعّم آغازد و در سختیها با توست ...
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٣١، ح ١٠٣
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): طُوبَى لِمَنْ شَغَلَهُ خَوْفُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ خَوْفِ النَّاسِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: خوشا به حال کسیکه ترس از خداى عزوجل او را از ترس از مردم مشغول کرده.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٦٨، ح ١٩٠
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): طُوبَى لِمَنْ تَوَاضَعَ لِلَّهِ عَزَّ ذِکْرُهُ وَ زَهِدَ فِیمَا أَحَلَّ اللَّهُ لَهُ مِنْ غَیْرِ رَغْبَةٍ عَنْ سِیرَتِی وَ رَفَضَ زَهْرَةَ الدُّنْیَا مِنْ غَیْرِ تَحَوُّلٍ عَنْ سُنَّتِی وَ اتَّبَعَ الْأَخْیَارَ مِنْ عِتْرَتِی مِنْ بَعْدِی وَ جَانَبَ أَهْلَ الْخُیَلَاءِ وَ التَّفَاخُرِ وَ الرَّغْبَةِ فِی الدُّنْیَا الْمُبْتَدِعِینَ خِلَافَ سُنَّتِی الْعَامِلِینَ بِغَیْرِ سِیرَتِی.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: خوشا به حال کسیکه براى خداى عزوجل تواضع و فروتنى کند و در آنچه خداوند بر او حلال کرده بدون آنکه از روش من منحرف شود زهد ورزد و از تازگى و رونق دنیا بى آنکه تغییرى از سنت من پیدا کند دورى گزیند و از نیکان عترت من پس از من پیروى کند و از کبرورزان و فخرکنندگان و دنیا طلبان کناره گیرد، آنانکه برخلاف سنت و روش من بدعت گزارند و براهى غیر از راه و روش من بروند.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٦٨، ح ١٩٠
اخلاص در عبادت و عدم فراموشی یاد خدا
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ص کَانَ یَقُولُ طُوبَى لِمَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ الْعِبَادَةَ وَ الدُّعَاءَ وَ لَمْ یَشْغَلْ قَلْبَهُ بِمَا تَرَى عَیْنَاهُ وَ لَمْ یَنْسَ ذِکْرَ اللَّهِ بِمَا تَسْمَعُ أُذُنَاهُ وَ لَمْ یَحْزُنْ صَدْرَهُ بِمَا أُعْطِیَ غَیْرُهُ.
حضرت رضا علیه السّلام فرماید: امیر المؤمنین علیه السّلام میفرمود: خوشا به حال کسى که عبادت و دعایش را براى خدا خالص کند و دلش را بآنچه چشمش میبیند مشغول ندارد و بدان چه گوشش میشنود، یاد خدا را فراموش نکند و براى آنچه بدیگرى داده شده اندوهگین نشود.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٦، ح ٣
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): طُوبَى لِمَنْ تَوَاضَعَ لِلَّهِ عَزَّ ذِکْرُهُ وَ زَهِدَ فِیمَا أَحَلَّ اللَّهُ لَهُ مِنْ غَیْرِ رَغْبَةٍ عَنْ سِیرَتِی وَ رَفَضَ زَهْرَةَ الدُّنْیَا مِنْ غَیْرِ تَحَوُّلٍ عَنْ سُنَّتِی وَ اتَّبَعَ الْأَخْیَارَ مِنْ عِتْرَتِی مِنْ بَعْدِی وَ جَانَبَ أَهْلَ الْخُیَلَاءِ وَ التَّفَاخُرِ وَ الرَّغْبَةِ فِی الدُّنْیَا الْمُبْتَدِعِینَ خِلَافَ سُنَّتِی الْعَامِلِینَ بِغَیْرِ سِیرَتِی.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: خوشا به حال کسیکه براى خداى عزوجل تواضع و فروتنى کند و در آنچه خداوند بر او حلال کرده بدون آنکه از روش من منحرف شود زهد ورزد و از تازگى و رونق دنیا بى آنکه تغییرى از سنت من پیدا کند دورى گزیند و از نیکان عترت من پس از من پیروى کند و از کبرورزان و فخرکنندگان و دنیا طلبان کناره گیرد، آنانکه برخلاف سنت و روش من بدعت گزارند و براهى غیر از راه و روش من بروند.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٦٨، ح ١٩٠
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): طُوبَى لِمَنْ مَنَعَهُ عَیْبُهُ عَنْ عُیُوبِ الْمُؤْمِنِینَ مِنْ إِخْوَانِهِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: خوشا به حال کسیکه عیب خودش او را از (تفحص و دقت در) عیوب برادران با ایمانش باز دارد.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٦٨، ح ١٩٠
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: لِکُلِّ أَحَدٍ شِرَّةٌ وَ لِکُلِّ شِرَّةٍ فَتْرَةٌ فَطُوبَى لِمَنْ کَانَتْ فَتْرَتُهُ إِلَى خَیْرٍ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: هر کسى را شور و جنبشى است و هر شور و جنبشى، سستى و آرامشى در پى دارد، خوشا حال آنکه آرامشش بسوى خیر باشد.
توضیح: محل آرامش انسان بسیار مهم است چرا که انسان در چیزی آرامش می گیرد که وجودش با آن منطبق است اگر در خیر آرامش گرفت وجودش از خیر درست شده و اگر در بدی آرام گیرد وجودش از بدی شکل گرفته است.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٢، ص ٨٦، ح ٢
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: إِنَّ مِمَّا أَوْحَى اللَّهُ إِلَى مُوسَى ع وَ أَنْزَلَ عَلَیْهِ فِی التَّوْرَاةِ أَنِّی أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا خَلَقْتُ الْخَلْقَ وَ خَلَقْتُ الْخَیْرَ وَ أَجْرَیْتُهُ عَلَى یَدَیْ مَنْ أُحِبُّ فَطُوبَى لِمَنْ أَجْرَیْتُهُ عَلَى یَدَیْهِ وَ أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا خَلَقْتُ الْخَلْقَ وَ خَلَقْتُ الشَّرَّ وَ أَجْرَیْتُهُ عَلَى یَدَیْ مَنْ أُرِیدُهُ فَوَیْلٌ لِمَنْ أَجْرَیْتُهُ عَلَى یَدَیْهِ.
امام صادق علیه السلام فرمودند از جمله آنچه خدا به موسى علیه السلام وحى فرمود و در تورات بر او نازل شد این بود که: همانا منم خدا که جز من شایسته پرستشى نیست، مخلوق را آفریدم و نیکى را آفریدم و آن را بدست هر که دوست داشتم جارى ساختم، خوشا بحال آنکه نیکى را بدست او جارى ساختم. منم خدا و شایان پرستشى جز من نیست، مخلوق را آفریدم و بدى را آفریدم و آن را بدست هر که اراده کردم جارى ساختم.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ١، ص ١٥٤، ح ١
قَالَ الْبَاقِرُ (علیه السلام): إِنَّ فِی بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنْ کُتُبِهِ أَنِّی أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا خَلَقْتُ الْخَیْرَ وَ خَلَقْتُ الشَّرَّ فَطُوبَى لِمَنْ أَجْرَیْتُ عَلَى یَدَیْهِ الْخَیْرَ وَ وَیْلٌ لِمَنْ أَجْرَیْتُ عَلَى یَدَیْهِ الشَّرَّ وَ وَیْلٌ لِمَنْ یَقُولُ کَیْفَ ذَا وَ کَیْفَ ذَا.
امام باقر (علیه السّلام) فرمود: در یکى از کتابهائى که خدا نازل کرده اینست که: منم خدا که شایسته پرستشى جز من نیست، نیکى را آفریدم و بدى را آفریدم، خوشا بحال آنکه نیکى را بدستش جارى ساختم، واى بر کسى که بدى را بدستش جارى ساختم و واى بر کسى که بگوید چرا این طور و چرا آن طور.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ١، ص ١٥٤، ح ٢
قَالَ عَلِیّ (علیه السلام): اللَّهُمَّ وَ إِنِّی لَأَعْلَمُ أَنَّ الْعِلْمَ لَا یَأْرِزُ کُلُّهُ وَ لَا یَنْقَطِعُ مَوَادُّهُ وَ أَنَّکَ لَا تُخْلِی أَرْضَکَ مِنْ حُجَّةٍ لَکَ عَلَى خَلْقِکَ- ظَاهِرٍ لَیْسَ بِالْمُطَاعِ أَوْ خَائِفٍ مَغْمُورٍ کَیْلَا تَبْطُلَ حُجَجُکَ وَ لَا یَضِلَّ أَوْلِیَاؤُکَ بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَهُمْ بَلْ أَیْنَ هُمْ وَ کَمْ أُولَئِکَ الْأَقَلُّونَ عَدَداً وَ الْأَعْظَمُونَ عِنْدَ اللَّهِ جَلَّ ذِکْرُهُ قَدْراً الْمُتَّبِعُونَ لِقَادَةِ الدِّینِ- الْأَئِمَّةِ الْهَادِینَ الَّذِینَ یَتَأَدَّبُونَ بِآدَابِهِمْ وَ یَنْهَجُونَ نَهْجَهُمْ فَعِنْدَ ذَلِکَ یَهْجُمُ بِهِمُ الْعِلْمُ عَلَى حَقِیقَةِ الْإِیمَانِ فَتَسْتَجِیبُ أَرْوَاحُهُمْ لِقَادَةِ الْعِلْمِ وَ یَسْتَلِینُونَ مِنْ حَدِیثِهِمْ مَا اسْتَوْعَرَ عَلَى غَیْرِهِمْ وَ یَأْنَسُونَ بِمَا اسْتَوْحَشَ مِنْهُ الْمُکَذِّبُونَ وَ أَبَاهُ الْمُسْرِفُونَ أُولَئِکَ أَتْبَاعُ الْعُلَمَاءِ صَحِبُوا أَهْلَ الدُّنْیَا بِطَاعَةِ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى وَ أَوْلِیَائِهِ وَ دَانُوا بِالتَّقِیَّةِ عَنْ دِینِهِمْ وَ الْخَوْفِ مِنْ عَدُوِّهِمْ فَأَرْوَاحُهُمْ مُعَلَّقَةٌ بِالْمَحَلِّ الْأَعْلَى فَعُلَمَاؤُهُمْ وَ أَتْبَاعُهُمْ خُرْسٌ صُمْتٌ فِی دَوْلَةِ الْبَاطِلِ مُنْتَظِرُونَ لِدَوْلَةِ الْحَقِّ وَ سَ یُحِقُّ اللَّهُ الْحَقَ بِکَلِماتِهِ وَ یَمْحَقُ الْبَاطِلَ هَا هَا طُوبَى لَهُمْ عَلَى صَبْرِهِمْ عَلَى دِینِهِمْ فِی حَالِ هُدْنَتِهِمْ وَ یَا شَوْقَاهْ إِلَى رُؤْیَتِهِمْ فِی حَالِ ظُهُورِ دَوْلَتِهِمْ وَ سَیَجْمَعُنَا اللَّهُ وَ إِیَّاهُمْ فِی جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّیَّاتِهِمْ*.
امیر المؤمنین (علیه السلام) در یکی از خطبه هایشان فرمودند: بار خدایا من میدانم که بساط علم و دانش برچیده نمیشود و موادش از میان نمیرود و میدانم که تو روى زمینت را از حجتى بر خلق خالى نسازى که او یا آشکار باشد و فرمانش نبرند (مانند امیر المؤمنین و امام حسن علیه السلام در دوران خلافت خود) و یا ترسان و پنهان (مانند امام زمان علیه السلام) تا حجت تو باطل نگردد و دوستانت بعد از آنکه هدایتشان فرمودى گمراه نشوند، ولى آنها (دوستانت) کجایند و چقدر؟ ایشان از لحاظ شماره بسیار اندک و از لحاظ ارزش نزد خداى- جل ذکره- بسیار بزرگند، ایشان پیرو پیشوایان دین و امامان رهبرند. همان امامانى که بآدابشان پرورش یافته و براه آنها رفته‌اند. اینجاست که علم و دانش ایشان را بحقیقت ایمان آگاه ساخته و روحشان نداى پیشوایان دانش را لبیک گوید و همان احادیثى که بر دیگران مشکل آید براى ایشان دلنشین باشد و بآنچه تکذیب‌کنندگان از آن وحشت دارند و متجاوزان سرباز میزنند انس و الفت دارند. آنها پیرو دانشمندانند، براى اطاعت خداى تبارک و تعالى و اولیائش با اهل دنیا معاشرت کنند و نسبت بدین و براى ترس از دشمن خویش تقیه را آئین خود سازند، روحهاى ایشان بمقام بالا مربوطست و دانشمندان و پیروانشان در زمان دولت باطل لال و خاموشند و همیشه بانتظار دولت حق نشسته‌اند، خدا هم با کلمات خود (ائمه یا آیات قرآن و یا تقدیر خود) حق را ثابت کند و باطل را از میان ببرد. هاى، هاى، خوشا بحالشان که در زمان صلح و آرامش بر دینشان شکیبائى ورزیدند، هان از اشتیاق بدیدارشان در زمان ظهور دولتشان، خدا ما و ایشان و پدران و همسران و فرزندان نیکو کارشان را در بهشت برین جمع خواهد کرد.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ١، ص ٣٣٥، ح ٣
عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْهُمْ ع قَالَ فِیمَا وَعَظَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ عِیسَى ع یَا عِیسَى أَنَا رَبُّکَ وَ رَبُّ آبَائِکَ ... یَا عِیسَى کُنْ خَاشِعاً صَابِراً فَطُوبَى لَکَ إِنْ نَالَکَ مَا وُعِدَ الصَّابِرُونَ ...
على بن اسباط از ائمه علیهم السّلام نقل مى‌کند که فرموده‌اند از جمله پندهاى خداوند به عیسى علیه السّلام است که: اى عیسى! منم پروردگارت و پروردگار پدرانت ... اى عیسى! فروتن باش و شکیبا، پس خوشا به حال تو اگر آن به تو رسد که به شکیبایان وعده داده شده است ...
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٣١، ح ١٠٣
عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ص قَالَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَقُولُ فِی آخِرِ خُطْبَتِهِ طُوبَى لِمَنْ طَابَ خُلُقُهُ وَ طَهُرَتْ سَجِیَّتُهُ وَ صَلَحَتْ سَرِیرَتُهُ وَ حَسُنَتْ عَلَانِیَتُهُ وَ أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ وَ أَمْسَکَ الْفَضْلَ مِنْ قَوْلِهِ وَ أَنْصَفَ النَّاسَ مِنْ نَفْسِهِ.
على بن الحسین صلوات اللّٰه علیهما فرمود: رسول خدا صلى اللّٰه علیه و آله در آخر سخنرانى خود میفرمود: خوشا به حال کسى که خلقش طیب و طبعش طاهر و باطنش شایسته و آشکارش نیکو باشد و زیادى مالش را بدهد و زیادى گفتارش را نگه دارد و از خود انصاف دهد.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٤٤، ح ١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ النَّبِیُّ ص طُوبَى لِلْمَسَاکِینِ بِالصَّبْرِ وَ هُمُ الَّذِینَ یَرَوْنَ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ.
پیغمبر صلى اللّٰه علیه و آله فرمود: خوشا حال مستمندان از لحاظ صبر آنها آنهایند که ملکوت آسمانها و زمین را میبینند.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٦٣، ح ١٣
میانه روی در خرج و بخشش به مستمندان و خودداری از سخنان زیادی و کارهای بد
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): طُوبَى لِمَنْ أَنْفَقَ الْقَصْدَ وَ بَذَلَ الْفَضْلَ وَ أَمْسَکَ قَوْلَهُ عَنِ الْفُضُولِ وَ قَبِیحِ الْفِعْلِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: خوشا به حال کسیکه در خرج میانه روى کند و زیاده (از خرج) را (به مستحقان) ببخشد و از سخنان بیهوده و زیادى و کار زشت خوددارى کند.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٦٨، ح ١٩٠
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): طُوبَى لِمَنْ حَسُنَ مَعَ النَّاسِ خُلُقُهُ وَ بَذَلَ لَهُمْ مَعُونَتَهُ وَ عَدَلَ عَنْهُمْ شَرَّهُ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: خوشا به حال کسیکه اخلاقش را با مردم خوب کند و از کمک کردن به آنان دریغ نکند و شر خود را از آنان بگرداند.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٦٨، ح ١٩٠
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): طُوبَى لِمَنْ تَوَاضَعَ لِلَّهِ عَزَّ ذِکْرُهُ وَ زَهِدَ فِیمَا أَحَلَّ اللَّهُ لَهُ مِنْ غَیْرِ رَغْبَةٍ عَنْ سِیرَتِی وَ رَفَضَ زَهْرَةَ الدُّنْیَا مِنْ غَیْرِ تَحَوُّلٍ عَنْ سُنَّتِی وَ اتَّبَعَ الْأَخْیَارَ مِنْ عِتْرَتِی مِنْ بَعْدِی وَ جَانَبَ أَهْلَ الْخُیَلَاءِ وَ التَّفَاخُرِ وَ الرَّغْبَةِ فِی الدُّنْیَا الْمُبْتَدِعِینَ خِلَافَ سُنَّتِی الْعَامِلِینَ بِغَیْرِ سِیرَتِی.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: خوشا به حال کسیکه براى خداى عزوجل تواضع و فروتنى کند و در آنچه خداوند بر او حلال کرده بدون آنکه از روش من منحرف شود زهد ورزد و از تازگى و رونق دنیا بى آنکه تغییرى از سنت من پیدا کند دورى گزیند و از نیکان عترت من پس از من پیروى کند و از کبرورزان و فخرکنندگان و دنیا طلبان کناره گیرد، آنانکه برخلاف سنت و روش من بدعت گزارند و براهى غیر از راه و روش من بروند.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٦٨، ح ١٩٠
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): طُوبَى لِمَنِ اکْتَسَبَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ مَالًا مِنْ غَیْرِ مَعْصِیَةٍ فَأَنْفَقَهُ فِی غَیْرِ مَعْصِیَةٍ وَ عَادَ بِهِ عَلَى أَهْلِ الْمَسْکَنَةِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: خوشا به حال آن مؤمنى که مالى از غیر راه معصیت و نافرمانى بدست آرد و در غیر راه معصیت نیز خرج کند و بوسیله آن به درویشان و مستمندان احسان کند.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٦٨، ح ١٩٠
٢- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص طُوبَى لِمَنْ أَسْلَمَ وَ کَانَ عَیْشُهُ کَفَافاً.
رسول خدا صلى اللّٰه علیه و آله فرمودند: خوشا به حال آنکه مسلمان باشد و زندگیش به قدر کفاف.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٤٠، ح ٢
قَالَ الْبَاقِرُ (علیه السلام): قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ أَ تَدْرِی مَنْ هُمْ قُلْتُ أَنْتَ أَعْلَمُ قَالَ قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ الْمُسَلِّمُونَ إِنَّ الْمُسَلِّمِینَ هُمُ النُّجَبَاءُ فَالْمُؤْمِنُ غَرِیبٌ فَطُوبَى لِلْغُرَبَاءِ.
کامل تمار گوید: امام باقر علیه السلام فرمود: «براستى که مؤمنان رستگارند.» (سوره مومنون آیه ١) میدانى کیانند؟ عرض کردم: شما بهتر میدانید، فرمود: براستى که مؤمنان تسلیم‌شوندگان رستگارند تسلیم‌شوندگان همان نجیبانند، پس مؤمن غریب است و خوشا به حال غریبان.
توضیح: چون مؤمنِ تسلیم کمیاب است پس او غریب است، زیرا انسش تنها با خداست. نجیب یعنی فرد تسلیم و سر به زیر.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ١، ص ٣٩١، ح ٥
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص طُوبَى لِعَبْدٍ نُوَمَةٍ عَرَفَهُ اللَّهُ وَ لَمْ یَعْرِفْهُ النَّاسُ أُولَئِکَ مَصَابِیحُ الْهُدَى- وَ یَنَابِیعُ الْعِلْمِ یَنْجَلِی عَنْهُمْ کُلُّ فِتْنَةٍ مُظْلِمَةٍ لَیْسُوا بِالْمَذَایِیعِ الْبُذُرِ وَ لَا بِالْجُفَاةِ الْمُرَاءِینَ.
رسول خدا صلى اللّٰه علیه و آله فرمود: خوشا به حال بنده گمنامى که خدا او را شناسد و مردم او را نشناسند، اینها چراغهاى هدایت و چشمه‌هاى دانشند، هر فتنه تاریک و سختى از برکت آنها برطرف شود آنها نه فاش‌کننده و پخش‌کننده اسرارند و نه خشن و ریاکار.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٢٥، ح ١١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع طُوبَى لِکُلِّ عَبْدٍ نُوَمَةٍ لَا یُؤْبَهُ لَهُ یَعْرِفُ النَّاسَ وَ لَا یَعْرِفُهُ النَّاسُ یَعْرِفُهُ اللَّهُ مِنْهُ بِرِضْوَانٍ أُولَئِکَ مَصَابِیحُ الْهُدَى یَنْجَلِی عَنْهُمْ کُلُّ فِتْنَةٍ مُظْلِمَةٍ وَ یُفْتَحُ لَهُمْ بَابُ کُلِّ رَحْمَةٍ لَیْسُوا بِالْبُذُرِ الْمَذَایِیعِ وَ لَا الْجُفَاةِ الْمُرَاءِینَ.
امیر المؤمنین علیه السلام فرمود: خوشا به حال بنده گمنامى که باو اعتنا نشود، او مردم را شناسد ولى مردم او را نشناسند، خدا رضایت او را شناسد [او را برضوان شناساند] اینها چراغهاى هدایتند که هر فتنه تاریک و سختى از برکت آنها زایل شود و در هر رحمتى برایشان گشوده گردد، نه پخش‌کننده و فاش سازنده راز هستند و نه خشن و ریاکار.
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٢٥، ح ١٢
عَنْ عَلِیِّ بْنِ عِیسَى رَفَعَهُ قَالَ: إِنَّ مُوسَى ع نَاجَاهُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى فَقَالَ لَهُ فِی مُنَاجَاتِهِ یَا مُوسَى لَا یَطُولُ فِی الدُّنْیَا أَمَلُک ... یَا مُوسَى أَبْنَاءُ الدُّنْیَا وَ أَهْلُهَا فِتَنٌ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ فَکُلٌّ مُزَیَّنٌ لَهُ مَا هُوَ فِیهِ وَ الْمُؤْمِنُ مَنْ زُیِّنَتْ لَهُ الْآخِرَةُ فَهُوَ یَنْظُرُ إِلَیْهَا مَا یَفْتُرُ قَدْ حَالَتْ شَهْوَتُهَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ لَذَّةِ الْعَیْشِ فَادَّلَجَتْهُ بِالْأَسْحَارِ کَفِعْلِ الرَّاکِبِ السَّائِقِ إِلَى غَایَتِهِ یَظَلُّ کَئِیباً وَ یُمْسِی حَزِیناً فَطُوبَى لَهُ لَوْ قَدْ کُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ذَا یُعَایِنُ مِنَ السُّرُور ... طُوبَى لَکَ یَا مُوسَى کَهْفُ الْخَاطِئِینَ وَ جَلِیسُ الْمُضْطَرِّینَ وَ مُسْتَغْفَرٌ لِلْمُذْنِبِینَ إِنَّکَ مِنِّی بِالْمَکَانِ الرَّضِیِّ فَادْعُنِی بِالْقَلْبِ النَّقِیِّ وَ اللِّسَانِ الصَّادِقِ وَ کُنْ کَمَا أَمَرْتُکَ أَطِعْ أَمْرِی وَ لَا تَسْتَطِلْ عَلَى عِبَادِی بِمَا لَیْسَ مِنْکَ مُبْتَدَاهُ وَ تَقَرَّبْ إِلَیَّ فَإِنِّی مِنْکَ قَرِیبٌ فَإِنِّی لَمْ أَسْأَلْکَ مَا یُؤْذِیکَ ثِقَلُهُ وَ لَا حَمْلُهُ إِنَّمَا سَأَلْتُکَ أَنْ تَدْعُوَنِی فَأُجِیبَکَ وَ أَنْ تَسْأَلَنِی فَأُعْطِیَکَ وَ أَنْ تَتَقَرَّبَ إِلَیَّ بِمَا مِنِّی أَخَذْتَ تَأْوِیلَهُ وَ عَلَیَّ تَمَامُ تَنْزِیلِه ...
على بن عیسى سند خود را به معصوم رسانیده که فرموده است: همانا خداوند تبارک و تعالى با موسى مناجات کرد و در مناجاتش به او فرمود: اى موسى! در این دنیا آرزویت دراز نباشد تا دلت براى آن سخت گردد که سخت دل از من دور است ... اى موسى! دنیازادگان و دنیا داران یک دیگر را مى‌فریبند و هر کدام آنچه را دارند براى دیگران مى‌آرایند. براى مؤمن آخرت آراسته شده و همیشه نگاهى پر مایه بدان دارند. شیفتگى او به آخرت، میان او و لذّت زندگى مانع شده و او را در سحرگاهان به شب زنده دارى مى‌کشاند، چونان کردار شتر سوارى که به سوى هدفى مى‌راند، روز را با غم سر کند و شب را با حزن، پس خوشا به حال او که اگر پرده را به کنار زنند، چه شادى و سرورى را به چشم خواهد دید. ... خوشا به حال تو اى موسى که پناه دهنده خطاکارانى و همنشین بیچارگان و آمرزش طلب گنهکاران. همانا تو در نزد من جایگاه پسندیده‌اى دارى، مرا با دلى پاک و زبانى راستگو بخوان و چنان باش که من به تو فرمان داده‌ام، فرمان مرا ببر و با آنچه که از خود ندارى به بنده‌هایم گردن فرازى مکن و به من نزدیک شو که من به تو نزدیکم، زیرا من از تو بار سنگینى نطلبیده‌ام که تو را بیازارد و تنها از تو خواستم که مرا بخوانى و من پاسخت دهم و از من بطلبى و من به تو ببخشم و به من تقرّب جویى، با تأویلى که خود به تو دادم و بر من است کامل کردن تنزیل آن ...
الکافی (ط- الإسلامیة)، ج ٨، ص ٤٢، ح ٨
طوبی (خوش به حال کسی که) - بخش ١
طوبی (خوش به حال کسی که) - بخش ٢
