احادیث موضوعی

احادیث در موضوعات مختلف به صورت دسته بندی شده از منابع معتبر روایی

احادیث موضوعی

احادیث در موضوعات مختلف به صورت دسته بندی شده از منابع معتبر روایی

این وبلاگ جـهت ارائـه روایـات در موضـوعات مختلف ایجـاد شده است. در هـر موضـوع از روایات، زیر موضوعات مشخص شده و دسته بندی به صورت جزئی تر قرار داده می شود. تمام روایات دارای ترجمه هستند.

آخرین مطالب

شیعه - بخش ٢

چهارشنبه, ۱۴ تیر ۱۴۰۲، ۰۲:۰۳ ب.ظ

موضوعات

شیعیان و ائمه (ع): اطاعت از امام- دارا شدن علم امام- بیان روایت ائمه (ع)- تعهدات شیعیان و ائمه (ع)- فداکاری ائمه (ع) برای شیعیان- شناخت ائمه (ع)- ائمه (ع) برکت برای شیعیان- شیعه و امام زمان (عج)- اتحاد وجودی شیعیان با ائمه (ع)- پیمان از شیعه در عالم ذر- همه زمین برای ائمه (ع) و شیعیان است- شیعیان و ائمه (ع) در آخرت- شفاعت- آمرزش خواهی برای شیعیان- صبورتر بودن شیعه از ائمه (ع)- دعای امام (ع) شیعیان را- نسبت شیعیان به ائمه (ع)- پایبندی شیعه به ائمه (ع)- برکت امام جواد (ع) برای شیعیان

 

کلمه «شیعه» در کتابهای الکافی بررسی شد.

شیعیان و ائمه (ع)

عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ الْحَذَّاءِ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنِ الِاسْتِطَاعَةِ وَ قَوْلِ النَّاسِ فَقَالَ وَ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ وَ لا یَزالُونَ مُخْتَلِفِینَ‏ إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ‏ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ‏ یَا أَبَا عُبَیْدَةَ النَّاسُ مُخْتَلِفُونَ فِی إِصَابَةِ الْقَوْلِ وَ کُلُّهُمْ هَالِکٌ قَالَ قُلْتُ قَوْلُهُ‏ إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّکَ‏ قَالَ هُمْ شِیعَتُنَا وَ لِرَحْمَتِهِ خَلَقَهُمْ وَ هُوَ قَوْلُهُ‏ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُمْ‏ یَقُولُ لِطَاعَةِ الْإِمَامِ الرَّحْمَةُ الَّتِی یَقُولُ- وَ رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْ‏ءٍ یَقُولُ عِلْمُ الْإِمَامِ وَ وَسِعَ عِلْمُهُ الَّذِی هُوَ مِنْ عِلْمِهِ کُلَّ شَیْ‏ءٍ هُمْ شِیعَتُنَا ثُمَّ قَالَ‏ فَسَأَکْتُبُها لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ‏ یَعْنِی وَلَایَةَ غَیْرِ الْإِمَامِ وَ طَاعَتَهُ ثُمَّ قَالَ‏ یَجِدُونَهُ مَکْتُوباً عِنْدَهُمْ‏ فِی التَّوْراةِ وَ الْإِنْجِیلِ‏ یَعْنِی النَّبِیَّ ص وَ الْوَصِیَّ وَ الْقَائِمَ‏ یَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ‏ إِذَا قَامَ‏ وَ یَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ الْمُنْکَرُ مَنْ أَنْکَرَ فَضْلَ الْإِمَامِ وَ جَحَدَهُ- وَ یُحِلُّ لَهُمُ الطَّیِّباتِ‏ أَخْذَ الْعِلْمِ مِنْ أَهْلِهِ- وَ یُحَرِّمُ عَلَیْهِمُ الْخَبائِثَ‏ وَ الْخَبَائِثُ قَوْلُ مَنْ خَالَفَ- وَ یَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ‏ وَ هِیَ الذُّنُوبُ الَّتِی کَانُوا فِیهَا قَبْلَ مَعْرِفَتِهِمْ فَضْلَ الْإِمَامِ- وَ الْأَغْلالَ الَّتِی کانَتْ عَلَیْهِمْ‏ وَ الْأَغْلَالُ مَا کَانُوا یَقُولُونَ مِمَّا لَمْ یَکُونُوا أُمِرُوا بِهِ مِنْ تَرْکِ فَضْلِ الْإِمَامِ فَلَمَّا عَرَفُوا فَضْلَ الْإِمَامِ وَضَعَ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْإِصْرُ الذَّنْبُ وَ هِیَ الْآصَارُ ثُمَّ نَسَبَهُمْ فَقَالَ‏ فَالَّذِینَ آمَنُوا بِهِ‏ یَعْنِی بِالْإِمَامِ‏ وَ عَزَّرُوهُ‏ وَ نَصَرُوهُ‏ وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِی أُنْزِلَ مَعَهُ‏ أُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‏ یَعْنِی الَّذِینَ اجْتَنَبُوا الْجِبْتَ وَ الطَّاغُوتَ أَنْ یَعْبُدُوها وَ الْجِبْتُ وَ الطَّاغُوتُ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ الْعِبَادَةُ طَاعَةُ النَّاسِ لَهُمْ ثُمَّ قَالَ‏ أَنِیبُوا إِلى‏ رَبِّکُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ‏ ثُمَّ جَزَاهُمْ فَقَالَ‏ لَهُمُ الْبُشْرى‏ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ وَ الْإِمَامُ یُبَشِّرُهُمْ بِقِیَامِ الْقَائِمِ وَ بِظُهُورِهِ وَ بِقَتْلِ أَعْدَائِهِمْ وَ بِالنَّجَاةِ فِی الْآخِرَةِ وَ الْوُرُودِ عَلَى مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الصَّادِقِینَ عَلَى الْحَوْضِ.

ابو عبیده حذاء گوید: از امام باقر علیه السلام راجع باستطاعت‏ (استطاعت مربوط بمسأله جبر و تفویض است که در جلد اول ص ٢٢٥ گذشت،) و گفتار مردم در آن باره پرسیدم حضرت این آیه را تلاوت نمود: «مردم پیوسته مختلف خواهند بود (از لحاظ عقیده)، جز آنکه را پروردگارت ترحم کند (و براه حق هدایتش فرماید) و ایشان را براى ترحم آفریده- ١١٩ سوره ١٢-» و فرمود: اى ابا عبیده! مردم در رسیدن بقول حق مختلفند و همگى در هلاکتند (حق را کنار گذاشته از باطلها پیروى میکنند). من عرضکردم: خدا مى‏فرماید «جز کسیرا که پروردگارت ترحم کند؟» فرمودآنها شیعیان ما هستند و خدا آنها را براى رحمتش آفریده، از این رو فرمود: «ایشان را براى ترحم آفرید» یعنى براى اطاعت امام آفرید و امام همان رحمتى است که خدا مى‏فرماید: «رحمت من همه چیز را فرا گرفته ١٥٦ سوره ٧-» آن رحمت علم امامست و علم امام که مأخوذ از علم خداست همه چیز را فراگرفته آنها شیعیان ما هستند (که علم امام آنها را فراگرفته و دیگران چون از علم امام بهره‏ئى نبرند، آنها را فرا نمیگیرد). سپس خداى تعالى فرماید: «رحمت خدا را براى کسانى که پرهیز کنند مقرر میدارد» یعنى از ولایت و اطاعت غیر امام پرهیز کنند، سپس فرماید: «او را نزد خود در تورات و انجیل نوشته مییابند» مقصود از او پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله و وصیش و امام قائم است «که ایشان را امر بمعروف میکنند (زمانى که قیام فرماید) و از منکر (منکر(بصیغه اسم مفعول) بمعنى کار زشت است) بازشان میدارد» و منکر (منکر(بصیغه اسم فاعل) بمعنى انکارکننده و انجام دهنده کار زشت است) کسى است که فضیلت امام را نپذیرد و منکر شود «و چیزهاى پاکیزه را براى ایشان حلال میکند» چیز پاکیزه بدست آوردن علم است از اهلش «و پلیدى‏ها را بر ایشان حرام میکند» پلیدیها گفتار مخالفین است «و بار سنگین را از گردنشان بنهد» و آن گناهانى است که پیش از شناختن فضیلت امام در میانش بودند «و بند و زنجیرهائى که بر دوش داشتند» و زنجیرها همان سخنانى است که درباره ترک فضیلت امام مى‏گفتند، در صورتى که بآن دستور نداشتند، پس چون فضیلت امام را شناختند، بار گران را از دوششان بنهد و بار گران همان گناهست.سپس خداى تعالى آنها را معرفى کرده و فرموده است: «کسانى که باو (یعنى بامام) ایمان آورده و گرامیش داشته و یاریش کرده‏اند و از نورى که همراه او نازل شده پیروى کرده‏اند ایشان رستگارانند- ١٥٧سوره ٧-» یعنى کسانى که از پرستش جبت و طاغوت دورى گزیدند و جبت و طاغوت. فلان و فلان و فلان است و پرستش اطاعت مردم است از ایشان.باز خدا فرماید: «بسوى پروردگار خود باز گردید و تسلیم او شوید- ٥٤ سوره ٣٩-» سپس ایشان را پاداش داده و فرموده: «بشارت در زندگى دنیا و آخرت براى آنهاست- ٦٤ سوره ١٠» و امام ایشان را بقیام و ظهور حضرت قائم و بکشته شدن دشمنانشان و نجات در آخرت و ورود بر محمد صلّى اللَّه على محمد و آله الصادقین بشارت دهد.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٤٢٩، ح ٨٣

عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع رَجُلٌ رَاوِیَةٌ لِحَدِیثِکُمْ یَبُثُّ ذَلِکَ فِی النَّاسِ وَ یُشَدِّدُهُ فِی قُلُوبِهِمْ وَ قُلُوبِ شِیعَتِکُمْ‏ وَ لَعَلَّ عَابِداً مِنْ شِیعَتِکُمْ‏ لَیْسَتْ لَهُ هَذِهِ الرِّوَایَةُ أَیُّهُمَا أَفْضَلُ قَالَ الرَّاوِیَةُ لِحَدِیثِنَا یَشُدُّ بِهِ قُلُوبَ شِیعَتِنَا أَفْضَلُ مِنْ أَلْفِ عَابِدٍ.

معاویة بن عمار گوید: به امام صادق علیه السلام عرض کردم: مردیست که از شما روایت بسیار نقل کند و میان مردم انتشار دهد و آن را در دل مردم و دل شیعیانتان استوار کند و شاید عابدى از شیعیان شما باشد که در روایت چون او نباشد کدامیک بهترند؟ فرمود: آنکه احادیث ما را روایت کند و دلهاى شیعیانمان را استوار سازد از هزار عابد بهتر است.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٣، ح ٩

عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع‏ عَلَى الْأَئِمَّةِ مِنَ الْفَرْضِ مَا لَیْسَ عَلَى شِیعَتِهِمْ‏ وَ عَلَى شِیعَتِنَا مَا لَیْسَ عَلَیْنَا أَمَرَهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ یَسْأَلُونَا قَالَ‏ فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ‏ فَأَمَرَهُمْ أَنْ یَسْأَلُونَا وَ لَیْسَ عَلَیْنَا الْجَوَابُ إِنْ شِئْنَا أَجَبْنَا وَ إِنْ شِئْنَا أَمْسَکْنَا.

حضرت امام رضا از على بن الحسین علیهما السلام نقل میفرماید: بر امامان چیزى واجبست که بر شیعیانشان واجب نیست (مانند لباس خشن پوشیدن و غذاى درشت خوردن- مجلسى (ره)-) و بر شیعیان ماست چیزى که بر ما نیست، (و آن امور دین خود را از ما پرسیدن است) خداى عز و جل ایشان را امر فرموده که از ما بپرسند زیرا فرموده است «اگر نمیدانید از اهل ذکر بپرسید» بایشان فرمان داده که از ما بپرسند ولى پاسخ بر ما لازم نیست، اگر بخواهیم پاسخ دهیم و اگر بخواهیم باز ایستیم.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٢١٢، ح ٨

عَنْ أَبِی الْحَسَنِ مُوسَى ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ غَضِبَ عَلَى الشِّیعَةِ فَخَیَّرَنِی نَفْسِی أَوْ هُمْ فَوَقَیْتُهُمْ وَ اللَّهِ بِنَفْسِی.

موسى بن جعفر علیه السلام فرمود: خداى عز و جل بر شیعه غضب کرد، پس مرا مخیر ساخت که یا من و یا آنها فدا شویم، بخدا من با دادن جان خودم ایشان را حفظ کردم.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٢٦٠، ح ٥

عَنْ یُونُسَ بْنِ رِبَاطٍ قَالَ: دَخَلْتُ أَنَا وَ کَامِلٌ التَّمَّارُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ لَهُ کَامِلٌ جُعِلْتُ فِدَاکَ حَدِیثٌ رَوَاهُ فُلَانٌ فَقَالَ اذْکُرْهُ فَقَالَ حَدَّثَنِی أَنَّ النَّبِیَّ ص حَدَّثَ عَلِیّاً ع بِأَلْفِ بَابٍ یَوْمَ تُوُفِّیَ رَسُولُ اللَّهِ ص کُلُّ بَابٍ یَفْتَحُ أَلْفَ بَابٍ فَذَلِکَ أَلْفُ أَلْفِ بَابٍ فَقَالَ لَقَدْ کَانَ ذَلِکَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَظَهَرَ ذَلِکَ لِشِیعَتِکُمْ‏ وَ مَوَالِیکُمْ فَقَالَ یَا کَامِلُ بَابٌ أَوْ بَابَانِ فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَمَا یُرْوَى مِنْ فَضْلِکُمْ مِنْ أَلْفِ أَلْفِ بَابٍ إِلَّا بَابٌ أَوْ بَابَانِ قَالَ فَقَالَ وَ مَا عَسَیْتُمْ أَنْ تَرْوُوا مِنْ فَضْلِنَا مَا تَرْوُونَ مِنْ فَضْلِنَا إِلَّا أَلْفاً غَیْرَ مَعْطُوفَةٍ.

یونس بن رباط گوید: من و کامل خدمت امام صادق علیه السلام رسیدیم، کامل بحضرت عرض کردم: قربانت گردم، فلان شخص حدیثى روایت کند، فرمود: آن را بازگو، عرضکرد: او گفت:رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله در روز وفاتش بعلى علیه السلام هزار باب حدیث کرد و هر بابى مفتاح هزار حدیث بود، که جمعا یک میلیون باب مى‏شد، فرمود: آرى چنین بود، عرضکردم: قربانت، آن بابها براى شیعیان و دوستان شما هم ظاهر شد؟ فرمود: اى کامل یک باب یا دو باب آن ظاهر گشت. عرضکردم: قربانت، بنا بر این، از یک میلیون باب از فضل شما جز یک یا دو باب روایت نشده است؟ فرمود: توقع دارید که شما از فضل ما چه اندازه روایت کنید؟ شما از فضل ما جز یک ألف غیر متصل روایت نکنید.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٢٩٧، ح ٩

عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ قَالَ: کُنَّا بِالْمَدِینَةِ بَعْدَ وَفَاةِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَا وَ صَاحِبُ الطَّاقِ وَ النَّاسُ مُجْتَمِعُونَ عَلَى عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ أَنَّهُ صَاحِبُ الْأَمْرِ بَعْدَ أَبِیهِ فَدَخَلْنَا عَلَیْهِ أَنَا وَ صَاحِبُ الطَّاقِ وَ النَّاسُ عِنْدَهُ وَ ذَلِکَ أَنَّهُمْ رَوَوْا عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ إِنَّ الْأَمْرَ فِی الْکَبِیرِ مَا لَمْ تَکُنْ بِهِ عَاهَةٌ فَدَخَلْنَا عَلَیْهِ نَسْأَلُهُ عَمَّا کُنَّا نَسْأَلُ عَنْهُ أَبَاهُ فَسَأَلْنَاهُ عَنِ الزَّکَاةِ فِی کَمْ تَجِبُ فَقَالَ فِی مِائَتَیْنِ خَمْسَةٌ فَقُلْنَا فَفِی مِائَةٍ فَقَالَ دِرْهَمَانِ وَ نِصْفٌ فَقُلْنَا وَ اللَّهِ مَا تَقُولُ الْمُرْجِئَةُ هَذَا قَالَ فَرَفَعَ یَدَهُ إِلَى السَّمَاءِ فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا أَدْرِی مَا تَقُولُ الْمُرْجِئَةُ قَالَ فَخَرَجْنَا مِنْ عِنْدِهِ ضُلَّالًا لَا نَدْرِی إِلَى أَیْنَ نَتَوَجَّهُ أَنَا وَ أَبُو جَعْفَرٍ الْأَحْوَلُ فَقَعَدْنَا فِی بَعْضِ أَزِقَّةِ الْمَدِینَةِ بَاکِینَ حَیَارَى لَا نَدْرِی إِلَى أَیْنَ نَتَوَجَّهُ وَ لَا مَنْ نَقْصِدُ وَ نَقُولُ إِلَى الْمُرْجِئَةِ إِلَى الْقَدَرِیَّةِ إِلَى الزَّیْدِیَّةِ إِلَى الْمُعْتَزِلَةِ إِلَى الْخَوَارِجِ فَنَحْنُ کَذَلِکَ إِذْ رَأَیْتُ رَجُلًا شَیْخاً لَا أَعْرِفُهُ یُومِئُ إِلَیَّ بِیَدِهِ فَخِفْتُ أَنْ یَکُونَ عَیْناً مِنْ عُیُونِ أَبِی جَعْفَرٍ الْمَنْصُورِ وَ ذَلِکَ أَنَّهُ کَانَ لَهُ بِالْمَدِینَةِ جَوَاسِیسُ یَنْظُرُونَ إِلَى مَنِ اتَّفَقَتْ شِیعَةُ جَعْفَرٍ ع عَلَیْهِ فَیَضْرِبُونَ عُنُقَهُ فَخِفْتُ أَنْ یَکُونَ مِنْهُمْ فَقُلْتُ لِلْأَحْوَلِ تَنَحَّ فَإِنِّی خَائِفٌ عَلَى نَفْسِی وَ عَلَیْکَ وَ إِنَّمَا یُرِیدُنِی لَا یُرِیدُکَ فَتَنَحَّ عَنِّی لَا تَهْلِکْ وَ تُعِینَ عَلَى نَفْسِکَ فَتَنَحَّى غَیْرَ بَعِیدٍ وَ تَبِعْتُ الشَّیْخَ وَ ذَلِکَ أَنِّی ظَنَنْتُ أَنِّی لَا أَقْدِرُ عَلَى التَّخَلُّصِ مِنْهُ فَمَا زِلْتُ أَتْبَعُهُ وَ قَدْ عَزَمْتُ عَلَى الْمَوْتِ حَتَّى وَرَدَ بِی عَلَى بَابِ أَبِی الْحَسَنِ ع ثُمَّ خَلَّانِی وَ مَضَى فَإِذَا خَادِمٌ بِالْبَابِ فَقَالَ لِیَ ادْخُلْ رَحِمَکَ اللَّهُ فَدَخَلْتُ فَإِذَا أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى ع فَقَالَ لِیَ ابْتِدَاءً مِنْهُ لَا إِلَى الْمُرْجِئَةِ وَ لَا إِلَى الْقَدَرِیَّةِ وَ لَا إِلَى الزَّیْدِیَّةِ وَ لَا إِلَى الْمُعْتَزِلَةِ وَ لَا إِلَى الْخَوَارِجِ إِلَیَّ إِلَیَّ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَضَى أَبُوکَ قَالَ نَعَمْ قُلْتُ مَضَى مَوْتاً قَالَ نَعَمْ قُلْتُ فَمَنْ لَنَا مِنْ بَعْدِهِ فَقَالَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ أَنْ یَهْدِیَکَ هَدَاکَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ عَبْدَ اللَّهِ یَزْعُمُ أَنَّهُ مِنْ بَعْدِ أَبِیهِ قَالَ یُرِیدُ عَبْدُ اللَّهِ أَنْ لَا یُعْبَدَ اللَّهُ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَمَنْ لَنَا مِنْ بَعْدِهِ قَالَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ أَنْ یَهْدِیَکَ هَدَاکَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَأَنْتَ هُوَ قَالَ لَا مَا أَقُولُ ذَلِکَ قَالَ فَقُلْتُ فِی نَفْسِی لَمْ أُصِبْ طَرِیقَ الْمَسْأَلَةِ ثُمَّ قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ عَلَیْکَ إِمَامٌ قَالَ لَا فَدَاخَلَنِی شَیْ‏ءٌ لَا یَعْلَمُ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِعْظَاماً لَهُ وَ هَیْبَةً أَکْثَرَ مِمَّا کَانَ یَحُلُّ بِی مِنْ أَبِیهِ إِذَا دَخَلْتُ عَلَیْهِ ثُمَّ قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ أَسْأَلُکَ عَمَّا کُنْتُ أَسْأَلُ أَبَاکَ فَقَالَ سَلْ تُخْبَرْ وَ لَا تُذِعْ فَإِنْ أَذَعْتَ فَهُوَ الذَّبْحُ فَسَأَلْتُهُ فَإِذَا هُوَ بَحْرٌ لَا یُنْزَفُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ شِیعَتُکَ وَ شِیعَةُ أَبِیکَ ضُلَّالٌ فَأُلْقِی إِلَیْهِمْ وَ أَدْعُوهُمْ إِلَیْکَ وَ قَدْ أَخَذْتَ عَلَیَّ الْکِتْمَانَ قَالَ مَنْ آنَسْتَ مِنْهُ رُشْداً فَأَلْقِ إِلَیْهِ وَ خُذْ عَلَیْهِ الْکِتْمَانَ فَإِنْ أَذَاعُوا فَهُوَ الذَّبْحُ وَ أَشَارَ بِیَدِهِ إِلَى حَلْقِهِ قَالَ فَخَرَجْتُ مِنْ عِنْدِهِ فَلَقِیتُ أَبَا جَعْفَرٍ الْأَحْوَلَ فَقَالَ لِی مَا وَرَاءَکَ قُلْتُ الْهُدَى فَحَدَّثْتُهُ بِالْقِصَّةِ قَالَ ثُمَّ لَقِینَا الْفُضَیْلَ وَ أَبَا بَصِیرٍ فَدَخَلَا عَلَیْهِ وَ سَمِعَا کَلَامَهُ وَ سَاءَلَاهُ وَ قَطَعَا عَلَیْهِ بِالْإِمَامَةِ ثُمَّ لَقِینَا النَّاسَ أَفْوَاجاً فَکُلُّ مَنْ دَخَلَ عَلَیْهِ قَطَعَ إِلَّا طَائِفَةَ عَمَّارٍ وَ أَصْحَابَهُ وَ بَقِیَ عَبْدُ اللَّهِ لَا یَدْخُلُ إِلَیْهِ إِلَّا قَلِیلٌ مِنَ النَّاسِ فَلَمَّا رَأَى ذَلِکَ قَالَ مَا حَالَ النَّاسَ فَأُخْبِرَ أَنَّ هِشَاماً صَدَّ عَنْکَ النَّاسَ قَالَ هِشَامٌ فَأَقْعَدَ لِی بِالْمَدِینَةِ غَیْرَ وَاحِدٍ لِیَضْرِبُونِی.

هشام بن سالم گوید: بعد از وفات امام صادق علیه السلام من و صاحب الطاق (محمد بن نعمان که در طاق محامل کوفه صرافى داشته و بمؤمن الطاق نیز معروفست) در مدینه بودیم و مردم گرد عبد اللَّه بن جعفر (عبد اللَّه افطح) را گرفته و او را صاحب الامر بعد از پدرش میدانستند (بحدیث ٧٤٣ رجوع شود)، من با صاحب الطاق نزدش رفتیم و مردم در محضرش بودند، توجه مردم باو از این جهت بود که از امام صادق علیه السلام روایت میکردند که آن حضرت فرموده است: امر امامت بپسر بزرگتر میرسد بشرط اینکه عیبى در او نباشد. ما هم نزدش رفتیم تا مسائلى را که از پدرش میپرسیدیم، از او بپرسیم، لذا پرسیدیم زکاة در چند درهم واجب مى‏شود؟ گفت:در دویست درهم که باید پنج درهم آن را داد، گفتیم: در صد درهم چطور؟ گفت: دو درهم و نیم، گفتیم:عامه هم چنین چیزى نمیگویند، او دستش را سوى آسمان بلند کرد و گفت: بخدا من نمیدانم عامه چه میگویند، هشام گوید: ما از نزد او گمراه و حیران بیرون آمدیم، نمیدانستیم بکجا رو آوریم، من بودم و ابو جعفر احول، گریان و سرگردان در یکى از کوچه‏هاى مدینه نشستیم نمیدانستیم کجا برویم و بکه رو آوریم و با خود میگفتیم. بسوى مرجئه رویم؟ بسوى قدریه؟ بسوى زیدیه؟ بسوى معتزله، بسوى خوارج، در همین حال بودیم پیر مردى را که نمیشناختیم دیدیم با دست اشاره کرد بسوى من بیائید، من ترسیدم که او از جاسوسهاى ابو جعفر منصور باشد، زیرا او در مدینه جاسوسهائى داشت که به بینند شیعیان امام جعفر صادق علیه السلام بامامت چه کسى اتفاق میکنند تا گردن او را بزنند، لذا من ترسیدم که این پیر مرد از آنها باشد، به احول‏گفتم: از من دور بایست، زیرا من بر خودم و بر تو ترس دارم و این پیر مرد مرا میخواهد نه تو را، از من دور بایست تا بهلاکت نیفتى و بدست خود بزیان خویش کمک نکنى، پس اندکى از من دور شد و من بدنبال پیر مرد براه افتادم، زیرا معتقد بودم که از او نتوانم خلاص شد پیوسته دنبالش میرفتم و تن بمرگ داده بودم تا مرا بدر خانه ابو الحسن (موسى بن جعفر علیهما السلام) برد. سپس مرا تنها گذاشت و رفت.ناگاه خادمى دم در آمد و گفت: بفرما، خدایت رحمت کند. من وارد شدم. ابو الحسن موسى علیه السلام را دیدم، بى‏آنکه من چیزى بگویم، فرمود: نه بسوى مرجئه و نه بسوى قدریه و نه بسوى زیدیه و نه بسوى معتزله، بسوى من، بسوى من. عرضکردم: قربانت، پدرت درگذشت؟ فرمود: آرى، عرض کردم: وفات کرد؟ (یا او را با شمشیر کشتند) فرمود: آرى (وفات کرد) عرضکردم: پس از او امام ما کیست؟ فرمود: اگر خدا خواهد ترا هدایت کند، هدایت میکند، عرضکردم: قربانت، عبد اللَّه عقیده دارد که او امام بعد از پدرش میباشد، فرمود: عبد اللَّه میخواهد، خدا عبادت نشود، عرضکردم: قربانت امام ما بعد از او کیست؟ فرمود: اگر خدا بخواهد ترا هدایت کند، میکند عرضکردم، قربانت او شمائید؟ فرمود: «نه، من این سخن نمیگویم» با خود گفتم: من راه پرسش را درست نرفتم، سپس عرضکردم: قربانت، شما امامى دارید؟ فرمود: نه، (فهمیدم که خود او امامست) آنگاه از بزرگداشت و هیبت آن حضرت عظمتى در دلم افتاد که جز خداى عز و جل نداند، بیشتر از آنچه هنگام رسیدن خدمت پدرش در دلم مى‏افتاد. سپس عرضکردم: قربانت، از شما بپرسم آنچه از پدرت میپرسیدم؟ فرمود: بپرس تا با خبر شوى ‏ولى فاش مکن، اگر فاش کنى نتیجه‏اش سر بریدنست سپس از آن حضرت سؤال کردم و فهمیدم دریاى بیکرانیست. عرضکردم: قربانت شیعیان تو و پدرت در گمراهى سرگردانند، با تعهد کتمانى که از من گرفته‏اید، ایشان را به بینم و بسوى شما دعوت کنم؟ فرمود: هر کس از آنها که رشد و استقامتش را در راه راست دریافتى، مطلب را باو بگو، و شرط کن که کتمان کند، اگر فاش کند، نتیجه‏اش سر بریدن است- و با دست اشاره بگلویش فرمود- من از نزد آن حضرت خارج شدم و بابى جعفر احول برخوردم، بمن گفت: چه خبر بود؟ گفتم: هدایت بود، آنگاه داستان را برایش گزارش دادم، سپس فضیل و ابوبصیر را دیدیم، ایشان هم خدمتش رسیدند و از حضرتش سؤال کردند و سخنش را شنیدند و بامامتش قاطع گشتند. سپس جماعتى از مردم را ملاقات کردیم، هر کس خدمتش رسید، امامتش را باور کرد، مگر طایفه عمار (بن موسى ساباطى) و اصحاب او، ولى عبد اللَّه جز چند نفرى نزدش نمیرفتند، چون چنین دید، گفت: مردم چگونه شدند؟ باو خبر دادند که هشام مردم را از دور تو پراکند. هشام گوید: او چند نفر را در مدینه گماشته بود که مرا بزنند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٥١، ح ٧

عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: ذَکَرَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع أَبَا الْحَسَنِ ع وَ هُوَ یَوْمَئِذٍ غُلَامٌ فَقَالَ هَذَا الْمَوْلُودُ الَّذِی لَمْ یُولَدْ فِینَا مَوْلُودٌ أَعْظَمُ بَرَکَةً عَلَى شِیعَتِنَا مِنْهُ ثُمَّ قَالَ لِی لَا تَجْفُوا إِسْمَاعِیلَ.

مفضل بن عمر گوید: امام صادق علیه السلام از ابو الحسن موسى علیه السلام یاد کرد- و او در آن روز کودکى بود- و فرمود: اینست همان مولودى که در خاندان ما، مولودى پر برکت‏تر از او براى شیعیان ما بدنیا نیامده است، سپس بمن فرمود: باسماعیل جفا مکن (زیرا اگر چه او امام نیست، اما برادر بزرگتر امامست و یا مقصود اینست که: مبادا او را با دعاى امامت وادار کنى).

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٠٩، ح ٨

عَنْ أَبِی یَحْیَى الصَّنْعَانِیِّ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع فَجِی‏ءَ بِابْنِهِ أَبِی جَعْفَرٍ ع وَ هُوَ صَغِیرٌ فَقَالَ هَذَا الْمَوْلُودُ الَّذِی لَمْ یُولَدْ مَوْلُودٌ أَعْظَمُ بَرَکَةً عَلَى شِیعَتِنَا مِنْهُ.

صنعانى گوید: خدمت امام رضا علیه السلام بودم که پسر کودکش ابى جعفر علیه السلام را آوردند فرمود: این همان مولودى است که مولودى پر برکت‏تر از او نسبت بشیعیان ما متولد نشده است.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٢١، ح ٩

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ () قَالَ: إِنَّ لِلْغُلَامِ غَیْبَةً قَبْلَ أَنْ یَقُومَ قَالَ قُلْتُ وَ لِمَ قَالَ یَخَافُ وَ أَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَى بَطْنِهِ ثُمَّ قَالَ یَا زُرَارَةُ وَ هُوَ الْمُنْتَظَرُ وَ هُوَ الَّذِی یُشَکُّ فِی وِلَادَتِهِ مِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ مَاتَ أَبُوهُ بِلَا خَلَفٍ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ حَمْلٌ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ إِنَّهُ وُلِدَ قَبْلَ مَوْتِ أَبِیهِ بِسَنَتَیْنِ وَ هُوَ الْمُنْتَظَرُ غَیْرَ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یُحِبُّ أَنْ یَمْتَحِنَ الشِّیعَةَ فَعِنْدَ ذَلِکَ یَرْتَابُ الْمُبْطِلُونَ یَا زُرَارَةُ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنْ أَدْرَکْتُ ذَلِکَ الزَّمَانَ أَیَّ شَیْ‏ءٍ أَعْمَلُ قَالَ یَا زُرَارَةُ إِذَا أَدْرَکْتَ هَذَا الزَّمَانَ فَادْعُ بِهَذَا الدُّعَاءِ « اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَکَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِیَّکَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی رَسُولَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَکَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَکَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی حُجَّتَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی» ثُمَّ قَالَ یَا زُرَارَةُ لَا بُدَّ مِنْ قَتْلِ غُلَامٍ بِالْمَدِینَةِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ أَ لَیْسَ یَقْتُلُهُ جَیْشُ السُّفْیَانِیِّ قَالَ لَا وَ لَکِنْ یَقْتُلُهُ جَیْشُ آلِ بَنِی فُلَانٍ یَجِی‏ءُ حَتَّى یَدْخُلَ الْمَدِینَةَ فَیَأْخُذُ الْغُلَامَ فَیَقْتُلُهُ فَإِذَا قَتَلَهُ بَغْیاً وَ عُدْوَاناً وَ ظُلْماً لَا یُمْهَلُونَ فَعِنْدَ ذَلِکَ تَوَقُّعُ الْفَرَجِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ.

زراره گوید: شنیدم امام صادق علیه السلام میفرمود: براى آن جوان پیش از آنکه قیام کند، غیبتى‏است، عرضکردم: چرا؟ فرمود: میترسد- و با دست اشاره بشکم خود کرد (یعنى میترسد شکمش را پاره کنند) سپس فرمود: اى زراره! اوست که چشم براهش باشند، و اوست که در ولادتش تردید شود:برخى گویند: پدرش بدون فرزند مرد، و برخى گویند: در شکم مادر بود و برخى گویند: دو سال پیش از وفات پدرش متولد شد و اوست که در انتظارش باشند ولى خداى عز و جل دوست دارد شیعه را بیازماید» در زمان (غیبت) است اى زراره که اهل باطل شک میکنند، زراره گوید: من عرضکردم، قربانت، اگر من بآن زمان رسیدم چکار کنم؟ فرمود: اى زراره:اگر بآن زمان رسیدى، با این دعا از خدا بخواه: «خدایا خودت را بمن بشناسان، زیرا اگر تو خودت را بمن نشناسانى، من رسولت را نشناسم خدایا تو پیغمبرت را بمن بشناسان، زیرا اگر تو پیغمبرت را بمن نشناسانى، من حجت ترا نشناسم خدایا حجت خود را بمن بشناسان، زیرا اگر تو حجتت را بمن نشناسانى، از طریق دینم گمراه میشوم.سپس فرمود: اى زراره! بناچار جوانى در مدینه کشته مى‏شود، عرضکردم: قربانت، مگر لشکر سفیانى او را نمیکشند؟ فرمود: نه، بلکه او را لشکر آل بنى فلان بکشند، آن لشکر مى‏آید تا وارد مدینه مى‏شود و آن جوان را میگیرد و میکشد، پس چون او را از روى سرکشى و جور و ستم بکشد، مهلتشان بسر آید، در آن هنگام امید فرج داشته باش ان شاء اللَّه (مقصود از این جوان گویا همان نفس زکیه است.که در علائم ظهور روایت شده است).

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٣٧، ح ٥

عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏ کَیْفَ أَنْتَ إِذَا وَقَعَتِ الْبَطْشَةُ بَیْنَ الْمَسْجِدَیْنِ- فَیَأْرِزُ الْعِلْمُ کَمَا تَأْرِزُ الْحَیَّةُ فِی جُحْرِهَا وَ اخْتَلَفَتِ الشِّیعَةُ وَ سَمَّى بَعْضُهُمْ بَعْضاً کَذَّابِینَ وَ تَفَلَ بَعْضُهُمْ فِی وُجُوهِ بَعْضٍ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا عِنْدَ ذَلِکَ مِنْ خَیْرٍ فَقَالَ لِی الْخَیْرُ کُلُّهُ عِنْدَ ذَلِکَ ثَلَاثاً.

ابان بن تغلب گوید: امام صادق علیه السلام فرمود: چگونه باشى (عقیده تو چیست نسبت به) زمانى که حمله سختى میان دو مسجد واقع شود (اشاره بجنگ و پیش آمد مهمى دارد که میان مسجد کوفه و سهله یا مکه و مدینه واقع مى‏شود) و علم و دانش مانند مارى که بسوراخ خود میرود، نوردیده شود، و میان شیعیان اختلاف افتد و یکدیگر را دروغگو خوانند و بصورت هم تف اندازند، عرضکردم: قربانت، در چنان وضعى خیرى نیست، حضرت سه مرتبه فرمود: تمام خیر در آن وضع است (زیرا مردم امتحان میشوند و امام زمان علیه السلام ظهور میکند).

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٤٠، ح ١٧

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَطَاءٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: قُلْتُ لَهُ إِنَّ شِیعَتَکَ‏ بِالْعِرَاقِ کَثِیرَةٌ وَ اللَّهِ مَا فِی أَهْلِ بَیْتِکَ مِثْلُکَ فَکَیْفَ لَا تَخْرُجُ قَالَ فَقَالَ یَا عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عَطَاءٍ قَدْ أَخَذْتَ تَفْرُشُ أُذُنَیْکَ لِلنَّوْکَى إِی وَ اللَّهِ مَا أَنَا بِصَاحِبِکُمْ قَالَ قُلْتُ لَهُ فَمَنْ صَاحِبُنَا قَالَ انْظُرُوا مَنْ عَمِیَ عَلَى النَّاسِ وِلَادَتُهُ فَذَاکَ صَاحِبُکُمْ إِنَّهُ لَیْسَ مِنَّا أَحَدٌ یُشَارُ إِلَیْهِ بِالْإِصْبَعِ وَ یُمْضَغُ بِالْأَلْسُنِ إِلَّا مَاتَ غَیْظاً أَوْ رَغِمَ أَنْفُهُ.

عبد اللَّه بن عطا گوید: بامام باقر علیه السلام عرضکردم: شیعیان شما در عراق بسیارند و بخدا مانند شما هم در خاندانت کسى نیست، پس چرا خروج نمیکنى؟ فرمود: اى عبد اللَّه بن عطا! تو گوشهایت را براى بیخردان میگسترى (هر سخنى را از هر نادانى باور میکنى) بخدا که من صاحب شما نیستم، گوید عرضکردم: پس صاحب ما کیست؟ فرمود: بنگرید هر که ولادتش از مردم نهان گشت او صاحب شماست، همانا کسى از ما خاندان نیست که انگشت نما شود و میان دهان مردم افتد (مشهور و معروف گردد)، جز اینکه مرگش یا از خون دل خوردن و یا از بینیش بخاک مالیده شدن باشد.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٤٢، ح ٢٦

عَنْ عَلِیِّ بْنِ یَقْطِینٍ قَالَ: قَالَ لِی أَبُو الْحَسَنِ ع الشِّیعَةُ تُرَبَّى بِالْأَمَانِیِّ مُنْذُ مِائَتَیْ سَنَةٍ:" قَالَ وَ قَالَ یَقْطِینٌ لِابْنِهِ عَلِیِّ بْنِ یَقْطِینٍ مَا بَالُنَا قِیلَ لَنَا فَکَانَ وَ قِیلَ لَکُمْ فَلَمْ یَکُنْ قَالَ فَقَالَ لَهُ عَلِیٌّ إِنَّ الَّذِی قِیلَ لَنَا وَ لَکُمْ کَانَ مِنْ مَخْرَجٍ وَاحِدٍ غَیْرَ أَنَّ أَمْرَکُمْ حَضَرَ فَأُعْطِیتُمْ مَحْضَهُ فَکَانَ کَمَا قِیلَ لَکُمْ وَ إِنَّ أَمْرَنَا لَمْ یَحْضُرْ فَعُلِّلْنَا بِالْأَمَانِیِّ فَلَوْ قِیلَ لَنَا إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ لَا یَکُونُ إِلَّا إِلَى مِائَتَیْ سَنَةٍ أَوْ ثَلَاثِمِائَةِ سَنَةٍ لَقَسَتِ الْقُلُوبُ وَ لَرَجَعَ عَامَّةُ النَّاسِ عَنِ الْإِسْلَامِ وَ لَکِنْ قَالُوا مَا أَسْرَعَهُ وَ مَا أَقْرَبَهُ تَأَلُّفاً لِقُلُوبِ النَّاسِ وَ تَقْرِیباً لِلْفَرَجِ.

على بن یقطین گوید: موسى بن جعفر علیه السلام بمن فرمود: دویست سالست که شیعه بآرزوها تربیت مى‏شود: (چون على این خبر را براى پدرش نقل کرد) یقطین که در دستگاه سفاح و منصورخدمت میکرد) بپسرش على بن یقطین گفت: چرا آنچه در باره ما گویند (از پیشرفت دولت بنى عباس) واقع شود و آنچه در باره شما گویند (از ظهور دولت حق) واقع نشود؟ على بپدرش گفت: آنچه در باره ما و شما گفته شده از یک منبع است، (و آن منبع وحى است که بتوسط جبرئیل و پیغمبر و ائمه علیهم السلام بمردم میرسد) جز اینکه امر شما چون وقتش رسیده بود، خالص و واقعش بشما عطا شد، و مطابق آنچه بشما گفته بودند واقع گشت، ولى امر ما وقتش نرسیده است، لذا بآرزوها دلگرم گشته‏ایم. اگر بما بگویند: این امر (ظهور دولت حق) تا دویست یا سیصد سال دیگر واقع نمیشود، دلها سخت شود و بیشتر مردم از اسلام برگردند، ولى میگویند: چقدر زود مى‏آید، چقدر بشتاب مى‏آید، براى اینکه دلها گرم شود و گشایش نزدیک گردد.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٦٩، ح ٦

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: قَالَ إِنَّ حَدِیثَکُمْ هَذَا لَتَشْمَئِزُّ مِنْهُ قُلُوبُ الرِّجَالِ فَمَنْ أَقَرَّ بِهِ فَزِیدُوهُ وَ مَنْ أَنْکَرَهُ فَذَرُوهُ إِنَّهُ لَا بُدَّ مِنْ أَنْ یَکُونَ فِتْنَةٌ یَسْقُطُ فِیهَا- کُلُّ بِطَانَةٍ وَ وَلِیجَةٍ حَتَّى یَسْقُطَ فِیهَا مَنْ یَشُقُّ الشَّعْرَ بِشَعْرَتَیْنِ حَتَّى لَا یَبْقَى إِلَّا نَحْنُ وَ شِیعَتُنَا.

مردى از حضرت ابى جعفر علیه السلام نقل میکند که فرمود: دلهاى مردم از حدیث شما (شیعه که معتقد بغیبت امام عصر میباشید) میرمد و تنفر دارد، پس هر که بآن اقرار کرد بیشترش گوئید و هر که منکر شد از او دست بردارید. همانا ناچار باید آزمایشى پیش آید که هر فرد خصوصى و محرم رازى در آن سقوط کند، تا آنجا که آن کس که (از کمال باریک بینى و دقت) مو را دو نیمه میکند سقوط کند تا آنجا که جز ما و شیعیان ما باقى نماند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٧٠، ح ٥

عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ قَالَ: رَأَیْتُ مِسْمَعاً بِالْمَدِینَةِ وَ قَدْ کَانَ حَمَلَ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع تِلْکَ السَّنَةَ مَالًا فَرَدَّهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَقُلْتُ لَهُ لِمَ رَدَّ عَلَیْکَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْمَالَ الَّذِی حَمَلْتَهُ إِلَیْهِ قَالَ فَقَالَ لِی إِنِّی قُلْتُ لَهُ حِینَ حَمَلْتُ إِلَیْهِ الْمَالَ إِنِّی کُنْتُ وُلِّیتُ الْبَحْرَیْنَ الْغَوْصَ فَأَصَبْتُ أَرْبَعَمِائَةِ أَلْفِ دِرْهَمٍ وَ قَدْ جِئْتُکَ بِخُمُسِهَا بِثَمَانِینَ أَلْفَ دِرْهَمٍ وَ کَرِهْتُ أَنْ أَحْبِسَهَا عَنْکَ وَ أَنْ أَعْرِضَ لَهَا وَ هِیَ حَقُّکَ الَّذِی جَعَلَهُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى فِی أَمْوَالِنَا فَقَالَ أَ وَ مَا لَنَا مِنَ الْأَرْضِ وَ مَا أَخْرَجَ اللَّهُ مِنْهَا إِلَّا الْخُمُسُ یَا أَبَا سَیَّارٍ إِنَّ الْأَرْضَ کُلَّهَا لَنَا فَمَا أَخْرَجَ اللَّهُ مِنْهَا مِنْ شَیْ‏ءٍ فَهُوَ لَنَا فَقُلْتُ لَهُ وَ أَنَا أَحْمِلُ إِلَیْکَ الْمَالَ کُلَّهُ فَقَالَ یَا أَبَا سَیَّارٍ قَدْ طَیَّبْنَاهُ لَکَ وَ أَحْلَلْنَاکَ مِنْهُ فَضُمَّ إِلَیْکَ مَالَکَ وَ کُلُّ مَا فِی أَیْدِی شِیعَتِنَا مِنَ الْأَرْضِ فَهُمْ فِیهِ مُحَلَّلُونَ حَتَّى یَقُومَ قَائِمُنَا فَیَجْبِیَهُمْ طَسْقَ مَا کَانَ فِی أَیْدِیهِمْ وَ یَتْرُکَ الْأَرْضَ فِی أَیْدِیهِمْ وَ أَمَّا مَا کَانَ فِی أَیْدِی غَیْرِهِمْ فَإِنَّ کَسْبَهُمْ مِنَ الْأَرْضِ حَرَامٌ عَلَیْهِمْ حَتَّى یَقُومَ قَائِمُنَا فَیَأْخُذَ الْأَرْضَ مِنْ أَیْدِیهِمْ وَ یُخْرِجَهُمْ صَغَرَةً:" قَالَ عُمَرُ بْنُ یَزِیدَ فَقَالَ لِی أَبُو سَیَّارٍ مَا أَرَى أَحَداً مِنْ أَصْحَابِ الضِّیَاعَ وَ لَا مِمَّنْ یَلِی الْأَعْمَالَ یَأْکُلُ حَلَالًا غَیْرِی إِلَّا مَنْ طَیَّبُوا لَهُ ذَلِکَ.

عمر بن یزید گوید: مسمع را در مدینه دیدم و او در آن سال وجهى را خدمت امام صادق علیه السلام برده و آن حضرت نپذیرفته بود، من باو گفتم: چرا امام صادق علیه السلام وجهى را که برایش بردى، بتو رد کرد؟ گفت: چون آن وجه را خدمتش بردم عرضکردم: غواصى دریاى بحرین بمن واگذار شده و من چهار صد هزار درهم استفاده کرده‏ام، و خمس آن را که ٨٠ هزار درهم است، براى شما آورده‏ام. من نخواستم این وجه را که حق شماست و خداى تبارک و تعالى در اموال ما قرار داده از شما باز دارم و خود تصرف کنم. حضرت فرمود: مگر ما از زمین و آنچه خدا از آن برآورد حقى جز خمس‏نداریم؟! اى ابا سیار! همه زمین از آن ماست، پس آنچه خدا از آن برآورد متعلق بماست.من بحضرت عرضکردم: من همه آن وجوه را خدمت شما خواهم آورد. فرمود: اى ابا سیار! ما آن را براى تو روا ساختیم و حلال نمودیم، مالت را برگیر. و نیز هر زمینى که در دست شیعیان ماست، براى ایشان حلالست تا زمانى که قائم ما قیام کند، آن حضرت قسط خراج را از ایشان بگیرد و زمین را در دستشان باقى گذارد، ولى زمینهائى که در دست غیر شیعیانست، استفاده‏ئى که از آن میکنند، براى ایشان حرامست، تا زمانى که قائم ما قیام کند، و زمین را از دست ایشان بگیرد و آنها را با خوارى بیرون کند.عمر بن یزید گوید: ابو سیار بمن گفت: من از صاحبان ملک و کارمندان آن، جز خودم کسى را نمى‏بینم که حلال بخورد، مگر کسانى که ائمه آن را براى او حلال کرده باشند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٤٠٨، ح ٣

قَالَ الصَّادِقُ ()‏: مُوَسَّعٌ عَلَى شِیعَتِنَا أَنْ یُنْفِقُوا مِمَّا فِی أَیْدِیهِمْ بِالْمَعْرُوفِ فَإِذَا قَامَ قَائِمُنَا حَرَّمَ عَلَى کُلِّ ذِی کَنْزٍ کَنْزَهُ حَتَّى یَأْتِیَهُ بِهِ فَیَسْتَعِینَ بِهِ عَلَى عَدُوِّهِ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ الَّذِینَ یَکْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا یُنْفِقُونَها فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِیمٍ‏.

امام صادق علیه السّلام مى‌فرمود: شیعیان ما آن‌چه دارند در کارهاى نیک انفاق کنند، آن‌گاه که قائم ما قیام کند گنج هر صاحب گنجى حرام خواهد شد تا در اختیار او قرار دهد و او را بر دشمنش یارى کند. و معناى گفتار خداوند عزّ و جلّ‌ همین است که مى‌فرماید:«آنان که طلا و نقره را مى‌اندوزند و در راه خداى انفاق نمى‌کنند پس به عذاب دردناک به آنها مژده ده».

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٤، ص ٦١، ح ٤

عَنْ بُکَیْرِ بْنِ أَعْیَنَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع لِأَیِّ عِلَّةٍ وَضَعَ اللَّهُ الْحَجَرَ فِی الرُّکْنِ الَّذِی هُوَ فِیهِ وَ لَمْ یُوضَعْ فِی غَیْرِهِ وَ لِأَیِّ عِلَّةٍ تُقَبَّلُ وَ لِأَیِّ عِلَّةٍ أُخْرِجَ مِنَ الْجَنَّةِ وَ لِأَیِّ عِلَّةٍ وُضِعَ مِیثَاقُ الْعِبَادِ وَ الْعَهْدُ فِیهِ وَ لَمْ یُوضَعْ فِی غَیْرِهِ وَ کَیْفَ السَّبَبُ فِی ذَلِکَ تُخْبِرُنِی جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ فَإِنَّ تَفَکُّرِی فِیهِ لَعَجَبٌ قَالَ فَقَالَ سَأَلْتَ وَ أَعْضَلْتَ فِی الْمَسْأَلَةِ وَ اسْتَقْصَیْتَ فَافْهَمِ الْجَوَابَ وَ فَرِّغْ قَلْبَکَ وَ أَصْغِ سَمْعَکَ أُخْبِرْکَ إِنْ شَاءَ اللَّه‏ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى وَضَعَ الْحَجَرَ الْأَسْوَدَ وَ هِیَ جَوْهَرَةٌ أُخْرِجَتْ مِنَ الْجَنَّةِ إِلَى آدَمَ ع فَوُضِعَتْ فِی ذَلِکَ الرُّکْنِ لِعِلَّةِ الْمِیثَاقِ وَ ذَلِکَ أَنَّهُ لَمَّا أَخَذَ مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ حِینَ أَخَذَ اللَّهُ عَلَیْهِمُ الْمِیثَاقَ فِی ذَلِکَ الْمَکَانِ وَ فِی ذَلِکَ الْمَکَانِ تَرَاءَى لَهُمْ وَ مِنْ ذَلِکَ الْمَکَانِ یَهْبِطُ الطَّیْرُ عَلَى الْقَائِمِ ع فَأَوَّلُ مَنْ یُبَایِعُهُ ذَلِکَ الطَّائِرُ وَ هُوَ وَ اللَّهِ جَبْرَئِیلُ ع وَ إِلَى ذَلِکَ الْمَقَامِ یُسْنِدُ الْقَائِمُ ظَهْرَهُ وَ هُوَ الْحُجَّةُ وَ الدَّلِیلُ عَلَى الْقَائِمِ وَ هُوَ الشَّاهِدُ لِمَنْ وَافَاهُ فِی ذَلِکَ الْمَکَانِ وَ الشَّاهِدُ عَلَى مَنْ أَدَّى إِلَیْهِ الْمِیثَاقَ وَ الْعَهْدَ الَّذِی أَخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى الْعِبَادِ وَ أَمَّا الْقُبْلَةُ وَ الِاسْتِلَامُ فَلِعِلَّةِ الْعَهْدِ تَجْدِیداً لِذَلِکَ الْعَهْدِ وَ الْمِیثَاقِ وَ تَجْدِیداً لِلْبَیْعَةِ لِیُؤَدُّوا إِلَیْهِ الْعَهْدَ الَّذِی أَخَذَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ فِی الْمِیثَاقِ فَیَأْتُوهُ فِی کُلِّ سَنَةٍ وَ یُؤَدُّوا إِلَیْهِ ذَلِکَ الْعَهْدَ وَ الْأَمَانَةَ اللَّذَیْنِ أُخِذَا عَلَیْهِمْ أَ لَا تَرَى أَنَّکَ تَقُولُ أَمَانَتِی أَدَّیْتُهَا وَ مِیثَاقِی تَعَاهَدْتُهُ لِتَشْهَدَ لِی بِالْمُوَافَاةِ وَ وَ اللَّهِ مَا یُؤَدِّی ذَلِکَ أَحَدٌ غَیْرُ شِیعَتِنَا وَ لَا حَفِظَ ذَلِکَ الْعَهْدَ وَ الْمِیثَاقَ أَحَدٌ غَیْرُ شِیعَتِنَا وَ إِنَّهُمْ لَیَأْتُوهُ فَیَعْرِفُهُمْ وَ یُصَدِّقُهُمْ وَ یَأْتِیهِ غَیْرُهُمْ فَیُنْکِرُهُمْ وَ یُکَذِّبُهُمْ وَ ذَلِکَ أَنَّهُ لَمْ یَحْفَظْ ذَلِکَ غَیْرُکُمْ فَلَکُمْ وَ اللَّهِ یَشْهَدُ وَ عَلَیْهِمْ وَ اللَّهِ یَشْهَدُ بِالْخَفْرِ وَ الْجُحُودِ وَ الْکُفْرِ وَ هُوَ الْحُجَّةُ الْبَالِغَةُ مِنَ اللَّهِ عَلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یَجِی‏ءُ وَ لَهُ لِسَانٌ نَاطِقٌ وَ عَیْنَانِ فِی صُورَتِهِ الْأُولَى یَعْرِفُهُ الْخَلْقُ وَ لَا یُنْکِرُهُ یَشْهَدُ لِمَنْ وَافَاهُ وَ جَدَّدَ الْعَهْدَ وَ الْمِیثَاقَ عِنْدَهُ بِحِفْظِ الْعَهْدِ وَ الْمِیثَاقِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ یَشْهَدُ عَلَى کُلِّ مَنْ أَنْکَرَ وَ جَحَدَ وَ نَسِیَ الْمِیثَاقَ بِالْکُفْرِ وَ الْإِنْکَارِ ...

بکیر بن اعین گوید از امام صادق علیه السّلام پرسیدم: براى چه خداوند حجر الاسود را در رکن مخصوص آن قرار داد که اکنون در آنجاست و در رکن دیگرى قرار نداد؟ و براى چه آن را بوسند؟ و چرا آن از بهشت بیرون آورده شده است‌؟ و براى چه پیمان و عهد بندگان در آن - نه در غیر آن - قرار داده شده‌؟ سبب این کار چیست‌؟ خداوند مرا فداى شما گرداند! مرا از این امور آگاه سازید؛ چراکه فکرم در این مورد شگفت‌زده شده است.راوى گوید: آن حضرتش فرمود: سؤال کردى و مسألۀ مشکلى را مطرح نمودى و خواستار دست‌یابى به نهایت آن شده‌اى. اینک پاسخ را بشنو و دل خود را خالى و گوش فراده - ان شاء اللّه - تو را آگاه خواهم ساخت.همانا خداوند تبارک و تعالى حجر الاسود را - که گوهرى بود - از بهشت براى آدم علیه السّلام بیرون آورد و به خاطر پیمان، در آن رکن گذارده شد. به دلیل این‌که آن‌گاه که خداوند از فرزندان آدم از نسل‌هاى آنان از فرزندانشان در آن مکان پیمان گرفت، در همان‌جا براى آنان ظاهر شد تا او را دیدند، و از همان مکان است که پرنده‌اى براى قائم علیه السّلام فرود مى‌آید و نخستین کسى که با او بیعت مى‌کند، همان پرنده است که به خدا سوگند! او جبرئیل علیه السّلام است.و حضرت قائم علیه السّلام همان مکان تکیه مى‌دهد و همو حجّت و دلیل بر آن حضرت است. او شاهد براى افرادى است که در آن مکان او را دیدار کرده‌اند، و گواه بر کسى است که پیمان و عهدى را که خداوند عز و جلّ‌ بر بندگان گرفته است، ادا کرده است.و امّا علّت بوسیدن و دست ساییدن به آن، جهت تجدید همان عهد و پیمان و بیعت است، تا آن عهدى که خداوند در میثاق از آنان گرفته است به او ادا کنند. ازاین‌رو مردم هر سال نزد آن مى‌آیند و آن عهد و امانتى را که از آنان گرفته شده، ادا مى‌کنند.مگر تو نمى‌گویى:«امانت خود را ادا کردم و میثاق و پیمانم را تجدید نمودم تا این‌که براى من به وفاى به پیمان گواهى دهى»؟!، به خدا سوگند! جز شیعیان ما کسى آن را ادا نمى‌کند و جز آنان، آن عهد و میثاق را حفظ‍‌ نمى‌نماید، و به راستى که شیعیان ما نزد آن مى‌آیند، همۀ آنها را مى‌شناسد و آنان را تصدیق مى‌کند، و دیگران (غیر شیعیان) نزد آن مى‌آیند، آنها را انکار مى‌کند و تکذیب مى‌نماید.چراکه کسى جز شما شیعیان آن را حفظ‍‌ نمى‌کند، به خدا سوگند! او براى شما گواهى مى‌دهد و علیه آنان به پیمان‌شکنى، انکار و کفر گواهى مى‌دهد. او در روز قیامت حجّت بالغۀ خداوند بر آنان است و در آن روز در حالتى مى‌آید که زبانى گویا و دو چشم بینا در صورت دارد. خلق او را مى‌شناسند و او را انکار نمى‌کنند، به حفظ‍‌ عهد و پیمان و اداى امانت شهادت مى‌دهد، و بر هر کسى که او را انکار کرده و عهد و پیمان را فراموش کرده به کفر و انکار گواهى مى‌دهد

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٤، ص ١٨٤، ح ٣

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ وَجَدْنَا فِی کِتَابِ عَلِیٍّ ع‏ إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ یُورِثُها مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ‏ أَنَا وَ أَهْلُ بَیْتِیَ الَّذِینَ أَوْرَثَنَا الْأَرْضَ وَ نَحْنُ الْمُتَّقُونَ وَ الْأَرْضُ کُلُّهَا لَنَا فَمَنْ أَحْیَا أَرْضاً مِنَ الْمُسْلِمِینَ فَلْیَعْمُرْهَا وَ لْیُؤَدِّ خَرَاجَهَا إِلَى الْإِمَامِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی وَ لَهُ مَا أَکَلَ مِنْهَا فَإِنْ تَرَکَهَا أَوْ أَخْرَبَهَا فَأَخَذَهَا رَجُلٌ مِنَ الْمُسْلِمِینَ مِنْ بَعْدِهِ فَعَمَرَهَا وَ أَحْیَاهَا فَهُوَ أَحَقُّ بِهَا مِنَ الَّذِی تَرَکَهَا فَلْیُؤَدِّ خَرَاجَهَا إِلَى الْإِمَامِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی وَ لَهُ مَا أَکَلَ حَتَّى یَظْهَرَ الْقَائِمُ ع مِنْ أَهْلِ بَیْتِی بِالسَّیْفِ فَیَحْوِیَهَا وَ یَمْنَعَهَا وَ یُخْرِجَهُمْ مِنْهَا کَمَا حَوَاهَا رَسُولُ اللَّهِ ص وَ مَنَعَهَا إِلَّا مَا کَانَ فِی أَیْدِی شِیعَتِنَا فَإِنَّهُ یُقَاطِعُهُمْ عَلَى مَا فِی أَیْدِیهِمْ وَ یَتْرُکُ اَلْأَرْضَ فِی أَیْدِیهِمْ.

امام باقر () فرمودند: در کتاب على علیه السّلام این‌گونه یافتیم:«در واقع زمین براى خداست و آن را به هریک از بندگانش که بخواهد به ارث مى‌دهد و عاقبت براى پرهیزکاران است». من و اهل بیتم همان کسانى هستیم که زمین را به ارث برده‌ایم و پرهیزکاران ما هستیم. و زمین، همه‌اش براى ماست، پس هریک از مسلمانان که زمینى را احیا کرد باید آن را آباد گرداند و زکاتش را به امام علیه السّلام از خاندان من بپردازد، و هرمقدار از آن را بخورد مال خود اوست و اگر آن را رها کرد یا خراب (و بى‌حاصل) نمود و مردى از مسلمانان پس از او آن را گرفت و آباد و احیایش نمود، او از کسى که آن را ترک کرده به آن سزاوارتر است. پس باید این شخص، زکات آن را به امام از اهل بیت من بپردازد، و هرچه بخورد مال خود اوست، تا آن‌گاه که قائم علیه السّلام از اهل بیت من با شمشیر ظهور فرماید و زمین را به دست بگیرد و دیگران را بازبدارد و آنان را از آن بیرون کند، همان‌گونه که رسول خدا صلّى اللّه علیه و اله به دست گرفت و بازداشت کرد، مگر آن‌چه در دست شیعیان ما باشد، که آن‌چه در دست دارند با آنان معامله مى‌کند و زمین را در دستشان رها مى‌گرداند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٥، ص ٢٧٩، ح ٥

عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع‏ قَوْلُهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى- وَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ‏ جَهْدَ أَیْمانِهِمْ‏ لا یَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ یَمُوتُ بَلى‏ وَعْداً عَلَیْهِ‏ حَقًّا وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ‏ (النحل: ٤١) قَالَ فَقَالَ لِی یَا أَبَا بَصِیرٍ مَا تَقُولُ فِی هَذِهِ الْآیَةِ قَالَ قُلْتُ إِنَّ الْمُشْرِکِینَ یَزْعُمُونَ وَ یَحْلِفُونَ لِرَسُولِ اللَّهِ ص أَنَّ اللَّهَ لَا یَبْعَثُ الْمَوْتَى قَالَ فَقَالَ تَبّاً لِمَنْ قَالَ هَذَا سَلْهُمْ هَلْ کَانَ الْمُشْرِکُونَ یَحْلِفُونَ بِاللَّهِ أَمْ بِاللَّاتِ وَ الْعُزَّى قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَأَوْجِدْنِیهِ قَالَ فَقَالَ لِی یَا أَبَا بَصِیرٍ لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا بَعَثَ اللَّهُ إِلَیْهِ قَوْماً مِنْ شِیعَتِنَا قِبَاعُ سُیُوفِهِمْ‏ عَلَى عَوَاتِقِهِمْ فَیَبْلُغُ ذَلِکَ قَوْماً مِنْ شِیعَتِنَا لَمْ یَمُوتُوا فَیَقُولُونَ بُعِثَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ مِنْ قُبُورِهِمْ وَ هُمْ مَعَ الْقَائِمِ فَیَبْلُغُ ذَلِکَ قَوْماً مِنْ عَدُوِّنَا فَیَقُولُونَ یَا مَعْشَرَ الشِّیعَةِ مَا أَکْذَبَکُمْ هَذِهِ دَوْلَتُکُمْ وَ أَنْتُمْ تَقُولُونَ فِیهَا الْکَذِبَ لَا وَ اللَّهِ مَا عَاشَ هَؤُلَاءِ وَ لَا یَعِیشُونَ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ قَالَ فَحَکَى اللَّهُ قَوْلَهُمْ فَقَالَ‏ وَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمانِهِمْ لا یَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ یَمُوتُ‏.

ابو بصیر مى‏گوید: به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: مقصود از این آیه: «و با سخت‏ترین سوگندهایشان به خدا سوگند یاد کردند که خدا کسى را که مى‏میرد برنخواهد انگیخت. آرى،[ انجام‏] این وعده بر او حق است، لیکن بیشتر مردم نمى‏دانند» (سوره نحل، آیه ٣٨) چیست؟ فرمود: اى ابو بصیر! این آیه چه مى‏گوید؟ عرض کردم: همانا مشرکان مى‏پنداشتند و براى پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم سوگند به هم مى‏خوردند که خدا مرده‏ها را زنده نکند. حضرت علیه السّلام فرمود: مرگ بر کسى که چنین سخنى مى‏گوید. از آنها بپرس که مشرکان به لات و عزى سوگند مى‏خوردند یا بخدا؟ عرض کردم: قربانت گردم تو معناى آن را به من بفهمان. او مى‏گوید: حضرت علیه السّلام به من فرمود: اگر چنانچه امام قائم علیه السّلام، از ما ظهور کند، خداوند جمعى از شیعیان ما را براى او زنده گرداند، که شمشیرهایشان را حمایل مى‏کنند، و این خبر، به گروهى از شیعیان ما رسد که هنوز نمرده‏اند، و به آنها گویند که فلانى و فلانى و فلانى، زنده شده‏اند و از گور در آمده‏اند و اکنون، در خدمت امام قائم علیه السّلام هستند، و این خبر به مردمى از دشمنان ما برسد، و آنها گویند که این گروه شیعیان چه دروغ پردازند! امروز هم که حکومت شماست باز هم دروغ مى‏گویید، نه بخدا اینها زنده نشدند و تا روز قیامت زنده نشوند. حضرت علیه السّلام فرمود: خداوند سخن آنها را حکایت کرده است.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٨، ص ٥٠، ح ١٤

عَنْ یَعْقُوبَ السَّرَّاجِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مَتَى فَرَجُ شِیعَتِکُمْ قَالَ فَقَالَ إِذَا اخْتَلَفَ وُلْدُ الْعَبَّاسِ وَ وَهَى سُلْطَانُهُمْ‏ وَ طَمِعَ فِیهِمْ مَنْ لَمْ یَکُنْ یَطْمَعُ فِیهِمْ وَ خَلَعَتِ الْعَرَبُ أَعِنَّتَهَا- وَ رَفَعَ کُلُّ ذِی صِیصِیَةٍ صِیصِیَتَهُ‏ وَ ظَهَرَ الشَّامِیُّ وَ أَقْبَلَ الْیَمَانِیُّ وَ تَحَرَّکَ الْحَسَنِیُّ وَ خَرَجَ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ مِنَ الْمَدِینَةِ إِلَى مَکَّةَ بِتُرَاثِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَقُلْتُ مَا تُرَاثُ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ سَیْفُ رَسُولِ اللَّهِ وَ دِرْعُهُ وَ عِمَامَتُهُ وَ بُرْدُهُ وَ قَضِیبُهُ وَ رَایَتُهُ وَ لَامَتُهُ‏ وَ سَرْجُهُ حَتَّى یَنْزِلَ مَکَّةَ فَیُخْرِجَ السَّیْفَ مِنْ غِمْدِهِ وَ یَلْبَسَ الدِّرْعَ وَ یَنْشُرَ الرَّایَةَ وَ الْبُرْدَةَ وَ الْعِمَامَةَ وَ یَتَنَاوَلَ الْقَضِیبَ بِیَدِهِ وَ یَسْتَأْذِنَ اللَّهَ فِی ظُهُورِهِ فَیَطَّلِعُ عَلَى ذَلِکَ بَعْضُ مَوَالِیهِ فَیَأْتِی الْحَسَنِیَّ فَیُخْبِرُهُ الْخَبَرَ فَیَبْتَدِرُ الْحَسَنِیُّ إِلَى الْخُرُوجِ فَیَثِبُ عَلَیْهِ أَهْلُ مَکَّةَ فَیَقْتُلُونَهُ وَ یَبْعَثُونَ بِرَأْسِهِ إِلَى الشَّامِیِّ فَیَظْهَرُ عِنْدَ ذَلِکَ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ فَیُبَایِعُهُ النَّاسُ وَ یَتَّبِعُونَهُ وَ یَبْعَثُ الشَّامِیُّ عِنْدَ ذَلِکَ جَیْشاً إِلَى الْمَدِینَةِ فَیُهْلِکُهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ دُونَهَا وَ یَهْرُبُ یَوْمَئِذٍ مَنْ کَانَ بِالْمَدِینَةِ مِنْ وُلْدِ عَلِیٍّ ع إِلَى مَکَّةَ فَیَلْحَقُونَ بِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ وَ یُقْبِلُ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ نَحْوَ الْعِرَاقِ وَ یَبْعَثُ جَیْشاً إِلَى الْمَدِینَةِ فَیَأْمَنُ أَهْلُهَا وَ یَرْجِعُونَ إِلَیْهَا.

یعقوب سرّاج مى‏گوید: به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: فرج شیعیان شما چه هنگام است؟ فرمود: آن هنگام که فرزندان عباس با یک دیگر اختلاف یابند و بنیان حکومتشان به سستى گراید و کسانى به حکومت ایشان آز ورزند که پیشتر بدان آزى نداشتند، و عربیان زنجیر اسارت خویش بگسلند و هر نیرومندى قدرت خویش را هویدا سازد و آن شامى [سفیانى‏] ظهور کند و یمانى بیاید و حسنى جنبش به پا کند و صاحب الامر آنچه را از رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم به او ارث رسیده برگیرد و از مدینه به مکه رود. عرض کردم: آنچه از رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم به او ارث رسیده چیست؟ فرمود: شمشیر رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و زره و عمامه و برد و چوبدستى و پرچم و سلاح و زین مخصوص او. او آنها را برمى‏دارد تا به مکه درآید، پس شمشیر را از غلاف بیرون کشد و زره را بپوشدو پرچم را برافرازد و برد و عمامه را بر تن کند و چوبدستى مخصوص را به دست گیرد، و از خداوند براى ظهور خویش اجازت طلبد. برخى از نزدیکانش از این مهم آگاهى یابند و به نزد حسنى روند و او را بیاگاهانند و حسنى قیام کند و اهل مکه بر او بشورند و او را بکشند و سرش را براى شامى فرستند، در این هنگام صاحب الامر ظاهر گردد و مردم با او بیعت و از او پیروى کنند. در این هنگام شامى لشکرى به مدینه گسیل دارد و خداى عزّ و جلّ سپاه او را پیش از رسیدن به مدینه نابود کند، و در این هنگام هر کدام از فرزندان على علیه السّلام که در مدینه سکونت دارند به مکه بگریزد و به صاحب الامر بپیوندد، و حضرت صاحب الامر به سوى عراق حرکت کند و لشکرى به سوى مدینه گسیل دارد تا مردم مدینه امنیت یابند و بدان جا باز گردند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٨، ص ٢٢٤، ح ٢٨٥

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ () قَالَ: إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ مَدَّ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِشِیعَتِنَا فِی أَسْمَاعِهِمْ وَ أَبْصَارِهِمْ حَتَّى لَا یَکُونَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ الْقَائِمِ بَرِیدٌ یُکَلِّمُهُمُ فَیَسْمَعُونَ وَ یَنْظُرُونَ إِلَیْهِ وَ هُوَ فِی مَکَانِهِ.

امام صادق علیه السّلام فرمود: هنگامى که قائم ما علیه السّلام قیام کند خداى عزّ و جلّ در گوشها و دیدگان شیعیان ما چنان نیروى رسانایى بنهد که دیگر میان آنها و حضرت قائم علیه السّلام پیکى نباشد و آن حضرت [از فاصله دور] با آنان سخن بگوید و آنان بشنوند و او را در همان جایى که هست ببینند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٨، ص ٢٤٠، ح ٣٢٩

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ خَلَقَنَا مِنْ عِلِّیِّینَ وَ خَلَقَ أَرْوَاحَنَا مِنْ فَوْقِ ذَلِکَ وَ خَلَقَ أَرْوَاحَ شِیعَتِنَا مِنْ عِلِّیِّینَ وَ خَلَقَ أَجْسَادَهُمْ مِنْ دُونِ ذَلِکَ فَمِنْ أَجْلِ ذَلِکَ الْقَرَابَةُ بَیْنَنَا وَ بَیْنَهُمْ وَ قُلُوبُهُمْ تَحِنُّ إِلَیْنَا.

امام صادق علیه السلام فرمود: خدا ما را از علیین آفرید و ارواح ما را از بالاتر آن آفرید و ارواح شیعیان ما را از علیین آفرید و پیکرشان را از پائین آن آفرید، پس قرابت میان ما و آنها از این جهت است و دلهاى ایشان مشتاق ماست.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٨٩، ح ١

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ خَلَقَنَا مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ ثُمَّ صَوَّرَ خَلْقَنَا مِنْ طِینَةٍ مَخْزُونَةٍ مَکْنُونَةٍ مِنْ تَحْتِ الْعَرْشِ فَأَسْکَنَ ذَلِکَ النُّورَ فِیهِ فَکُنَّا نَحْنُ خَلْقاً وَ بَشَراً نُورَانِیِّینَ لَمْ یَجْعَلْ لِأَحَدٍ فِی مِثْلِ الَّذِی خَلَقَنَا مِنْهُ نَصِیباً وَ خَلَقَ أَرْوَاحَ شِیعَتِنَا مِنْ طِینَتِنَا وَ أَبْدَانَهُمْ مِنْ طِینَةٍ مَخْزُونَةٍ مَکْنُونَةٍ أَسْفَلَ مِنْ ذَلِکَ الطِّینَةِ وَ لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لِأَحَدٍ فِی مِثْلِ الَّذِی خَلَقَهُمْ مِنْهُ نَصِیباً إِلَّا لِلْأَنْبِیَاءِ وَ لِذَلِکَ صِرْنَا نَحْنُ وَ هُمُ النَّاسَ وَ صَارَ سَائِرُ النَّاسِ هَمَجاً لِلنَّارِ وَ إِلَى النَّارِ.

امام صادق علیه السلام مى‏فرمود: خدا (ارواح) ما را از نور عظمت خویش آفرید، آنگاه آفرینش مارا (یعنى پیکر ما را یا صورت مثالى ما را) از گلى در خزانه و پوشیده از زیر عرش صورتگرى کرد و آن نور را در آن جایگزین ساخت و ما مخلوق و بشرى نورانى بودیم و براى هیچ کس از آنچه در خلقت ما نهاد بهره‏ئى قرار نداد و ارواح شیعیان ما را از گل ما آفرید و بدنشان را از گلى در خزانه و پوشیده پائین‏تر از گل ما. و خدا هیچ کس را جز انبیا از خلقت ایشان بهره‏ئى نداد، از این رو ما و آنها آدمى شدیم و مردم دیگر خر مگسانى که سزاوار دوزخند و بسوى دوزخ میروند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٨٩، ح ٢

عَنْ أَبِی حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ‏ إِنَّ اللَّهَ خَلَقَنَا مِنْ أَعْلَى عِلِّیِّینَ وَ خَلَقَ قُلُوبَ شِیعَتِنَا مِمَّا خَلَقَنَا وَ خَلَقَ أَبْدَانَهُمْ مِنْ دُونِ ذَلِکَ فَقُلُوبُهُمْ تَهْوِی إِلَیْنَا لِأَنَّهَا خُلِقَتْ مِمَّا خُلِقْنَا ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ- کَلَّا إِنَّ کِتابَ الْأَبْرارِ لَفِی عِلِّیِّینَ. وَ ما أَدْراکَ ما عِلِّیُّونَ. کِتابٌ مَرْقُومٌ. یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ‏ وَ خَلَقَ عَدُوَّنَا مِنْ سِجِّینٍ وَ خَلَقَ قُلُوبَ شِیعَتِهِمْ‏ مِمَّا خَلَقَهُمْ مِنْهُ وَ أَبْدَانَهُمْ مِنْ دُونِ ذَلِکَ فَقُلُوبُهُمْ تَهْوِی إِلَیْهِمْ لِأَنَّهَا خُلِقَتْ مِمَّا خُلِقُوا مِنْهُ ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ- کَلَّا إِنَّ کِتابَ الفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ‏. وَ ما أَدْراکَ ما سِجِّینٌ. کِتابٌ مَرْقُومٌ‏.

ابو حمزه ثمالى گوید: شنیدم امام باقر علیه السلام مى‏فرمود: همانا خدا ما را از أعلى علیین آفرید و دلهاى شیعیان ما را از آنچه ما را آفریده، آفرید. و پیکرهایشان را از درجه پائینش آفرید، از این رو دلهاى شیعیان بما متوجه است، زیرا از آنچه ما آفریده‏شده‏ایم آفریده شده‏اند. سپس این آیه را قرائت فرمود: «اصلا نامه نیکان در علیین است، تو چه دانى علیین چیست؟ کتابى است نوشته که مقربان شاهد آنند- ١٩ سوره ٨٣-» و دشمن ما را از سجین آفرید و دلهاى پیروانشان را از آنچه آنها را آفریده آفرید و پیکرهایشان را از پائین‏تر آن آفرید، از این رو دلهاى پیروانشان بآنها متوجه است زیرا اینها آفریده شدند از آنچه آنها آفریده شدند سپس این آیه را تلاوت فرمود: «اصلا نامه بدکاران در سجین است، تو چه دانى سجین چیست؟ کتابیست نوشته- ٨ سوره ٨٣-».

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٣٩٠، ح ٤

عَنْ عَمْرِو بْنِ حُرَیْثٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ- کَشَجَرَةٍ طَیِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ‏ وَ فَرْعُها فِی السَّماءِ قَالَ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَصْلُهَا وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع فَرْعُهَا وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ ذُرِّیَّتِهِمَا أَغْصَانُهَا وَ عِلْمُ الْأَئِمَّةِ ثَمَرَتُهَا وَ شِیعَتُهُمُ‏ الْمُؤْمِنُونَ وَرَقُهَا هَلْ فِیهَا فَضْلٌ قَالَ قُلْتُ لَا وَ اللَّهِ قَالَ وَ اللَّهِ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَیُولَدُ فَتُورَقُ وَرَقَةٌ فِیهَا وَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَیَمُوتُ فَتَسْقُطُ وَرَقَةٌ مِنْهَا.

عمرو بن حریث گوید: قول خداى تعالى را: «مانند درخت پاکى که ریشه‏اش برجا و شاخه‏اش سر بآسمان کشیده- ٢٤ سوره ١٤-» از امام صادق علیه السلام پرسیدم، حضرت فرمود: رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله اصل و ریشه آن درخت است و امیر المؤمنین علیه السلام فرع (و تنه) آن و امامان از نسل آنها شاخه‏هاى آن و علم امامان میوه آن و شیعیان مؤمن ایشان برگهاى آنست، آیا در آن درخت چیز زیاد دیگرى هست؟ عرضکردم: نه، بخدا. فرمود: بخدا که چون مؤمنى متولد شود، برگى در آن درخت پیدا مى‏شود و چون مؤمنى میمیرد، برگى از آن درخت مى‏افتد.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٤٢٨، ح ٨٠

عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ جَعْفَرٍ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی إِبْرَاهِیمَ ع وَ أَتَاهُ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ نَجْرَانَ الْیَمَنِ مِنَ الرُّهْبَانِ وَ مَعَهُ رَاهِبَةٌ ... ثُمَّ قَالَ الرَّاهِبُ فَأَخْبِرْنِی عَنِ الِاثْنَیْنِ مِنْ تِلْکَ الْأَرْبَعَةِ الْأَحْرُفِ الَّتِی فِی الْأَرْضِ مَا هِیَ قَالَ أُخْبِرُکَ بِالْأَرْبَعَةِ کُلِّهَا أَمَّا أَوَّلُهُنَّ فَلَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ بَاقِیاً وَ الثَّانِیَةُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ص مُخْلَصاً وَ الثَّالِثَةُ نَحْنُ أَهْلُ الْبَیْتِ وَ الرَّابِعَةُ شِیعَتُنَا مِنَّا وَ نَحْنُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ رَسُولُ اللَّهِ مِنَ اللَّهِ بِسَبَبٍ فَقَالَ لَهُ الرَّاهِبُ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ وَ أَنَّ مَا جَاءَ بِهِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ حَقٌّ وَ أَنَّکُمْ صَفْوَةُ اللَّهِ مِنْ خَلْقِهِ وَ أَنَّ شِیعَتَکُمُ الْمُطَهَّرُونَ الْمُسْتَبْدَلُونَ وَ لَهُمْ عَاقِبَةُ اللَّهِ‏ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ* فَدَعَا أَبُو إِبْرَاهِیمَ ع بِجُبَّةِ خَزٍّ وَ قَمِیصٍ قُوهِیٍ‏ وَ طَیْلَسَانٍ وَ خُفٍّ وَ قَلَنْسُوَةٍ فَأَعْطَاهُ إِیَّاهَا وَ صَلَّى الظُّهْرَ وَ قَالَ لَهُ اخْتَتِنْ فَقَالَ قَدِ اخْتَتَنْتُ فِی سَابِعِی.

یعقوب بن جعفر گوید: خدمت موسى بن جعفر علیه السلام بودم که مرد و زن راهبى از اهل نجران یمن، خدمتش آمدند ... راهب گفت: بمن خبر ده آن ٨ حرفى که از آسمان فرود آمد و چهار حرف آن در زمین ظاهر گشت و چهار آن در هوا بماند، آن چهار حرف که در هوا بماند بر که نازل شد و چه شخصى تفسیرش کند؟ فرمود: او قائم ماست که خدا بر او نازل کند و او هم تفسیرش نماید، و آنچه بر صدیقین و پیغمبران و هدایت‏شدگان نازل نکرده بر او نازل کند.راهب گفت: دو حرف از آن چهار حرف را که در زمین است بمن بفرما، فرمود: هر چهار حرف را بتو میگویم: اما اولش: هیچ شایسته پرستشى جز خداى یکتاى بى‏شریک باقى نیست، دوم محمد رسول خدا است با اخلاص. سوم: ما اهل بیت او هستیم چهارم: شیعیان ما از ما و ما از رسول خدا و رسول خدا از خداست بوسیله (یعنى بوسیله پیروى و فرمانبردارى شیعیان ما از دسته ما میشوند و ما از پیغمبر و او از خدا).راهب گفت: گواهى دهم که شایسته پرستشى جز خدا نیست و محمد صلى اللَّه علیه و آله فرستاده خدا است و هر چه از جانب خدا آورده حق است و شما برگزیدگان مخلوق خدائید و شیعیان شما پاکیزه و جایگزین نافرمانانند و عاقبت نیک الهى از آن آنهاست و ستایش مخصوص پروردگار جهانیانست.موسى بن جعفر علیه السلام جبه خز و پیراهن قوهى (که در قائن میبافته‏اند) و روپوش و کفش وکلاهى بخواست و باو عطا فرمود! و نماز ظهر را خواند و باو فرمود: ختنه کن، گفت: در هفتمین روز ختنه کرده‏ام.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٤٨١، ح ٥

عن سلیمان بْنِ جَعْفَرٍ الْجَعْفَرِیِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع وَ بَیْنَ یَدَیْهِ تَمْرٌ بَرْنِیٌّ وَ هُوَ مُجِدٌّ فِی أَکْلِهِ یَأْکُلُهُ بِشَهْوَةٍ فَقَالَ لِی یَا سُلَیْمَانُ ادْنُ فَکُلْ قَالَ فَدَنَوْتُ مِنْهُ فَأَکَلْتُ مَعَهُ وَ أَنَا أَقُولُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی أَرَاکَ تَأْکُلُ هَذَا التَّمْرَ بِشَهْوَةٍ فَقَالَ نَعَمْ إِنِّی لَأُحِبُّهُ قَالَ قُلْتُ وَ لِمَ ذَاکَ قَالَ لِأَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص کَانَ تَمْرِیّاً وَ کَانَ عَلِیٌّ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ الْحَسَنُ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنُ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ زَیْنُ الْعَابِدِینَ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ أَبُو جَعْفَرٍ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع تَمْرِیّاً وَ کَانَ أَبِی ع تَمْرِیّاً وَ أَنَا تَمْرِیٌّ وَ شِیعَتُنَا یُحِبُّونَ التَّمْرَ لِأَنَّهُمْ خُلِقُوا مِنْ طِینَتِنَا وَ أَعْدَاؤُنَا یَا سُلَیْمَانُ یُحِبُّونَ الْمُسْکِرَ لِأَنَّهُمْ خُلِقُوا مِنْ مارِجٍ مِنْ نارٍ.

سلیمان بن جعفر جعفرى گوید: به حضور امام رضا علیه السّلام شرف‌یاب شدم در مقابل حضرت خرماى برنى بود، آن حضرت با اشتها از آن مى‌خورد، به من فرمود: اى سلیمان! نزدیک بیا و بخور.من نزدیک شدم و با آن حضرت از آن خرما خوردم و به حضرتش گفتم: فدایت شوم! مى‌بینم که این خرما را با علاقه میل مى‌کنید.فرمود: آرى، من خرما را دوست دارم.گفتم: چرا؟فرمود: زیرا پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و اله بسیار خرما را دوست مى‌داشت، حضرت على علیه السّلام نیز، چنین بود. امام حسن علیه السّلام نیز، چنین بود. امام حسین علیه السّلام نیز، چنین بود. امام سجّاد علیه السّلام نیز، چنین بود. امام باقر علیه السّلام نیز، چنین بود. امام صادق علیه السّلام نیز، چنین بود. پدرم علیه السّلام نیز، چنین بود و من نیز خرما را بسیار دوست مى‌دارم، شیعیان ما نیز خرما را دوست مى‌دارند؛ زیرا آنان از سرشت ما خلق شده‌اند و اى سلیمان! دشمنان ما به شراب علاقه دارند؛ زیرا آنان از آتشى بدون دود خلق شده‌اند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٦، ص ٣٤٦، ح ٦

قَالَ عَلِیُّ بْنِ الْحُسَیْن ()‏: إِنَّ رَجُلًا جَاءَ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ أَخْبِرْنِی إِنْ کُنْتَ عَالِماً عَنِ النَّاسِ وَ عَنْ أَشْبَاهِ النَّاسِ وَ عَنِ النَّسْنَاسِ فَقَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَا حُسَیْنُ أَجِبِ الرَّجُلَ فَقَالَ الْحُسَیْنُ ع أَمَّا قَوْلُکَ أَخْبِرْنِی عَنِ النَّاسِ فَنَحْنُ النَّاسُ وَ لِذَلِکَ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى ذِکْرُهُ فِی کِتَابِهِ- ثُمَّ أَفِیضُوا مِنْ حَیْثُ أَفاضَ النَّاسُ‏ فَرَسُولُ اللَّهِ ص الَّذِی أَفَاضَ بِالنَّاسِ- وَ أَمَّا قَوْلُکَ أَشْبَاهُ النَّاسِ فَهُمْ شِیعَتُنَا وَ هُمْ مَوَالِینَا وَ هُمْ مِنَّا وَ لِذَلِکَ قَالَ إِبْرَاهِیمُ ع- فَمَنْ تَبِعَنِی فَإِنَّهُ مِنِّی‏ وَ أَمَّا قَوْلُکَ النَّسْنَاسُ فَهُمُ السَّوَادُ الْأَعْظَمُ وَ أَشَارَ بِیَدِهِ إِلَى جَمَاعَةِ النَّاسِ ثُمَّ قَالَ‏ إِنْ هُمْ إِلَّا کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِیلًا.

امام على بن الحسین علیه السّلام فرمودند مردى خدمت امیر المؤمنین علیه السّلام آمد و عرض کرد: اگر براستى عالم هستى، مرا از مردم و اشباه مردم و نسناس آگاه گردان. امیر المؤمنین علیه السّلام فرمود: اى حسین! پاسخ این مرد را بده. امام حسین علیه السّلام فرمود: اما اینکه گفتى مردم کیانند؟ ماییم آن مردم و لذا خداوند سبحان در قرآن مى‏فرماید « پس از همان جا که مردم کوچ کنند شما هم کوچ کنید» (سوره بقره، آیه ١٩٩) و رسول خدا آن کسى بود که مردم را کوچ مى‏داد و اما اینکه از شبیهان به مردم پرسیدى، پس ایشان شیعیان مایند و هم آنها دوستان ما هستند و از مایند و از همین رو ابراهیم فرمود « هر که از من پیروى کند از من است» (سوره ابراهیم، آیه ٣٦) و اما اینکه از نسناس پرسیدى، ایشان اکثریت مردمند و با دست خود اشاره به گروه مردم کرد و سپس فرمود « آنها نیستند مگر همچون چهارپایان یا حتّى گمراهتر» (سوره فرقان، آیه ٤٤)

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٨، ص ٢٤٤، ح ٣٣٩

عَنْ عَمَّارِ بْنِ یَاسِرٍ قَالَ: بَیْنَا أَنَا عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص إِذْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ الشِّیعَةَ الْخَاصَّةَ الْخَالِصَةَ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ فَقَالَ عُمَرُ یَا رَسُولَ اللَّهِ عَرِّفْنَاهُمْ حَتَّى نَعْرِفَهُمْ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ مَا قُلْتُ لَکُمْ إِلَّا وَ أَنَا أُرِیدُ أَنْ أُخْبِرَکُمْ ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَنَا الدَّلِیلُ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ عَلِیٌّ نَصْرُ الدِّینِ وَ مَنَارُهُ أَهْلُ الْبَیْتِ وَ هُمُ الْمَصَابِیحُ الَّذِینَ یُسْتَضَاءُ بِهِمْ فَقَالَ عُمَرُ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَمَنْ لَمْ یَکُنْ قَلْبُهُ مُوَافِقاً لِهَذَا فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا وُضِعَ الْقَلْبُ فِی ذَلِکَ الْمَوْضِعِ إِلَّا لِیُوَافِقَ أَوْ لِیُخَالِفَ فَمَنْ کَانَ قَلْبُهُ مُوَافِقاً لَنَا أَهْلَ الْبَیْتِ کَانَ نَاجِیاً وَ مَنْ کَانَ قَلْبُهُ مُخَالِفاً لَنَا أَهْلَ الْبَیْتِ کَانَ هَالِکاً.

عمّار بن یاسر مى‏گوید: در حالى که من در خدمت پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم بودم حضرتش فرمود: شیعیان خاص و ناب، از ما اهل بیت هستند. عمر گفت: اى پیامبر خدا! آنها را به ما بشناسان تا ما با آنها آشنا شویم. پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: من این سخن را به شما نگفتم مگر آنکه خواستم شما را از آن آگاه کنم. سپس پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: منم دلیل و راهنماى بر خداى عزّ و جلّ و على یاور دین من است، و خاندانش چراغ آن مى‏باشند، و ایشان پرتو بخشى هستند که [دیگران‏] از آنها پرتو مى‏گیرند. عمر گفت: اى رسول خدا! پس اگر کسى دلش با این سخن همراه نباشد؟ پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: دل را در جایگاه خود ننهاده‏اند مگر آنکه با این سخن همراه باشد یا با آن به مخالفت برخیزد، پس هر که دلش موافق ما اهل بیت بود نجات یافت و هر که دلش مخالف ما خاندان بود اهل هلاکت و نابودى خواهد بود.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٨، ص ٣٣٣، ح ٥١٨

عن أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ حَدِیثَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا یَحْتَمِلُهُ إِلَّا صُدُورٌ مُنِیرَةٌ أَوْ قُلُوبٌ سَلِیمَةٌ أَوْ أَخْلَاقٌ حَسَنَةٌ إِنَّ اللَّهَ أَخَذَ مِنْ شِیعَتِنَا الْمِیثَاقَ کَمَا أَخَذَ عَلَى بَنِی آدَمَ‏ أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ‏ فَمَنْ وَفَى لَنَا وَفَى اللَّهُ لَهُ بِالْجَنَّةِ وَ مَنْ أَبْغَضَنَا وَ لَمْ یُؤَدِّ إِلَیْنَا حَقَّنَا فَفِی النَّارِ خَالِداً مُخَلَّداً.

امام صادق علیه السلام فرمود: حدیث ما صعب و مستصعب است، تحمل آن را ندارد جز سینه‏هاى نورانى، یا دلهاى سالم، یا اخلاق نیکو، همانا خدا از شیعیان ما پیمان (بولایت ما) گرفت، چنان که از بنى آدم (بربوبیت خود) پیمان گرفت و فرمود: «آیا من پروردگار شما نیستم؟» پس هر که نسبت بما (بپیمان خویش) وفا کند، خدا بهشت را باو پاداش دهد، و هر که ما را دشمن دارد و حق ما را بما نرساند همیشه و جاودان در دوزخ است.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٤٠١، ح ٣

عَنْ یُونُسَ بْنِ ظَبْیَانَ أَوِ الْمُعَلَّى بْنِ خُنَیْسٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مَا لَکُمْ مِنْ هَذِهِ الْأَرْضِ فَتَبَسَّمَ ثُمَّ قَالَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى بَعَثَ جَبْرَئِیلَ ع وَ أَمَرَهُ أَنْ یَخْرِقَ بِإِبْهَامِهِ ثَمَانِیَةَ أَنْهَارٍ فِی الْأَرْضِ مِنْهَا سَیْحَانُ وَ جَیْحَانُ وَ هُوَ نَهَرُ بَلْخٍ وَ الْخشوع وَ هُوَ نَهَرُ الشَّاشِ وَ مِهْرَانُ وَ هُوَ نَهَرُ الْهِنْدِ وَ نِیلُ مِصْرَ وَ دِجْلَةُ وَ الْفُرَاتُ فَمَا سَقَتْ أَوِ اسْتَقَتْ فَهُوَ لَنَا وَ مَا کَانَ لَنَا فَهُوَ لِشِیعَتِنَا وَ لَیْسَ لِعَدُوِّنَا مِنْهُ شَیْ‏ءٌ إِلَّا مَا غَصَبَ عَلَیْهِ وَ إِنَّ وَلِیَّنَا لَفِی أَوْسَعَ فِیمَا بَیْنَ ذِهْ إِلَى ذِهْ یَعْنِی بَیْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآیَةَ- قُلْ هِیَ لِلَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا الْمَغْصُوبِینَ عَلَیْهَا خالِصَةً لَهُمْ‏ یَوْمَ الْقِیامَةِ بِلَا غَصْبٍ.

یونس بن ظبیان و یا معلى بن خنیس گوید: بامام صادق علیه السلام عرضکردم: شما از این زمین چه دارید؟ حضرت لبخندى زد و فرمود: همانا خداى تبارک و تعالى جبرئیل علیه السلام را فرستاد و باو دستور داد با انگشت ابهامش هشت نهر در زمین بکند: از جمله آنهاست، سیحان و جیحان [جیحون‏] که همان نهر بلخست و خشوع که نهر شاش [شوش‏] است و مهران که نهر هند است و نیل مصر و دجله و فرات، پس آنچه آب دهد و آب گیرد (از دریا و خشکى) از آن ماست، و آنچه از آن ماست متعلق بشیعیان ماست و دشمن ما را از آن بهره‏ئى نیست، جز آنچه بزور و ناحق گیرند. ولى دوست ما در گشایشى است فراختر از میان این و آن- یعنى زمین و آسمان- (زیرا تمام خشکى و دریا از آن ماست و ما آن را براى شیعه خود مباح ساخته‏ایم) سپس این آیه را تلاوت فرمود: «بگو این چیزها در زندگى دنیا متعلق بکسانى است که ایمان آورده (ولى دیگران بزور از آنها گرفته‏اند) و در روز قیامت مخصوص (ایشان) است ٣٢ سوره ٧-» بدون غصب و زورى.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٤٠٩، ح ٥

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع‏ فِی قَوْلِ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ- الْحَمْدُ لِلَّهِ‏ الَّذِی هَدانا لِهذا وَ ما کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْ لا أَنْ هَدانَا اللَّهُ‏ فَقَالَ إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ دُعِیَ بِالنَّبِیِّ ص وَ بِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ بِالْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ ع فَیُنْصَبُونَ لِلنَّاسِ فَإِذَا رَأَتْهُمْ شِیعَتُهُمْ‏ قَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی هَدانا لِهذا وَ ما کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْ لا أَنْ هَدانَا اللَّهُ‏ یَعْنِی هَدَانَا اللَّهُ فِی وَلَایَةِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ ع.

امام صادق علیه السلام در باره قول خداى جل و عز «ستایش خدائى را که ما را باین (نعمت) راهنمائى کرد و اگر خدا ما را راهنمائى نمیکرد، ما راه نمییافتیم- ٤٣ سوره ٧-» فرمود: چون روز قیامت شود، پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله و امیر المؤمنین و امامان از فرزندان او را بخوانند و آنها براى (رسیدگى بحساب و شفاعت) مردم منصوب شوند، چون شیعیانشان آنها را ببینند، گویند: «ستایش خدائى را که ما را باین (نعمت) رهبرى کرد و اگر خدا ما را رهبرى نمیکرد، هدایت نمى‏شدیم» یعنى خدا ما را بولایت امیر المؤمنین و امامان از فرزندانش علیهم السلام رهبرى فرمود.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٤١٨، ح ٣٣

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْمَاضِی ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ... یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ‏ وَ الْمَلائِکَةُ صَفًّا لا یَتَکَلَّمُونَ‏ (النبأ: ٣٨) الْآیَةَ قَالَ نَحْنُ وَ اللَّهِ الْمَأْذُونُ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ الْقَائِلُونَ صَوَاباً قُلْتُ مَا تَقُولُونَ إِذَا تَکَلَّمْتُمْ قَالَ نُمَجِّدُ رَبَّنَا وَ نُصَلِّی عَلَى نَبِیِّنَا وَ نَشْفَعُ لِشِیعَتِنَا فَلَا یَرُدُّنَا رَبُّنَا قُلْتُ‏ کَلَّا إِنَّ کِتابَ الفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ‏ (المطففین: ٧) قَالَ هُمُ الَّذِینَ فَجَرُوا فِی حَقِّ الْأَئِمَّةِ وَ اعْتَدَوْا عَلَیْهِمْ قُلْتُ ثُمَّ یُقَالُ- هذَا الَّذِی‏ کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ‏ (المطففین: ١٦) قَالَ یَعْنِی أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ قُلْتُ تَنْزِیلٌ قَالَ نَعَمْ.

محمد بن فضیل گوید از حضرت ابو الحسن علیه السلام راجع بقول خداى عز و جل ... «روزى که روح و فرشتگان صف کشیده سخن نگویند. تا آخر آیه ٣٨ سوره ٧٨- (که فرماید: مگر کسى که خدا باو اجازه دهد و او درست گوید» فرمود: بخدا ما هستیم که روز قیامت اجازه داریم (سخن گوئیم) و درست گوئیم.عرضکردم: آنگاه که گوئید چه خواهید گفت؟ فرمود: بزرگى پروردگار خود گوئیم و بر پیغمبرخود درود فرستیم و از شیعیان خود شفاعت کنیم، و پروردگار ما را رد نکند.عرضکردم: «نه، اصلا نامه گنهکاران در سجین است- ٧ سوره ٨٣-» فرمود: آنها کسانى هستند که نسبت بحق ائمه نافرمانى خدا کردند و برایشان ستم نمودند.عرضکردم: «سپس گفته مى‏شود: اینست آنچه تکذیبش میکردید؟ ١٦» فرمود: یعنى امیر المؤمنین علیه السلام عرضکردم: تنزیل است؟ فرمود: آرى.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٤٣٢، ح ٩١

عَنْ عَمْرِو بْنِ یَزِیدَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّی سَمِعْتُکَ وَ أَنْتَ تَقُولُ کُلُّ شِیعَتِنَا فِی الْجَنَّةِ عَلَى مَا کَانَ فِیهِمْ قَالَ صَدَقْتُکَ کُلُّهُمْ وَ اللَّهِ فِی الْجَنَّةِ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ الذُّنُوبَ کَثِیرَةٌ کِبَارٌ فَقَالَ أَمَّا فِی الْقِیَامَةِ فَکُلُّکُمْ فِی الْجَنَّةِ بِشَفَاعَةِ النَّبِیِّ الْمُطَاعِ أَوْ وَصِیِّ النَّبِیِّ وَ لَکِنِّی وَ اللَّهِ أَتَخَوَّفُ عَلَیْکُمْ فِی الْبَرْزَخِ قُلْتُ وَ مَا الْبَرْزَخُ قَالَ الْقَبْرُ مُنْذُ حِینِ مَوْتِهِ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ.

عمرو بن یزید گوید به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: من روزى از شما شنیدم که فرمودید: شیعیان ما همه در بهشتند، هر گناهى که داشته باشند؟ فرمود: به تو راست گفتم. به خدا سوگند همه آن‌ها در بهشتند. گفتم: قربانت گردم! اگر گناهان آن‌ها بسیار و کبیره باشد چه‌؟ فرمود: در روز قیامت همه شما به شفاعت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله یا وصیّش در بهشت خواهید بود، ولى من از برزخ براى شما بیم دارم. گفتم: برزخ چیست‌؟ فرمود: در قبر، از هنگام مرگ تا روز قیامت.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٣، ص ٢٤٢، ح ٣

قَالَ عَلِی بْنِ موسی الرِّضَا ()‏: إِنَّ لِکُلِّ إِمَامٍ عَهْداً فِی عُنُقِ أَوْلِیَائِهِ وَ شِیعَتِهِ‏ وَ إِنَّ مِنْ تَمَامِ الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ وَ حُسْنِ الْأَدَاءِ زِیَارَةَ قُبُورِهِمْ فَمَنْ زَارَهُمْ رَغْبَةً فِی زِیَارَتِهِمْ وَ تَصْدِیقاً بِمَا رَغِبُوا فِیهِ کَانَ أَئِمَّتُهُمْ شُفَعَاءَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ.

امام علی بن موسی رضا () فرمودند: براى هر امامى برعهده اولیا و شیعیاش پیمانى است و از تمام و کامل بودن وفاى به عهد و بهتر ادا نمودن آن زیارت قبور آن بزرگواران است. پس هرکس با میل و رغبت آنها را زیارت نماید و مواردى را که آنها رغبت دارند قبول نماید ائمه ایشان در روز قیامت شفیعانشان خواهند بود.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٤، ص ٥٦٧، ح ٢

عَنْ أَبِی شِبْلٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع رَجُلٌ مُسْلِمٌ ابْتُلِیَ فَفَجَرَ بِجَارِیَةِ أَخِیهِ فَمَا تَوْبَتُهُ قَالَ یَأْتِیهِ فَیُخْبِرُهُ وَ یَسْأَلُهُ أَنْ یُجْعَلَ مِنْ ذَلِکَ فِی حِلٍّ وَ لَا یَعُودُ قَالَ قُلْتُ فَإِنْ لَمْ یَجْعَلْهُ مِنْ ذَلِکَ فِی حِلٍّ قَالَ قَدْ لَقِیَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُوَ زَانٍ خَائِنٌ قَالَ قُلْتُ فَالنَّارُ مَصِیرُهُ قَالَ شَفَاعَةُ مُحَمَّدٍ ص وَ شَفَاعَتُنَا تَحْبَطُ بِذُنُوبِکُمْ یَا مَعْشَرَ الشِّیعَةِ فَلَا تَعُودُونَ وَ تَتَّکِلُونَ عَلَى شَفَاعَتِنَا فَوَ اللَّهِ مَا یَنَالُ‏

ابى شبل گوید: به امام صادق علیه السّلام گفتم:مرد مسلمانى گرفتار شد و با کنیز برادرش زنا نمود؛ توبه‌اش چگونه است‌؟ فرمود: باید بیاید و به برادرش خبر دهد و از او بخواهد که او را به جهت این عملش حلال کند و دیگر چنین کارى را تکرار نکند. گفتم: اگر برادرش او را حلال نکند؟ فرمود: به راستى که خداوند را در حالى ملاقات مى‌کند که زناکار خیانت‌کار است. گفتم: پس جایگاهش آتش دوزخ است‌؟ فرمود: اى شیعیان! شفاعت حضرت محمد صلّى اللّه علیه و آله و شفاعت ما، گناهان شما را مى‌ریزد. پس بازنگردید و بر شفاعت ما تکیه کنید. پس به خدا سوگند! در صورتى که مرتکب چنین گناهى شده باشد به شفاعت ما نمى‌رسد تا این‌که درد عذاب به او برسد و هول و ترس دوزخ را ببیند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٥، ص ٤٦٩، ح ٩

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏ کَانَ سَعِیدُ بْنُ الْمُسَیَّبِ وَ الْقَاسِمُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی بَکْرٍ وَ أَبُو خَالِدٍ الْکَابُلِیُّ مِنْ ثِقَاتِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع قَالَ وَ کَانَتْ أُمِّی مِمَّنْ آمَنَتْ وَ اتَّقَتْ وَ أَحْسَنَتْ‏ وَ اللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ* قَالَ وَ قَالَتْ أُمِّی قَالَ أَبِی یَا أُمَّ فَرْوَةَ إِنِّی لَأَدْعُو اللَّهَ لِمُذْنِبِی شِیعَتِنَا فِی الْیَوْمِ وَ اللَّیْلَةِ أَلْفَ مَرَّةٍ لِأَنَّا نَحْنُ فِیمَا یَنُوبُنَا مِنَ الرَّزَایَا نَصْبِرُ عَلَى مَا نَعْلَمُ مِنَ الثَّوَابِ وَ هُمْ یَصْبِرُونَ عَلَى مَا لَا یَعْلَمُونَ.

امام صادق علیه السلام فرمود: سعید بن مسیب و قاسم بن محمد بن ابى بکر و ابو خالد کابلى از موثقین اصحاب على بن الحسین علیهما السلام بودند، و مادر من [دختر همین قاسم‏] با ایمان و تقوى و نیکوکار بود و خدا هم نیکوکاران را دوست دارد.مادرم گفت که پدرم باو فرمود: اى ام فروه! من در هر شبانه روز هزار بار براى گنهکاران از شیعیانم خدا را میخوانم (و آمرزش مى‏خواهم) زیرا ما با دانائى بثواب و پاداش بر مصیباتى که بما وارد مى‏شود صبر میکنیم ولى آنها بر آنچه نمیدانند صبر مى‏کنند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ١، ص ٤٧٢، ح ١

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّا صُبُرٌ وَ شِیعَتُنَا أَصْبَرُ مِنَّا قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ کَیْفَ صَارَ شِیعَتُکُمْ‏ أَصْبَرَ مِنْکُمْ قَالَ لِأَنَّا نَصْبِرُ عَلَى مَا نَعْلَمُ وَ شِیعَتُنَا یَصْبِرُونَ عَلَى مَا لَا یَعْلَمُونَ.

امام صادق علیه السّلام فرمود: ما بردباریم و شیعیان ما از ما بردبارتر. راوى گوید عرضکردم: چگونه شیعیان شما از شما بردبارترند؟ فرمود: زیرا ما بر آنچه میدانیم صبر میکنیم و شیعیان ما بر آنچه نمیدانند صبر میکنند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٢، ص ٩٣، ح ٢٥

عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْجَهْمِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ ع لَا تَنْسَنِی مِنَ الدُّعَاءِ قَالَ أَ وَ تَعْلَمُ أَنِّی أَنْسَاکَ قَالَ فَتَفَکَّرْتُ فِی نَفْسِی وَ قُلْتُ هُوَ یَدْعُو لِشِیعَتِهِ‏ وَ أَنَا مِنْ شِیعَتِهِ‏ قُلْتُ لَا لَا تَنْسَانِی قَالَ وَ کَیْفَ عَلِمْتَ ذَلِکَ قُلْتُ إِنِّی مِنْ شِیعَتِکَ‏ وَ إِنَّکَ لَتَدْعُو لَهُمْ فَقَالَ هَلْ عَلِمْتَ بِشَیْ‏ءٍ غَیْرِ هَذَا قَالَ قُلْتُ لَا قَالَ إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ مَا لَکَ عِنْدِی فَانْظُرْ إِلَى مَا لِی عِنْدَکَ.

حسن بن جهم گوید: بحضرت ابى الحسن علیه السلام عرضکردم: مرا از دعا فراموش مکن، فرمود تو میدانى که من فراموشت کنم؟ گوید: در فکر فرو رفتم و با خود گفتم: آن حضرت براى شیعیانش دعا کند و من هم از شیعیان او هستم (پس براى من دعا کند) عرضکردم: نه، شما مرا فراموش نمیکنى، فرمود: این را از کجا دانستى؟ عرضکردم: من از شیعیان شما هستم و شما هم که براى شیعیانت دعا میکنى (پس مرا هم در ضمن دعا میکنید) فرمود: جز این هم چیزى دانستى؟ گوید: عرضکردم: نه، فرمود: هر گاه خواستى بدانى نزد من چگونه هستى بنگر من نزد تو چگونه هستم.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٢، ص ٦٥٢، ح ٤

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَجْلَانَ قَالَ: قَامَ أَبُو جَعْفَرٍ ع عَلَى قَبْرِ رَجُلٍ مِنَ الشِّیعَةِ فَقَالَ اللَّهُمَّ صِلْ وَحْدَتَهُ وَ آنِسْ وَحْشَتَهُ وَ أَسْکِنْ إِلَیْهِ مِنْ رَحْمَتِکَ مَا یَسْتَغْنِی بِهَا عَنْ رَحْمَةِ مَنْ سِوَاکَ .

عبد اللّه بن عجلان گوید: امام باقر علیه السّلام در کنار قبر مردى از شیعیان ایستاد و فرمود: «اللّهمّ‌ صل وحدته و آنس وحشته و أسکن إلیه من رحمتک ما یستغنی بها عن رحمة من سواک» ؛ «بار خدایا! تنهایى او را به وصلت متّصل ساز، وحشتش را با انس قرین فرما، و از رحمت خود رحمتى بر او نازل کن که به سبب آن، از رحمت غیر تو بى‌نیاز شود.»

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٣، ص ٢٠٠، ح ٩

عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِی الْمِقْدَامِ قَالَ: مَرَرْتُ مَعَ أَبِی جَعْفَرٍ ع بِالْبَقِیعِ فَمَرَرْنَا بِقَبْرِ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْکُوفَةِ مِنَ الشِّیعَةِ قَالَ فَوَقَفَ عَلَیْهِ ع فَقَالَ- اللَّهُمَّ ارْحَمْ غُرْبَتَهُ وَ صِلْ وَحْدَتَهُ وَ آنِسْ وَحْشَتَهُ وَ أَسْکِنْ إِلَیْهِ مِنْ رَحْمَتِکَ مَا یَسْتَغْنِی بِهَا عَنْ رَحْمَةِ مَنْ سِوَاکَ وَ أَلْحِقْهُ بِمَنْ کَانَ یَتَوَلَّاهُ.

عمرو بن ابى مقدام گوید: همراه امام باقر علیه السّلام از قبرستان بقیع مى‌گذشتیم، به قبر یکى از شیعیان کوفه رسیدیم. امام علیه السّلام ایستاد و فرمود: «اللّهمّ‌ ارحم غربته، و صل وحدته، و آنس وحشته، و أسکن إلیه من رحمتک ما یستغنی بها عن رحمة من سواک و ألحقه بمن کان یتولاّه.»

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٣، ص ٢٢٩، ح ٦

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏ نَحْنُ بَنُو هَاشِمٍ وَ شِیعَتُنَا الْعَرَبُ وَ سَائِرُ النَّاسِ الْأَعْرَابُ.

امام صادق علیه السّلام فرمود: ما بنى هاشم هستیم و شیعه ما عرب هستند، و دیگر مردم اعراب بیابانگرد مى‏باشند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٨، ص ١٦٦، ح ١٨٣

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏ نَحْنُ قُرَیْشٌ وَ شِیعَتُنَا الْعَرَبُ وَ سَائِرُ النَّاسِ عُلُوجُ الرُّومِ.

امام صادق علیه السّلام فرمود: ما قریشى هستیم و شیعیان ما عرب هستند و دیگر مردم، کافران روم هستند.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٨، ص ١٦٦، ح ١٨٤

عَنْ بَعْضِ مَوَالِی أَبِی الْحَسَنِ ع قَالَ: کَانَ عِنْدَ أَبِی الْحَسَنِ مُوسَى ع رَجُلٌ مِنْ قُرَیْشٍ فَجَعَلَ یَذْکُرُ قُرَیْشاً وَ الْعَرَبَ‏ فَقَالَ لَهُ أَبُو الْحَسَنِ ع عِنْدَ ذَلِکَ دَعْ هَذَا النَّاسُ ثَلَاثَةٌ عَرَبِیٌّ وَ مَوْلًى وَ عِلْجٌ فَنَحْنُ الْعَرَبُ وَ شِیعَتُنَا الْمَوَالِی‏ وَ مَنْ لَمْ یَکُنْ عَلَى مِثْلِ مَا نَحْنُ‏ عَلَیْهِ فَهُوَ عِلْجٌ‏ فَقَالَ الْقُرَشِیُّ تَقُولُ هَذَا یَا أَبَا الْحَسَنِ فَأَیْنَ أَفْخَاذُ قُرَیْشٍ وَ الْعَرَبِ‏ فَقَالَ أَبُو الْحَسَنِ ع هُوَ مَا قُلْتُ لَکَ.

مردى از دوستان امام موسى بن جعفر علیه السّلام مى‏گوید: مردى از قریش نزد آن‏حضرت آمده بود و از مفاخر قریش و عرب داد سخن مى‏داد. حضرت به او فرمود: این سخنها را وا نه، مردم سه گروهند: عرب، وابسته به عرب، و عجم غیر مسلمان. و ما عرب هستیم و وابستگان، شیعیان ما هستند و هر کس بر طریقه ما نباشد عجم دور از اسلام است. مرد قریشى گفت: تو که چنین مى‏گویى پس تیره‏ها و خاندانهاى عرب و قریش چه مى‏شوند؟ امام علیه السّلام فرمود: جز این سخنى براى گفتن نیست.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٨، ص ٢٢٦، ح ٢٨٧

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ حَوَارِیَّ عِیسَى ع کَانُوا شِیعَتَهُ وَ إِنَّ شِیعَتَنَا حَوَارِیُّونَا وَ مَا کَانَ حَوَارِیُّ عِیسَى بِأَطْوَعَ لَهُ مِنْ حَوَارِیِّنَا لَنَا وَ إِنَّمَا قَالَ عِیسَى ع لِلْحَوَارِیِّینَ- مَنْ أَنْصارِی إِلَى اللَّهِ قالَ الْحَوارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ‏ فَلَا وَ اللَّهِ مَا نَصَرُوهُ مِنَ الْیَهُودِ وَ لَا قَاتَلُوهُمْ دُونَهُ وَ شِیعَتُنَا وَ اللَّهِ لَمْ یَزَالُوا مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ عَزَّ ذِکْرُهُ رَسُولَهُ ص یَنْصُرُونَّا وَ یُقَاتِلُونَ دُونَنَا وَ یُحْرَقُونَ وَ یُعَذَّبُونَ وَ یُشَرَّدُونَ فِی الْبُلْدَانِ جَزَاهُمُ اللَّهُ عَنَّا خَیْراً وَ قَدْ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ اللَّهِ لَوْ ضَرَبْتُ خَیْشُومَ مُحِبِّینَا بِالسَّیْفِ مَا أَبْغَضُونَا- وَ وَ اللَّهِ لَوْ أَدْنَیْتُ إِلَى مُبْغِضِینَا وَ حَثَوْتُ لَهُمْ‏ مِنَ الْمَالِ مَا أَحَبُّونَا.

امام صادق علیه السّلام فرمود: همانا حواریّون عیسى شیعه او بودند و شیعیان ما حواریّون ما هستند و حواریّون عیسى فرمانبرتر از حواریّون ما نبودند. عیسى به حواریّون فرمود: ... مَنْ أَنْصارِی إِلَى اللَّهِ قالَ الْحَوارِیُّونَ‏نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ‏ ... (( ١)« یاوران من در راه خدا کیانند؟ حواریون گفتند: مائیم یاوران خدا»( سوره صف/ آیه ١٤).). نه بخدا سوگند عیسى را در برابر یهود یارى نرساندند و براى او نبرد نکردند، و بخدا سوگند شیعه ما از آن هنگام که خداوند والانام جان پیامبرش را گرفت همچنان ما را یارى مى‏کند و به خاطر ما نبرد مى‏کند و در راه ما سوخته مى‏شوند یا شکنجه مى‏گردند و یا در شهرها در به در مى‏شوند. خداوند به آنها از سوى ما جزاى خیر دهد. امیر المؤمنین علیه السّلام فرموده است: بخدا سوگند اگر بینى دوستان ما را با شمشیر بزنند بغض ما در دل نگیرند، و بخدا سوگند اگر به دشمنان خویش نزدیک شوم و ثروتى کلان بدیشان بخشم باز هم ما را دوست نخواهند داشت.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٨، ص ٢٦٨، ح ٣٩٦

عَنْ یَحْیَى اَلصَّنْعَانِیِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا ع وَ هُوَ بِمَکَّةَ وَ هُوَ یُقَشِّرُ مَوْزاً وَ یُطْعِمُهُ أَبَا جَعْفَرٍ ع فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ هَذَا الْمَوْلُودُ الْمُبَارَکُ قَالَ نَعَمْ یَا یَحْیَى هَذَا الْمَوْلُودُ الَّذِی لَمْ یُولَدْ فِی الْإِسْلَامِ مِثْلُهُ مَوْلُودٌ أَعْظَمُ بَرَکَةً عَلَى شِیعَتِنَا مِنْهُ.

یحیى صنعانى گوید: در مکّه به حضور امام رضا علیه السّلام شرف‌یاب شدم، دیدم که موز پوست مى‌کند و به امام جواد علیه السّلام مى‌خوراند.عرض کردم: فدایت شوم! این همان مولود بابرکت است‌؟فرمود: آرى اى یحیى! این، مولودى است که در اسلام مانند او متولد نشده است که برکتش بر شیعیان ما بیشتر و بزرگ‌تر از او باشد.

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏ ٦، ص ٣٦١، ح ٣

 

شیعه - بخش ١

شیعه - بخش ٢

شیعه - بخش ٣

شیعه - بخش ٤

شیعه - بخش ٥

 

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی