شیعه - بخش ٣
موضوعات
ویژگی شیعیان: چندین ویژگی- فضائل رفتاری- عالم بودن- طالب علم- پایبندی به ائمه (ع)- صاحبان خرد- شیعیان شاهدان بر مردم- مورد رحمت خدا- صبر- زهد- جوازِ ندادن خمس- دوست داشتن ملائکه آنها را- پیروزی- بی زبان- تعداد کم شیعیان- شیعیان رستگارانند- هدایت- هرآنچه خدا خواهد خیر اوست- فقر- چشم پوشی خدا از گناه برخی به خاطر عمل برخی دیگر- یاد گرفتن قرآن در قبر- شیطان و شیعیان- گرفتاری در برزخ گناهکاران شیعه- ترس از خدا در وقایع عالم- روزی رسیدن به شیعیان ضعیف- بخشیده شدن گناهان- پر شدن نامه اعمال بدون عمل- رکن یمانی خانه خدا- ذکر بسیار خدا- گدایی نکند- لواط نکند- شهوت در مردان نه در زنان- فرزندان شیعیان- دوست داشتن خرما- روغن بنفشه و شیعیان
کلمه «شیعه» در کتابهای الکافی بررسی شد.
ویژگی شیعیان
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: یَغْدُو النَّاسُ عَلَى ثَلَاثَةِ أَصْنَافٍ عَالِمٍ وَ مُتَعَلِّمٍ وَ غُثَاءٍ فَنَحْنُ الْعُلَمَاءُ وَ شِیعَتُنَا الْمُتَعَلِّمُونَ وَ سَائِرُ النَّاسِ غُثَاءٌ.
امام صادق (ع) فرمودند: مردم بر سه دسته شوند: دانشمند و دانشجو و خاشاک روى آب، ما دانشمندانیم و شیعیان ما دانشجویان و مردم دیگر خاشاک روى آب.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٣٤، ح ٤
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ مَسْأَلَةٍ فَأَجَابَنِی ثُمَّ جَاءَهُ رَجُلٌ فَسَأَلَهُ عَنْهَا فَأَجَابَهُ بِخِلَافِ مَا أَجَابَنِی ثُمَّ جَاءَ رَجُلٌ آخَرُ فَأَجَابَهُ بِخِلَافِ مَا أَجَابَنِی وَ أَجَابَ صَاحِبِی فَلَمَّا خَرَجَ الرَّجُلَانِ قُلْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ رَجُلَانِ مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ مِنْ شِیعَتِکُمْ قَدِمَا یَسْأَلَانِ فَأَجَبْتَ کُلَّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا بِغَیْرِ مَا أَجَبْتَ بِهِ صَاحِبَهُ فَقَالَ یَا زُرَارَةُ إِنَّ هَذَا خَیْرٌ لَنَا وَ أَبْقَى لَنَا وَ لَکُمْ وَ لَوِ اجْتَمَعْتُمْ عَلَى أَمْرٍ وَاحِدٍ لَصَدَّقَکُمُ النَّاسُ عَلَیْنَا وَ لَکَانَ أَقَلَّ لِبَقَائِنَا وَ بَقَائِکُمْ قَالَ ثُمَّ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع- شِیعَتُکُمْ لَوْ حَمَلْتُمُوهُمْ عَلَى الْأَسِنَّةِ أَوْ عَلَى النَّارِ لَمَضَوْا وَ هُمْ یَخْرُجُونَ مِنْ عِنْدِکُمْ مُخْتَلِفِینَ قَالَ فَأَجَابَنِی بِمِثْلِ جَوَابِ أَبِیهِ.
زراره گوید: از امام باقر (ع) مطلبى پرسیدم و جوابم فرمود، سپس مردى آمد و همان مطلب را از او پرسید و او بر خلاف جواب منش گفت، سپس مرد دیگرى آمد و باو جوابى بر خلاف هر دو جواب داد، چون آن دو مرد رفتند، عرضکردم پسر پیغمبر! دو مرد از اهل عراق و از شیعیان شما آمدند و سؤالى کردند و شما هر یک را بر خلاف دیگرى جواب دادید! فرمود: اى زراره این گونه رفتار براى ما بهتر و ما و شما را بیشتر باقى دارد و اگر اتفاق کلمه داشته باشید، مردم متابعت شما را از ما تصدیق میکنند (و اتحاد شما را علیه خود میدانند) و زندگى ما و شما ناپایدار گردد. زراره گوید سپس بامام صادق (ع) عرضکردم: شیعیان شما چنانند که اگر آنها را بسوى سر نیزه و آتش برانید میروند با این حال از شما جوابهاى مختلف میشنوند. آن حضرت هم مانند پدرش بمن جواب داد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٦٥، ح ٥
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذِینَ لا یَعْلَمُونَ إِنَّما یَتَذَکَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع إِنَّمَا نَحْنُ الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذِینَ لا یَعْلَمُونَ عَدُوُّنَا وَ شِیعَتُنَا أُولُوا الْأَلْبابِ.
امام باقر علیه السلام راجع بقول خداى عز و جل (٩- سوره ٣٩) «آیا کسانى که دانند باکسانى که ندانند یکسانند، تنها خردمندان بیاد میگیرند» فرمود: ما هستیم کسانى که میدانند و آنها که نمیدانند دشمنان مایند و شیعیان ما خردمندانند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢١٢، ح ١
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع فِی قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَ هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذِینَ لا یَعْلَمُونَ إِنَّما یَتَذَکَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ قَالَ نَحْنُ الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ عَدُوُّنَا الَّذِینَ لا یَعْلَمُونَ وَ شِیعَتُنَا أُولُوا الْأَلْبابِ.
امام باقر علیه السلام راجع بقول خداى عز و جل (٩- سوره ٣٩) «آیا کسانى که دانند باکسانى که ندانند یکسانند، تنها خردمندان بیاد میگیرند» فرمود: ما هستیم کسانى که میدانند و دشمنان ما نادانانند و شیعیان ما خردمندان.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢١٢، ح ٢
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جُنْدَبٍ أَنَّهُ کَتَبَ إِلَیْهِ الرِّضَا ع أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مُحَمَّداً ص کَانَ أَمِینَ اللَّهِ فِی خَلْقِهِ فَلَمَّا قُبِضَ ص کُنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ وَرَثَتَهُ فَنَحْنُ أُمَنَاءُ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ عِنْدَنَا عِلْمُ الْبَلَایَا وَ الْمَنَایَا وَ أَنْسَابُ الْعَرَبِ وَ مَوْلِدُ الْإِسْلَامِ وَ إِنَّا لَنَعْرِفُ الرَّجُلَ إِذَا رَأَیْنَاهُ بِحَقِیقَةِ الْإِیمَانِ وَ حَقِیقَةِ النِّفَاقِ وَ إِنَّ شِیعَتَنَا لَمَکْتُوبُونَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ أَخَذَ اللَّهُ عَلَیْنَا وَ عَلَیْهِمُ الْمِیثَاقَ یَرِدُونَ مَوْرِدَنَا وَ یَدْخُلُونَ مَدْخَلَنَا لَیْسَ عَلَى مِلَّةِ الْإِسْلَامِ غَیْرُنَا وَ غَیْرُهُمْ نَحْنُ النُّجَبَاءُ النُّجَاةُ وَ نَحْنُ أَفْرَاطُ الْأَنْبِیَاءِ وَ نَحْنُ أَبْنَاءُ الْأَوْصِیَاءِ وَ نَحْنُ الْمَخْصُوصُونَ فِی کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ نَحْنُ أَوْلَى النَّاسِ بِکِتَابِ اللَّهِ وَ نَحْنُ أَوْلَى النَّاسِ بِرَسُولِ اللَّهِ ص وَ نَحْنُ الَّذِینَ شَرَعَ اللَّهُ لَنَا دِینَهُ فَقَالَ فِی کِتَابِهِ- شَرَعَ لَکُمْ یَا آلَ مُحَمَّدٍ مِنَ الدِّینِ ما وَصَّى بِهِ نُوحاً قَدْ وَصَّانَا بِمَا وَصَّى بِهِ نُوحاً وَ الَّذِی أَوْحَیْنا إِلَیْکَ یَا مُحَمَّدُ- وَ ما وَصَّیْنا بِهِ إِبْراهِیمَ وَ مُوسى وَ عِیسى فَقَدْ عَلَّمَنَا وَ بَلَّغَنَا عِلْمَ مَا عَلِمْنَا وَ اسْتَوْدَعَنَا عِلْمَهُمْ نَحْنُ وَرَثَةُ أُولِی الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ- أَنْ أَقِیمُوا الدِّینَ یَا آلَ مُحَمَّدٍ- وَ لا تَتَفَرَّقُوا فِیهِ وَ کُونُوا عَلَى جَمَاعَةٍ- کَبُرَ عَلَى الْمُشْرِکِینَ مَنْ أَشْرَکَ بِوَلَایَةِ عَلِیٍ ما تَدْعُوهُمْ إِلَیْهِ مِنْ وَلَایَةِ عَلِیٍّ إِنَّ اللَّهَ یَا مُحَمَّدُ یَهْدِی إِلَیْهِ مَنْ یُنِیبُ (الشورى: ١٢) مَنْ یُجِیبُکَ إِلَى وَلَایَةِ عَلِیٍّ ع.
از عبد اللَّه جندب روایت شده که حضرت رضا علیه السلام باو نوشت: اما بعد همانا محمد صلّى اللَّه علیه و آله امین خدا بود در میان خلقش و چون آن حضرت صلّى اللَّه علیه و آله در گذشت، ما خانواده وارث او شدیم، پس ما هستیم امین خدا در زمین، علم بلاها و مردنها و نژاد عرب و تولد اسلام نزد ماست (یعنى نژاد صحیح و فاسد عرب را میشناسیم و از محل تولد اسلام که دل انسانست آگاهیم) و چون هر مردى را به بینیم میشناسیم که او حقیقة مؤمن است یا منافق و نام شیعیان ما و نام پدرانشان، نزد ما ثبت است. خدا از ما و آنها پیمان گرفته (که ما رهبر آنها باشیم و آنها پیرو ما) بر سر هر آبى که ما وارد شویم آنها هم وارد شوند و در هر جا در آئیم، در آیند (اشاره بحوض کوثر و بهشت و مقام علیین دارد و یا متابعت در مقام عمل را میرساند) جز ما و ایشان کسى در کیش اسلام نیست، مائیم نجیب و رستگار و مائیم بازماندگان پیغمبران و مائیم فرزندان اوصیاء و ما در کتاب خداى عز و جل خصوصیت داریم و ما بقرآن سزاوارتریم تا مردم دیگر و ما بپیغمبر نزدیکتریم تا مردم دیگر، و خدا دینش را براى ما مقرر داشته و در قرآنش فرموده (١٣ سوره ٤٢) «مقرر فرمود براى شما (اى آل محمد) از دین آنچه را که بنوح سفارش نمود (بما سفارش کرد آنچه را بنوح سفارش کرد) و آنچه را بتو وحى کردیم (اى محمد) و آنچه را بابراهیم و موسى و عیسى سفارش کردیم (بما آموخت و رسانید آنچه را باید بدانیم و علوم این پیغمبران را بما سپرد، ما وارث پیغمبران اولو العزم هستیم) و آن سفارش این بود که دین را بپا دارید (اى آل محمد) در آن تفرقه نیندازید (و با هم متحد باشید) گران و ناگوار است بر مشرکین (آنها که بولایت على مشرک شدند) آنچه را بدان دعوتشان کنید (که ولایت على است) همانا خدا (اى محمد) هدایت کند کسیرا که باو رجوع کند» یعنى کسى که ولایت على علیه السلام را از تو بپذیرد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢٢٣، ح ١
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: ... وَ ایْمُ اللَّهِ لَقَدْ قُضِیَ الْأَمْرُ أَنْ لَا یَکُونَ بَیْنَ الْمُؤْمِنِینَ اخْتِلَافٌ وَ لِذَلِکَ جَعَلَهُمْ شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ لِیَشْهَدَ مُحَمَّدٌ ص عَلَیْنَا وَ لِنَشْهَدَ عَلَى شِیعَتِنَا وَ لِتَشْهَدَ شِیعَتُنَا عَلَى النَّاسِ أَبَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ یَکُونَ فِی حُکْمِهِ اخْتِلَافٌ أَوْ بَیْنَ أَهْلِ عِلْمِهِ تَنَاقُضٌ ...
امام باقر علیه السلام فرمود: ... بخدا سوگند که فرمان خدا جارى شده که میان مؤمنین اختلافى نباشد و بهمین جهت ایشان را گواه مردم قرار داده است، بدین ترتیب که محمد صلّى اللَّه علیه و آله گواه ما باشد و ما گواه شیعیان خود و شیعیان ما گواه مردم دیگر خداى- عز و جل- هرگز نخواسته که در حکم او اختلافى باشد و میان اهل علمش تناقضى وجود داشته باشد ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢٥٠، ح ٧
عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ الْحَذَّاءِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنِ الِاسْتِطَاعَةِ وَ قَوْلِ النَّاسِ فَقَالَ وَ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ وَ لا یَزالُونَ مُخْتَلِفِینَ إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ یَا أَبَا عُبَیْدَةَ النَّاسُ مُخْتَلِفُونَ فِی إِصَابَةِ الْقَوْلِ وَ کُلُّهُمْ هَالِکٌ قَالَ قُلْتُ قَوْلُهُ إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ قَالَ هُمْ شِیعَتُنَا وَ لِرَحْمَتِهِ خَلَقَهُمْ وَ هُوَ قَوْلُهُ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ یَقُولُ لِطَاعَةِ الْإِمَامِ الرَّحْمَةُ الَّتِی یَقُولُ- وَ رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ یَقُولُ عِلْمُ الْإِمَامِ وَ وَسِعَ عِلْمُهُ الَّذِی هُوَ مِنْ عِلْمِهِ کُلَّ شَیْءٍ هُمْ شِیعَتُنَا ثُمَّ قَالَ فَسَأَکْتُبُها لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ یَعْنِی وَلَایَةَ غَیْرِ الْإِمَامِ وَ طَاعَتَهُ ثُمَّ قَالَ یَجِدُونَهُ مَکْتُوباً عِنْدَهُمْ فِی التَّوْراةِ وَ الْإِنْجِیلِ یَعْنِی النَّبِیَّ ص وَ الْوَصِیَّ وَ الْقَائِمَ یَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ إِذَا قَامَ وَ یَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ الْمُنْکَرُ مَنْ أَنْکَرَ فَضْلَ الْإِمَامِ وَ جَحَدَهُ- وَ یُحِلُّ لَهُمُ الطَّیِّباتِ أَخْذَ الْعِلْمِ مِنْ أَهْلِهِ- وَ یُحَرِّمُ عَلَیْهِمُ الْخَبائِثَ وَ الْخَبَائِثُ قَوْلُ مَنْ خَالَفَ- وَ یَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ هِیَ الذُّنُوبُ الَّتِی کَانُوا فِیهَا قَبْلَ مَعْرِفَتِهِمْ فَضْلَ الْإِمَامِ- وَ الْأَغْلالَ الَّتِی کانَتْ عَلَیْهِمْ وَ الْأَغْلَالُ مَا کَانُوا یَقُولُونَ مِمَّا لَمْ یَکُونُوا أُمِرُوا بِهِ مِنْ تَرْکِ فَضْلِ الْإِمَامِ فَلَمَّا عَرَفُوا فَضْلَ الْإِمَامِ وَضَعَ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْإِصْرُ الذَّنْبُ وَ هِیَ الْآصَارُ ثُمَّ نَسَبَهُمْ فَقَالَ فَالَّذِینَ آمَنُوا بِهِ یَعْنِی بِالْإِمَامِ وَ عَزَّرُوهُ وَ نَصَرُوهُ وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِی أُنْزِلَ مَعَهُ أُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ یَعْنِی الَّذِینَ اجْتَنَبُوا الْجِبْتَ وَ الطَّاغُوتَ أَنْ یَعْبُدُوها وَ الْجِبْتُ وَ الطَّاغُوتُ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ الْعِبَادَةُ طَاعَةُ النَّاسِ لَهُمْ ثُمَّ قَالَ أَنِیبُوا إِلى رَبِّکُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ ثُمَّ جَزَاهُمْ فَقَالَ لَهُمُ الْبُشْرى فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ وَ الْإِمَامُ یُبَشِّرُهُمْ بِقِیَامِ الْقَائِمِ وَ بِظُهُورِهِ وَ بِقَتْلِ أَعْدَائِهِمْ وَ بِالنَّجَاةِ فِی الْآخِرَةِ وَ الْوُرُودِ عَلَى مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الصَّادِقِینَ عَلَى الْحَوْضِ.
ابو عبیده حذاء گوید: از امام باقر علیه السلام راجع باستطاعت (استطاعت مربوط بمسأله جبر و تفویض است که در جلد اول ص ٢٢٥ گذشت،) و گفتار مردم در آن باره پرسیدم حضرت این آیه را تلاوت نمود: «مردم پیوسته مختلف خواهند بود (از لحاظ عقیده)، جز آنکه را پروردگارت ترحم کند (و براه حق هدایتش فرماید) و ایشان را براى ترحم آفریده- ١١٩ سوره ١٢-» و فرمود: اى ابا عبیده! مردم در رسیدن بقول حق مختلفند و همگى در هلاکتند (حق را کنار گذاشته از باطلها پیروى میکنند). من عرضکردم: خدا مىفرماید «جز کسیرا که پروردگارت ترحم کند؟» فرمودآنها شیعیان ما هستند و خدا آنها را براى رحمتش آفریده، از این رو فرمود: «ایشان را براى ترحم آفرید» یعنى براى اطاعت امام آفرید و امام همان رحمتى است که خدا مىفرماید: «رحمت من همه چیز را فرا گرفته ١٥٦ سوره ٧-» آن رحمت علم امامست و علم امام که مأخوذ از علم خداست همه چیز را فراگرفته آنها شیعیان ما هستند (که علم امام آنها را فراگرفته و دیگران چون از علم امام بهرهئى نبرند، آنها را فرا نمیگیرد). سپس خداى تعالى فرماید: «رحمت خدا را براى کسانى که پرهیز کنند مقرر میدارد» یعنى از ولایت و اطاعت غیر امام پرهیز کنند، سپس فرماید: «او را نزد خود در تورات و انجیل نوشته مییابند» مقصود از او پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله و وصیش و امام قائم است «که ایشان را امر بمعروف میکنند (زمانى که قیام فرماید) و از منکر (منکر(بصیغه اسم مفعول) بمعنى کار زشت است) بازشان میدارد» و منکر (منکر(بصیغه اسم فاعل) بمعنى انکارکننده و انجام دهنده کار زشت است) کسى است که فضیلت امام را نپذیرد و منکر شود «و چیزهاى پاکیزه را براى ایشان حلال میکند» چیز پاکیزه بدست آوردن علم است از اهلش «و پلیدىها را بر ایشان حرام میکند» پلیدیها گفتار مخالفین است «و بار سنگین را از گردنشان بنهد» و آن گناهانى است که پیش از شناختن فضیلت امام در میانش بودند «و بند و زنجیرهائى که بر دوش داشتند» و زنجیرها همان سخنانى است که درباره ترک فضیلت امام مىگفتند، در صورتى که بآن دستور نداشتند، پس چون فضیلت امام را شناختند، بار گران را از دوششان بنهد و بار گران همان گناهست.سپس خداى تعالى آنها را معرفى کرده و فرموده است: «کسانى که باو (یعنى بامام) ایمان آورده و گرامیش داشته و یاریش کردهاند و از نورى که همراه او نازل شده پیروى کردهاند ایشان رستگارانند- ١٥٧سوره ٧-» یعنى کسانى که از پرستش جبت و طاغوت دورى گزیدند و جبت و طاغوت. فلان و فلان و فلان است و پرستش اطاعت مردم است از ایشان.باز خدا فرماید: «بسوى پروردگار خود باز گردید و تسلیم او شوید- ٥٤ سوره ٣٩-» سپس ایشان را پاداش داده و فرموده: «بشارت در زندگى دنیا و آخرت براى آنهاست- ٦٤ سوره ١٠» و امام ایشان را بقیام و ظهور حضرت قائم و بکشته شدن دشمنانشان و نجات در آخرت و ورود بر محمد صلّى اللَّه على محمد و آله الصادقین بشارت دهد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٢٩، ح ٨٣
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع کَانَ سَعِیدُ بْنُ الْمُسَیَّبِ وَ الْقَاسِمُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی بَکْرٍ وَ أَبُو خَالِدٍ الْکَابُلِیُّ مِنْ ثِقَاتِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع قَالَ وَ کَانَتْ أُمِّی مِمَّنْ آمَنَتْ وَ اتَّقَتْ وَ أَحْسَنَتْ وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ* قَالَ وَ قَالَتْ أُمِّی قَالَ أَبِی یَا أُمَّ فَرْوَةَ إِنِّی لَأَدْعُو اللَّهَ لِمُذْنِبِی شِیعَتِنَا فِی الْیَوْمِ وَ اللَّیْلَةِ أَلْفَ مَرَّةٍ لِأَنَّا نَحْنُ فِیمَا یَنُوبُنَا مِنَ الرَّزَایَا نَصْبِرُ عَلَى مَا نَعْلَمُ مِنَ الثَّوَابِ وَ هُمْ یَصْبِرُونَ عَلَى مَا لَا یَعْلَمُونَ.
امام صادق علیه السلام فرمود: سعید بن مسیب و قاسم بن محمد بن ابى بکر و ابو خالد کابلى از موثقین اصحاب على بن الحسین علیهما السلام بودند، و مادر من [دختر همین قاسم] با ایمان و تقوى و نیکوکار بود و خدا هم نیکوکاران را دوست دارد.مادرم گفت که پدرم باو فرمود: اى ام فروه! من در هر شبانه روز هزار بار براى گنهکاران از شیعیانم خدا را میخوانم (و آمرزش مىخواهم) زیرا ما با دانائى بثواب و پاداش بر مصیباتى که بما وارد مىشود صبر میکنیم ولى آنها بر آنچه نمیدانند صبر مىکنند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٧٢، ح ١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّا صُبُرٌ وَ شِیعَتُنَا أَصْبَرُ مِنَّا قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ کَیْفَ صَارَ شِیعَتُکُمْ أَصْبَرَ مِنْکُمْ قَالَ لِأَنَّا نَصْبِرُ عَلَى مَا نَعْلَمُ وَ شِیعَتُنَا یَصْبِرُونَ عَلَى مَا لَا یَعْلَمُونَ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: ما بردباریم و شیعیان ما از ما بردبارتر. راوى گوید عرضکردم: چگونه شیعیان شما از شما بردبارترند؟ فرمود: زیرا ما بر آنچه میدانیم صبر میکنیم و شیعیان ما بر آنچه نمیدانند صبر میکنند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٩٣، ح ٢٥
ابْنِ عِیسَى قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى- وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَیْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِی الْقُرْبى فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع بِمِرْفَقَیْهِ عَلَى رُکْبَتَیْهِ ثُمَّ أَشَارَ بِیَدِهِ ثُمَّ قَالَ هِیَ وَ اللَّهِ الْإِفَادَةُ یَوْماً بِیَوْمٍ إِلَّا أَنَّ أَبِی جَعَلَ شِیعَتَهُ فِی حِلٍّ لِیَزْکُوا.
ابن عیسى گوید: از امام صادق علیه السلام در باره قول خداى تعالى، «بدانید هر چه غنیمت گیرید پنج یک آن از خدا و پیغمبر و خویشاوندان است» پرسیدم، حضرت دو آرنج را بر زانو گذاشت و با دست اشاره کرد و فرمود: بخدا که آن استفاده روز بروز است (که باید خمس آن را داد) جز آنکه پدرم شیعیان خود را حلال کرد تا آلوده نباشند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٥٤٤، ح ١٠
عَنْ ضُرَیْسٍ الْکُنَاسِیِّ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مِنْ أَیْنَ دَخَلَ عَلَى النَّاسِ الزِّنَا قُلْتُ لَا أَدْرِی جُعِلْتُ فِدَاکَ قَالَ مِنْ قِبَلِ خُمُسِنَا أَهْلَ الْبَیْتِ إِلَّا شِیعَتَنَا الْأَطْیَبِینَ فَإِنَّهُ مُحَلَّلٌ لَهُمْ لِمِیلَادِهِمْ.
ضریس کناسى گوید: امام صادق علیه السلام فرمود: از چه راهى مردم گرفتار زنا میشوند؟گفتم: نمیدانم، قربانت گردم. فرمود: از راه خمس ما اهل بیت (که نمیپردازند) مگر شیعیان پاکزاده ما که خمس براى آنها حلال گشت تا حلال زاده بدنیا آیند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٥٤٦، ح ١٦
عَنْ أَحَدِهِمَا أَبَا جَعْفَرٍ او أَبَا عَبْدِ اللَّهِ () قَالَ: إِنَّ أَشَدَّ مَا فِیهِ النَّاسُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَنْ یَقُومَ صَاحِبُ الْخُمُسِ فَیَقُولَ یَا رَبِّ خُمُسِی وَ قَدْ طَیَّبْنَا ذَلِکَ لِشِیعَتِنَا لِتَطِیبَ وِلَادَتُهُمْ وَ لِتَزْکُوَ وِلَادَتُهُمْ.
یکی از دو امام باقر یا امام صادق () فرمودند: سختترین حالى که مردم در قیامت دارند اینست که:صاحب خمس بپا خیزد و بگوید: پروردگارا! خمس من؛ و ما آن را براى شیعیان خود حلال ساختیم تا ولادتشان حلال و پاک باشد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٥٤٦، ح ٢٠
قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ الْإِسْلَامَ فَجَعَلَ لَهُ عَرْصَةً وَ جَعَلَ لَهُ نُوراً وَ جَعَلَ لَهُ حِصْناً وَ جَعَلَ لَهُ نَاصِراً فَأَمَّا عَرْصَتُهُ فَالْقُرْآنُ وَ أَمَّا نُورُهُ فَالْحِکْمَةُ وَ أَمَّا حِصْنُهُ فَالْمَعْرُوفُ وَ أَمَّا أَنْصَارُهُ فَأَنَا وَ أَهْلُ بَیْتِی وَ شِیعَتُنَا فَأَحِبُّوا أَهْلَ بَیْتِی وَ شِیعَتَهُمْ وَ أَنْصَارَهُمْ فَإِنَّهُ لَمَّا أُسْرِیَ بِی إِلَى السَّمَاءِ الدُّنْیَا فَنَسَبَنِی جَبْرَئِیلُ ع لِأَهْلِ السَّمَاءِ اسْتَوْدَعَ اللَّهُ حُبِّی وَ حُبَّ أَهْلِ بَیْتِی وَ شِیعَتِهِمْ فِی قُلُوبِ الْمَلَائِکَةِ فَهُوَ عِنْدَهُمْ وَدِیعَةٌ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ ثُمَّ هَبَطَ بِی إِلَى أَهْلِ الْأَرْضِ فَنَسَبَنِی إِلَى أَهْلِ الْأَرْضِ فَاسْتَوْدَعَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ حُبِّی وَ حُبَّ أَهْلِ بَیْتِی وَ شِیعَتِهِمْ فِی قُلُوبِ مُؤْمِنِی أُمَّتِی فَمُؤْمِنُو أُمَّتِی یَحْفَظُونَ وَدِیعَتِی فِی أَهْلِ بَیْتِی إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ أَلَا فَلَوْ أَنَّ الرَّجُلَ مِنْ أُمَّتِی عَبَدَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عُمُرَهُ أَیَّامَ الدُّنْیَا ثُمَّ لَقِیَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مُبْغِضاً لِأَهْلِ بَیْتِی وَ شِیعَتِی مَا فَرَّجَ اللَّهُ صَدْرَهُ إِلَّا عَنِ النِّفَاقِ.
رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمود: همانا خدا اسلام را آفرید، پس براى او میدانى ساخت و نورى قرار داد و حصارى نهاد و یاورى نیز برایش مقرر کرد. اما میدان اسلام قرآن است و اما نورش حکمت و حصارش نیکى و یاورانش من و اهل بیت و شیعیانم میباشیم، پس اهل بیتم و شیعیان و یارانشان رادوست دارید، زیرا چون مرا به آسمان دنیا عروج دادند و جبرئیل نسب و وصف مرا براى اهل آسمان بیان کرد، خدا دوستى من و دوستى خاندان و شیعیانم را در دل ملائکه سپرد و آن دوستى تا روز قیامت نزد آنها سپرده است، سپس جبرئیل مرا بسوى اهل زمین فرود آورد و نسب و وصفم را براى اهل زمین بیان کرد و خداى عز و جل دوستى من و دوستى اهل بیتم و شیعیانشان را در دلهاى مؤمنین امت سپرد، پس مؤمنین امتم تا روز قیامت سپرده مرا نسبت به اهل بیتم حفظ کنند. همانا اگر مردى از امتم در تمام دوران عمرش عبادت خداى عز و جل کند ولى با حالت بغض و دشمنى اهل بیت و شیعیانم خدا را ملاقات کند خدا دلش را جز بانفاق نگشاید (یعنى چون باطن و حقیقتش را خدا آشکار کند، مردم او را منافق یعنى بىایمان و دو رو بینند).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٤٦، ح ٣
٣- أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ وَ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ لِی یَا جَابِرُ أَ یَکْتَفِی مَنِ انْتَحَلَ التَّشَیُّعَ أَنْ یَقُولَ بِحُبِّنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَوَ اللَّهِ مَا شِیعَتُنَا إِلَّا مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وَ أَطَاعَهُ وَ مَا کَانُوا یُعْرَفُونَ یَا جَابِرُ إِلَّا بِالتَّوَاضُعِ وَ التَّخَشُّعِ وَ الْأَمَانَةِ وَ کَثْرَةِ ذِکْرِ اللَّهِ وَ الصَّوْمِ وَ الصَّلَاةِ وَ الْبِرِّ بِالْوَالِدَیْنِ وَ التَّعَاهُدِ لِلْجِیرَانِ مِنَ الْفُقَرَاءِ وَ أَهْلِ الْمَسْکَنَةِ وَ الْغَارِمِینَ وَ الْأَیْتَامِ وَ صِدْقِ الْحَدِیثِ وَ تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَ کَفِّ الْأَلْسُنِ عَنِ النَّاسِ إِلَّا مِنْ خَیْرٍ وَ کَانُوا أُمَنَاءَ عَشَائِرِهِمْ فِی الْأَشْیَاءِ قَالَ جَابِرٌ فَقُلْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا نَعْرِفُ الْیَوْمَ أَحَداً بِهَذِهِ الصِّفَةِ فَقَالَ یَا جَابِرُ لَا تَذْهَبَنَّ بِکَ الْمَذَاهِبُ حَسْبُ الرَّجُلِ أَنْ یَقُولَ أُحِبُّ عَلِیّاً وَ أَتَوَلَّاهُ ثُمَّ لَا یَکُونَ مَعَ ذَلِکَ فَعَّالًا فَلَوْ قَالَ إِنِّی أُحِبُّ رَسُولَ اللَّهِ- فَرَسُولُ اللَّهِ ص خَیْرٌ مِنْ عَلِیٍّ ع ثُمَّ لَا یَتَّبِعُ سِیرَتَهُ وَ لَا یَعْمَلُ بِسُنَّتِهِ مَا نَفَعَهُ حُبُّهُ إِیَّاهُ شَیْئاً فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْمَلُوا لِمَا عِنْدَ اللَّهِ لَیْسَ بَیْنَ اللَّهِ وَ بَیْنَ أَحَدٍ قَرَابَةٌ أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَکْرَمُهُمْ عَلَیْهِ أَتْقَاهُمْ وَ أَعْمَلُهُمْ بِطَاعَتِهِ یَا جَابِرُ وَ اللَّهِ مَا یُتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى إِلَّا بِالطَّاعَةِ وَ مَا مَعَنَا بَرَاءَةٌ مِنَ النَّارِ وَ لَا عَلَى اللَّهِ لِأَحَدٍ مِنْ حُجَّةٍ مَنْ کَانَ لِلَّهِ مُطِیعاً فَهُوَ لَنَا وَلِیٌّ وَ مَنْ کَانَ لِلَّهِ عَاصِیاً فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ وَ مَا تُنَالُ وَلَایَتُنَا إِلَّا بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ.
جابر گوید: امام باقر علیه السّلام بمن فرمود: اى جابر! آیا کسى که ادعاء تشیع میکند، او را بس است که از محبت ما خانواده دم زند؟ بخدا شیعه ما نیست، جز آنکه از خدا پروا کند و او را اطاعت نماید، اى جابر! ایشان شناخته نشوند، جز با فروتنى و خشوع و امانت و بسیارى یاد خداو روزه و نماز و نیکى بپدر و مادر و مراعات همسایگان فقیر و مستمند و قرضداران و یتیمان و راستى گفتار و تلاوت قرآن و بازداشتن زبان از مردم، جز از نیکى آنها، و آنها امانت نگهدار فامیل خویش باشند.جابر گوید عرضکردم: یا ابن رسول اللَّه! ما امروز کسى را داراى این صفات نمیشناسیم، فرمود: اى جابر! براههاى مختلف مرو، آیا براى مرد کافى است که بگوید، من على را دوست دارم و از او پیروى میکنم، و با وجود این فعالیت دینى نکند؟ پس اگر بگوید: من رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله را دوست دارم- رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله که بهتر از على علیه السّلام است- سپس از رفتار او پیروى نکند و بسنتش عمل ننماید، محبتش بپیغمبر باو هیچ سودى ندهد، پس از خدا پروا کنید و براى آنچه نزد خداست عمل کنید، خدا با هیچکس خویشى ندارد، دوست ترین بندگان خداى عز و جل [و گرامیترینشان نزد او] با تقواترین و مطیع ترین آنهاست.اى جابر! بخدا جز با اطاعت بخداى تبارک و تعالى تقرب نمیتوان جست. و همراه ما برات آزادى از دوزخ نیست و هیچ کس بر خدا حجت ندارد، هر که مطیع خدا باشد دوست ما و هر که نافرمانى خدا کند دشمن ماست، ولایت ما جز با عمل کردن بورع بدست نیاید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٧٤، ح ٣
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ () قَالَ: إِنَّمَا شِیعَتُنَا الْخُرْسُ.
امام باقر علیه السّلام فرمود: شیعیان ما بىزبانند (کم کوى و گزیده گویند).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ١١٣، ح ٢
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: شِیعَتُنَا أَهْلُ الْهُدَى وَ أَهْلُ التُّقَى وَ أَهْلُ الْخَیْرِ وَ أَهْلُ الْإِیمَانِ وَ أَهْلُ الْفَتْحِ وَ الظَّفَرِ.
امام صادق علیه السلام فرمود: شیعیان ما اهل هدایت و اهل تقوى و اهل خیر و اهل ایمان و اهل فتح و ظفر میباشند (درهاى رحمت خدا بروى آنها گشوده و بکمال سعادت خود رسیدهاند).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٣٣، ح ٨
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ شِیعَةَ عَلِیٍّ کَانُوا خُمْصَ الْبُطُونِ ذُبُلَ الشِّفَاهِ أَهْلَ رَأْفَةٍ وَ عِلْمٍ وَ حِلْمٍ یُعْرَفُونَ بِالرَّهْبَانِیَّةِ فَأَعِینُوا عَلَى مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ بِالْوَرَعِ وَ الِاجْتِهَادِ.
امام صادق علیه السّلام فرمودند: شیعیان على لاغرشکم و خشک لب بودند، و اهل مهر و دانش و بردبارى که بعبادت معروف بودند، پس با وجود دوستى و ولایتى که دارید [براى کفاره گناهانى که مرتکب شدهاید] با پرهیزگارى و کوشش کمک کنید (و خود را از عذاب برهانید).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٣٣، ح ١٠
قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع إِنَّمَا شِیعَةُ عَلِیٍّ الْحُلَمَاءُ الْعُلَمَاءُ الذُّبُلُ الشِّفَاهِ تُعْرَفُ الرَّهْبَانِیَّةُ عَلَى وُجُوهِهِمْ.
امام باقر علیه السّلام فرمود: شیعیان على تنها همان بردباران دانشمندان خشکیده لبند که رهبانیت و ترک دنیا بر رخسارشان هویدا است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٣٥، ح ٢٠
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا مِهْزَمُ شِیعَتُنَا مَنْ لَا یَعْدُو صَوْتُهُ سَمْعَهُ وَ لَا شَحْنَاؤُهُ بَدَنَهُ وَ لَا یَمْتَدِحُ بِنَا مُعْلِناً وَ لَا یُجَالِسُ لَنَا عَائِباً وَ لَا یُخَاصِمُ لَنَا قَالِیاً إِنْ لَقِیَ مُؤْمِناً أَکْرَمَهُ وَ إِنْ لَقِیَ جَاهِلًا هَجَرَهُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَکَیْفَ أَصْنَعُ بِهَؤُلَاءِ الْمُتَشَیِّعَةِ قَالَ فِیهِمُ التَّمْیِیزُ وَ فِیهِمُ التَّبْدِیلُ وَ فِیهِمُ التَّمْحِیصُ تَأْتِی عَلَیْهِمْ سِنُونَ تُفْنِیهِمْ وَ طَاعُونٌ یَقْتُلُهُمْ وَ اخْتِلَافٌ یُبَدِّدُهُمْ- شِیعَتُنَا مَنْ لَا یَهِرُّ هَرِیرَ الْکَلْبِ وَ لَا یَطْمَعُ طَمَعَ الْغُرَابِ وَ لَا یَسْأَلُ عَدُوَّنَا وَ إِنْ مَاتَ جُوعاً- قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَأَیْنَ أَطْلُبُ هَؤُلَاءِ قَالَ فِی أَطْرَافِ الْأَرْضِ أُولَئِکَ الْخَفِیضُ عَیْشُهُمْ الْمُنْتَقِلَةُ دِیَارُهُمْ إِنْ شَهِدُوا لَمْ یُعْرَفُوا وَ إِنْ غَابُوا لَمْ یُفْتَقَدُوا وَ مِنَ الْمَوْتِ لَا یَجْزَعُونَ وَ فِی الْقُبُورِ یَتَزَاوَرُونَ وَ إِنْ لَجَأَ إِلَیْهِمْ ذُو حَاجَةٍ مِنْهُمْ رَحِمُوهُ لَنْ تَخْتَلِفَ قُلُوبُهُمْ وَ إِنِ اخْتَلَفَ بِهِمُ الدَّارُ ثُمَّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَنَا الْمَدِینَةُ وَ عَلِیٌّ الْبَابُ وَ کَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یَدْخُلُ الْمَدِینَةَ لَا مِنْ قِبَلِ الْبَابِ وَ کَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یُحِبُّنِی وَ یُبْغِضُ عَلِیّاً ص.
امام صادق علیه السّلام فرمود: شیعه ما کسى است که صدایش از گوشش تجاوز نکند (فریاد نکشد) و دشمنیش از بدنش (تنها تن خود را برنج اندازد نه دیگران را) و ما را آشکارا نستاید (تا کینه مخالفین را برانگیزد) و با عیبگوى ما همنشینى نکند و با دشمن ما ستیزه نکند، اگر مؤمنى را بیند احترام کند و اگر بجاهلى برخورد از او دورى کند.عرضکردم: پس تکلیف من با این شیعه نماها چیست؟ فرمود: در میان آنها جدا شدن (خوب از بد) و تبدیل (خوب و بد) و امتحان واقع شود، قحطى برایشان پیش آید که نابود شوند و بیمارى وبائى که آنها را بکشد و اختلافى که متفرقشان سازد، شیعه ما کسى است که چون سگ عوعو نکند و مانند کلاغ طمع نورزد و اگر هم از گرسنگى بمیرد، از دشمن ما چیزى نخواهد. عرضکردم قربانت اینها را در کجا بجویم؟ فرمود: در اطراف زمین، اینها زندگى سبکى دارند و آواره بسر برند (در یک جا سکونت ندارند) اگر حاضر باشند کسى آنها را نشناسد و اگر غایب شوند کسى از آنها جویا نشود، از مرگ باک ندارند و در گورستان از هم دیدن کنند، اگر حاجتمندى بآنها پناهنده شود براى او دلسوزى کنند، دلشان از هم جدا نیست، اگر چه خانههاشان از هم دور باشد. سپس فرمود: رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمود، من شهرم و على در است، دروغ گوید هر که گمان کند از غیر در بشهر درآمده و نیز دروغ گوید هر که گمان کند مرا دوست داشته و على صلوات اللَّه علیه را دشمن دارد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٣٨، ح ٢٧
عَنْ سَدِیرٍ الصَّیْرَفِیِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقُلْتُ لَهُ وَ اللَّهِ مَا یَسَعُکَ الْقُعُودُ فَقَالَ وَ لِمَ یَا سَدِیرُ قُلْتُ لِکَثْرَةِ مَوَالِیکَ وَ شِیعَتِکَ وَ أَنْصَارِکَ وَ اللَّهِ لَوْ کَانَ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع مَا لَکَ مِنَ الشِّیعَةِ وَ الْأَنْصَارِ وَ الْمَوَالِی مَا طَمِعَ فِیهِ تَیْمٌ وَ لَا عَدِیٌّ فَقَالَ یَا سَدِیرُ وَ کَمْ عَسَى أَنْ یَکُونُوا قُلْتُ مِائَةَ أَلْفٍ قَالَ مِائَةَ أَلْفٍ قُلْتُ نَعَمْ وَ مِائَتَیْ أَلْفٍ قَالَ مِائَتَیْ أَلْفٍ قُلْتُ نَعَمْ وَ نِصْفَ الدُّنْیَا قَالَ فَسَکَتَ عَنِّی ثُمَّ قَالَ یَخِفُّ عَلَیْکَ أَنْ تَبْلُغَ مَعَنَا إِلَى یَنْبُعَ قُلْتُ نَعَمْ فَأَمَرَ بِحِمَارٍ وَ بَغْلٍ أَنْ یُسْرَجَا فَبَادَرْتُ فَرَکِبْتُ الْحِمَارَ فَقَالَ یَا سَدِیرُ أَ تَرَى أَنْ تُؤْثِرَنِی بِالْحِمَارِ قُلْتُ الْبَغْلُ أَزْیَنُ وَ أَنْبَلُ قَالَ الْحِمَارُ أَرْفَقُ بِی فَنَزَلْتُ فَرَکِبَ الْحِمَارَ وَ رَکِبْتُ الْبَغْلَ فَمَضَیْنَا فَحَانَتِ الصَّلَاةُ فَقَالَ یَا سَدِیرُ انْزِلْ بِنَا نُصَلِّ ثُمَّ قَالَ هَذِهِ أَرْضٌ سَبِخَةٌ لَا تَجُوزُ الصَّلَاةُ فِیهَا فَسِرْنَا حَتَّى صِرْنَا إِلَى أَرْضٍ حَمْرَاءَ وَ نَظَرَ إِلَى غُلَامٍ یَرْعَى جِدَاءً فَقَالَ وَ اللَّهِ یَا سَدِیرُ لَوْ کَانَ لِی شِیعَةٌ بِعَدَدِ هَذِهِ الْجِدَاءِ مَا وَسِعَنِی الْقُعُودُ وَ نَزَلْنَا وَ صَلَّیْنَا فَلَمَّا فَرَغْنَا مِنَ الصَّلَاةِ عَطَفْتُ عَلَى الْجِدَاءِ فَعَدَدْتُهَا فَإِذَا هِیَ سَبْعَةَ عَشَرَ.
سدیر صیرفى گوید: خدمت امام صادق علیه السّلام رسیدم و عرضکردم: بخدا که خانه نشستن براى شما روا نیست. فرمود: چرا اى سدیر؟ عرضکردم: براى بسیارى دوستان و شیعیان و یاورانى که دارى؛ بخدا که اگر امیر المؤمنین علیه السّلام باندازه شما شیعه و یاور و دوست میداشت تیم وعدى (قبیله ابو بکر و عمر) نسبت باو طمع نمیکردند (و حقش را غصب نمینمودند) فرمود: اى سدیر، فکر میکنى چه اندازه باشند؟ گفتم: صد هزار. فرمود: صد هزار؟! عرضکردم آرى، بلکه دویست هزار، فرمود: دویست هزار؟ عرضکردم آرى و بلکه نصف دنیا، حضرت از سخن گفتن با من سکوت کرد و سپس فرمود: برایت آسانست که همراه ما تا ینبع بیائى؟ گفتم: آرى. سپس دستور فرمود الاغ و استرى را زین کنند، من پیشى گرفتم و الاغ را سوار شدم، حضرت فرمود: اى سدیر؛ میخواهى الاغ را بمن دهى؟ گفتم: استر زیباتر و شریفتر است، فرمود: الاغ براى من رهوارتر است، من پیاده شدم، حضرت سوار الاغ شد و من سوار استر و راه افتادیم تا وقت نماز رسید، فرمود:پیاده شویم نماز بخوانیم، سپس فرمود: این زمین شورهزار است و نماز در آن روا نیست، پس براه افتادیم تا بزمین خاک سرخى رسیدیم، حضرت بسوى جوانى که بزغاله میچرانید نگریست و فرمود: اى سدیر بخدا اگر شیعیانم بشماره این بزغالهها میبودند، خانه نشستن برایم روا نبود، آنگاه پیاده شدیم و نماز خواندیم، چون از نماز فارغ شدیم بسوى بزغالهها نگریستم و شمردم هفده رأس بودند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٤٢، ح ٤
عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی مَرْضَةٍ مَرِضَهَا لَمْ یَبْقَ مِنْهُ إِلَّا رَأْسُهُ فَقَالَ یَا فُضَیْلُ إِنَّنِی کَثِیراً مَا أَقُولُ مَا عَلَى رَجُلٍ عَرَّفَهُ اللَّهُ هَذَا الْأَمْرَ لَوْ کَانَ فِی رَأْسِ جَبَلٍ حَتَّى یَأْتِیَهُ الْمَوْتُ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّ النَّاسَ أَخَذُوا یَمِیناً وَ شِمَالًا وَ إِنَّا وَ شِیعَتَنَا هُدِینَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ* یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَوْ أَصْبَحَ لَهُ مَا بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ کَانَ ذَلِکَ خَیْراً لَهُ وَ لَوْ أَصْبَحَ مُقَطَّعاً أَعْضَاؤُهُ کَانَ ذَلِکَ خَیْراً لَهُ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّ اللَّهَ لَا یَفْعَلُ بِالْمُؤْمِنِ إِلَّا مَا هُوَ خَیْرٌ لَهُ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ لَوْ عَدَلَتِ الدُّنْیَا عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ جَنَاحَ بَعُوضَةٍ مَا سَقَى عَدُوَّهُ مِنْهَا شَرْبَةَ مَاءٍ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّهُ مَنْ کَانَ هَمُّهُ هَمّاً وَاحِداً کَفَاهُ اللَّهُ هَمَّهُ وَ مَنْ کَانَ هَمُّهُ فِی کُلِّ وَادٍ لَمْ یُبَالِ اللَّهُ بِأَیِّ وَادٍ هَلَکَ.
فضیل بن یسار گوید خدمت امام صادق علیه السّلام رسیدم در مرضى که (او را لاغر و نحیف کرده بود و) جز سرش باقى نمانده بود، فرمود:اى فضیل! من بسیار میگویم: کسى را که خدا باین امر (تشیع) آشنا کرد، اگر بر سر کوهى باشدتا مرگش برسد زیانى نیست.اى فضیل بن یسار! مردم راه راست و چپ پیش گرفتند و ما و شیعیان ما به صراط مستقیم هدایت شدیم. اى فضیل بن یسار! اگر میان مشرق و مغرب (تمام دنیا) از آن مؤمن باشد خیر اوست و اگر اعضائش را تکه تکه کنند خیر او است.اى فضیل بن یسار! خدا نسبت بمؤمن جز خیر انجام ندهد.اى فضیل بن یسار! اگر دنیا نزد خداى عز و جل باندازه بال مگسى ارزش میداشت، شربت آبى از آن بدشمنش نمىآشامانید.اى فضیل بن یسار! کسى که هدف و همتش یک چیز (رضاى خدا) باشد، خدا هدفش را کارگزارى کند، و کسى که همتش بهمه سو متوجه باشد، خدا باک ندارد که در چه درهئى هلاک شود (یعنى خدا هدایت و توفیقش را از او برگیرد و او را بخود و هواى نفسش واگذارد تا در راه یکى از ادیان باطل جان سپارد).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٤٦، ح ٥
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: لَیْسَ لِمُصَاصِ شِیعَتِنَا فِی دَوْلَةِ الْبَاطِلِ إِلَّا الْقُوتُ شَرِّقُوا إِنْ شِئْتُمْ أَوْ غَرِّبُوا لَنْ تُرْزَقُوا إِلَّا الْقُوتَ.
امام صادق () فرمودند: شیعیان خالص ما در زمان دولت باطل جز باندازه قوت و خوراک بهره ندارند، خواهید بمشرق روید یا بمغرب زنید، جز باندازه قوت روزى نیابید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٦١، ح ٧
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لَوْ لَا إِلْحَاحُ هَذِهِ الشِّیعَةِ عَلَى اللَّهِ فِی طَلَبِ الرِّزْقِ لَنَقَلَهُمْ مِنَ الْحَالِ الَّتِی هُمْ فِیهَا إِلَى مَا هُوَ أَضْیَقُ مِنْهَا.
امام صادق علیه السّلام فرمود: اگر اصرار این مردم شیعه بدرگاه خدا براى طلب روزى نبود، خدا آنها را از حالى که داشتند به تنگدستى بیشترى منتقل میفرمود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٦٤، ح ١٦
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ لَیَدْفَعُ بِمَنْ یُصَلِّی مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لَا یُصَلِّی مِنْ شِیعَتِنَا وَ لَوْ أَجْمَعُوا عَلَى تَرْکِ الصَّلَاةِ لَهَلَکُوا وَ إِنَّ اللَّهَ لَیَدْفَعُ بِمَنْ یُزَکِّی مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لَا یُزَکِّی وَ لَوْ أَجْمَعُوا عَلَى تَرْکِ الزَّکَاةِ لَهَلَکُوا وَ إِنَّ اللَّهَ لَیَدْفَعُ بِمَنْ یَحُجُّ مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لَا یَحُجُّ وَ لَوْ أَجْمَعُوا عَلَى تَرْکِ الْحَجِّ لَهَلَکُوا وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَ لکِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعالَمِینَ فَوَ اللَّهِ مَا نَزَلَتْ إِلَّا فِیکُمْ وَ لَا عَنَى بِهَا غَیْرَکُمْ.
حضرت صادق علیه السلام فرمود: هر آینه خداوند بخاطر آن کسى که نماز میخواند از شیعیان ما (بلا را) دفع کند از آن کسى که نماز نمیخواند از شیعیان ما و اگر همگى نماز را ترک کنند هر آینه (همگى آنها) هلاک شوند. و خداوند بخاطر آنکه زکاة دهد از شیعیان ما دفع کند از آنکه زکاة نمىپردازد و اگر همگى زکاة ندهند هلاک گردند، و همانا خداوند بخاطر آنکه از شیعیان ما حج کند از آنکه حج نکند (بلا را) دفع کند، و اگر بترک حج اتفاق کنند هر آینه هلاک شوند، و اینست گفتار خداى عز و جل: «و اگر نبود بر کنار کردن خداوند برخى را ببرخى دیگر هر آینه زمین تباه میشد و لیکن خدا داراى فضل است بر همه جهانیان» (سوره بقره آیه ٢٥١) فرمود: بخدا سوگند این آیه جز درباره شما نازل نگشته، و دیگرى جز شما از آن مقصود نیست.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٤٥١، ح ١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: شِیعَتُنَا الَّذِینَ إِذَا خَلَوْا ذَکَرُوا اللَّهَ کَثِیراً.
حضرت صادق علیه السلام فرمود: شیعیان ما آنهائى هستند که هر گاه تنها باشند ذکر خدا بسیار کنند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٤٩٩، ح ٢
عَنْ حَفْصٍ قَالَ: سَمِعْتُ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ ع یَقُولُ لِرَجُلٍ أَ تُحِبُّ الْبَقَاءَ فِی الدُّنْیَا فَقَالَ نَعَمْ فَقَالَ وَ لِمَ قَالَ لِقِرَاءَةِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ فَسَکَتَ عَنْهُ فَقَالَ لَهُ بَعْدَ سَاعَةٍ یَا حَفْصُ مَنْ مَاتَ مِنْ أَوْلِیَائِنَا وَ شِیعَتِنَا وَ لَمْ یُحْسِنِ الْقُرْآنَ عُلِّمَ فِی قَبْرِهِ لِیَرْفَعَ اللَّهُ بِهِ مِنْ دَرَجَتِهِ فَإِنَّ دَرَجَاتِ الْجَنَّةِ عَلَى قَدْرِ آیَاتِ الْقُرْآنِ یُقَالُ لَهُ اقْرَأْ وَ ارْقَ فَیَقْرَأُ ثُمَّ یَرْقَى قَالَ حَفْصٌ فَمَا رَأَیْتُ أَحَداً أَشَدَّ خَوْفاً عَلَى نَفْسِهِ مِنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ ع وَ لَا أَرْجَى النَّاسِ مِنْهُ وَ کَانَتْ قِرَاءَتُهُ حُزْناً فَإِذَا قَرَأَ فَکَأَنَّهُ یُخَاطِبُ إِنْسَاناً.
حفص گوید: از حضرت موسى بن جعفر علیهما السلام شنیدم که بمردى میفرمود: آیا ماندن در دنیا را دوست دارى؟ عرضکرد: آرى، فرمود: براى چه؟ عرضکرد: براى خواندن قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ، حضرت سکوت فرمود و پس از ساعتى بمن فرمود: اى حفص هر که از دوستان و شیعیان ما بمیرد و قرآن را خوب نداند در قبر باو یاد دهند تا خداوند بدان وسیله درجهاش را بالا برد زیرا درجات بهشت برابر با آیات قرآن است باو گفته شود: بخوان و بالا رو، پس میخواند و بالا میرود، حفص گوید: من احدى را ندیدم که بر خود بیمناکتر باشد از حضرت موسى بن جعفر علیهما السلام و نه امیدوارتر از او دیدم، و قرآنرا محزون (و با ناله) میخواند، و هنگامى که قرآن میخواند گویا با انسانى روبرو سخن گوید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٦٠٦، ح ١٠
عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: ... فَلَمَّا دَخَلَ عَلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ لَهُ مَرْحَباً کَیْفَ رَأَیْتَ مَا أَنْتَ فِیهِ الْیَوْمَ مِمَّا کُنْتَ فِیهِ قَبْلُ فَقَالَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ لَمْ أَکُنْ فِی شَیْءٍ فَقَالَ صَدَقْتَ أَمَا إِنَّ عِبَادَتَکَ یَوْمَئِذٍ کَانَتْ أَخَفَّ عَلَیْکَ مِنْ عِبَادَتِکَ الْیَوْمَ لِأَنَّ الْحَقَّ ثَقِیلٌ وَ الشَّیْطَانَ مُوَکَّلٌ بِشِیعَتِنَا لِأَنَّ سَائِرَ النَّاسِ قَدْ کَفَوْهُ أَنْفُسَهُمْ ...
امام صادق علیه السّلام فرمود: ... چون آن شخص (شخصی که قبلا شیعه نبود اما اکنون شیعه شده بود) خدمت امام باقر علیه السّلام شرف‌یاب شد، حضرت به او فرمود: خوش آمدى! امروز حال خود را نسبت به گذشته چگونه مى‌بینى؟ گفت: اى پسر رسول خدا! من اصلا هیچ چیزى نداشتم. فرمود: راست گفتى، به راستى که عبادت آن روز تو، از امروز سبک‌تر بود؛ زیرا که حق، سنگین است، و شیطان براى فریب شیعیان ما گماشته شده است؛ زیرا مردم دیگر خود در خط شیطان هستند ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٣، ص ١٦٢، ح ١
عَنْ عَمْرِو بْنِ یَزِیدَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّی سَمِعْتُکَ وَ أَنْتَ تَقُولُ کُلُّ شِیعَتِنَا فِی الْجَنَّةِ عَلَى مَا کَانَ فِیهِمْ قَالَ صَدَقْتُکَ کُلُّهُمْ وَ اللَّهِ فِی الْجَنَّةِ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ الذُّنُوبَ کَثِیرَةٌ کِبَارٌ فَقَالَ أَمَّا فِی الْقِیَامَةِ فَکُلُّکُمْ فِی الْجَنَّةِ بِشَفَاعَةِ النَّبِیِّ الْمُطَاعِ أَوْ وَصِیِّ النَّبِیِّ وَ لَکِنِّی وَ اللَّهِ أَتَخَوَّفُ عَلَیْکُمْ فِی الْبَرْزَخِ قُلْتُ وَ مَا الْبَرْزَخُ قَالَ الْقَبْرُ مُنْذُ حِینِ مَوْتِهِ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ.
عمرو بن یزید گوید به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: من روزى از شما شنیدم که فرمودید: شیعیان ما همه در بهشتند، هر گناهى که داشته باشند؟ فرمود: به تو راست گفتم. به خدا سوگند همه آنها در بهشتند. گفتم: قربانت گردم! اگر گناهان آنها بسیار و کبیره باشد چه؟ فرمود: در روز قیامت همه شما به شفاعت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله یا وصیّش در بهشت خواهید بود، ولى من از برزخ براى شما بیم دارم. گفتم: برزخ چیست؟ فرمود: در قبر، از هنگام مرگ تا روز قیامت.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٣، ص ٢٤٢، ح ٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: ... الرُّکْنُ الْیَمَانِیُّ عَلَى بَابٍ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ مَفْتُوحٌ لِشِیعَةِ آلِ مُحَمَّدٍ مَسْدُودٌ عَنْ غَیْرِهِمْ وَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ یَدْعُو بِدُعَاءٍ عِنْدَهُ إِلَّا صَعِدَ دُعَاؤُهُ حَتَّى یَلْصَقَ بِالْعَرْشِ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ حِجَابٌ.
امام صادق () فرمودند: رکن یمانى دربى است از درب‌هاى بهشت که بر شیعیان آل محمّد علیهم السّلام گشوده شده و بر غیر آنها بسته است و هر مؤمنى که نزد آن دعا مى‌کند دعاى او بالا رفته و به عرش مى‌رسد و میان او و خدا حجابى نخواهد بود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٤٠٩، ح ١٥
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَا کَانَ فِی شِیعَتِنَا فَلَمْ یَکُنْ فِیهِمْ ثَلَاثَةُ أَشْیَاءَ مَنْ یَسْأَلُ فِی کَفِّهِ وَ لَمْ یَکُنْ فِیهِمْ أَزْرَقُ أَخْضَرُ وَ لَمْ یَکُنْ فِیهِمْ مَنْ یُؤْتَى فِی دُبُرِهِ.
امام صادق علیه السّلام فرمود:هر خصلتى که در میان شیعیان ما باشد سه چیز در میان آنان نخواهد بود: کسى که با دست خود (در ملأعام) گدایى کند، و در میان آنان شخص سبز و آبى پوست نخواهد بود و در میان آنان کسى که لواط دهد، نخواهد بود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٥، ص ٥٥١، ح ٩
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ نَزَعَ الشَّهْوَةَ مِنْ نِسَاءِ بَنِی هَاشِمٍ وَ جَعَلَهَا فِی رِجَالِهِمْ وَ کَذَلِکَ فَعَلَ بِشِیعَتِهِمْ وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ نَزَعَ الشَّهْوَةَ مِنْ رِجَالِ بَنِی أُمَیَّةَ وَ جَعَلَهَا فِی نِسَائِهِمْ وَ کَذَلِکَ فَعَلَ بِشِیعَتِهِمْ.
امام صادق علیه السّلام فرمود:به راستى که خداوند متعال شهوت را از زنان بنى هاشم برگرفت و آن‌را در مردان بنى هاشم قرار داد و با شیعیان آنان نیز چنین کرد. و شهوت را از مردان بنى أمیّه برگرفت و آن را در زنانشان نهاد و با پیروان آنان نیز چنین نمود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٥، ص ٥٦٤، ح ٣٥
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ: کُنْتُ جَالِساً عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِذْ دَخَلَ یُونُسُ بْنُ یَعْقُوبَ فَرَأَیْتُهُ یَئِنُّ فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَا لِی أَرَاکَ تَئِنُّ قَالَ طِفْلٌ لِی تَأَذَّیْتُ بِهِ اللَّیْلَ أَجْمَعَ فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا یُونُسُ حَدَّثَنِی أَبِی مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ عَنْ آبَائِهِ ع عَنْ جَدِّی رَسُولِ اللَّهِ ص أَنَّ جَبْرَئِیلَ نَزَلَ عَلَیْهِ وَ رَسُولُ اللَّهِ وَ عَلِیٌّ ص یَئِنَّانِ فَقَالَ جَبْرَئِیلُ ع یَا حَبِیبَ اللَّهِ مَا لِی أَرَاکَ تَئِنُّ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص طِفْلَانِ لَنَا تَأَذَّیْنَا بِبُکَائِهِمَا فَقَالَ جَبْرَئِیلُ مَهْ یَا مُحَمَّدُ فَإِنَّهُ سَیُبْعَثُ لِهَؤُلَاءِ الْقَوْمِ شِیعَةٌ إِذَا بَکَى أَحَدُهُمْ فَبُکَاؤُهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ إِلَى أَنْ یَأْتِیَ عَلَیْهِ سَبْعُ سِنِینَ فَإِذَا جَازَ السَّبْعَ فَبُکَاؤُهُ اسْتِغْفَارٌ لِوَالِدَیْهِ إِلَى أَنْ یَأْتِیَ عَلَى الْحَدِّ فَإِذَا جَازَ الْحَدَّ فَمَا أَتَى مِنْ حَسَنَةٍ فَلِوَالِدَیْهِ وَ مَا أَتَى مِنْ سَیِّئَةٍ فَلَا عَلَیْهِمَا.
محمّد بن مسلم گوید: در خدمت امام صادق علیه السّلام نشسته بودم که یونس بن یعقوب وارد شد. یونس از امرى ناراحت بود و مى‌نالید. امام علیه السّلام به او فرمود: براى چه ناراحت و نالان هستى؟ عرض کرد: کودکى دارم که تمام دیشب را به خاطر او اذیت شدم. فرمود: اى یونس! پدرم محمّد بن على علیهما السّلام از پدران خویش علیهم السّلام، از جدّم پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و آله خبر داد که جبرئیل علیه السّلام بر پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و آله نازل شد در حالى‌که ایشان و حضرت على علیه السّلام ناراحت بودند و مى‌نالیدند. جبرئیل علیه السّلام عرض کرد: اى حبیب خدا! چرا ناراحت و نالان هستى؟ پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و آله فرمود: به جهت گریۀ دو کودکى که داریم. جبرئیل علیه السّلام عرض کرد: نگران مباش اى محمّد! زیرا به زودى براى شما شیعیانى خواهند آمد که گریه فرزندان آنها تا هفت سالگى «لا إله إلاّ اللّه»، پس از هفت سالگى گریه‌اش استغفار براى پدر و مادرش است. تا اینکه به سن بلوغ برسد. زمانى که به سنّ بلوغ رسید، هر عمل نیکى که انجام دهد براى پدر و مادرش نیز منظور خواهد شد و هر عمل زشتى انجام دهد ربطى به پدر و مادرش نخواهد داشت.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٦، ص ٥٣، ح ٥
عن سلیمان بْنِ جَعْفَرٍ الْجَعْفَرِیِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع وَ بَیْنَ یَدَیْهِ تَمْرٌ بَرْنِیٌّ وَ هُوَ مُجِدٌّ فِی أَکْلِهِ یَأْکُلُهُ بِشَهْوَةٍ فَقَالَ لِی یَا سُلَیْمَانُ ادْنُ فَکُلْ قَالَ فَدَنَوْتُ مِنْهُ فَأَکَلْتُ مَعَهُ وَ أَنَا أَقُولُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی أَرَاکَ تَأْکُلُ هَذَا التَّمْرَ بِشَهْوَةٍ فَقَالَ نَعَمْ إِنِّی لَأُحِبُّهُ قَالَ قُلْتُ وَ لِمَ ذَاکَ قَالَ لِأَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص کَانَ تَمْرِیّاً وَ کَانَ عَلِیٌّ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ الْحَسَنُ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنُ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ زَیْنُ الْعَابِدِینَ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ أَبُو جَعْفَرٍ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ أَبِی ع تَمْرِیّاً وَ أَنَا تَمْرِیٌّ وَ شِیعَتُنَا یُحِبُّونَ التَّمْرَ لِأَنَّهُمْ خُلِقُوا مِنْ طِینَتِنَا وَ أَعْدَاؤُنَا یَا سُلَیْمَانُ یُحِبُّونَ الْمُسْکِرَ لِأَنَّهُمْ خُلِقُوا مِنْ مارِجٍ مِنْ نارٍ.
سلیمان بن جعفر جعفرى گوید: به حضور امام رضا علیه السّلام شرف‌یاب شدم در مقابل حضرت خرماى برنى بود، آن حضرت با اشتها از آن مى‌خورد، به من فرمود: اى سلیمان! نزدیک بیا و بخور.من نزدیک شدم و با آن حضرت از آن خرما خوردم و به حضرتش گفتم: فدایت شوم! مى‌بینم که این خرما را با علاقه میل مى‌کنید.فرمود: آرى، من خرما را دوست دارم.گفتم: چرا؟فرمود: زیرا پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و اله بسیار خرما را دوست مى‌داشت، حضرت على علیه السّلام نیز، چنین بود. امام حسن علیه السّلام نیز، چنین بود. امام حسین علیه السّلام نیز، چنین بود. امام سجّاد علیه السّلام نیز، چنین بود. امام باقر علیه السّلام نیز، چنین بود. امام صادق علیه السّلام نیز، چنین بود. پدرم علیه السّلام نیز، چنین بود و من نیز خرما را بسیار دوست مى‌دارم، شیعیان ما نیز خرما را دوست مى‌دارند؛ زیرا آنان از سرشت ما خلق شده‌اند و اى سلیمان! دشمنان ما به شراب علاقه دارند؛ زیرا آنان از آتشى بدون دود خلق شده‌اند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٦، ص ٣٤٦، ح ٦
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنْ أَبِیهِ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِذْ دَخَلَ عَلَیْهِ أَبُو بَصِیرٍ وَ قَدْ خَفَرَهُ النَّفَسُ فَلَمَّا أَخَذَ مَجْلِسَهُ قَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا أَبَا مُحَمَّدٍ مَا هَذَا النَّفَسُ الْعَالِی فَقَالَ جُعِلْتُ فِدَاکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ کَبِرَ سِنِّی وَ دَقَّ عَظْمِی وَ اقْتَرَبَ أَجَلِی مَعَ أَنَّنِی لَسْتُ أَدْرِی مَا أَرِدُ عَلَیْهِ مِنْ أَمْرِ آخِرَتِی فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا أَبَا مُحَمَّدٍ وَ إِنَّکَ لَتَقُولُ هَذَا قَالَ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ کَیْفَ لَا أَقُولُ هَذَا فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ اللَّهَ تَعَالَى یُکْرِمُ الشَّبَابَ مِنْکُمْ-وَ یَسْتَحْیِی مِنَ الْکُهُولِ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَکَیْفَ یُکْرِمُ الشَّبَابَ وَ یَسْتَحْیِی مِنَ الْکُهُولِ فَقَالَ یُکْرِمُ اللَّهُ الشَّبَابَ أَنْ یُعَذِّبَهُمْ وَ یَسْتَحْیِی مِنَ الْکُهُولِ أَنْ یُحَاسِبَهُمْ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ هَذَا لَنَا خَاصَّةً أَمْ لِأَهْلِ التَّوْحِیدِ قَالَ فَقَالَ لَا وَ اللَّهِ إِلَّا لَکُمْ خَاصَّةً دُونَ الْعَالَمِ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَإِنَّا قَدْ نُبِزْنَا نَبْزاً انْکَسَرَتْ لَهُ ظُهُورُنَا وَ مَاتَتْ لَهُ أَفْئِدَتُنَا وَ اسْتَحَلَّتْ لَهُ الْوُلَاةُ دِمَاءَنَا فِی حَدِیثٍ رَوَاهُ لَهُمْ فُقَهَاؤُهُمْ قَالَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع الرَّافِضَةُ قَالَ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ لَا وَ اللَّهِ مَا هُمْ سَمَّوْکُمْ وَ لَکِنَّ اللَّهَ سَمَّاکُمْ بِهِ أَ مَا عَلِمْتَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ أَنَّ سَبْعِینَ رَجُلًا مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ رَفَضُوا فِرْعَوْنَ وَ قَوْمَهُ لَمَّا اسْتَبَانَ لَهُمْ ضَلَالُهُمْ فَلَحِقُوا بِمُوسَى ع لَمَّا اسْتَبَانَ لَهُمْ هُدَاهُ فَسُمُّوا فِی عَسْکَرِ مُوسَى الرَّافِضَةَ لِأَنَّهُمْ رَفَضُوا فِرْعَوْنَ وَ کَانُوا أَشَدَّ أَهْلِ ذَلِکَ الْعَسْکَرِ عِبَادَةً وَ أَشَدَّهُمْ حُبّاً لِمُوسَى وَ هَارُونَ وَ ذُرِّیَّتِهِمَا ع فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى مُوسَى ع أَنْ أَثْبِتْ لَهُمْ هَذَا الِاسْمَ فِی التَّوْرَاةِ فَإِنِّی قَدْ سَمَّیْتُهُمْ بِهِ وَ نَحَلْتُهُمْ إِیَّاهُ فَأَثْبَتَ مُوسَى ع الِاسْمَ لَهُمْ ثُمَّ ذَخَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَکُمْ هَذَا الِاسْمَ حَتَّى نَحَلَکُمُوهُ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ رَفَضُوا الْخَیْرَ وَ رَفَضْتُمُ الشَّرَّ افْتَرَقَ النَّاسُ کُلَّ فُرْقَةٍ وَ تَشَعَّبُوا کُلَّ شُعْبَةٍ فَانْشَعَبْتُمْ مَعَ أَهْلِ بَیْتِ نَبِیِّکُمْ ص وَ ذَهَبْتُمْ حَیْثُ ذَهَبُوا وَ اخْتَرْتُمْ مَنِ اخْتَارَ اللَّهُ لَکُمْ وَ أَرَدْتُمْ مَنْ أَرَادَ اللَّهُ فَأَبْشِرُوا ثُمَّ أَبْشِرُوا فَأَنْتُمْ وَ اللَّهِ الْمَرْحُومُونَ الْمُتَقَبَّلُ مِنْ مُحْسِنِکُمْ وَ الْمُتَجَاوَزُ عَنْ مُسِیئِکُمْ مَنْ لَمْ یَأْتِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِمَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ لَمْ یُتَقَبَّلْ مِنْهُ حَسَنَةٌ وَ لَمْ یُتَجَاوَزْ لَهُ عَنْ سَیِّئَةٍ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَهَلْ سَرَرْتُکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی- فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَلَائِکَةً یُسْقِطُونَ الذُّنُوبَ عَنْ ظُهُورِ شِیعَتِنَا کَمَا یُسْقِطُ الرِّیحُ الْوَرَقَ فِی أَوَانِ سُقُوطِهِ وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ- الَّذِینَ یَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَ مَنْ حَوْلَهُ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ یَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِینَ آمَنُوا (( ٣) المؤمن: ٧.) اسْتِغْفَارُهُمْ وَ اللَّهِ لَکُمْ دُونَ هَذَا الْخَلْقِ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَهَلْ سَرَرْتُکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی قَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَقَدْ ذَکَرَکُمُ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ فَقَالَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِیلًا (( ١) الأحزاب: ٢٣.) إِنَّکُمْ وَفَیْتُمْ بِمَا أَخَذَ اللَّهُ عَلَیْهِ مِیثَاقَکُمْ مِنْ وَلَایَتِنَا وَ إِنَّکُمْ لَمْ تُبَدِّلُوا بِنَا غَیْرَنَا وَ لَوْ لَمْ تَفْعَلُوا لَعَیَّرَکُمُ اللَّهُ کَمَا عَیَّرَهُمْ حَیْثُ یَقُولُ جَلَّ ذِکْرُهُ- وَ ما وَجَدْنا لِأَکْثَرِهِمْ مِنْ عَهْدٍ وَ إِنْ وَجَدْنا أَکْثَرَهُمْ لَفاسِقِینَ (( ٢) الأعراف: ١٠٢.) یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَهَلْ سَرَرْتُکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَقَدْ ذَکَرَکُمُ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ فَقَالَ إِخْواناً عَلى سُرُرٍ مُتَقابِلِینَ (( ٣) الحجر: ٤٧.) وَ اللَّهِ مَا أَرَادَ بِهَذَا غَیْرَکُمْ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَهَلْ سَرَرْتُکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ- الْأَخِلَّاءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِینَ (( ٤) الزخرف: ٦٧.) وَ اللَّهِ مَا أَرَادَ بِهَذَا غَیْرَکُمْ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَهَلْ سَرَرْتُکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَقَدْ ذَکَرَنَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ شِیعَتَنَا وَ عَدُوَّنَا فِی آیَةٍ مِنْ کِتَابِهِ فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَّ- هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذِینَ لا یَعْلَمُونَ إِنَّما یَتَذَکَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ (( ٥) الزمر: ٩.) فَنَحْنُ الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ عَدُوُّنَا الَّذِینَ لا یَعْلَمُونَ وَ شِیعَتُنَا هُمْ أُولُوا الْأَلْبابِ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَهَلْ سَرَرْتُکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ وَ اللَّهِ مَا اسْتَثْنَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِأَحَدٍ مِنْ أَوْصِیَاءِ الْأَنْبِیَاءِ وَ لَا أَتْبَاعِهِمْ مَا خَلَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ شِیعَتَهُ فَقَالَ فِی کِتَابِهِ وَ قَوْلُهُ الْحَقُّ- یَوْمَ لا یُغْنِی مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَیْئاً وَ لا هُمْ یُنْصَرُونَ إِلَّا مَنْ رَحِمَ اللَّهُ (( ٦) الدخان: ٤٢ و ٤٣.) یَعْنِی بِذَلِکَ عَلِیّاً ع وَ شِیعَتَهُ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَهَلْ سَرَرْتُکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی قَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَقَدْ ذَکَرَکُمُ اللَّهُ تَعَالَى فِی کِتَابِهِ إِذْ یَقُولُ- یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ (( ٧) الزمر: ٥٣.) وَ اللَّهِ مَا أَرَادَ بِهَذَا غَیْرَکُمْ فَهَلْ سَرَرْتُکَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَقَدْ ذَکَرَکُمُ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ فَقَالَ إِنَّ عِبادِی لَیْسَ لَکَ عَلَیْهِمْ سُلْطانٌ (( ٨) الحجر: ٤٢.) وَ اللَّهِ مَا أَرَادَ بِهَذَا إِلَّا الْأَئِمَّةَ ع وَ شِیعَتَهُمْ فَهَلْ سَرَرْتُکَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَقَدْ ذَکَرَکُمُ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ فَقَالَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفِیقاً (( ١) النساء: ٦٩.) فَرَسُولُ اللَّهِ ص فِی الْآیَةِ النَّبِیُّونَ وَ نَحْنُ فِی هَذَا الْمَوْضِعِ الصِّدِّیقُونَ وَ الشُّهَدَاءُ وَ أَنْتُمُ الصَّالِحُونَ فَتَسَمَّوْا بِالصَّلَاحِ کَمَا سَمَّاکُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَهَلْ سَرَرْتُکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی قَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَقَدْ ذَکَرَکُمُ اللَّهُ إِذْ حَکَى عَنْ عَدُوِّکُمْ فِی النَّارِ بِقَوْلِهِ- وَ قالُوا ما لَنا لا نَرى رِجالًا کُنَّا نَعُدُّهُمْ مِنَ الْأَشْرارِ أَتَّخَذْناهُمْ سِخْرِیًّا أَمْ زاغَتْ عَنْهُمُ الْأَبْصارُ (( ٢) ص: ٦٢ و ٦٣.) وَ اللَّهِ مَا عَنَى وَ لَا أَرَادَ بِهَذَا غَیْرَکُمْ صِرْتُمْ عِنْدَ أَهْلِ هَذَا الْعَالَمِ شِرَارَ النَّاسِ وَ أَنْتُمْ وَ اللَّهِ فِی الْجَنَّةِ تُحْبَرُونَ وَ فِی النَّارِ تُطْلَبُونَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَهَلْ سَرَرْتُکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی قَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ مَا مِنْ آیَةٍ نَزَلَتْ تَقُودُ إِلَى الْجَنَّةِ وَ لَا تَذْکُرُ أَهْلَهَا بِخَیْرٍ إِلَّا وَ هِیَ فِینَا وَ فِی شِیعَتِنَا وَ مَا مِنْ آیَةٍ نَزَلَتْ تَذْکُرُ أَهْلَهَا بِشَرٍّ وَ لَا تَسُوقُ إِلَى النَّارِ إِلَّا وَ هِیَ فِی عَدُوِّنَا وَ مَنْ خَالَفَنَا فَهَلْ سَرَرْتُکَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ زِدْنِی فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَیْسَ عَلَى مِلَّةِ إِبْرَاهِیمَ إِلَّا نَحْنُ وَ شِیعَتُنَا وَ سَائِرُ النَّاسِ مِنْ ذَلِکَ بُرَآءُ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ فَهَلْ سَرَرْتُکَ وَ فِی رِوَایَةٍ أُخْرَى فَقَالَ حَسْبِی.
فضائل شیعه: محمد بن سلیمان به نقل از پدرش مىگوید: نزد امام صادق علیه السّلام بودم که ابو بصیر نفس زنان بر ایشان وارد شد و چون در جاى خود نشست امام صادق علیه السّلام به ایشان فرمود: اى ابا محمّد! چرا به این تندى نفس مىزنى؟ او در پاسخ گفت: قربانت گردم اى فرزند پیامبر، پیر شدم و استخوانم پوک شده است و مرگم نزدیک است و نمىدانم در آخرت چه وضعى خواهم داشت. امام صادق علیه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! تو هم از اینسخنان مىگویى؟ ابا محمّد گفت: قربانت گردم چگونه چنین نگویم؟ حضرت علیه السّلام فرمود:
اى ابا محمّد! نمىدانى که خداوند متعال جوانان شما شیعه را گرامى مىدارد و از سالخوردههاى شما شرم دارد؟ ابو محمّد گفت: قربانت گردم چگونه جوانان را گرامى مىدارد و از سالخوردهها شرم دارد؟ فرمود: جوانان را گرامى مىدارد از اینکه عذابشان کند و از سالخوردگان شرم دارد از اینکه حسابشان کشد.
ابو محمّد گفت: قربانت گردم این مخصوص به ماست یا همه اهل توحید؟ فرمود: نه بخدا سوگند که مخصوص شماست نه همه مردم. ابو محمّد گفت: قربانت گردم همانا به ما لکّهاى زدهاند که پشت ما را شکسته و از آن دل ما مرده و والیان و فرمانداران به سبب آن خون ما را روا شمردهاند و آن حدیثى است که فقهاى ایشان براى آنها نقل نمودهاند. امام صادق علیه السّلام فرمود: مقصودت رافضى بودن است؟ ابو محمّد گفت: آرى. حضرت علیه السّلام فرمود: نه بخدا سوگند آنها شما را چنین ننامیدند و خدا شما را بدین نام نامیده است. آیا نمىدانى که هفتاد مرد از بنى اسرائیل، چون گمراهى فرعون و قومش بر آنها آشکار شد آنها را ترک نمودند و به موسى پیوستند، زیرا که براى آنها آشکار شده بود که او در راه هدایت است و در میان لشکریان موسى آنها را رافضى مىنامیدند، زیرا فرعون را رفض کرده بودند و در میان لشکر از همه بیشتر عبادت مىکردند و از همه بیشتر موسى و هارون و فرزندان ایشان را دوست مىداشتند و خدا به موسى علیه السّلام وحى کرد که: این نام را در تورات براى آنان ثبت کن، زیرا من آنها را بدین نام نامیدم و این نام را بدیشان بخشیدم. موسى این نام را براى آنها ثبت کرد و خداوند عزّ و جلّ آن نام را اندوخت تا به شما بخشید.
اى ابا محمّد! آنان خیر را رفض کردند و شما شرّ را رفض کردید. مردم به گروهها و شاخههایى تقسیم شدند و شما به گروه خاندان پیامبر درآمدید و به مذهبى گراییدید که آنها گراییدند و آن برگزیدید که خدا براى شما برگزیده است و آن را خواستید که خدا خواسته پس بشارتتان باد و مژده. بخدا سوگند که شما مشمول رحمتید و از نیکوکار شما هر عملى پذیرفته است و از بدکارتان گذشت مىشود. هر کس به عقیدهاى که شما داریددر قیامت حاضر نشود خداوند عزّ و جل از او هیچ حسنهاى را نپذیرد و از گناه او در نگذرد.
اى ابا محمّد: آیا تو را شاد کردم؟ ابو محمّد گفت: قربانت گردم بر شادى من بیفزاى.
فرمود: اى ابو محمّد همانا خداوند عزّ و جل فرشتگانى دارد که گناهان را از گردن شیعیان ما فرو ریزند چنان که باد، برگ درخت را در فصل خزان و این است که خداوند مىفرماید: الَّذِینَ یَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَ مَنْ حَوْلَهُ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَ یَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِینَ آمَنُوا (( ١)«کسانى که عرش[ خدا] را حمل مىکنند و آنها که پیرامون آنند، به سپاس پروردگارشان تسبیح مىگویند و به او ایمان دارند و براى کسانى که گرویدهاند طلب آموزش مىکنند»( سوره مؤمن/ آیه ٧).).
امام علیه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! همانا خداوند در کتابش شما را یاد کرده فرموده است:
مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِیلًا (( ٢)«از میان مؤمنان مردانىاند که با آنچه با خدا عهد بستند صادقانه وفا کردند. برخى از آنان به شهادت رسیدند و برخى از آنها در[ همین] انتظارند و[ هرگز عقیده خود را] تبدیل نکردند»( سوره احزاب/ آیه ٢٣).). همانا شما به آنچه خدا در باره دوستى و ولایت ما، از شما پیمان گرفته وفا کردید و شمایید که دیگرى را به جاى ما نگرفتید و اگر وفا نکرده بودید، خدا شما را هم نکوهش مىکرد چنانچه آنها را نکوهش کرد، آنجا که مىفرماید: وَ ما وَجَدْنا لِأَکْثَرِهِمْ مِنْ عَهْدٍ وَ إِنْ وَجَدْنا أَکْثَرَهُمْ لَفاسِقِینَ (( ٣)«و در بیشتر آنان عهدى[ استوار] نیافتیم و بیشترشان را جدّا نافرمان یافتیم»( سوره اعراف/ آیه ١٠٢).). اى ابا محمّد! آیا شادت کردم؟
ابو محمّد گفت: قربانت گردم بر شادیم بیفزایى. امام علیه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! دوستان در آن روز با همدیگر دشمن باشند، جز پرهیزکاران. بخدا سوگند که خداوند در این آیه جز شما را مراد نکرده است. اى ابا محمّد! آیا ترا شاد کردم؟ ابو محمّد گفت: بر شادیم بیفزاى.
حضرت علیه السّلام فرمود: همانا ما و شیعیان ما و دشمنانمان را، خداوند در آیهاى از قرآن یادکرده و فرموده است: إِخْواناً عَلى سُرُرٍ مُتَقابِلِینَ (( ١)«برادرانه بر تختهایى روبروى یک دیگر نشستهاند»( سوره حجر/ آیه ٤٧).). و ماییم که مىدانیم و دشمنان ما نمىدانند و شیعیان ما نمىدانند. اى ابا محمّد! آیا شادت کردم؟ ابو محمّد گفت: قربانت گردم بر شادیم بیفزاى. حضرت علیه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! خداوند عزّ و جلّ، احدى از پیامبران و پیروان آنان را استثنا نکرده، جز امیر المؤمنین علیه السّلام و شیعیانش را، آنجا که مىفرماید: الْأَخِلَّاءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِینَ (( ٢)«در آن روز، یاران- جز پرهیزگاران- بعضىشان دشمن بعضى دیگرند»( سوره زخرف/ آیه ٦٧).). حضرت علیه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! آیا شادت کردم؟ ابو محمّد گفت: قربانت گردم بر شادیم بیفزاى. امام علیه السّلام فرمود: شما هستید آنانى که خداوند در کتابش از آنها یاد کرده و فرموده است: هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذِینَ لا یَعْلَمُونَ إِنَّما یَتَذَکَّرُ أُولُوا الْأَلْبابِ (( ٣)«آیا کسانى که مىدانند و کسانى که نمىدانند یکسانند؟ تنها خردمندانند که پند پذیرند»( سوره زمر/ آیه ٩).).
و بخدا سوگند خداوند در این آیه مقصودى جز شما ندارد. اى ابا محمّد! آیا شادت کردم؟ ابو محمّد گفت: قربانت گردم بر شادیم بیفزایى. حضرت علیه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! خداوند شما را در کتابش یاد کرده فرموده است: إِلَّا مَنْ رَحِمَ اللَّهُ (( ٤)«مگر کسى را که خدا رحمت کرده است»( سوره دخان/ آیه ٤٢).). بخدا سوگند خداوند در این آیه قصد نکرده مگر امامان علیهم السّلام و شیعیان ایشان را. اى ابا محمّد! آیا شادت نکردم؟ ابو محمّد گفت: قربانت گردم بر شادیم بیفزاى. حضرت علیه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! خداوند شما را در کتابش یاد کرده فرموده است: یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ (( ٥)«اى بندگان من- که بر خویشتن زیاده روى روا داشتهاید- از رحمت خدا نومید مشوید. در حقیقت خدا همه گناهان را مىآمرزد که او خود آمرزنده مهربان است»( سوره زمر/ آیه ٥٣).).
اى ابا محمّد! آیا شادت کردم؟ ابو محمّد گفت: قربانت گردم بر شادیم بیفزاى.
حضرت علیه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! خدایتان شما را در قرآن یاد کرده هنگامى که حکایت مى‌کند، بودن دشمنان شما را در آتش و مىفرماید: إِنَّ عِبادِی لَیْسَ لَکَ عَلَیْهِمْسُلْطانٌ (( ١)«در حقیقت، تو را بر بندگان من تسلطى نیست»( سوره حجر/ آیه ٤٢).).
و بخدا سوگند در این آیه جز شما مقصود نیستید و شما در این جهان بدان، انسان شمرده مىشوید در حالى که بخدا در بهشت ارجمندید و دشمنانتان را در دوزخ جویند.
اى ابا محمّد! آیا شادت کردم؟ ابو محمّد گفت: قربانت گردم بر شادیم بیفزاى.
حضرت علیه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! آیهاى نازل نشده است که به بهشت رهنمون شود و یادآور نشوند اهل آن، جز به خوبى، مگر اینکه در باره ما و شیعیان ماست و آیهاى نیست که به دوزخ براند و اهل آن به بدى یادآور شوند مگر اینکه در باره دشمنان ماست و آنکه با ما مخالفت مىورزد. اى ابا محمّد! آیا شادت کردم؟ ابو محمّد گفت: قربانت گردم بر شادیم بیفزاى. حضرت علیه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! کسى جز ما و شیعه ما، بر کیش ابراهیم نباشد و مردم دیگر از آن به دور و بیزارند. اى ابا محمّد! آیا شادت کردم؟ در روایتى دیگر آمده است که ابو محمّد گفت: دیگر بس است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٣، ح ٦
عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع قَالَ: ... أَمَا إِنَّهُ لَا یَفْزَعُ لَهُمَا وَ لَا یَرْهَبُ بِهَاتَیْنِ الْآیَتَیْنِ إِلَّا مَنْ کَانَ مِنْ شِیعَتِنَا فَإِذَا کَانَ کَذَلِکَ فَافْزَعُوا إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ ارْجِعُوا إِلَیْهِ.
على بن الحسین علیه السّلام [پس از توصیف خورشید گرفتگی و ماه گرفتگی] فرمودند: ... آگاه باشید از آنها هراس نکند و از این دو نشانه گرفتن خورشید و ماه نترسد مگر کسى که از شیعیان ما باشد، پس هر گاه چنین شد به درگاه خداوند عزّ و جل بهراسید و بدو پناه برید و به سوى او باز گردید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٨٣، ح ٤١
قَالَ أَبِو عَبْدِ اللَّهِ ع فِی قَوْلِهِ عَزَّ ذِکْرُهُ- وَ مَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ قَالَ هَؤُلَاءِ قَوْمٌ مِنْ شِیعَتِنَا ضُعَفَاءُ لَیْسَ عِنْدَهُمْ مَا یَتَحَمَّلُونَ بِهِ إِلَیْنَا فَیَسْمَعُونَ حَدِیثَنَا وَ یَقْتَبِسُونَ مِنْ عِلْمِنَا فَیَرْحَلُ قَوْمٌ فَوْقَهُمْ وَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ وَ یُتْعِبُونَ أَبْدَانَهُمْ حَتَّى یَدْخُلُوا عَلَیْنَا فَیَسْمَعُوا حَدِیثَنَا فَیَنْقُلُونَهُ إِلَیْهِمْ فَیَعِیهِ هَؤُلَاءِ وَ تُضَیِّعُهُ هَؤُلَاءِ فَأُولَئِکَ الَّذِینَ یَجْعَلُ اللَّهُ عَزَّ ذِکْرُهُ لَهُمْ مَخْرَجاً وَ یَرْزُقُهُمْ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُونَ وَ فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ هَلْ أَتاکَ حَدِیثُ الْغاشِیَةِ قَالَ الَّذِینَ یَغْشَوْنَ الْإِمَامَ إِلَى قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ- لا یُسْمِنُ وَ لا یُغْنِی مِنْ جُوعٍ قَالَ لَا یَنْفَعُهُمْ وَ لَا یُغْنِیهِمْ لَا یَنْفَعُهُمُ الدُّخُولُ وَ لَا یُغْنِیهِمُ الْقُعُودُ.
امام صادق علیه السّلام در تفسیر این گفتار الهى « و هر که از خدا بترسد براى وى راه بیرون رفتنى نهد و او را از آن جا که گمان ندارد روزى رساند» (سوره طلاق، آیه ٣) فرمودند: مقصود، ناتوانان شیعیان ما هستند که چیزى ندارند که به وسیله آن به سوى ما آیند. پس حدیث ما را بشنوند و از دانش ما برگیرند و مردمى که زبردست آنها هستند به سوى ما کوچ کنند و پولها خرج کنند و خود را به رنج افکنند تا بر ما درآیند و احادیث ما را بشنوند و به آن گروه از شیعیان ناتوان منتقل کنند. پس آنان احادیث ما را حفظ مىکنند ولى توانگران، آنها را ضایع مىکنند. اینها هستند که خداوند والانام بر ایشان بیرون رفتنى قرار دهد و از جایى که گمان ندارند روزیشان رساند و در تفسیر این آیه شریفه: هَلْ أَتاکَ حَدِیثُ الْغاشِیَةِ « آیا داستان غاشیه[ حادثه فراگیرنده] به تو رسیده است» (سوره غاشیه، آیه ١) فرمود: مقصود کسانى هستند که گرد امام را فرا گیرند تا آن جا کهخداوند مىفرماید: لا یُسْمِنُ وَ لا یُغْنِی مِنْ جُوعٍ « نه فربه کند و نه گرسنگى را برطرف کند» (سوره غاشیه، آیه ٧) یعنى سودشان نبخشد و بىنیازشان نکند، نه ورودشان [بر امام] بدانها سود بخشد و نه نشستنشان [در حضور امام] آنان را بىنیاز کند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٧٨، ح ٢٠١
عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِی الْمِقْدَامِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ خَرَجْتُ أَنَا وَ أَبِی حَتَّى إِذَا کُنَّا بَیْنَ الْقَبْرِ وَ الْمِنْبَرِ إِذَا هُوَ بِأُنَاسٍ مِنَ الشِّیعَةِ فَسَلَّمَ عَلَیْهِمْ ثُمَّ قَالَ إِنِّی وَ اللَّهِ لَأُحِبُّ رِیَاحَکُمْ وَ أَرْوَاحَکُمْ فَأَعِینُونِی عَلَى ذَلِکَ بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ اعْلَمُوا أَنَّ وَلَایَتَنَا لَا تُنَالُ إِلَّا بِالْوَرَعِ وَ الِاجْتِهَادِوَ مَنِ ائْتَمَّ مِنْکُمْ بِعَبْدٍ فَلْیَعْمَلْ بِعَمَلِهِ أَنْتُمْ شِیعَةُ اللَّهِ وَ أَنْتُمْ أَنْصَارُ اللَّهِ وَ أَنْتُمُ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ وَ السَّابِقُونَ الْآخِرُونَ وَ السَّابِقُونَ فِی الدُّنْیَا وَ السَّابِقُونَ فِی الْآخِرَةِ إِلَى الْجَنَّةِ قَدْ ضَمِنَّا لَکُمُ الْجَنَّةَ بِضَمَانِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ضَمَانِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ اللَّهِ مَا عَلَى دَرَجَةِ الْجَنَّةِ أَکْثَرُ أَرْوَاحاً مِنْکُمْ فَتَنَافَسُوا فِی فَضَائِلِ الدَّرَجَاتِ أَنْتُمُ الطَّیِّبُونَ وَ نِسَاؤُکُمُ الطَّیِّبَاتُ کُلُّ مُؤْمِنَةٍ حَوْرَاءُ عَیْنَاءُ وَ کُلُّ مُؤْمِنٍ صِدِّیقٌ وَ لَقَدْ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع- لِقَنْبَرٍ یَا قَنْبَرُ أَبْشِرْ وَ بَشِّرْ وَ اسْتَبْشِرْ فَوَ اللَّهِ لَقَدْ مَاتَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ هُوَ عَلَى أُمَّتِهِ سَاخِطٌ إِلَّا الشِّیعَةَ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ عِزّاً وَ عِزُّ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ دِعَامَةً وَ دِعَامَةُ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ ذِرْوَةً وَ ذِرْوَةُ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ شَرَفاً وَ شَرَفُ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ سَیِّداً وَ سَیِّدُ الْمَجَالِسِ مَجَالِسُ الشِّیعَةِ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ إِمَاماً وَ إِمَامُ الْأَرْضِ أَرْضٌ تَسْکُنُهَا الشِّیعَةُ وَ اللَّهِ لَوْ لَا مَا فِی الْأَرْضِ مِنْکُمْ مَا رَأَیْتَ بِعَیْنٍ عُشْباً أَبَداً وَ اللَّهِ لَوْ لَا مَا فِی الْأَرْضِ مِنْکُمْ مَا أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَى أَهْلِ خِلَافِکُمْ وَ لَا أَصَابُوا الطَّیِّبَاتِ مَا لَهُمْ فِی الدُّنْیَا وَ لَا لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ مِنْ نَصِیبٍ کُلُّ نَاصِبٍ وَ إِنْ تَعَبَّدَ وَ اجْتَهَدَ مَنْسُوبٌ إِلَى هَذِهِ الْآیَةِ- عامِلَةٌ ناصِبَةٌ تَصْلى ناراً حامِیَةً فَکُلُّ نَاصِبٍ مُجْتَهِدٍ فَعَمَلُهُ هَبَاءٌ شِیعَتُنَا یَنْطِقُونَ بِنُورِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ وَ مَنْ یُخَالِفُهُمْ یَنْطِقُونَ بِتَفَلُّتٍ وَ اللَّهِ مَا مِنْ عَبْدٍ مِنْ شِیعَتِنَا یَنَامُ إِلَّا أَصْعَدَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ رُوحَهُ إِلَى السَّمَاءِ فَیُبَارِکُ عَلَیْهَا فَإِنْ کَانَ قَدْ أَتَى عَلَیْهَا أَجَلُهَا جَعَلَهَا فِی کُنُوزِ رَحْمَتِهِ وَ فِی رِیَاضِ جَنَّةٍ وَ فِی ظِلِّ عَرْشِهِ وَ إِنْ کَانَ أَجَلُهَا مُتَأَخِّراً بَعَثَ بِهَا مَعَ أَمَنَتِهِ مِنَ الْمَلَائِکَةِ لِیَرُدُّوهَا إِلَى الْجَسَدِ الَّذِی خَرَجَتْ مِنْهُ لِتَسْکُنَ فِیهِ وَ اللَّهِ إِنَّ حَاجَّکُمْ وَ عُمَّارَکُمْ لَخَاصَّةُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ إِنَّ فُقَرَاءَکُمْ لَأَهْلُ الْغِنَى وَ إِنَّ أَغْنِیَاءَکُمْ لَأَهْلُ الْقَنَاعَةِ وَ إِنَّکُمْ کُلَّکُمْ لَأَهْلُ دَعْوَتِهِ وَ أَهْلُ إِجَابَتِهِ.
عمرو بن ابى المقدام مىگوید: از امام صادق علیه السّلام شنیدم که مىفرمود: من و پدرماز خانه بیرون رفتیم تا [در مسجد مدینه] به میان قبر و منبر رسیدیم. در آن جا به گروهى از شیعه برخوردیم. پدرم به آنها سلام کرد و فرمود: بخدا سوگند من بوى شما و جانهاى شما را دوست مى‌دارم، پس شما مرا یارى رسانید در این دوستى، در سایه پارسایى و کوشش، و بدانید که به ولایت ما نتوان رسید مگر به پارسایى و تلاش، و هر که از شما که بندهاى از بندگان خدا را امام و پیشواى خود قرار دهد باید بر طبق رفتار و کردار او عمل کند، شما پیروان خدا هستید و یاران خدا و پیشىگیرندگان در میان پیشینیان و پسینیان و پیشىگیرندگان در دنیا و آخرت به سوى بهشت، و ما از روى ضمانتى که خدا کرده و نیز ضمانت پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم براى شما بهشت را ضمانت کردهایم. بخدا که در درجات بهشت، کسى بهرهمندتر از شما نباشد، پس براى درک فضایل از یک دیگر پیشى گیرید.
تنها شمایید پاکان و زنانتان زنانى پاک هستند. هر زن با ایمانى حوریهاى است خوش چشم، و هر مرد با ایمانى صدّیقى باشد. امیر المؤمنین علیه السّلام به قنبر فرمود: اى قنبر! مژدهات باد و بشارت ده و شاد باش که بخدا سوگند رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم از این جهان برفت در حالى که بر همه امتش خشمگین بود مگر بر شیعیان.
آگاه باش براى هر چیزى عزت و شوکتى است و عزت اسلام شیعیان هستند.
آگاه باش که هر چیز را ستونى است و ستون اسلام شیعیان هستند.
آگاه باش که براى هر چیزى اوجى است و اوج اسلام شیعه است.
آگاه باش که براى هر چیز شرفى است و شرف اسلام شیعه است.
آگاه باش که هر چیزى را سرورى است و سرور انجمنها، انجمنهاى شیعه است.
آگاه باش که هر چیزى را امام و رهبرى است و امام زمین، آن سرزمینى است که شیعه در آن سکونت دارد، بخدا اگر شما در زمین نباشید هرگز در کنار چشمهاى گیاهى نروید.
بخدا سوگند اگر شما در روى زمین نباشید خدا نعمتى به مخالفان شما ندهد و به خوشى دست نیابند و نه در این سراى و نه در آن سراى، بهرهاى به کف نخواهند آورد.
هر شخص ناصبى هر قدر هم که عبادت و تلاش کند، باز مشمول این آیه است: « تلاش کرده و رنجیده، در آتش سوزان درافتند» (سوره غاشیه، آیه ٣ و ٤) پس هر شخص ناصبى سخت کوش عملش بر باد است.
شیعیان مایند که به پرتوى خداى عزّ و جلّ گویایند و هر که مخالف آنانند پراکنده و نامفهوم سخن مىگویند. بخدا سوگند هیچ بندهاى از شیعیان ما نیست که بخوابد مگر آنکه خداى عزّ و جلّ روحش را به آسمان بالا برد و به آن برکت دهد، پس اگر عمرش به سر آمده باشد آن را در گنجینههاى رحمت خویش و گلستانهاى بهشتى و در سایه عرشش جاى دهد، و اگر عمرش به سر نیامده باشد همراه فرشتگان امین خود باز فرستد تا آن را به پیکرى که از آن بیرون آمده بازگردانند تا در آن جاگیر شود.
بخدا سوگند که حاجیان شما و عمرهگزارانتان، خاصّان درگاه خداى عزّ و جلّ هستند، و فقراء شما ثروتمندان، و ثروتمندان شما اهل قناعتند، و براستى که همه شما اهل دعوت خدا و اهل اجابت او هستید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢١٢، ح ٢٥٩
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مِثْلَهُ وَ زَادَ فِیهِ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ جَوْهَراً وَ جَوْهَرُ وُلْدِ آدَمَ مُحَمَّدٌ ص وَ نَحْنُ وَ شِیعَتُنَا بَعْدَنَا حَبَّذَا شِیعَتُنَا مَا أَقْرَبَهُمْ مِنْ عَرْشِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَحْسَنَ صُنْعَ اللَّهِ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ اللَّهِ لَوْ لَا أَنْ یَتَعَاظَمَ النَّاسُ ذَلِکَ أَوْ یَدْخُلَهُمْ زَهْوٌ لَسَلَّمَتْ عَلَیْهِمُ الْمَلَائِکَةُ قُبُلًا وَ اللَّهِ مَا مِنْ عَبْدٍ مِنْ شِیعَتِنَا یَتْلُو الْقُرْآنَ فِی صَلَاتِهِ قَائِماً إِلَّا وَ لَهُ بِکُلِّ حَرْفٍ مِائَةُ حَسَنَةٍ وَ لَا قَرَأَ فِی صَلَوَاتِهِ جَالِساً إِلَّا وَ لَهُ بِکُلِّ حَرْفٍ خَمْسُونَ حَسَنَةً وَ لَا فِی غَیْرِ صَلَاةٍ إِلَّا وَ لَهُ بِکُلِّ حَرْفٍ عَشْرُ حَسَنَاتٍ وَ إِنَّ لِلصَّامِتِ مِنْ شِیعَتِنَا لَأَجْرُ مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ مِمَّنْ خَالَفَهُ أَنْتُمْ وَ اللَّهِ عَلَى فُرُشِکُمْ نِیَامٌ لَکُمْ أَجْرُ الْمُجَاهِدِینَ وَ أَنْتُمْ وَ اللَّهِ فِی صَلَاتِکُمْ لَکُمْ أَجْرُ الصَّافِّینَ فِی سَبِیلِهِ- أَنْتُمْ وَ اللَّهِ الَّذِینَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ نَزَعْنا ما فِی صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ إِخْواناً عَلى سُرُرٍ مُتَقابِلِینَ إِنَّمَا شِیعَتُنَا أَصْحَابُ الْأَرْبَعَةِ الْأَعْیُنِ عَیْنَانِ فِی الرَّأْسِ وَ عَیْنَانِ فِی الْقَلْبِ أَلَا وَ الْخَلَائِقُ کُلُّهُمْ کَذَلِکَ إِلَّا أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَتَحَ أَبْصَارَکُمْ وَ أَعْمى أَبْصارَهُمْ.
امام صادق () در ادامه روایتی مانند روایت الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢١٢، ح ٢٥٩ در مورد شیعیان فرمودند: آگاه باشید که براستى هر چیزى را گوهرى است و گوهر فرزندان آدم، محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم است و پس از آن حضرت، ما و شیعیانمان هستیم. خوشا بر شیعیان ما که چه نزدیکند به عرش خداى عزّ و جلّ، و چه نیکوست رفتار خداى عزّ و جلّ نسبت به ایشان در روز رستاخیز. بخدا سوگند اگر بر مردم گران و بزرگ نمىآمد و شیعیان را خودستایى در بر نمىگرفت فرشتگان رو در رو به آنها سلام مىکردند. بخدا سوگند هیچ بندهاى در شیعیان ما نیست که قرآن را ایستاده در حال نماز بخواند مگر آنکه در برابر هر حرفى از آن صد حسنه بدو دهند، و اگر نشسته در نماز بخواند، براى هر حرفى پنجاه حسنه بدو بخشند، و شخص خاموش از شیعیان پاداش تلاوتکننده قرآن مخالفان را دارد، بخدا سوگند شما در بسترهاى خویش غنودهاید و مزد مجاهدان در راه خدا را دارید، و در نماز ایستادهاید و پاداش صف بستگان در راه خدا را دریافت مى‌کنید. بخدا سوگند شمایید آن کسانى کهخداى سبحان در باره ایشان فرموده « کینهاى که در سینهشان بوده کندیم و برادرانه بر تختها روبروى هم هستند» (سوره حجر، آیه ٤٧) همانا شیعیان ما چهار چشم دارند: دو چشم در سر و دو چشم در دل. آگاه باشید که همه این گونهاند، ولى خداى سبحان چشمهاى شما را بینا کرده و چشمهاى آنان را بسته است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢١٤، ح ٢٦٠
عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَلَائِکَةً یُسْقِطُونَ الذُّنُوبَ عَنْ ظُهُورِ شِیعَتِنَا کَمَا تُسْقِطُ الرِّیحُ الْوَرَقَ مِنَ الشَّجَرِ فِی أَوَانِ سُقُوطِهِ وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ- یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ ... وَ یَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِینَ آمَنُوا وَ اللَّهِ مَا أَرَادَ بِهَذَا غَیْرَکُمْ.
ابو بصیر مىگوید: امام صادق علیه السّلام فرمود: اى ابا محمد! همانا خداى عزّ و جلّ فرشتگانى دارد که گناهان را از دوش شیعیان ما فرو مىریزند چنان که باد خزان، برگ را از درخت، و این همان فرموده الهى است که: ... یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ ... وَ یَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِینَ آمَنُوا ... (( ١)« به ستایش پروردگار خود تسبیح گویند و براى مؤمنان طلب آمرزش کنند»( سوره مؤمن/ آیه ٧).) و خدا از این سخن مقصودی جز شما ندارد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٠٤، ح ٤٧٠
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى زَیَّنَ شِیعَتَنَا بِالْحِلْمِ وَ غَشَّاهُمْ بِالْعِلْمِ لِعِلْمِهِ بِهِمْ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ آدَمَ ع.
امام صادق علیه السّلام فرمود: همانا خداوند تبارک و تعالی شیعیان ما را به زیور صبر بیاراست و به سبب آگاهیش از ایشان، پیش از آفرینش آدم، جامه دانش بر پیکر آنها پوشاند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣١٥، ح ٤٩٤
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ الرَّجُلَ لَیُحِبُّکُمْ وَ مَا یَدْرِی مَا تَقُولُونَ فَیُدْخِلُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْجَنَّةَ وَ إِنَّ الرَّجُلَ لَیُبْغِضُکُمْ وَ مَا یَدْرِی مَا تَقُولُونَ فَیُدْخِلُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّارَ وَ إِنَّ الرَّجُلَ مِنْکُمْ لَتُمْلَأُ صَحِیفَتُهُ مِنْ غَیْرِ عَمَلٍ قُلْتُ وَ کَیْفَ یَکُونُ ذَلِکَ قَالَ یَمُرُّ بِالْقَوْمِ یَنَالُونَ مِنَّا فَإِذَا رَأَوْهُ قَالَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ کُفُّوا فَإِنَّ هَذَا الرَّجُلَ مِنْ شِیعَتِهِمْ وَ یَمُرُّ بِهِمُ الرَّجُلُ مِنْ شِیعَتِنَا فَیَهْمِزُونَهُ وَ یَقُولُونَ فِیهِ فَیَکْتُبُ اللَّهُ لَهُ بِذَلِکَ حَسَنَاتٍ حَتَّى یَمْلَأَ صَحِیفَتَهُ مِنْ غَیْرِ عَمَلٍ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: چه بسا مردى که شما [شیعیان] را دوست بدارد در حالى که عقیده شما را نمىداند و خداى عزّ و جلّ به بهشتش برد. و چه بسا فردى که شما را دشمن مىدارد و از عقیده شما آگاهى ندارد و خداى عزّ و جلّ او را به دوزخ فرستد، و چه بسا فردى از شما بدون آنکه کارى کند نامه عملش [از کار خیر] آکنده است. عرض کردم: چگونه چنین مىشود؟ فرمود: به گروهى برمىخورند که از ما بدگویى مىکنند، و چون او را ببینند به یک دیگر بگویند: بس کنید که این مرد از شیعیان ایشان است، و فردى از شیعیان ما به آنها بگذرد و از او عیبجویى کنند و بد او را بگویند. خداى عزّ و جلّ در برابر اینها براى آن فرد حسنه بنگارد تا آنکه نامه عملش پر شود بىآنکه کارى کرده باشد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣١٥، ح ٤٩٥
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ () قَالَ: لِرَجُلٍ مِنَ الشِّیعَةِ أَنْتُمُ الطَّیِّبُونَ وَ نِسَاؤُکُمُ الطَّیِّبَاتُ کُلُّ مُؤْمِنَةٍ حَوْرَاءُ عَیْنَاءُ وَ کُلُّ مُؤْمِنٍ صِدِّیقٌ قَالَ وَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ شِیعَتُنَا أَقْرَبُ الْخَلْقِ مِنْ عَرْشِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ بَعْدَنَا وَ مَا مِنْ شِیعَتِنَا أَحَدٌ یَقُومُ إِلَى الصَّلَاةِ إِلَّا اکْتَنَفَتْهُ فِیهَا عَدَدَ مَنْ خَالَفَهُ مِنَ الْمَلَائِکَةِ یُصَلُّونَ عَلَیْهِ جَمَاعَةً حَتَّى یَفْرُغَ مِنْ صَلَاتِهِ وَ إِنَّ الصَّائِمَ مِنْکُمْ لَیَرْتَعُ فِی رِیَاضِ الْجَنَّةِ- تَدْعُو لَهُ الْمَلَائِکَةُ حَتَّى یُفْطِرَ وَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ أَنْتُمْ أَهْلُ تَحِیَّةِ اللَّهِ بِسَلَامِهِ وَ أَهْلُ أُثْرَةِ اللَّهِ بِرَحْمَتِهِ وَ أَهْلُ تَوْفِیقِ اللَّهِ بِعِصْمَتِهِ وَ أَهْلُ دَعْوَةِ اللَّهِ بِطَاعَتِهِ لَا حِسَابٌ عَلَیْکُمْ وَ لَا خَوْفٌ وَ لَا حُزْنٌ أَنْتُمْ لِلْجَنَّةِ وَ الْجَنَّةُ لَکُمْ أَسْمَاؤُکُمْ عِنْدَنَا الصَّالِحُونَ وَ الْمُصْلِحُونَ وَ أَنْتُمْ أَهْلُ الرِّضَا عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِرِضَاهُ عَنْکُمْ وَ الْمَلَائِکَةُ إِخْوَانُکُمْ فِی الْخَیْرِ فَإِذَا جُهِدْتُمُ ادْعُوا وَ إِذَا غَفَلْتُمُ اجْهَدُوا وَ أَنْتُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ دِیَارُکُمْ لَکُمْ جَنَّةٌ وَ قُبُورُکُمْ لَکُمْ جَنَّةٌ لِلْجَنَّةِ خُلِقْتُمْ وَ فِی الْجَنَّةِ نَعِیمُکُمْ وَ إِلَى الْجَنَّةِ تَصِیرُونَ.
امام صادق علیه السّلام مىفرمود: شما پاکان هستید و زنان شما نیز پاکان هستند و هر زن با ایمانى حوریه شوخ چشم است و هر مرد مؤمن مقام صدّیقى دارد. او مىگوید: از حضرت علیه السّلام شنیدم که مىفرمود: شیعیان ما نزدیکترین خلقند به عرش خداى عزّ و جلّ در روز رستخیز، و هیچ یک از شیعیان ما نیست که براى نماز برخیزد مگر آنکه به شماره مخالفان او فرشتهها گرد او را بگیرند و به اجماع بر او درود فرستند تا از نماز خود فارغ شود، و راستى که روزهدار شما در بستانهاى بهشت برخوردار باشد و فرشتگان بر او همى درود فرستند تا افطار کند.و شنیدم که مىفرمود: شمایید اهل تحیّت خداوند با درود او، و اهل اختصاص به رحمت خاصّه حضرت او، و اهل توفیق کار خیر به عصمت و نگاهدارى او، و اهل دعوت خداوند در پرتو فرمانبرى از او. نه حسابى بر شماست و نه ترسى و نه اندوهى، شما براى بهشت آفریده شدهاید و بهشت براى شما، نام شما در نزد ما صالحان و هم مصلحان باشد و شما اهل رضا و خشنودى باشید به درگاه خداى عزّ و جلّ در پرتو خشنودى خدا ازشما فرشتگان با شما در کار خیر برادر و همکارند. هر گاه به سختى گرفتار آمدید به پیشگاه الهى دعا کنید و هر گاه به غفلت مبتلا شدید بکوشید. شما بهترین خلق هستید.خانههاى شما براى شما بهشت است و گورهاى شما براى شما بهشت، براى بهشت آفریده شدهاید و نعمت شایسته شما در بهشت است و به سوى بهشت است فرجام کار شما که بدان خواهید رسید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٦٥، ح ٥٥٦
عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ أَبِیهِ قَالَ: أَهْدَیْتُ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع بَغْلَةً فَصَرَعَتِ الَّذِی أَرْسَلْتُ بِهَا مَعَهُ فَأَمَّتْهُ فَدَخَلْنَا الْمَدِینَةَ فَأَخْبَرْنَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ أَ فَلَا أَسْعَطْتُمُوهُ بَنَفْسَجاً فَأُسْعِطَ بِالْبَنَفْسَجِ فَبَرَأَ ثُمَّ قَالَ یَا عُقْبَةُ إِنَّ الْبَنَفْسَجَ بَارِدٌ فِی الصَّیْفِ حَارٌّ فِی الشِّتَاءِ لَیِّنٌ عَلَى شِیعَتِنَا یَابِسٌ عَلَى عَدُوِّنَا لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِی الْبَنَفْسَجِ قَامَتْ أُوقِیَّتُهُ بِدِینَارٍ.
عقبه گوید: استر ماده‌اى را براى امام صادق علیه السّلام هدیه فرستادم، این استر ماده، استر آن شخصى را که به وسیله او فرستاده بودم به زمین زد و استخوان سر او را شکست. پس داخل مدینه شدیم و به امام صادق علیه السّلام گزارش دادیم.فرمود: چرا روغن بنفشه در بینى‌اش نریختند؟! پس روغن بنفشه در بینى‌اش ریختند و خوب شد.سپس فرمود: اى عقبه! به‌راستى که روغن بنفشه در تابستان خنک و در زمستان گرم است، براى شیعیان ما نرم و روان است و براى دشمن ما خشک و سفت. اگر مردم آنچه را که در آن است مى‌دانستند، یک اوقیّه از آن به یک دینار مى‌رسید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٦، ص ٥٢١، ح ٢
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَثَلُ الْبَنَفْسَجِ فِی الدُّهْنِ کَمَثَلِ شِیعَتِنَا فِی النَّاسِ.
امام صادق علیه السّلام فرمود:مثل روغن بنفشه در میان روغن‌ها مانند مثل شیعیان ما در میان مردم است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٦، ص ٥٢٢، ح ١٠
