شیعه - بخش ٤
موضوعات
وظیفه شیعیان: پرهیزکاری- کوشش- هدف و همت خود را فقط خدا قرار دهد- توجه توانگران به فقیران- انجام عمل صالح- کمک به حاجتمندان از شیعیان- اهل تسلیم بودن- گفتن ذکر- روابط نیک شیعیان با یکدیگر- توجه عقلا به نادانان- تلاش- خواندن نماز نافله زوال- تحمیل نکردن- زیارت قبر ائمه (ع)- اطاعت خدا- تقوای الهی- دوری از افراط و تفریط- عبادت- عفت- هوادار شیعیان بودن- توبه- آراستن خود در مقابل دشمنان-
پاداش شیعه: اجر هزار شهید- اصحاب یمین- آمرزیده شدن- تبدیل گناهان به حسنات- بهشت
بدی شیعیان: کم حوصلگی- رازدار نبودن- برخی اهل گناهند- بدی به یکدیگر- کم بصیرتی-
کلمه «شیعه» در کتابهای الکافی بررسی شد.
وظیفه شیعیان
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْمَاضِی ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ... إِنَّ الْمُتَّقِینَ (المرسلات: ٤١) قَالَ نَحْنُ وَ اللَّهِ وَ شِیعَتُنَا لَیْسَ عَلَى مِلَّةِ إِبْرَاهِیمَ غَیْرُنَا وَ سَائِرُ النَّاسِ مِنْهَا بُرَآءُ قُلْتُ ...
محمد بن فضیل گوید از حضرت ابو الحسن علیه السلام راجع بقول خداى عز و جل ... «همانا پرهیزگاران» فرمود: بخدا ما هستیم و شیعیان ما، جز ما کسى ملت ابراهیم را ندارد، و مردم دیگر از آن برکنارند ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٣٢، ح ٩١
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: لَا تَذْهَبْ بِکُمُ الْمَذَاهِبُ فَوَ اللَّهِ مَا شِیعَتُنَا إِلَّا مَنْ أَطَاعَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ.
امام باقر علیه السّلام فرمود: هر مذهبى شما را براهى نبرد، بخدا که شیعه ما نیست جز آنکه خداى عز و جل را اطاعت کند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٧٣، ح ١
٣- أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ وَ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ جَمِیعاً عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ لِی یَا جَابِرُ أَ یَکْتَفِی مَنِ انْتَحَلَ التَّشَیُّعَ أَنْ یَقُولَ بِحُبِّنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَوَ اللَّهِ مَا شِیعَتُنَا إِلَّا مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وَ أَطَاعَهُ وَ مَا کَانُوا یُعْرَفُونَ یَا جَابِرُ إِلَّا بِالتَّوَاضُعِ وَ التَّخَشُّعِ وَ الْأَمَانَةِ وَ کَثْرَةِ ذِکْرِ اللَّهِ وَ الصَّوْمِ وَ الصَّلَاةِ وَ الْبِرِّ بِالْوَالِدَیْنِ وَ التَّعَاهُدِ لِلْجِیرَانِ مِنَ الْفُقَرَاءِ وَ أَهْلِ الْمَسْکَنَةِ وَ الْغَارِمِینَ وَ الْأَیْتَامِ وَ صِدْقِ الْحَدِیثِ وَ تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَ کَفِّ الْأَلْسُنِ عَنِ النَّاسِ إِلَّا مِنْ خَیْرٍ وَ کَانُوا أُمَنَاءَ عَشَائِرِهِمْ فِی الْأَشْیَاءِ قَالَ جَابِرٌ فَقُلْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا نَعْرِفُ الْیَوْمَ أَحَداً بِهَذِهِ الصِّفَةِ فَقَالَ یَا جَابِرُ لَا تَذْهَبَنَّ بِکَ الْمَذَاهِبُ حَسْبُ الرَّجُلِ أَنْ یَقُولَ أُحِبُّ عَلِیّاً وَ أَتَوَلَّاهُ ثُمَّ لَا یَکُونَ مَعَ ذَلِکَ فَعَّالًا فَلَوْ قَالَ إِنِّی أُحِبُّ رَسُولَ اللَّهِ- فَرَسُولُ اللَّهِ ص خَیْرٌ مِنْ عَلِیٍّ ع ثُمَّ لَا یَتَّبِعُ سِیرَتَهُ وَ لَا یَعْمَلُ بِسُنَّتِهِ مَا نَفَعَهُ حُبُّهُ إِیَّاهُ شَیْئاً فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْمَلُوا لِمَا عِنْدَ اللَّهِ لَیْسَ بَیْنَ اللَّهِ وَ بَیْنَ أَحَدٍ قَرَابَةٌ أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَکْرَمُهُمْ عَلَیْهِ أَتْقَاهُمْ وَ أَعْمَلُهُمْ بِطَاعَتِهِ یَا جَابِرُ وَ اللَّهِ مَا یُتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى إِلَّا بِالطَّاعَةِ وَ مَا مَعَنَا بَرَاءَةٌ مِنَ النَّارِ وَ لَا عَلَى اللَّهِ لِأَحَدٍ مِنْ حُجَّةٍ مَنْ کَانَ لِلَّهِ مُطِیعاً فَهُوَ لَنَا وَلِیٌّ وَ مَنْ کَانَ لِلَّهِ عَاصِیاً فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ وَ مَا تُنَالُ وَلَایَتُنَا إِلَّا بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ.
جابر گوید: امام باقر علیه السّلام بمن فرمود: اى جابر! آیا کسى که ادعاء تشیع میکند، او را بس است که از محبت ما خانواده دم زند؟ بخدا شیعه ما نیست، جز آنکه از خدا پروا کند و او را اطاعت نماید، اى جابر! ایشان شناخته نشوند، جز با فروتنى و خشوع و امانت و بسیارى یاد خداو روزه و نماز و نیکى بپدر و مادر و مراعات همسایگان فقیر و مستمند و قرضداران و یتیمان و راستى گفتار و تلاوت قرآن و بازداشتن زبان از مردم، جز از نیکى آنها، و آنها امانت نگهدار فامیل خویش باشند.جابر گوید عرضکردم: یا ابن رسول اللَّه! ما امروز کسى را داراى این صفات نمیشناسیم، فرمود: اى جابر! براههاى مختلف مرو، آیا براى مرد کافى است که بگوید، من على را دوست دارم و از او پیروى میکنم، و با وجود این فعالیت دینى نکند؟ پس اگر بگوید: من رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله را دوست دارم- رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله که بهتر از على علیه السّلام است- سپس از رفتار او پیروى نکند و بسنتش عمل ننماید، محبتش بپیغمبر باو هیچ سودى ندهد، پس از خدا پروا کنید و براى آنچه نزد خداست عمل کنید، خدا با هیچکس خویشى ندارد، دوست ترین بندگان خداى عز و جل [و گرامیترینشان نزد او] با تقواترین و مطیع ترین آنهاست.اى جابر! بخدا جز با اطاعت بخداى تبارک و تعالى تقرب نمیتوان جست. و همراه ما برات آزادى از دوزخ نیست و هیچ کس بر خدا حجت ندارد، هر که مطیع خدا باشد دوست ما و هر که نافرمانى خدا کند دشمن ماست، ولایت ما جز با عمل کردن بورع بدست نیاید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٧٤، ح ٣
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: یَا مَعْشَرَ الشِّیعَةِ شِیعَةِ آلِ مُحَمَّدٍ کُونُوا النُّمْرُقَةَ الْوُسْطَى یَرْجِعُ إِلَیْکُمُ الْغَالِی وَ یَلْحَقُ بِکُمُ التَّالِی فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ مِنَ الْأَنْصَارِ یُقَالُ لَهُ سَعْدٌ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا الْغَالِی قَالَ قَوْمٌ یَقُولُونَ فِینَا مَا لَا نَقُولُهُ فِی أَنْفُسِنَا فَلَیْسَ أُولَئِکَ مِنَّا وَ لَسْنَا مِنْهُمْ قَالَ فَمَا التَّالِی قَالَ الْمُرْتَادُ یُرِیدُ الْخَیْرَ یُبَلِّغُهُ الْخَیْرَ یُؤْجَرُ عَلَیْهِ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَیْنَا فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا مَعَنَا مِنَ اللَّهِ بَرَاءَةٌ وَ لَا بَیْنَنَا وَ بَیْنَ اللَّهِ قَرَابَةٌ وَ لَا لَنَا عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ وَ لَا نَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ إِلَّا بِالطَّاعَةِ فَمَنْ کَانَ مِنْکُمْ مُطِیعاً لِلَّهِ تَنْفَعُهُ وَلَایَتُنَا وَ مَنْ کَانَ مِنْکُمْ عَاصِیاً لِلَّهِ لَمْ تَنْفَعْهُ وَلَایَتُنَا وَیْحَکُمْ لَا تَغْتَرُّوا وَیْحَکُمْ لَا تَغْتَرُّوا.
امام باقر علیه السّلام فرمود: اى گروه شیعه- شیعه آل محمد! شما تکیهگاه میانه باشید (یعنى روشى داشته باشید خارج از حد افراط و تفریط تا دیگران بشما تکیه کنند) و آنکه غلو کرده (و از حد وسط خارج شده) بسوى شما برگردد و آنکه عقب مانده خود را بشما رساند.مردى از انصار بنام سعد عرضکرد: قربانت، غلوّکننده کدامست؟ فرمود: مردمى که در باره ما گویند آنچه در باره خود نگوئیم، اینها از ما نیستند و ما از آنها نباشیم.گفت: عقب مانده کدامست؟ فرمود: کسى که طالب خیر (دین حق یا عمل صالح) است: خیر باو میرسد (زیرا عاقبت جوینده یابنده بود) و بهمان مقدار نیتش پاداش دارد.سپس رو بما کرد و فرمود: بخدا ما از جانب خدا براتى نداریم، و میان ما و خدا قرابتى نیست و بر خدا حجتى نداریم و جز با اطاعت بسوى خدا تقرب نجوئیم، پس هر کس از شما که مطیع خدا باشد دوستى ما سودش دهد و هر کس از شما نافرمانى خدا کند دوستى ما سودش ندهد، واى بر شما! مبادا فریفته شوید. واى بر شما مبادا فریفته شوید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٧٥، ح ٦
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْأَوَّلِ ع قَالَ: کَثِیراً مَا کُنْتُ أَسْمَعُ أَبِی یَقُولُ لَیْسَ مِنْ شِیعَتِنَا مَنْ لَا تَتَحَدَّثُ الْمُخَدَّرَاتُ بِوَرَعِهِ فِی خُدُورِهِنَّ وَ لَیْسَ مِنْ أَوْلِیَائِنَا مَنْ هُوَ فِی قَرْیَةٍ فِیهَا عَشَرَةُ آلَافِ رَجُلٍ فِیهِمْ مِنْ خَلْقِ اللَّهِ أَوْرَعُ مِنْهُ.
موسى بن جعفر علیه السّلام فرمود: من از پدرم بسیار میشنیدم که میفرمود از شیعیان ما نیست کسىکه (در پارسائى و ورع بدرجى شهرت نیابد که) زنان پردهنشین در میان پرده خویش از ورع او سخن گویند و از دوستان ما نباشد کسى که در شهرى باشد که ده هزار مرد در آن باشند و پارساتر از او میان آنها خدا خلق کرده باشد [مخلوقى پارساتر از او براى خدا باشد].
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٧٩، ح ١٥
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَجْلَانَ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَدَخَلَ رَجُلٌ فَسَلَّمَ فَسَأَلَهُ کَیْفَ مَنْ خَلَّفْتَ مِنْ إِخْوَانِکَ قَالَ فَأَحْسَنَ الثَّنَاءَ وَ زَکَّى وَ أَطْرَى فَقَالَ لَهُ کَیْفَ عِیَادَةُ أَغْنِیَائِهِمْ عَلَى فُقَرَائِهِمْ فَقَالَ قَلِیلَةٌ قَالَ وَ کَیْفَ مُشَاهَدَةُ أَغْنِیَائِهِمْ لِفُقَرَائِهِمْ قَالَ قَلِیلَةٌ قَالَ فَکَیْفَ صِلَةُ أَغْنِیَائِهِمْ لِفُقَرَائِهِمْ فِی ذَاتِ أَیْدِیهِمْ فَقَالَ إِنَّکَ لَتَذْکُرُ أَخْلَاقاً قَلَّ مَا هِیَ فِیمَنْ عِنْدَنَا قَالَ فَقَالَ فَکَیْفَ تَزْعُمُ هَؤُلَاءِ أَنَّهُمْ شِیعَةٌ.
محمد بن عجلان گوید خدمت امام صادق علیه السّلام بودم که مردى در آمد و سلام کرد، حضرت از او پرسید برادرانت که از آنها جدا شدى چگونه بودند؟ او ستایش نیکو کرد و تزکیه نمود و مدح بسیار. حضرت باو فرمود: ثروتمندان از فقرا چگونه عیادت کنند؟ عرض کرد: اندک. فرمود: دیدار و احوالپرسى ثروتمندانشان از فقرا چگونه است؟ عرضکرد: اندک، فرمود: دستگیرى و مالدادن توانگرانشان به بینوایان چگونه است؟ عرضکرد: شما اخلاق و صفاتى را ذکر میکنى که در میان مردم ما کمیاب است فرمود: پس چگونه آنها خود را شیعه میدانند؟
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٧٣، ح ١٠
عَنْ أَبِی إِسْمَاعِیلَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ الشِّیعَةَ عِنْدَنَا کَثِیرٌ فَقَالَ فَهَلْ یَعْطِفُ الْغَنِیُّ عَلَى الْفَقِیرِ وَ هَلْ یَتَجَاوَزُ الْمُحْسِنُ عَنِ الْمُسِیءِ وَ یَتَوَاسَوْنَ فَقُلْتُ لَا فَقَالَ لَیْسَ هَؤُلَاءِ شِیعَةً- الشِّیعَةُ مَنْ یَفْعَلُ هَذَا.
ابو اسماعیل گوید: بامام باقر علیه السلام عرضکردم: قربانت گردم، نزد ما شیعه بسیار است فرمود: آیا توانگر بفقیر توجه میکند، و آیا نیکوکار از بدکردار در میگذرد و با یک دیگر مواسات میکنند؟ عرضکردم: نه، فرمود: آنها شیعه نیستند. شیعه کسى است که چنان کند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٧٣، ح ١١
عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَنَظَرَ إِلَیَّ بِوَجْهٍ قَاطِبٍ فَقُلْتُ مَا الَّذِی غَیَّرَکَ لِی قَالَ الَّذِی غَیَّرَکَ لِإِخْوَانِکَ بَلَغَنِی یَا إِسْحَاقُ أَنَّکَ أَقْعَدْتَ بِبَابِکَ بَوَّاباً یَرُدُّ عَنْکَ فُقَرَاءَ الشِّیعَةِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی خِفْتُ الشُّهْرَةَ فَقَالَ أَ فَلَا خِفْتَ الْبَلِیَّةَ أَ وَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ الْمُؤْمِنَیْنِ إِذَا الْتَقَیَا فَتَصَافَحَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الرَّحْمَةَ عَلَیْهِمَا فَکَانَتْ تِسْعَةٌ وَ تِسْعُونَ لِأَشَدِّهِمَا حُبّاً لِصَاحِبِهِ فَإِذَا تَوَافَقَا غَمَرَتْهُمَا الرَّحْمَةُ فَإِذَا قَعَدَا یَتَحَدَّثَانِ قَالَ الْحَفَظَةُ بَعْضُهَا لِبَعْضٍ اعْتَزِلُوا بِنَا فَلَعَلَّ لَهُمَا سِرّاً وَ قَدْ سَتَرَ اللَّهُ عَلَیْهِمَا فَقُلْتُ أَ لَیْسَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ- ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ (( ٣) ق: ١٨.) فَقَالَ یَا إِسْحَاقُ إِنْ کَانَتِ الْحَفَظَةُ لَا تَسْمَعُ فَإِنَّ عَالِمَ السِّرِّ یَسْمَعُ وَ یَرَى.
اسحاق بن عمار گوید: خدمت امام صادق علیه السّلام رسیدم، حضرت با ترشروئى بمن نگریست، عرضکردم: سبب دگرگونى شما با من چیست؟ فرمود: آنچه ترا با برادرانت دگرگون ساخته، اى اسحاق بمن خبر رسیده که در منزلت دربان گذاشتهاى تا فقراء شیعه را راه ندهند. عرضکردم: قربانت، من از شهرت ترسیدم، فرمود: از بلیه نترسیدى؟ مگر نمیدانى که چون دو مؤمن ملاقات کنند و مصافحه نمایند، خداى عز و جل بر آنها رحمت نازل کند که نود و نه قسمت آنبراى آنکه رفیقش را دوستتر دارد باشد و چون در دوستى برابر باشند [با هم بایستند] رحمت خدا ایشان را فرا گیرد، و چون براى مذاکره بنشینند، برخى از فرشتگان نگهبان آنها ببرخى دیگر گویند از اینها کناره گیریم، شاید رازى داشته باشند که خدا بر آنها پرده کشیده باشد.عرضکردم: مگر خداى عز و جل نمى فرماید: «بگفتارى دم نزند جز آنکه نزد او رقیب حاضر باشد، ١٨ سوره ٥٠» فرمود: اى اسحاق! اگر نگهبانان نشنوند، خداى عالم السر بشنود و ببیند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٨١، ح ١٤
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ () قَالَ: شِیعَتُنَا الرُّحَمَاءُ بَیْنَهُمُ الَّذِینَ إِذَا خَلَوْا ذَکَرُوا اللَّهَ إِنَّ ذِکْرَنَا مِنْ ذِکْرِ اللَّهِ إِنَّا إِذَا ذُکِرْنَا ذُکِرَ اللَّهُ وَ إِذَا ذُکِرَ عَدُوُّنَا ذُکِرَ الشَّیْطَانُ.
امام صادق علیه السلام فرمودند: شیعیان ما با خود مهربانند، چون تنها باشند خدا را یاد کنند [همانا یاد ما یاد خداست] هر گاه ما یاد شویم خدا یاد شود و چون دشمن ما یاد شود، شیطان یاد شود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٨٦، ح ١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ خَلْقاً مِنْ خَلْقِهِ انْتَجَبَهُمْ لِقَضَاءِ حَوَائِجِ فُقَرَاءِ شِیعَتِنَا لِیُثِیبَهُمْ عَلَى ذَلِکَ الْجَنَّةَ فَإِنِ اسْتَطَعْتَ أَنْ تَکُونَ مِنْهُمْ فَکُنْ ثُمَّ قَالَ لَنَا وَ اللَّهِ رَبٌّ نَعْبُدُهُ لَا نُشْرِکُ بِهِ شَیْئاً.
امام صادق علیه السلام فرمود: همانا خداى عز و جل دستهئى از مخلوقش را آفریده و ایشان را براى قضاء حوائج شیعیان فقیر ما انتخاب فرموده تا در برابر آن بهشت را بایشان پاداش دهد، پس اگر توانى از آنها باش. سپس فرمود: بخدا ما را پروردگاریست که او را پرستش کنیم و چیزى را شریک او نسازیم.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٩٣، ح ٢
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا رَأَیْتَ بَیْنَ اثْنَیْنِ مِنْ شِیعَتِنَا مُنَازَعَةً فَافْتَدِهَا مِنْ مَالِی.
امام صادق علیه السّلام فرمود: هر گاه میان دو نفر از شیعیان ما نزاعى دیدى، از مال من فدیه بده (یعنى هر چه ادعا میکند از مال من باو بده تا طرف را رها کند).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٠٩، ح ٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: شِیعَتُنَا أَهْلُ الْهُدَى وَ أَهْلُ التُّقَى وَ أَهْلُ الْخَیْرِ وَ أَهْلُ الْإِیمَانِ وَ أَهْلُ الْفَتْحِ وَ الظَّفَرِ.
امام صادق علیه السلام فرمود: شیعیان ما اهل هدایت و اهل تقوى و اهل خیر و اهل ایمان و اهل فتح و ظفر میباشند (درهاى رحمت خدا بروى آنها گشوده و بکمال سعادت خود رسیدهاند).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٣٣، ح ٨
٧- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ زَعْلَانَ عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ الْخُرَاسَانِیِّ عَنْ عَمْرِو بْنِ جُمَیْعٍ الْعَبْدِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: شِیعَتُنَا هُمُ الشَّاحِبُونَ الذَّابِلُونَ النَّاحِلُونَ الَّذِینَ إِذَا جَنَّهُمُ اللَّیْلُ اسْتَقْبَلُوهُ بِحُزْنٍ.
امام صادق علیه السلام فرمود: شیعیان ما همان رنگ پریدگان (از خوف خدا) خشک لبان (از روزه) لاغرانند که چون شب فرا رسد با اندوه از آن استقبال کنند (زیرا در غم انجام وظیفه پروردگار باشند).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٣٣، ح ٧
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِیَّاکَ وَ السَّفِلَةَ فَإِنَّمَا شِیعَةُ عَلِیٍّ مَنْ عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ وَ اشْتَدَّ جِهَادُهُ وَ عَمِلَ لِخَالِقِهِ وَ رَجَا ثَوَابَهُ وَ خَافَ عِقَابَهُ فَإِذَا رَأَیْتَ أُولَئِکَ فَأُولَئِکَ شِیعَةُ جَعْفَرٍ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: از مردم پست دورى کن، همانا شیعه على کسى است که عفت شکم و فرج داشته باشد (آنها را از حرام و مشتبه نگهدارد) و سخت بکوشد و جهاد کند، و براى خالقش عمل کند، و بثواب او امیدوار باشد، و از عقابش بترسد، اگر این گونه مردم را دیدى، آنها شیعه جعفرند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٣٣، ح ٩
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ شِیعَةَ عَلِیٍّ کَانُوا خُمْصَ الْبُطُونِ ذُبُلَ الشِّفَاهِ أَهْلَ رَأْفَةٍ وَ عِلْمٍ وَ حِلْمٍ یُعْرَفُونَ بِالرَّهْبَانِیَّةِ فَأَعِینُوا عَلَى مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ بِالْوَرَعِ وَ الِاجْتِهَادِ.
امام صادق علیه السّلام فرمودند: شیعیان على لاغرشکم و خشک لب بودند، و اهل مهر و دانش و بردبارى که بعبادت معروف بودند، پس با وجود دوستى و ولایتى که دارید [براى کفاره گناهانى که مرتکب شدهاید] با پرهیزگارى و کوشش کمک کنید (و خود را از عذاب برهانید).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٣٣، ح ١٠
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع شِیعَتُنَا الْمُتَبَاذِلُونَ فِی وَلَایَتِنَا الْمُتَحَابُّونَ فِی مَوَدَّتِنَا الْمُتَزَاوِرُونَ فِی إِحْیَاءِ أَمْرِنَا الَّذِینَ إِنْ غَضِبُوا لَمْ یَظْلِمُوا وَ إِنْ رَضُوا لَمْ یُسْرِفُوا بَرَکَةٌ عَلَى مَنْ جَاوَرُوا سِلْمٌ لِمَنْ خَالَطُوا.
امیر المؤمنین علیه السّلام فرمود: شیعیان ما کسانى باشند که براى ولایت ما بیکدیگر بخشش کنند و در راه دوستى ما با یک دیگر دوستى نمایند و براى زنده کردن امر ما بدیدار یک دیگر روند، اگر خشم کنند ستم نکنند و اگر راضى باشند اسراف نورزند، برکت همسایگانند و با معاشرین خود سلم و صفا دارند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٣٦، ح ٢٤
عَنْ فُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی مَرْضَةٍ مَرِضَهَا لَمْ یَبْقَ مِنْهُ إِلَّا رَأْسُهُ فَقَالَ یَا فُضَیْلُ إِنَّنِی کَثِیراً مَا أَقُولُ مَا عَلَى رَجُلٍ عَرَّفَهُ اللَّهُ هَذَا الْأَمْرَ لَوْ کَانَ فِی رَأْسِ جَبَلٍ حَتَّى یَأْتِیَهُ الْمَوْتُ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّ النَّاسَ أَخَذُوا یَمِیناً وَ شِمَالًا وَ إِنَّا وَ شِیعَتَنَا هُدِینَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ* یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَوْ أَصْبَحَ لَهُ مَا بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ کَانَ ذَلِکَ خَیْراً لَهُ وَ لَوْ أَصْبَحَ مُقَطَّعاً أَعْضَاؤُهُ کَانَ ذَلِکَ خَیْراً لَهُ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّ اللَّهَ لَا یَفْعَلُ بِالْمُؤْمِنِ إِلَّا مَا هُوَ خَیْرٌ لَهُ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ لَوْ عَدَلَتِ الدُّنْیَا عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ جَنَاحَ بَعُوضَةٍ مَا سَقَى عَدُوَّهُ مِنْهَا شَرْبَةَ مَاءٍ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّهُ مَنْ کَانَ هَمُّهُ هَمّاً وَاحِداً کَفَاهُ اللَّهُ هَمَّهُ وَ مَنْ کَانَ هَمُّهُ فِی کُلِّ وَادٍ لَمْ یُبَالِ اللَّهُ بِأَیِّ وَادٍ هَلَکَ.
فضیل بن یسار گوید خدمت امام صادق علیه السّلام رسیدم در مرضى که (او را لاغر و نحیف کرده بود و) جز سرش باقى نمانده بود، فرمود:اى فضیل! من بسیار میگویم: کسى را که خدا باین امر (تشیع) آشنا کرد، اگر بر سر کوهى باشدتا مرگش برسد زیانى نیست.اى فضیل بن یسار! مردم راه راست و چپ پیش گرفتند و ما و شیعیان ما به صراط مستقیم هدایت شدیم. اى فضیل بن یسار! اگر میان مشرق و مغرب (تمام دنیا) از آن مؤمن باشد خیر اوست و اگر اعضائش را تکه تکه کنند خیر او است.اى فضیل بن یسار! خدا نسبت بمؤمن جز خیر انجام ندهد.اى فضیل بن یسار! اگر دنیا نزد خداى عز و جل باندازه بال مگسى ارزش میداشت، شربت آبى از آن بدشمنش نمىآشامانید.اى فضیل بن یسار! کسى که هدف و همتش یک چیز (رضاى خدا) باشد، خدا هدفش را کارگزارى کند، و کسى که همتش بهمه سو متوجه باشد، خدا باک ندارد که در چه درهئى هلاک شود (یعنى خدا هدایت و توفیقش را از او برگیرد و او را بخود و هواى نفسش واگذارد تا در راه یکى از ادیان باطل جان سپارد).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٤٦، ح ٥
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَیَاسِیرُ شِیعَتِنَا أُمَنَاؤُنَا عَلَى مَحَاوِیجِهِمْ فَاحْفَظُونَا فِیهِمْ یَحْفَظْکُمُ اللَّهُ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: توانگران شیعیان ما امین ما هستند بر محتاجان آنها، رعایت حق ما را نسبت بآنها بکنید. تا خدا شما را رعایت کند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٦٥، ح ٢١
عَنْ خَیْثَمَةَ قَالَ قَالَ لِی أَبُو جَعْفَرٍ ع أَبْلِغْ شِیعَتَنَا أَنَّهُ لَنْ یُنَالَ مَا عِنْدَ اللَّهِ إِلَّا بِعَمَلٍ وَ أَبْلِغْ شِیعَتَنَا أَنَّ أَعْظَمَ النَّاسِ حَسْرَةً یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَنْ وَصَفَ عَدْلًا ثُمَّ یُخَالِفُهُ إِلَى غَیْرِهِ.
امام باقر علیه السّلام فرمود: بشیعیان ما این پیغام برسان که: هرگز ثواب خدا بکسى جز با عمل نرسد و بآنها برسان که پر حسرت ترین مردم روز قیامت کسى است که عدالتى را ستاید و سپس بخلاف آن گراید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٣٠٠، ح ٥
عَنْ سَمَاعَةَ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ لِی مُبْتَدِئاً یَا سَمَاعَةُ مَا هَذَا الَّذِی کَانَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَ جَمَّالِکَ إِیَّاکَ أَنْ تَکُونَ فَحَّاشاً أَوْ صَخَّاباً أَوْ لَعَّاناً فَقُلْتُ وَ اللَّهِ لَقَدْ کَانَ ذَلِکَ أَنَّهُ ظَلَمَنِی فَقَالَ إِنْ کَانَ ظَلَمَکَ لَقَدْ أَرْبَیْتَ عَلَیْهِ إِنَّ هَذَا لَیْسَ مِنْ فِعَالِی وَ لَا آمُرُ بِهِ شِیعَتِی اسْتَغْفِرْ رَبَّکَ وَ لَا تَعُدْ قُلْتُ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ لَا أَعُودُ.
سماعة گوید: وارد شدم بر حضرت صادق علیه السلام، حضرت آغاز بسخن کرد و بمن فرمود:اى سماعة این چه جنجالى بود که میان تو و شتردارت پدیدار گشته بود؟ مبادا دشنامگو و بد زبان ولعنتکننده باشى؟ عرضکردم: بخدا سوگند چنین بود (که فرمودى ولى) او بمن ستم کرد. فرمود: اگر او بتو ستم کرده تو از او سر افتادى، هر آینه این کردار از کردارهاى من نیست، و بشیعیانم چنین دستورى ندهم، از پروردگارت آمرزش بخواه، و بآن کردار باز مگرد، عرضکردم: از خدا آمرزش خواهم و دیگر باز نگردم.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٣٢٦، ح ١٤
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: أَیُّمَا رَجُلٍ مِنْ شِیعَتِنَا أَتَى رَجُلًا مِنْ إِخْوَانِهِ فَاسْتَعَانَ بِهِ فِی حَاجَتِهِ فَلَمْ یُعِنْهُ وَ هُوَ یَقْدِرُ إِلَّا ابْتَلَاهُ اللَّهُ بِأَنْ یَقْضِیَ حَوَائِجَ غَیْرِهِ مِنْ أَعْدَائِنَا یُعَذِّبُهُ اللَّهُ عَلَیْهَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ.
حضرت صادق علیه السلام فرمود: هر مردى از شیعیان ما که نزد مردى از برادرانش برود و در باره حاجتى از او کمک بخواهد و او با اینکه قدرت بر آن دارد کمکش نکند خداوند او را گرفتار کند که حاجت دیگرى از دشمنان ما را برآورد و بدان واسطه خداوند در روز قیامت او را عذاب کند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٣٦٦، ح ٢
عَنْ سَعْدٍ الْخَفَّافِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: یَا سَعْدُ تَعَلَّمُوا الْقُرْآنَ فَإِنَّ الْقُرْآنَ یَأْتِی یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِی أَحْسَنِ صُورَةٍ ... قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ یَا أَبَا جَعْفَرٍ وَ هَلْ یَتَکَلَّمُ الْقُرْآنُ فَتَبَسَّمَ ثُمَّ قَالَ رَحِمَ اللَّهُ الضُّعَفَاءَ مِنْ شِیعَتِنَا إِنَّهُمْ أَهْلُ تَسْلِیمٍ ثُمَّ قَالَ نَعَمْ یَا سَعْدُ وَ الصَّلَاةُ تَتَکَلَّمُ وَ لَهَا صُورَةٌ وَ خَلْقٌ تَأْمُرُ وَ تَنْهَى قَالَ سَعْدٌ فَتَغَیَّرَ لِذَلِکَ لَوْنِی وَ قُلْتُ هَذَا شَیْءٌ لَا أَسْتَطِیعُ أَنَا أَتَکَلَّمُ بِهِ فِی النَّاسِ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ وَ هَلِ النَّاسُ إِلَّا شِیعَتُنَا فَمَنْ لَمْ یَعْرِفِ الصَّلَاةَ فَقَدْ أَنْکَرَ حَقَّنَا ثُمَّ قَالَ یَا سَعْدُ أُسْمِعُکَ کَلَامَ الْقُرْآنِ قَالَ سَعْدٌ فَقُلْتُ بَلَى صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ فَقَالَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ لَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ فَالنَّهْیُ کَلَامٌ وَ الْفَحْشَاءُ وَ الْمُنْکَرُ رِجَالٌ وَ نَحْنُ ذِکْرُ اللَّهِ وَ نَحْنُ أَکْبَرُ.
سعد خفاف گوید حضرت باقر علیه السّلام فرمود: اى سعد قرآن را بیاموزید زیرا قرآن در بهترین صورتها که مردم دیدهاند روز قیامت بیاید ... (سعد) گوید: عرضکردم: فدایت گردم اى ابا جعفر آیا قرآن نیز سخن گوید؟حضرت لبخندى زد و فرمود: خدا رحمت کند شیعیان ساده دل ما را که اهل تسلیم هستند (و بسخنان ما گردن نهند) سپس فرمود: آرى اى سعد نماز هم سخن گوید و صورتى و خلقتى دارد، فرمان میدهد، قدغن کند، سعد گوید: از این سخن رنگ من گشت و گفتم: این (دیگر) چیزى است که من نمیتوانم میان مردم بگویم؟ حضرت باقر علیه السّلام فرمود: آیا مردم جز همان شیعیان ما هستند پس هر که نماز را نشناسد حق ما را منکر شده سپس فرمود: اى سعد من کلام قرآن را (هم اکنون) بگوش تو برسانم؟سعد گوید: عرضکردم: بلى رحمت خدا بر شما باد، فرمود: «همانا نماز باز میدارد از فحشاء (ناشایست) و منکر (ناپسند) و هر آینه ذکر (یاد) خدا بزرگتر است» (سوره عنکبوت آیه ٤٥) پس نهى (که همان باز داشتن میباشد) سخن است و فحشاء و منکر مردانى هستند، و مائیم ذکر خدا و ما بزرگتریم.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٥٩٦، ح ١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: لَمَّا أَمَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ هَذِهِ الْآیَاتِ أَنْ یَهْبِطْنَ إِلَى الْأَرْضِ تَعَلَّقْنَ بِالْعَرْشِ وَ قُلْنَ أَیْ رَبِّ إِلَى أَیْنَ تُهْبِطُنَا إِلَى أَهْلِ الْخَطَایَا وَ الذُّنُوبِ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِنَّ أَنِ اهْبِطْنَ فَوَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَا یَتْلُوکُنَّ أَحَدٌ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ وَ شِیعَتِهِمْ فِی دُبُرِ مَا افْتَرَضْتُ عَلَیْهِ مِنَ الْمَکْتُوبَةِ فِی کُلِّ یَوْمٍ إِلَّا نَظَرْتُ إِلَیْهِ بِعَیْنِیَ الْمَکْنُونَةِ فِی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعِینَ نَظْرَةً أَقْضِی لَهُ فِی کُلِّ نَظْرَةٍ سَبْعِینَ حَاجَةً وَ قَبِلْتُهُ عَلَى مَا فِیهِ مِنَ الْمَعَاصِی وَ هِیَ أُمُّ الْکِتَابِ وَ- شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلائِکَةُ وَ أُولُوا الْعِلْمِ وَ آیَةُ الْکُرْسِیِّ وَ آیَةُ الْمُلْکِ.
حضرت صادق علیه السّلام فرمود: چون خداى عز و جل باین آیات (که در آخر حدیث بیاید) فرمان داد که بزمین فرود آیند، آنها بعرش در آویختند و گفتند: پروردگارا بکجا ما را فرو میفرستى؟ بسوىخطاکاران و گنهکاران؟ پس خداى عز و جل بآنها فرمود: فرود شوید که بعزت و جلال خودم سوگند که هیچ کس از آل محمد (علیهم السلام) و شیعیان آنها شما را در هر روز دنبال نماز واجبش نخواند جز اینکه بنظر مخصوصى در هر روز هفتاد بار باو نظر کنم و در هر نظر هفتاد حاجت او را برآورم، و او را با آنچه گناه دارد بپذیرم و آن آیات عبارت است از ام الکتاب (یعنى سوره مبارکه حمد) و آیه: «شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلائِکَةُ وَ أُولُوا الْعِلْمِ» (سوره آل عمران آیه ١٨) و آیة الکرسى، و آیه ملک قُلِ اللَّهُمَّ مالِکَ الْمُلْکِ ... آیه ٢٦ از سوره آل عمران).
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٦٢٠، ح ٢
عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ قَالَ قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع اقْرَأْ عَلَى مَنْ تَرَى أَنَّهُ یُطِیعُنِی مِنْهُمْ وَ یَأْخُذُ بِقَوْلِیَ السَّلَامَ وَ أُوصِیکُمْ بِتَقْوَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الْوَرَعِ فِی دِینِکُمْ وَ الِاجْتِهَادِ لِلَّهِ وَ صِدْقِ الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ طُولِ السُّجُودِ وَ حُسْنِ الْجِوَارِ فَبِهَذَا جَاءَ مُحَمَّدٌ ص أَدُّوا الْأَمَانَةَ إِلَى مَنِ ائْتَمَنَکُمْ عَلَیْهَا بَرّاً أَوْ فَاجِراً فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص کَانَ یَأْمُرُ بِأَدَاءِ الْخَیْطِ وَ الْمِخْیَطِ- صِلُوا عَشَائِرَکُمْ وَ اشْهَدُوا جَنَائِزَهُمْ وَ عُودُوا مَرْضَاهُمْ وَ أَدُّوا حُقُوقَهُمْ فَإِنَّ الرَّجُلَ مِنْکُمْ إِذَا وَرِعَ فِی دِینِهِ وَ صَدَقَ الْحَدِیثَ وَ أَدَّى الْأَمَانَةَ وَ حَسُنَ خُلُقُهُ مَعَ النَّاسِ قِیلَ هَذَا جَعْفَرِیٌّ فَیَسُرُّنِی ذَلِکَ وَ یَدْخُلُ عَلَیَّ مِنْهُ السُّرُورُ وَ قِیلَ هَذَا أَدَبُ جَعْفَرٍ وَ إِذَا کَانَ عَلَى غَیْرِ ذَلِکَ دَخَلَ عَلَیَّ بَلَاؤُهُ وَ عَارُهُ وَ قِیلَ هَذَا أَدَبُ جَعْفَرٍ فَوَ اللَّهِ لَحَدَّثَنِی أَبِی ع أَنَّ الرَّجُلَ کَانَ یَکُونُ فِی الْقَبِیلَةِ مِنْ شِیعَةِ عَلِیٍّ ع فَیَکُونُ زَیْنَهَا آدَاهُمْ لِلْأَمَانَةِ وَ أَقْضَاهُمْ لِلْحُقُوقِ وَ أَصْدَقَهُمْ لِلْحَدِیثِ إِلَیْهِ وَصَایَاهُمْ وَ وَدَائِعُهُمْ تُسْأَلُ الْعَشِیرَةُ عَنْهُ فَتَقُولُ مَنْ مِثْلُ فُلَانٍ إِنَّهُ لآَدَانَا لِلْأَمَانَةِ وَ أَصْدَقُنَا لِلْحَدِیثِ.
زید شحام گوید: حضرت صادق علیه السلام بمن فرمود: بهر کس از مردم که ببینى پیروى از من کنند و بگفتار من عمل کنند سلام مرا برسان، و من بشما سفارش کنم که نسبت بخدا عز و جل تقوى داشته باشید و در دین خود پارسا باشید و در راه خدا کوشش کنید، و براستگوئى و باداء امانت و طول دادن سجده و نیکى با همسایه شما را سفارش میکنم زیرا محمد صلى اللَّه علیه و آله همین دستورات را آورده است هر که بشما امانت سپرده باو پس بدهید نیکرفتار باشد یا بدکردار، زیرا رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله دستور میداد که سوزن و نخ را نیز بصاحبش پس دهید، و با فامیل خود پیوند داشته باشید، و بجنازهمردههاشان حاضر شوید، و بیمارانشان را عیادت کنید، و حقوقشان را بپردازید، زیرا هر کس از شما که در دینش پارسا باشد و راستگو باشد و امانت را بصاحبش برگرداند و اخلاقش با مردم خوب باشد گویند: این جعفرى است و این مرا شاد کند و از جانب او شاید در (دل) من آید و گویند: این روش پسندیده جعفر (بن محمد) است بخدا سوگند پدرم براى من حدیث کرد که مردى از شیعیان على علیه السلام در قبیلهاى بود و زینت آن قبیله بشمار میرفت، از همه آنها در پرداخت امانت بهتر بود، و حقوقشان را بهتر مراعات میکرد، و در گفتار راستگوتر بود، و سفارشات و همه وصیتهاى اهل قبیله و سپردهاشان را آنان بدو مىسپردند و چون از او پرسش میکردى میگفتند: کیست مثل فلان کس؟ او در پرداخت امانت و راستگوئى از همه ما بهتر است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٦٣٦، ح ٥
عَنْ أَبِی الرَّبِیعِ الشَّامِیِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع وَ الْبَیْتُ غَاصٌّ بِأَهْلِهِ فِیهِ الْخُرَاسَانِیُّ وَ الشَّامِیُّ وَ مِنْ أَهْلِ الْآفَاقِ فَلَمْ أَجِدْ مَوْضِعاً أَقْعُدُ فِیهِ فَجَلَسَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع وَ کَانَ مُتَّکِئاً ثُمَّ قَالَ یَا شِیعَةَ آلِ مُحَمَّدٍ اعْلَمُوا أَنَّهُ لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یَمْلِکْ نَفْسَهُ عِنْدَ غَضَبِهِ وَ مَنْ لَمْ یُحْسِنْ صُحْبَةَ مَنْ صَحِبَهُ وَ مُخَالَقَةَ مَنْ خَالَقَهُ وَ مُرَافَقَةَ مَنْ رَافَقَهُ وَ مُجَاوَرَةَ مَنْ جَاوَرَهُ وَ مُمَالَحَةَ مَنْ مَالَحَهُ یَا شِیعَةَ آلِ مُحَمَّدٍ اتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ.
ابى الربیع شامى گوید: وارد شدم بر حضرت صادق علیه السلام دیدم که اطاق پر از جمعیت است از خراسانى و شامى و سایر بلاد و من جایى که بنشینم نیافتم، و حضرت صادق علیه السلام تکیه کرده بود پس روى دو پا نشست و فرمود: اى شیعه آل محمد آگاه باشید که از ما نیست آن کس که هنگام خشمنتواند خود دارى کند، و (از ما نیست) کسى که با همنشین خود خوشرفتارى نکند، و با هم خوى خود خوش خلقى نکند، و با رفیق خود رفاقت نکند، و با همسایه خود خوش همسایگى نکند، و با هم خوراک خود مراعات خوراک نکند، اى شیعه آل محمد تا بتوانید از خدا بپرهیزید و لا حول و لا قوة الا بالله.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٦٣٧، ح ٢
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: الْبِرُّ وَ الصَّدَقَةُ یَنْفِیَانِ الْفَقْرَ وَ یَزِیدَانِ فِی الْعُمُرِ وَ یَدْفَعَانِ تِسْعِینَ مِیتَةَ السَّوْءِ.
- وَ فِی خَبَرٍ آخَرَ وَ یَدْفَعَانِ عَنْ شِیعَتِی مِیتَةَ السَّوْءِ.
امام باقر علیه السّلام فرمود:نیکى و صدقه نادارى را از بین مى‌برند و در عمر انسان مى‌افزایند و نود نوع مرگ بد را دفع مى‌کنند.
در روایت دیگر آمده است: نیکى و صدقه مرگ بد را از شیعیان من دفع مى‌کنند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٢، ح ٢
قَالَ عَلِی بْنِ موسی الرِّضَا (): إِنَّ لِکُلِّ إِمَامٍ عَهْداً فِی عُنُقِ أَوْلِیَائِهِ وَ شِیعَتِهِ وَ إِنَّ مِنْ تَمَامِ الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ وَ حُسْنِ الْأَدَاءِ زِیَارَةَ قُبُورِهِمْ فَمَنْ زَارَهُمْ رَغْبَةً فِی زِیَارَتِهِمْ وَ تَصْدِیقاً بِمَا رَغِبُوا فِیهِ کَانَ أَئِمَّتُهُمْ شُفَعَاءَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ.
امام علی بن موسی رضا () فرمودند: براى هر امامى برعهده اولیا و شیعیاش پیمانى است و از تمام و کامل بودن وفاى به عهد و بهتر ادا نمودن آن زیارت قبور آن بزرگواران است. پس هرکس با میل و رغبت آنها را زیارت نماید و مواردى را که آنها رغبت دارند قبول نماید ائمه ایشان در روز قیامت شفیعانشان خواهند بود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٥٦٧، ح ٢
عَنْ یُونُسَ بْنِ أَبِی وَهْبٍ الْقَصْرِیِّ قَالَ: دَخَلْتُ الْمَدِینَةَ فَأَتَیْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ أَتَیْتُکَ وَ لَمْ أَزُرْ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع قَالَ بِئْسَ مَا صَنَعْتَ لَوْ لَا أَنَّکَ مِنْ شِیعَتِنَا مَا نَظَرْتُ إِلَیْکَ أَ لَا تَزُورُ مَنْ یَزُورُهُ اللَّهُ مَعَ الْمَلَائِکَةِ وَ یَزُورُهُ الْأَنْبِیَاءُ وَ یَزُورُهُ الْمُؤْمِنُونَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا عَلِمْتُ ذَلِکَ قَالَ اعْلَمْ أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع أَفْضَلُ عِنْدَ اللَّهِ مِنَ الْأَئِمَّةِ کُلِّهِمْ وَ لَهُ ثَوَابُ أَعْمَالِهِمْ وَ عَلَى قَدْرِ أَعْمَالِهِمْ فُضِّلُوا.
یونس بن ابو وهب قصرى گوید: وارد مدینه شده و به خدمت امام صادق علیه السّلام شرف‌یاب شدم و گفتم: قربانت شوم! خدمت شما آمدم در حالى که امیر المؤمنین علیه السّلام را زیارت نکردم. فرمود: چه کار بدى انجام دادى؟! اگر از شیعیان ما نبودى به تو نگاه نمى‌کردم. آیا زیارت نکردى کسى را که خدا با فرشتگان او را زیارت مى‌نمایند، پیامبران او را زیارت مى‌کنند و مؤمنین او را زیارت مى‌کنند؟ گفتم: قربانت شوم! از این موضوع اطلاع نداشتم. فرمود: بدان که امیر المؤمنین علیه السّلام در پیشگاه خدا از همه امامان افضل و برتر است و پاداش اعمال آنها براى اوست و آنها به مقدار اعمالشان فضیلت و برترى دارند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٥٨٠، ح ٣
عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَهْزِیَارَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع جُعِلْتُ فِدَاکَ زِیَارَةُ الرِّضَا ع أَفْضَلُ أَمْ زِیَارَةُ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ ع فَقَالَ زِیَارَةُ أَبِی أَفْضَلُ وَ ذَلِکَ أَنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَزُورُهُ کُلُّ النَّاسِ وَ أَبِی لَا یَزُورُهُ إِلَّا الْخَوَاصُّ مِنَ الشِّیعَةِ.
على بن مهزیار گوید به امام جواد علیه السّلام گفتم: قربانت گردم! زیارت امام رضا علیه السّلام برتر است یا زیارت امام حسین علیه السّلام؟ فرمود: زیارت پدرم برتر است، زیرا امام حسین علیه السّلام را همۀ مردم زیارت مى‌کنند، ولى پدرم را زیارت نمى‌کنند جز خواص شیعه.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٤، ص ٥٨٤، ح ١
عَنْ عَلِیِّ بْنِ یَقْطِینٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ ع مَا تَقُولُ فِی أَعْمَالِ هَؤُلَاءِ- قَالَ إِنْ کُنْتَ لَا بُدَّ فَاعِلًا فَاتَّقِ أَمْوَالَ الشِّیعَةِ قَالَ فَأَخْبَرَنِی عَلِیٌّ أَنَّهُ کَانَ یَجْبِیهَا مِنَ الشِّیعَةِ عَلَانِیَةً وَ یَرُدُّهَا عَلَیْهِمْ فِی السِّرِّ.
على بن یقطین گوید: به امام کاظم علیه السّلام عرض کردم: در مورد کار براى اینان (حکومت بنى العباس) چه نظرى دارید؟فرمود: اگر ناچار هستى که انجام بدهى، مراقب اموال شیعیان باش.(راوى گوید:) على بن یقطین به من گفت که اموال شیعیان را به‌طور آشکار گردآورى مى‌کردم، ولى به‌طور مخفیانه باز مى‌گرداندم.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٥، ص ١١٠، ح ٣
عَنْ أَبِی شِبْلٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع رَجُلٌ مُسْلِمٌ ابْتُلِیَ فَفَجَرَ بِجَارِیَةِ أَخِیهِ فَمَا تَوْبَتُهُ قَالَ یَأْتِیهِ فَیُخْبِرُهُ وَ یَسْأَلُهُ أَنْ یُجْعَلَ مِنْ ذَلِکَ فِی حِلٍّ وَ لَا یَعُودُ قَالَ قُلْتُ فَإِنْ لَمْ یَجْعَلْهُ مِنْ ذَلِکَ فِی حِلٍّ قَالَ قَدْ لَقِیَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُوَ زَانٍ خَائِنٌ قَالَ قُلْتُ فَالنَّارُ مَصِیرُهُ قَالَ شَفَاعَةُ مُحَمَّدٍ ص وَ شَفَاعَتُنَا تَحْبَطُ بِذُنُوبِکُمْ یَا مَعْشَرَ الشِّیعَةِ فَلَا تَعُودُونَ وَ تَتَّکِلُونَ عَلَى شَفَاعَتِنَا فَوَ اللَّهِ مَا یَنَالُ
ابى شبل گوید: به امام صادق علیه السّلام گفتم:مرد مسلمانى گرفتار شد و با کنیز برادرش زنا نمود؛ توبه‌اش چگونه است؟ فرمود: باید بیاید و به برادرش خبر دهد و از او بخواهد که او را به جهت این عملش حلال کند و دیگر چنین کارى را تکرار نکند. گفتم: اگر برادرش او را حلال نکند؟ فرمود: به راستى که خداوند را در حالى ملاقات مى‌کند که زناکار خیانت‌کار است. گفتم: پس جایگاهش آتش دوزخ است؟ فرمود: اى شیعیان! شفاعت حضرت محمد صلّى اللّه علیه و آله و شفاعت ما، گناهان شما را مى‌ریزد. پس بازنگردید و بر شفاعت ما تکیه کنید. پس به خدا سوگند! در صورتى که مرتکب چنین گناهى شده باشد به شفاعت ما نمى‌رسد تا اینکه درد عذاب به او برسد و هول و ترس دوزخ را ببیند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٥، ص ٤٦٩، ح ٩
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ جَبَلَةَ الْکِنَانِیِّ قَالَ: اسْتَقْبَلَنِی أَبُو الْحَسَنِ ع وَ قَدْ عَلَّقْتُ سَمَکَةً فِی یَدِی فَقَالَ اقْذِفْهَا إِنَّنِی لَأَکْرَهُ لِلرَّجُلِ السَّرِیِّ أَنْ یَحْمِلَ الشَّیْءَ الدَّنِیَّ بِنَفْسِهِ ثُمَّ قَالَ إِنَّکُمْ قَوْمٌ أَعْدَاؤُکُمْ کَثِیرَةٌ عَادَاکُمُ الْخَلْقُ یَا مَعْشَرَ الشِّیعَةِ إِنَّکُمْ قَدْ عَادَاکُمُ الْخَلْقُ فَتَزَیَّنُوا لَهُمْ بِمَا قَدَرْتُمْ عَلَیْهِ.
عبد اللّه جبله کنانى گوید: روزى یک قطعه ماهى در دستم بود که با امام کاظم علیه السّلام ملاقات کردم، حضرتش فرمود:آن را بینداز؛ به‌راستى که من براى مرد گران‌قدر مکروه مى‌دانم که چیز پستى را با خودش حمل کند.سپس فرمود: شما گروهى هستید که دشمنان بسیارى دارید. مردم با شما دشمنى دارند. اى گروه شیعیان! مردم با شما دشمنى دارند؛ پس با آنچه که مى‌توانید خود را براى آنان بیارایید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٦، ص ٤٨٠، ح ١٢
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ: کَتَبَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِلَى الشِّیعَةِ لَیَعْطِفَنَّ ذَوُو السِّنِّ مِنْکُمْ وَ النُّهَى عَلَى ذَوِی الْجَهْلِ وَ طُلَّابِ الرِّئَاسَةِ أَوْ لَتُصِیبَنَّکُمْ لَعْنَتِی أَجْمَعِینَ.
امام صادق علیه السّلام به شیعیان نوشت: سالمندان و خردمندان شما باید به نادانان و ریاست طلبان مهر ورزند یا آنکه نفرین من همه را در بر خواهد گرفت.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٥٨، ح ١٥٢
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَرَرْتُ أَنَا وَ أَبُو جَعْفَرٍ ع عَلَى الشِّیعَةِ وَ هُمْ مَا بَیْنَ الْقَبْرِ وَ الْمِنْبَرِ فَقُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع شِیعَتُکَ وَ مَوَالِیکَ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ قَالَ أَیْنَ هُمْ فَقُلْتُ أَرَاهُمْ مَا بَیْنَ الْقَبْرِ وَ الْمِنْبَرِ فَقَالَ اذْهَبْ بِی إِلَیْهِمْ فَذَهَبَ فَسَلَّمَ عَلَیْهِمْ ثُمَّ قَالَ وَ اللَّهِ إِنِّی لَأُحِبُّ رِیحَکُمْ وَ أَرْوَاحَکُمْ فَأَعِینُوا مَعَ هَذَا بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ إِنَّهُ لَا یُنَالُ مَا عِنْدَ اللَّهِ إِلَّا بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ إِذَا ائْتَمَمْتُمْ بِعَبْدٍ فَاقْتَدُوا بِهِ أَمَا وَ اللَّهِ إِنَّکُمْ لَعَلَى دِینِی وَ دِینِ آبَائِی إِبْرَاهِیمَ وَ إِسْمَاعِیلَ وَ إِنْ کَانَ هَؤُلَاءِ عَلَى دِینِ أُولَئِکَ فَأَعِینُوا عَلَى هَذَا بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ.
امام صادق علیه السّلام فرمودند: من و پدرم ابو جعفر علیه السّلام در میان قبر و منبر [در مسجد مدینه] به شیعیان گذر کردیم. من به پدرم گفتم: فدایت گردم اینان شیعیان و طرفداران تواند. فرمود: کجایند؟ عرض کردم: آنان را در میان قبر و منبر مىبینم. فرمود: مرا نزد آنان ببر، و چون نزد ایشان رفت بر آنها درود فرستاد و فرمود: بخدا سوگند من شمیم شما و جانهاى شما را دوست مىدارم و شما نیز با پارسایى و تلاش، بر این دوستى مرا یارى رسانید که هیچ کس به آنچه در نزد خداست نرسد مگر در پرتوى پارسایى و تلاش، و چون بنده خدایى را جلودار خویش قرار دادید از او پیروى کنید. هان، بخدا سوگند که شما بر آیین من و پدرانم ابراهیم و اسماعیل هستید، اگر چه اینان نیز بر دین آنهایند، پس شما در این کار مرا با پارسایى و کوشش مدد رسانید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٤٠، ح ٣٢٨
عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عَطَاءٍ یَقُولُ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع قُمْ فَأَسْرِجْ دَابَّتَیْنِ ... حَتَّى نَزَلَ هُوَ مِنْ قِبَلِ نَفْسِهِ فَقَالَ لِی صَلَّیْتَ أَوْ تُصَلِّی سُبْحَتَکَ قُلْتُ هَذِهِ صَلَاةٌ تُسَمِّیهَا أَهْلُ الْعِرَاقِ الزَّوَالَ فَقَالَ أَمَا هَؤُلَاءِ الَّذِینَ یُصَلُّونَ هُمْ شِیعَةُ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع وَ هِیَ صَلَاةُ الْأَوَّابِینَ ...
عبد اللَّه بن عطاء مىگوید امام باقر علیه السّلام به من فرمود: برخیز و دو تا از این مرکبها را زین کن، ... همچنان رفتیم تا در جایى خود حضرت پیاده شد و فرمود: نماز خواندهاى یا نافله مىخوانى؟ عرض کردم: این نمازى است که مردم عراقآن را نماز زوال مىنامند. فرمود: آنها که این نماز را مىخوانند همان شیعیان على بن ابى طالب علیه السّلام هستند و این نماز توبهکنندگان است ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٧٦، ح ٤١٧
عَنْ عُمَرَ بْنِ حَنْظَلَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: یَا عُمَرُ لَا تَحْمِلُوا عَلَى شِیعَتِنَا وَ ارْفُقُوا بِهِمْ فَإِنَّ النَّاسَ لَا یَحْتَمِلُونَ مَا تَحْمِلُونَ.
عمر بن حنظله مىگوید: امام صادق علیه السّلام فرمود: اى عمر! به شیعیان ما [کارهاى دشوار] تحمیل نکنید و با آنها مدارا کنید، زیرا مردم طاقت آنچه شما تحمّل مىکنید ندارند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٣٤، ح ٥٢٢
عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى الرِّضَا ع ... فَلَمَّا وَدَّعْتُهُ قَالَ إِنَّهُ لَیْسَ أَحَدٌ مِنْ شِیعَتِنَا یُبْتَلَى بِبَلِیَّةٍ أَوْ یَشْتَکِی فَیَصْبِرُ عَلَى ذَلِکَ إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَجْرَ أَلْفِ شَهِیدٍ فَقُلْتُ فِی نَفْسِی وَ اللَّهِ مَا کَانَ لِهَذَا ذِکْرٌ فَلَمَّا مَضَیْتُ وَ کُنْتُ فِی بَعْضِ الطَّرِیقِ خَرَجَ بِی عِرْقُ الْمَدِینِیِّ فَلَقِیتُ مِنْهُ شِدَّةً فَلَمَّا کَانَ مِنْ قَابِلٍ حَجَجْتُ فَدَخَلْتُ عَلَیْهِ وَ قَدْ بَقِیَ مِنْ وَجَعِی بَقِیَّةٌ فَشَکَوْتُ إِلَیْهِ وَ قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ عَوِّذْ رِجْلِی وَ بَسَطْتُهَا بَیْنَ یَدَیْهِ فَقَالَ لِی لَیْسَ عَلَى رِجْلِکَ هَذِهِ بَأْسٌ وَ لَکِنْ أَرِنِی رِجْلَکَ الصَّحِیحَةَ فَبَسَطْتُهَا بَیْنَ یَدَیْهِ فَعَوَّذَهَا فَلَمَّا خَرَجْتُ لَمْ أَلْبَثْ إِلَّا یَسِیراً حَتَّى خَرَجَ بِیَ الْعِرْقُ وَ کَانَ وَجَعُهُ یَسِیراً.
حسین بن عمر بن یزید گوید: خدمت حضرت رضا علیه السلام رسیدم ... چون من با آن حضرت خداحافظى کردم فرمود: هیچ یک از شیعیان ما نیست که ببلائى گرفتار شود و یا بیمار گردد و بر آن بلا و مرض شکیبائى ورزد، جز اینکه خدا اجر هزار شهید برایش نویسد، من با خود گفتم: بخدا راجع باین موضوع که سخنى در میان نبود!! چون رهسپار شدم در بین راه عرق المدینى در آوردم (و آن ریشهایست که در پاى انسان پیدا مىشود و دردش شدت میکند) و من از این مرض سختى کشیدم، چون سال آینده شد بحج رفتم و خدمتش رسیدم، هنوز اندکى از درد باقیمانده بود، من بحضرت شکایت کردم و عرض نمودم: قربانت، بپایم دعاى دفع بلائى بخوانید- و پایم را در برابرش دراز کردم- بمن فرمود این پایت را باکى نیست، پاى سالمت را بمن نشان ده، من آن پایم را در برابرش دراز کردم. حضرت دعاى تعویذ خواند، چون بیرون رفتم، طولى نکشید که آن ریشه بیرون آمد و دردش اندک بود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٣٥٣، ح ١٠
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْمَاضِی ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ... إِلَّا أَصْحابَ الْیَمِینِ (المدّثّر: ٣٩) قَالَ هُمْ وَ اللَّهِ شِیعَتُنَا ...
محمد بن فضیل گوید از حضرت ابو الحسن علیه السلام راجع بقول خداى عز و جل ... « جز اصحاب یمین؟» فرمود: آنها بخدا شیعیان ما باشند ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٣٢، ح ٩١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ أَمَّا إِنْ کانَ مِنْ أَصْحابِ الْیَمِینِ فَسَلامٌ لَکَ مِنْ أَصْحابِ الْیَمِینِ فَقَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لِعَلِیٍّ ع هُمْ شِیعَتُکَ فَسَلِمَ وُلْدُکَ مِنْهُمْ أَنْ یَقْتُلُوهُمْ.
امام صادق علیه السّلام درباره آیه « و امّا اگر از سمت راستیها باشد، پس سلام بر تو از سمت راستیها» (سوره واقعه، آیه ٩٠ و ٩١) نقل مى‌کند که فرمود: پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله به على علیه السّلام فرمود: آنها شیعیان تواند و فرزندان تو از اینکه ایشان آنها را بکشند از آنها بسلامت هستند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٦٠، ح ٣٧٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص قَالَ: إِنَّ اللَّهَ مَثَّلَ لِی أُمَّتِی فِی الطِّینِ وَ عَلَّمَنِی أَسْمَاءَهُمْ کَمَا عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ کُلَّها فَمَرَّ بِی أَصْحَابُ الرَّایَاتِ فَاسْتَغْفَرْتُ لِعَلِیٍّ وَ شِیعَتِهِ إِنَّ رَبِّی وَعَدَنِی فِی شِیعَةِ عَلِیٍّ خَصْلَةً قِیلَ یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا هِیَ قَالَ الْمَغْفِرَةُ لِمَنْ آمَنَ مِنْهُمْ وَ أَنْ لَا یُغَادِرَ مِنْهُمْ صَغِیرَةً وَ لا کَبِیرَةً وَ لَهُمْ تَبَدُّلُ السَّیِّئَاتِ حَسَنَاتٍ.
امام صادق علیه السلام فرمودند همانا رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمود: خدا امت مرا در عالم طینت برایم مجسم کرد، و نامهاى ایشان را بمن آموخت، چنان که همه نامها را بآدم آموخت، آنگاه پرچمداران (خلفاء و زمامداران) بر من گذشتند. من براى على و شیعیانش آمرزش خواستم، و پروردگارم یک مطلب را درباره شیعیان على بمن وعده داد، عرض شد: یا رسول اللَّه، آن مطلب چیست؟ فرمود: آمرزش براى ایمان آورندگانشان، و درگذشت از گناهان، براى کوچک و بزرگشان، و اینکه تبدیل گناه بحسنه و ثواب (که در آیه شریفه یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ است) براى آنها باشد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٤٣، ح ١٥
عَنْ یُونُسَ بْنِ ظَبْیَانَ وَ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ وَ أَبِی سَلَمَةَ السَّرَّاجِ وَ الْحُسَیْنِ بْنِ ثُوَیْرِ بْنِ أَبِی فَاخِتَةَ قَالُوا کُنَّا عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ عِنْدَنَا خَزَائِنُ الْأَرْضِ وَ مَفَاتِیحُهَا وَ لَوْ شِئْتُ أَنْ أَقُولَ بِإِحْدَى رِجْلَیَّ أَخْرِجِی مَا فِیکِ مِنَ الذَّهَبِ لَأَخْرَجَتْ قَالَ ثُمَّ قَالَ بِإِحْدَى رِجْلَیْهِ فَخَطَّهَا فِی الْأَرْضِ خَطّاً فَانْفَرَجَتِ الْأَرْضُ ثُمَّ قَالَ بِیَدِهِ فَأَخْرَجَ سَبِیکَةَ ذَهَبٍ قَدْرَ شِبْرٍ ثُمَّ قَالَ انْظُرُوا حَسَناً فَنَظَرْنَا فَإِذَا سَبَائِکُ کَثِیرَةٌ بَعْضُهَا عَلَى بَعْضٍ یَتَلَأْلَأُ فَقَالَ لَهُ بَعْضُنَا جُعِلْتُ فِدَاکَ أُعْطِیتُمْ مَا أُعْطِیتُمْ وَ شِیعَتُکُمْ مُحْتَاجُونَ قَالَ فَقَالَ إِنَّ اللَّهَ سَیَجْمَعُ لَنَا وَ لِشِیعَتِنَا الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةَ وَ یُدْخِلُهُمْ جَنَّاتِ النَّعِیمِ وَ یُدْخِلُ عَدُوَّنَا الْجَحِیمَ.
یونس بن ظبیان و مفضل بن عمر و ابو سلمه سراج و حسین بن ثویر بن ابى فاخته نزد امام صادق علیه السلام بودند، حضرت فرمود: خزانههاى زمین و کلیدهایش نزد ماست، اگر من بخواهم با یک پایم بزمین اشاره کنم و بگویم هر چه طلا دارى بیرون بیار بیرون آورد. آنگاه با یک پایش اشاره کرد و روى زمین خطىکشید. زمین شکافته شد، سپس با دست اشاره کرد و شمش طلائى باندازه یک وجب بیرون آورد و فرمود خوب بنگرید، چون نگاه کردیم، شمشهاى بسیارى روى هم دیدیم که میدرخشید، یکى از ما بحضرت عرض کرد: قربانت، بشما چه چیزها عطا شده؟ در صورتى که شیعیانتان محتاجند! فرمود: همانا خدا دنیا و آخرت را براى ما و شیعیان ما جمع کند و آنها را ببهشت پر نعمت درآورد، و دشمن ما را بدوزخ برد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٧٤، ح ٤
عَنْ عَمْرِو بْنِ یَزِیدَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّی سَمِعْتُکَ وَ أَنْتَ تَقُولُ کُلُّ شِیعَتِنَا فِی الْجَنَّةِ عَلَى مَا کَانَ فِیهِمْ قَالَ صَدَقْتُکَ کُلُّهُمْ وَ اللَّهِ فِی الْجَنَّةِ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ الذُّنُوبَ کَثِیرَةٌ کِبَارٌ فَقَالَ أَمَّا فِی الْقِیَامَةِ فَکُلُّکُمْ فِی الْجَنَّةِ بِشَفَاعَةِ النَّبِیِّ الْمُطَاعِ أَوْ وَصِیِّ النَّبِیِّ وَ لَکِنِّی وَ اللَّهِ أَتَخَوَّفُ عَلَیْکُمْ فِی الْبَرْزَخِ قُلْتُ وَ مَا الْبَرْزَخُ قَالَ الْقَبْرُ مُنْذُ حِینِ مَوْتِهِ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ.
عمرو بن یزید گوید به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: من روزى از شما شنیدم که فرمودید: شیعیان ما همه در بهشتند، هر گناهى که داشته باشند؟ فرمود: به تو راست گفتم. به خدا سوگند همه آنها در بهشتند. گفتم: قربانت گردم! اگر گناهان آنها بسیار و کبیره باشد چه؟ فرمود: در روز قیامت همه شما به شفاعت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله یا وصیّش در بهشت خواهید بود، ولى من از برزخ براى شما بیم دارم. گفتم: برزخ چیست؟ فرمود: در قبر، از هنگام مرگ تا روز قیامت.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٣، ص ٢٤٢، ح ٣
عَنْ بُرَیْدٍ الْعِجْلِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ یَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِینَ لَمْ یَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ قَالَ هُمْ وَ اللَّهِ شِیعَتُنَا حِینَ صَارَتْ أَرْوَاحُهُمْ فِی الْجَنَّةِ وَ اسْتَقْبَلُوا الْکَرَامَةَ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلِمُوا وَ اسْتَیْقَنُوا أَنَّهُمْ کَانُوا عَلَى الْحَقِّ وَ عَلَى دِینِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ اسْتَبْشَرُوا بِمَنْ لَمْ یَلْحَقْ بِهِمْ مِنْ إِخْوَانِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَلَّا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لَا هُمْ یَحْزَنُونَ.
برید عجلى گوید از امام باقر علیه السّلام پیرامون آیه: « و براى کسانى که از پى ایشانند و هنوز به آنان نپیوستهاند شادى مى‌کنند که نه بیمى بر ایشان است و نه اندوهگین مىشوند» (سوره آل عمران، آیه ١٧٠) پرسش کردم. حضرت فرمودند: بخدا سوگند ایشان همان شیعیان ما هستند، آن هنگام که روحشان به بهشت رود و از سوى خداوند عزّ و جلّ پذیرایى شوند خواهند دانست و یقین کنند که بر حق و بر دین الهى بودهاند و مژده شادى دهند به برادران پسین خود که هنوز به آنها نپیوستهاند که نه ترسى بر آنهاست و نه غمگین گردند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٥٦، ح ١٤٦
عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِی الْمِقْدَامِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ خَرَجْتُ أَنَا وَ أَبِی حَتَّى إِذَا کُنَّا بَیْنَ الْقَبْرِ وَ الْمِنْبَرِ إِذَا هُوَ بِأُنَاسٍ مِنَ الشِّیعَةِ فَسَلَّمَ عَلَیْهِمْ ثُمَّ قَالَ إِنِّی وَ اللَّهِ لَأُحِبُّ رِیَاحَکُمْ وَ أَرْوَاحَکُمْ فَأَعِینُونِی عَلَى ذَلِکَ بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ اعْلَمُوا أَنَّ وَلَایَتَنَا لَا تُنَالُ إِلَّا بِالْوَرَعِ وَ الِاجْتِهَادِوَ مَنِ ائْتَمَّ مِنْکُمْ بِعَبْدٍ فَلْیَعْمَلْ بِعَمَلِهِ أَنْتُمْ شِیعَةُ اللَّهِ وَ أَنْتُمْ أَنْصَارُ اللَّهِ وَ أَنْتُمُ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ وَ السَّابِقُونَ الْآخِرُونَ وَ السَّابِقُونَ فِی الدُّنْیَا وَ السَّابِقُونَ فِی الْآخِرَةِ إِلَى الْجَنَّةِ قَدْ ضَمِنَّا لَکُمُ الْجَنَّةَ بِضَمَانِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ضَمَانِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ اللَّهِ مَا عَلَى دَرَجَةِ الْجَنَّةِ أَکْثَرُ أَرْوَاحاً مِنْکُمْ فَتَنَافَسُوا فِی فَضَائِلِ الدَّرَجَاتِ أَنْتُمُ الطَّیِّبُونَ وَ نِسَاؤُکُمُ الطَّیِّبَاتُ کُلُّ مُؤْمِنَةٍ حَوْرَاءُ عَیْنَاءُ وَ کُلُّ مُؤْمِنٍ صِدِّیقٌ وَ لَقَدْ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع- لِقَنْبَرٍ یَا قَنْبَرُ أَبْشِرْ وَ بَشِّرْ وَ اسْتَبْشِرْ فَوَ اللَّهِ لَقَدْ مَاتَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ هُوَ عَلَى أُمَّتِهِ سَاخِطٌ إِلَّا الشِّیعَةَ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ عِزّاً وَ عِزُّ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ دِعَامَةً وَ دِعَامَةُ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ ذِرْوَةً وَ ذِرْوَةُ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ شَرَفاً وَ شَرَفُ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ سَیِّداً وَ سَیِّدُ الْمَجَالِسِ مَجَالِسُ الشِّیعَةِ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ إِمَاماً وَ إِمَامُ الْأَرْضِ أَرْضٌ تَسْکُنُهَا الشِّیعَةُ وَ اللَّهِ لَوْ لَا مَا فِی الْأَرْضِ مِنْکُمْ مَا رَأَیْتَ بِعَیْنٍ عُشْباً أَبَداً وَ اللَّهِ لَوْ لَا مَا فِی الْأَرْضِ مِنْکُمْ مَا أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَى أَهْلِ خِلَافِکُمْ وَ لَا أَصَابُوا الطَّیِّبَاتِ مَا لَهُمْ فِی الدُّنْیَا وَ لَا لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ مِنْ نَصِیبٍ کُلُّ نَاصِبٍ وَ إِنْ تَعَبَّدَ وَ اجْتَهَدَ مَنْسُوبٌ إِلَى هَذِهِ الْآیَةِ- عامِلَةٌ ناصِبَةٌ تَصْلى ناراً حامِیَةً فَکُلُّ نَاصِبٍ مُجْتَهِدٍ فَعَمَلُهُ هَبَاءٌ شِیعَتُنَا یَنْطِقُونَ بِنُورِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ وَ مَنْ یُخَالِفُهُمْ یَنْطِقُونَ بِتَفَلُّتٍ وَ اللَّهِ مَا مِنْ عَبْدٍ مِنْ شِیعَتِنَا یَنَامُ إِلَّا أَصْعَدَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ رُوحَهُ إِلَى السَّمَاءِ فَیُبَارِکُ عَلَیْهَا فَإِنْ کَانَ قَدْ أَتَى عَلَیْهَا أَجَلُهَا جَعَلَهَا فِی کُنُوزِ رَحْمَتِهِ وَ فِی رِیَاضِ جَنَّةٍ وَ فِی ظِلِّ عَرْشِهِ وَ إِنْ کَانَ أَجَلُهَا مُتَأَخِّراً بَعَثَ بِهَا مَعَ أَمَنَتِهِ مِنَ الْمَلَائِکَةِ لِیَرُدُّوهَا إِلَى الْجَسَدِ الَّذِی خَرَجَتْ مِنْهُ لِتَسْکُنَ فِیهِ وَ اللَّهِ إِنَّ حَاجَّکُمْ وَ عُمَّارَکُمْ لَخَاصَّةُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ إِنَّ فُقَرَاءَکُمْ لَأَهْلُ الْغِنَى وَ إِنَّ أَغْنِیَاءَکُمْ لَأَهْلُ الْقَنَاعَةِ وَ إِنَّکُمْ کُلَّکُمْ لَأَهْلُ دَعْوَتِهِ وَ أَهْلُ إِجَابَتِهِ.
عمرو بن ابى المقدام مىگوید: از امام صادق علیه السّلام شنیدم که مىفرمود: من و پدرماز خانه بیرون رفتیم تا [در مسجد مدینه] به میان قبر و منبر رسیدیم. در آن جا به گروهى از شیعه برخوردیم. پدرم به آنها سلام کرد و فرمود: بخدا سوگند من بوى شما و جانهاى شما را دوست مىدارم، پس شما مرا یارى رسانید در این دوستى، در سایه پارسایى و کوشش، و بدانید که به ولایت ما نتوان رسید مگر به پارسایى و تلاش، و هر که از شما که بندهاى از بندگان خدا را امام و پیشواى خود قرار دهد باید بر طبق رفتار و کردار او عمل کند، شما پیروان خدا هستید و یاران خدا و پیشىگیرندگان در میان پیشینیان و پسینیان و پیشىگیرندگان در دنیا و آخرت به سوى بهشت، و ما از روى ضمانتى که خدا کرده و نیز ضمانت پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم براى شما بهشت را ضمانت کردهایم. بخدا که در درجات بهشت، کسى بهرهمندتر از شما نباشد، پس براى درک فضایل از یکدیگر پیشى گیرید.
تنها شمایید پاکان و زنانتان زنانى پاک هستند. هر زن با ایمانى حوریهاى است خوش چشم، و هر مرد با ایمانى صدّیقى باشد. امیر المؤمنین علیه السّلام به قنبر فرمود: اى قنبر! مژدهات باد و بشارت ده و شاد باش که بخدا سوگند رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم از این جهان برفت در حالى که بر همه امتش خشمگین بود مگر بر شیعیان.
آگاه باش براى هر چیزى عزت و شوکتى است و عزت اسلام شیعیان هستند.
آگاه باش که هر چیز را ستونى است و ستون اسلام شیعیان هستند.
آگاه باش که براى هر چیزى اوجى است و اوج اسلام شیعه است.
آگاه باش که براى هر چیز شرفى است و شرف اسلام شیعه است.
آگاه باش که هر چیزى را سرورى است و سرور انجمنها، انجمنهاى شیعه است.
آگاه باش که هر چیزى را امام و رهبرى است و امام زمین، آن سرزمینى است که شیعه در آن سکونت دارد، بخدا اگر شما در زمین نباشید هرگز در کنار چشمهاى گیاهى نروید.
بخدا سوگند اگر شما در روى زمین نباشید خدا نعمتى به مخالفان شما ندهد و به خوشى دست نیابند و نه در این سراى و نه در آن سراى، بهرهاى به کف نخواهند آورد.
هر شخص ناصبى هر قدر هم که عبادت و تلاش کند، باز مشمول این آیه است: « تلاش کرده و رنجیده، در آتش سوزان درافتند» (سوره غاشیه، آیه ٣ و ٤) پس هر شخص ناصبى سخت کوش عملش بر باد است.
شیعیان مایند که به پرتوى خداى عزّ و جلّ گویایند و هر که مخالف آنانند پراکنده و نامفهوم سخن مىگویند. بخدا سوگند هیچ بندهاى از شیعیان ما نیست که بخوابد مگر آنکه خداى عزّ و جلّ روحش را به آسمان بالا برد و به آن برکت دهد، پس اگر عمرش به سر آمده باشد آن را در گنجینههاى رحمت خویش و گلستانهاى بهشتى و در سایه عرشش جاى دهد و اگر عمرش به سر نیامده باشد همراه فرشتگان امین خود باز فرستد تا آن را به پیکرى که از آن بیرون آمده بازگردانند تا در آن جاگیر شود.
بخدا سوگند که حاجیان شما و عمرهگزارانتان، خاصّان درگاه خداى عزّ و جلّ هستند، و فقراء شما ثروتمندان و ثروتمندان شما اهل قناعتند و براستى که همه شما اهل دعوت خدا و اهل اجابت او هستید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢١٢، ح ٢٥٩
عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَعْیَنَ أَخُو مَالِکِ بْنِ أَعْیَنَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع- عَنْ قَوْلِ الرَّجُلِ لِلرَّجُلِ جَزَاکَ اللَّهُ خَیْراً مَا یَعْنِی بِهِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ خَیْراً نَهَرٌ فِی الْجَنَّةِ مَخْرَجُهُ مِنَ الْکَوْثَرِ وَ الْکَوْثَرَ مَخْرَجُهُ مِنْ سَاقِ الْعَرْشِ عَلَیْهِ مَنَازِلُ الْأَوْصِیَاءِ وَ شِیعَتِهِمْ عَلَى حَافَتَیْ ذَلِکَ النَّهَرِ جَوَارِی نَابِتَاتٌ کُلَّمَا قُلِعَتْ وَاحِدَةٌ نَبَتَتْ أُخْرَى سُمِّیَ بِذَلِکَ النَّهَرُ وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ تَعَالَى- فِیهِنَّ خَیْراتٌ حِسانٌ فَإِذَا قَالَ الرَّجُلُ لِصَاحِبِهِ جَزَاکَ اللَّهُ خَیْراً فَإِنَّمَا یَعْنِی بِذَلِکَ تِلْکَ الْمَنَازِلَ الَّتِی قَدْ أَعَدَّهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِصَفْوَتِهِ وَ خِیَرَتِهِ مِنْ خَلْقِهِ.
حسین بن اعین برادر مالک بن اعین مىگوید: از امام صادق علیه السّلام پرسیدم: اینکه شخصى به دیگرى مىگوید خدا پاداش خیرت دهد، مفهوم «خیر» چیست؟ امام علیه السّلام فرمود: خیر نام نهرى است در بهشت که سرچشمهاش کوثر است و کوثر از ساق عرشسرچشمه مىگیرد، و بر آن نهر منزلگاههاى اوصیا و شیعیانشان بنا شده، و در دو طرف این نهر دخترکانى برآیند که هر گاه یکى از آنها از جاى برآرند دیگرى به جاى او برآید و نامشان به نام آن نهر [خیر] نامیده شده، و همین است مفهوم آیه شریفه « در آن جا زنانى هستند زیبا روى» (سوره الرحمن، آیه ٧٠) و مقصود گوینده از «جزاک اللَّه خیرا» همان منازلى است که خداوند براى گزیدگان و نیکان فراهم کرده است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٣٠، ح ٢٩٨
عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع قَالَ: وَدِدْتُ وَ اللَّهِ أَنِّی افْتَدَیْتُ خَصْلَتَیْنِ فِی الشِّیعَةِ لَنَا بِبَعْضِ لَحْمِ سَاعِدِی النَّزَقَ وَ قِلَّةَ الْکِتْمَانِ.
على بن الحسین علیهما السّلام فرمود: بخدا دوست دارم که براى دو خصلت شیعیان ما بقدرى از گوشت بازویم فدا دهم: کمى حوصله و کمى راز نگهدارى.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٢١، ح ١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ لَیَدْفَعُ بِمَنْ یُصَلِّی مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لَا یُصَلِّی مِنْ شِیعَتِنَا وَ لَوْ أَجْمَعُوا عَلَى تَرْکِ الصَّلَاةِ لَهَلَکُوا وَ إِنَّ اللَّهَ لَیَدْفَعُ بِمَنْ یُزَکِّی مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لَا یُزَکِّی وَ لَوْ أَجْمَعُوا عَلَى تَرْکِ الزَّکَاةِ لَهَلَکُوا وَ إِنَّ اللَّهَ لَیَدْفَعُ بِمَنْ یَحُجُّ مِنْ شِیعَتِنَا عَمَّنْ لَا یَحُجُّ وَ لَوْ أَجْمَعُوا عَلَى تَرْکِ الْحَجِّ لَهَلَکُوا وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَ لکِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعالَمِینَ فَوَ اللَّهِ مَا نَزَلَتْ إِلَّا فِیکُمْ وَ لَا عَنَى بِهَا غَیْرَکُمْ.
حضرت صادق علیه السلام فرمود: هر آینه خداوند بخاطر آن کسى که نماز میخواند از شیعیان ما (بلا را) دفع کند از آن کسى که نماز نمیخواند از شیعیان ما و اگر همگى نماز را ترک کنند هر آینه (همگى آنها) هلاک شوند. و خداوند بخاطر آنکه زکاة دهد از شیعیان ما دفع کند از آنکه زکاة نمىپردازد و اگر همگى زکاة ندهند هلاک گردند، و همانا خداوند بخاطر آنکه از شیعیان ما حج کند از آنکه حج نکند (بلا را) دفع کند، و اگر بترک حج اتفاق کنند هر آینه هلاک شوند، و اینست گفتار خداى عز و جل: «و اگر نبود بر کنار کردن خداوند برخى را ببرخى دیگر هر آینه زمین تباه میشد و لیکن خدا داراى فضل است بر همه جهانیان» (سوره بقره آیه ٢٥١) فرمود: بخدا سوگند این آیه جز درباره شما نازل نگشته، و دیگرى جز شما از آن مقصود نیست.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٤٥١، ح ١
عَنْ عَمْرِو بْنِ یَزِیدَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّی سَمِعْتُکَ وَ أَنْتَ تَقُولُ کُلُّ شِیعَتِنَا فِی الْجَنَّةِ عَلَى مَا کَانَ فِیهِمْ قَالَ صَدَقْتُکَ کُلُّهُمْ وَ اللَّهِ فِی الْجَنَّةِ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ الذُّنُوبَ کَثِیرَةٌ کِبَارٌ فَقَالَ أَمَّا فِی الْقِیَامَةِ فَکُلُّکُمْ فِی الْجَنَّةِ بِشَفَاعَةِ النَّبِیِّ الْمُطَاعِ أَوْ وَصِیِّ النَّبِیِّ وَ لَکِنِّی وَ اللَّهِ أَتَخَوَّفُ عَلَیْکُمْ فِی الْبَرْزَخِ قُلْتُ وَ مَا الْبَرْزَخُ قَالَ الْقَبْرُ مُنْذُ حِینِ مَوْتِهِ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ.
عمرو بن یزید گوید به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: من روزى از شما شنیدم که فرمودید: شیعیان ما همه در بهشتند، هر گناهى که داشته باشند؟ فرمود: به تو راست گفتم. به خدا سوگند همه آنها در بهشتند. گفتم: قربانت گردم! اگر گناهان آنها بسیار و کبیره باشد چه؟ فرمود: در روز قیامت همه شما به شفاعت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله یا وصیّش در بهشت خواهید بود، ولى من از برزخ براى شما بیم دارم. گفتم: برزخ چیست؟ فرمود: در قبر، از هنگام مرگ تا روز قیامت.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٣، ص ٢٤٢، ح ٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: خَطَبَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع بِالْمَدِینَةِ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَیْهِ وَ صَلَّى عَلَى النَّبِیِّ وَ آلِهِ ثُمَّ قَالَ ... وَا أَسَفَى مِنْ فَعَلَاتِ شِیعَتِی مِنْ بَعْدِ قُرْبِ مَوَدَّتِهَا الْیَوْمَ کَیْفَ یَسْتَذِلُّ بَعْدِی بَعْضُهَا بَعْضاً وَ کَیْفَ یَقْتُلُ بَعْضُهَا بَعْضاً الْمُتَشَتِّتَةِ غَداً عَنِ الْأَصْلِ النَّازِلَةِ بِالْفَرْعِ الْمُؤَمِّلَةِ الْفَتْحَ مِنْ غَیْرِ جِهَتِهِ کُلُّ حِزْبٍ مِنْهُمْ آخِذٌ مِنْهُ بِغُصْنٍ أَیْنَمَا مَالَ الْغُصْنُ مَالَ مَعَهُ مَعَ أَنَّ اللَّهَ وَ لَهُ الْحَمْدُ سَیَجْمَعُ هَؤُلَاءِ لِشَرِّ یَوْمٍ لِبَنِی أُمَیَّةَ ...
امام صادق علیه السّلام فرمود: امیر المؤمنین علیه السّلام این خطبه را در مدینه ایراد کرده است: خدا را سپاس گزارد و او را ستایش کرد و بر پیامبر و خاندانش درود فرستاد و فرمود: ... افسوس و دریغ از کارهاى ناشایستى که شیعیان من به زودى خواهند کرد و چگونه یک دیگر را ذلیل خواهند کرد، و چگونه به کشتار هم دست خواهند زند، فرداست که ازریشه دور افتند و به شاخه بچسبند و پیروزى را از غیر راه آن بطلبند. هر گروهى از آنها به شاخهاى بچسبد و در برابر هر بادى که بوزد با آن از این سو به آن سو مىروند، با اینکه خداوند به زودى این مردم گمراه را، براى بدترین روز گرفتارى بنى امیّه گرد هم جمع مى‌کند، ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٦٣، ح ٢٢
عَنْ عَلِیِّ بْنِ سُوَیْدٍ قَالَ: کَتَبْتُ إِلَى أَبِی الْحَسَنِ مُوسَى ع وَ هُوَ فِی الْحَبْسِ کِتَاباً أَسْأَلُهُ عَنْ حَالِهِ وَ عَنْ مَسَائِلَ کَثِیرَةٍ فَاحْتَبَسَ الْجَوَابُ عَلَیَّ أَشْهُراً ثُمَّ أَجَابَنِی بِجَوَابٍ هَذِهِ نُسْخَتُهُ ... کَتَبْتَ تَسْأَلُنِی عَنْ أُمُورٍ کُنْتُ مِنْهَا فِی تَقِیَّةٍ وَ مِنْ کِتْمَانِهَا فِی سَعَةٍ فَلَمَّا انْقَضَى سُلْطَانُ الْجَبَابِرَةِ وَ جَاءَ سُلْطَانُ ذِی السُّلْطَانِ الْعَظِیمِ بِفِرَاقِ الدُّنْیَا الْمَذْمُومَةِ إِلَى أَهْلِهَا الْعُتَاةِ عَلَى خَالِقِهِمْ رَأَیْتُ أَنْ أُفَسِّرَ لَکَ مَا سَأَلْتَنِی عَنْهُ مَخَافَةَ أَنْ یَدْخُلَ الْحَیْرَةُ عَلَى ضُعَفَاءِ شِیعَتِنَا مِنْ قِبَلِ جَهَالَتِهِمْ ...
على بن سوید گوید امام کاظم علیه السّلام در زندان بود و من به او نامهاى نوشتم و در ضمن پرسیدن حالش، مسایل بسیارى پرسیدم و تا چند ماه پاسخى نرسید و سپس این نسخه پاسخ به دستم رسید: ... تو نامهاى به من نوشتى و از امورى پرسش کردى که مرا در باره آنها بایست و نهان داشتن آنها مرا شایست، ولى چون دیگر کار من از تسلّط جبّاران و زورگویان درگذشته و تسلّط حضرت خداوندى که سلطانى است بزرگوار بر سرم سایه افکنده و از این دنیاى نکوهیده جدا مىشوم و آن را به آفریننده خود وامىگذارم بنابراین به نظرم آمد آنچه را پرسیدى برایت شرح دهم تا مبادا شیعیان کم بینش ما از سر نادانى به سرگردانى گرفتار آیند ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٢٤، ح ٩٥
عَنْ عَبْدِ الْأَعْلَى قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ شِیعَتَکَ قَدْ تَبَاغَضُوا وَ شَنِئَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً فَلَوْ نَظَرْتَ جُعِلْتُ فِدَاکَ فِی أَمْرِهِمْ فَقَالَ لَقَدْ هَمَمْتُ أَنْ أَکْتُبَ کِتَاباً لَا یَخْتَلِفُ عَلَیَّ مِنْهُمُ اثْنَانِ قَالَ فَقُلْتُ مَا کُنَّا قَطُّ أَحْوَجَ إِلَى ذَلِکَ مِنَّا الْیَوْمَ قَالَ ثُمَّ قَالَ أَنَّى هَذَا وَ مَرْوَانُ وَ ابْنُ ذَرٍّ قَالَ فَظَنَنْتُ أَنَّهُ قَدْ مَنَعَنِی ذَلِکَ قَالَ فَقُمْتُ مِنْ عِنْدِهِ فَدَخَلْتُ عَلَى إِسْمَاعِیلَ فَقُلْتُ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنِّی ذَکَرْتُ لِأَبِیکَ اخْتِلَافَ شِیعَتِهِ وَ تَبَاغُضَهُمْ فَقَالَ لَقَدْ هَمَمْتُ أَنْ أَکْتُبَ کِتَاباً لَا یَخْتَلِفُ عَلَیَّ مِنْهُمُ اثْنَانِ قَالَ فَقَالَ مَا قَالَ مَرْوَانُ وَ ابْنُ ذَرٍّ قُلْتُ بَلَى قَالَ یَا عَبْدَ الْأَعْلَى إِنَّ لَکُمْ عَلَیْنَا لَحَقّاً کَحَقِّنَا عَلَیْکُمْ وَ اللَّهِ مَا أَنْتُمْ إِلَیْنَا بِحُقُوقِنَا أَسْرَعَ مِنَّا إِلَیْکُمْ ثُمَّ قَالَ سَأَنْظُرُ ثُمَّ قَالَ یَا عَبْدَ الْأَعْلَى مَا عَلَى قَوْمٍ إِذَا کَانَ أَمْرُهُمْ أَمْراً وَاحِداً مُتَوَجِّهِینَ إِلَى رَجُلٍ وَاحِدٍ یَأْخُذُونَ عَنْهُ أَلَّا یَخْتَلِفُوا عَلَیْهِ وَ یُسْنِدُوا أَمْرَهُمْ إِلَیْهِ یَا عَبْدَ الْأَعْلَى إِنَّهُ لَیْسَ یَنْبَغِی لِلْمُؤْمِنِ وَ قَدْ سَبَقَهُ أَخُوهُ إِلَى دَرَجَةٍ مِنْ دَرَجَاتِ الْجَنَّةِ أَنْ یَجْذِبَهُ عَنْ مَکَانِهِ الَّذِی هُوَ بِهِ وَ لَا یَنْبَغِی لِهَذَا الْآخَرِ الَّذِی لَمْ یَبْلُغْ أَنْ یَدْفَعَ فِی صَدْرِ الَّذِی لَمْ یَلْحَقْ بِهِ وَ لَکِنْ یَسْتَلْحِقُ إِلَیْهِ وَ یَسْتَغْفِرُ اللَّهَ.
عبد الاعلى مىگوید: به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: شیعیان شما با هم در مىستیزند و یک دیگر را خوش نمىدارند، خوب است- قربانت گردم- به وضع ایشان نظرى بیفکنید. حضرت فرمود: من مىخواهم نامهاى براى آنها بنویسم که حتى دو نفر ازآنها درباره من با یک دیگر اختلاف نیابند. عرض کردم: ما هرگز تا بدین حد به چنین نامهاى نیازمند نشده بودیم. امام علیه السّلام فرمود: با بودن مروان و ابن ذر چگونه چنین چیزى شدنى است! عبد الاعلى مىگوید: من از این سخن گمان بردم که حضرت علیه السّلام چنین نامهاى نخواهد نگاشت، پس از خدمت آن حضرت برخاستم و نزد اسماعیل رفتم و بدو گفتم: اى ابا محمد! من اختلاف شیعه و دشمنى آنها با یک دیگر را به آگاهى پدرت رساندم و او فرمود: من قصد دارم نامهاى براى آنها بنویسم که از این پس حتى دو نفر در باره من با یک دیگر اختلاف نیابند. اسماعیل گفت: پدرم نام مروان و ابن ذر را نبرد؟ گفتم: آرى.گفت: اى عبد الاعلى! براستى که شما را بر ما حقّى است چونان که ما را بر شما، و بخدا سوگند شما در اداى حقّ ما شتابانتر نیستید از ما نسبت به حقوق شما. آن گاه گفت: من در این پیرامون خواهم اندیشید. سپس گفت: اى عبد الاعلى! چه مىشود اگر مردمى که پیرو یک آیینند و به سوى یک رهبر دینى روى دارند و بایدها و نبایدهاى خویش را از او مىستانند و کارشان را به او مستند مىسازند در باره او اختلافى نیابند؟! اى عبد الاعلى! همانا مرد مؤمن را نزیبد که اگر دید برادرش در رسیدن به یکى از درجات بهشت بر او پیشى جسته به زیرش کشد، چنان که براى آن دیگرى نسزد که دست رد به سینه برادر خویش زند و او را از خود براند، بلکه بر اوست تا وى را به درجه خود رساند و از خدا برایش آمرزش بخواهد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٢٣، ح ٢٨٢
٩١- وَ قَالَ علی (ع): شِیعَتُنَا الْمُتَبَاذِلُونَ فِی وَلَایَتِنَا الْمُتَحَابُّونَ فِی مَوَدَّتِنَا الْمُتَوَازِرُونَ فِی أَمْرِنَا الَّذِینَ إِنْ غَضِبُوا لَمْ یَظْلِمُوا وَ إِنْ رَضُوا لَمْ یُسْرِفُوا بَرَکَةٌ عَلَى مَنْ جَاوَرَهُ سِلْمٌ لِمَنْ خَالَطُوهُ أُولَئِکَ هُمُ السَّائِحُونَ النَّاحِلُونَ الزَّابِلُونَ ذَابِلَةٌ شِفَاهُهُمْ خَمِیصَةٌ بُطُونُهُمْ مُتَغَیِّرَةٌ أَلْوَانُهُمْ مُصْفَرَّةٌ وُجُوهُهُمْ کَثِیرٌ بُکَاؤُهُمْ جَارِیَةٌ دُمُوعُهُمْ یَفْرَحُ النَّاسُ وَ یَحْزَنُونَ وَ یَنَامُ النَّاسُ وَ یَسْهَرُونَ إِذَا شَهِدُوا لَمْ یُعْرَفُوا وَ إِذَا غَابُوا لَمْ یُفْتَقَدُوا وَ إِذَا خَطَبُوا الْأَبْکَارَ لَمْ یُزَوَّجُوا قُلُوبُهُمْ مَحْزُونَةٌ وَ شُرُورُهُمْ مَأْمُونَةٌ وَ أَنْفُسُهُمْ عَفِیفَةٌ وَ حَوَائِجُهُمْ خَفِیفَةٌ ذُبُلُ الشِّفَاهِ مِنَ الْعَطَشِ خُمْصُ الْبُطُونِ مِنَ الْجُوعِ عُمْشُ الْعُیُونِ مِنَ السَّهَرِ الرَّهْبَانِیَّةُ عَلَیْهِمْ لَائِحَةٌ وَ الْخَشْیَةُ لَهُمْ لَازِمَةٌ کُلَّمَا ذَهَبَ مِنْهُمْ سَلَفٌ خَلَفَ فِی مَوْضِعِهِ خَلَفٌ أُولَئِکَ الَّذِینَ یَرِدُونَ الْقِیَامَةَ وُجُوهُهُمْ کَالْقَمَرِ لَیْلَةَ الْبَدْرِ تَغْبِطُهُمُ الْأَوَّلُونَ وَ الْآخِرُونَ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هم یَحْزَنُونَ.
امام علی (علیه السلام) شیعیان ما کسانی هستند که در راه ولایت ما به یکدیگر کمک کرده و در راه مودّت ما، به یکدیگر محبّت می‌ورزند؛ در امر ما با یکدیگر همکاری می‌نمایند؛ کسانی هستند که اگر خشم بگیرند ستم و اگر خشنود شوند اسراف نمی‌کنند؛ برای همسایگان، برکت و برای دوستان، مایه‌ی سلامتی هستند؛ آنها سیاحت‌گران ضعیف و لاغراندام‌اند که لب‌هایشان خشک، شکم‌هایشان لاغر [و گرسنه] و رنگ‌هایشان تغییر یافته است. چهره‌های زرد دارند؛ زیاد گریه میکنند؛ اشک‌هایشان جاری است؛ درحالی‌که مردم شادند آنها غمگین و درحالی‌که مردم در خوابند آنها شب زنده‌دارند؛ وقتی حاضرند شناخته نمی‌شوند و وقتی غایبند، غیبت آنها حس نمی‌شود (کسی به آنها توجّهی ندارد)؛ اگر به خواستگاری دختران بروند کسی به آنها زن نمی‌دهد؛ دلهای محزون دارند؛ دیگران از شرّ آنها در امانند؛ دارای نفس‌های عفیف و نیازهای سبک هستند؛ از تشنگی لبانی خشک، از گرسنگی شکم‌هایی خالی و از شب‌بیداری [و اشک و آه] دیده‌هایی ضعیف دارند؛ کناره‌گیری از دنیا در آنها آشکار و بیمناکی همیشه همراهشان است؛ هرکدام از ایشان که بمیرند فرد دیگری همچون او جایش را می‌گیرد؛ آنهایند که در قیامت چهره‌شان چون ماه تابان می‌درخشد و مورد حسرت گذشتگان و آیندگان واقع می‌شوند؛ نه بیمی بر آنهاست و نه محزون می‌شوند: لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٧٥، ص ٢٦، ح ٩١
