شیعه - بخش ٥
موضوعات
شیعه و بهشت
کلمه «شیعه» در کتابهای الکافی بررسی شد.
شیعه و بهشت
١١٧- الأمالی للشیخ الطوسی قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ فِی الْفِرْدَوْسِ لَعَیْناً أَحْلَى مِنَ الشَّهْدِ وَ أَلْیَنَ مِنَ الزُّبْدِ وَ أَبْرَدَ مِنَ الثَّلْجِ وَ أَطْیَبَ مِنَ الْمِسْکِ مِنْهَا طِینَةٌ خَلَقَنَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْهَا وَ خَلَقَ مِنْهَا شِیعَتَنَا وَ هِیَ الْمِیثَاقُ الَّذِی أَخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَیْهِ وَلَایَةَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: همانا در فردوس چشمه ای است شیرین‌تر از عسل و نرم تر از کره و خنک تر از یخ، و خوشبوتر از مشک. در فردوس گِلیست که خداوند عزوجل ما و شیعیانمان را از آن گِل آفریده است پس هرکه از آن گِل نباشد از ما و از شیعیان ما نیست و آن میثاقی است که خداوند عزوّجل بر اساس آن ولایت علی بن ابیطالب (ع) را مؤاخذه می کند. (آن عهد و میثاق ولایت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب عَلَیهِ السَّلام است.)
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٧٢، ح ١١٧
١٢١- تفسیر فرات بن إبراهیم عَنْ جَعْفَرِ بْنِ أَحْمَدَ رَفَعَهُ عَنْ سَلْمَانَ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ عَنِ النَّبِیِّ ص أَنَّهُ قَالَ: وَ اللَّهِ یَا عَلِیُّ إِنَّ شِیعَتَکَ لَیُؤْذَنُ لَهُمْ فِی الدُّخُولِ عَلَیْکُمْ فِی کُلِّ جُمُعَةٍ وَ إِنَّهُمْ لَیَنْظُرُونَ إِلَیْکُمْ مِنْ مَنَازِلِهِمْ یَوْمَ الْجُمُعَةِ کَمَا یَنْظُرُ أَهْلُ الدُّنْیَا إِلَى النَّجْمِ فِی السَّمَاءِ وَ إِنَّکُمْ لَفِی أَعْلَى عِلِّیِّینَ فِی غُرْفَةٍ لَیْسَ فَوْقَهَا دَرَجَةُ أَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: ای علی! به خدا سوگند در هر جمعه به شیعیان تو اجازه می دهند تا نزد شما آیند و آنان در روز جمعه از منزلگاههای خود سوی شما می نگرند آنچنانکه اهل دنیا به سوی ستاره ای در آسمان نظر می کنند و همانا شما در اعلی علیین در غرفه ای جای دارید که درجه هیچ یک از آفریدگان خداوند بالاتر از آن نیست.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٧٤، ح ١٢١
٤٢- جامع الأخبار عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ الصَّادِقَ ع قَالَ: فَقَالَ النَّبِیُّ ص لِأَصْحَابِهِ: ... طُوبَى لِمَنْ وَالاهُ وَ الْوَیْلُ لِمَنْ عَادَاهُ کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَى عَلِیٍ وَ شِیعَتِهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یُزَفُّونَ عَلَى نُوقٍ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّةِ شَبَابٌ مُتَوَّجُونَ مُکَحَّلُونَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ قَدْ أُیِّدُوا بِرِضْوَانٍ مِنَ اللَّهِ أَکْبَرُ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ حَتَّى سَکَنُوا حَظِیرَةَ الْقُدُسِ مِنْ جِوَارِ رَبِّ الْعَالَمِینَ لَهُمْ فِیهَا مَا تَشْتَهِی الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْیُنُ وَ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ وَ یَقُولُ لَهُمُ الْمَلَائِکَةُ سَلامٌ عَلَیْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله درباره امام علی (ع) فرمودند: خوش به حال کسی که او را دوست داشته باشد و وای به حال کسی که او را دشمن داشته باشد. گویا علی (علیه السلام) و شیعیان او را در روز قیامت مینگرم و میبینم که جوان شده و سوار بر شتران در باغهای بهشتی هستند، تاجها بر سر و سرمه بر چشم کشیدهاند «و هیچ بیم و ترسی برایشان نیست و اندوه نمی‌خورند» (سوره یونس آیه ٦٢) درحالی‌که مؤیَّد به رضوانی «از خدا گشتهاند و آن رستگاری بزرگ است.» (سوره توبه آیه ٧٢) تا اینکه در جایگاه قدس در کنار پروردگار جهانیان ساکن می شوند برای آنهاست «هر چه نفوس را بر آن میل و اشتهاست و چشمها را شوق و لذت است» (سوره زخرف آیه ٧١) و در آن جاودانه اند و فرشتگان به آنها می گویند «سلام و تحیت بر شما باد که صبر پیشه کردید و بس نیک است سرانجام این سرای.» (سوره رعد آیه ٢٤)
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٣٧، ص ١٦٧، ح ٤٢
٥٥- المناقب لابن شهرآشوب عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع إِنَّ لِلْجَنَّةِ إِحْدَى وَ سَبْعِینَ بَاباً یَدْخُلُ مِنْ سَبْعِینَ مِنْهَا شِیعَتِی وَ أَهْلُ بَیْتِی وَ مِنْ بَابٍ وَاحِدٍ سَائِرُ النَّاسِ.
امام على علیه السّلام فرمودند: همانا بهشت هفتاد و یک در دارد که شیعیان من و خاندانم از هفتاد درِ آن و بقیّه مردم از یک در وارد مى شوند.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٣٩، ح ٥٥
٦٥- المجالس للمفید ابْنُ قُولَوَیْهِ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْجَنَّةُ مُحَرَّمَةٌ عَلَى الْأَنْبِیَاءِ حَتَّى أَدْخُلَهَا وَ مُحَرَّمَةٌ عَلَى الْأُمَمِ کُلِّهَا حَتَّى یَدْخُلَهَا شِیعَتُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: بهشت بر پیامبران ممنوع است که در آن وارد شوند مگر زمانی که من وارد شوم و ممنوع است بر همه امّت‌ها مگر زمانی که شیعیان ما اهل بیت وارد شوند.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٤٣، ح ٦٥
٧٨- کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع یَقُولُ: إِنَّ أَهْلَ الْجَنَّةِ یَنْظُرُونَ إِلَى مَنَازِلِ شِیعَتِنَا کَمَا یَنْظُرُ الْإِنْسَانُ إِلَى الْکَوَاکِبِ.
امام على علیه السّلام فرمودند: اهل بهشت به جایگاه شیعیان ما به گونه اى که انسان به ستارگان نگاه مى کند نظر مى کنند.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٤٨، ح ٧٨
١- قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیّ (ع): ... مَنْ أَحَبَّنَا بِقَلْبِهِ وَ أَعَانَنَا بِلِسَانِهِ وَ قَاتَلَ مَعَنَا أَعْدَاءَنَا بِیَدِهِ فَهُوَ مَعَنَا فِی الْجَنَّةِ فِی دَرَجَتِنَا وَ مَنْ أَحَبَّنَا بِقَلْبِهِ وَ أَعَانَنَا بِلِسَانِهِ وَ لَمْ یُقَاتِلْ مَعَنَا أَعْدَاءَنَا فَهُوَ أَسْفَلَ مِنْ ذَلِکَ بِدَرَجَةٍ وَ مَنْ أَحَبَّنَا بِقَلْبِهِ وَ لَمْ یُعِنَّا بِلِسَانِهِ وَ لَا بِیَدِهِ فَهُوَ فِی الْجَنَّة.
امام على علیه السلام: هر که در دل ما را دوست بدارد و با زبانش یاریمان کند و در کنار ما عملاً با دشمنانمان بجنگد، در بهشت با ما همدرجه خواهد بود؛ و هر که در دل ما را دوست بدارد و با زبانش یاریمان رساند، ولى در کنار ما با دشمنانمان نجنگد، یک درجه پایین تر از آن قرار خواهد گرفت؛ و هر که در دل ما را دوست بدارد، اما با زبان و دست خود یاریمان نرساند، او نیز در بهشت خواهد بود.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ١٠، ص ١٠٧، ح ١
١٠٦- تفسیر الإمام عسکری علیه السلام قَالَ ص: قَالَ النَّبِیُّ ص عِنْدَ حَنِینِ الْجِذْعِ بِمُفَارَقَتِهِ ص وَ صُعُودِهِ الْمِنْبَرَ وَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ نَبِیّاً إِنَّ حَنِینَ خُزَّانِ الْجِنَانِ وَ حُورِهَا وَ قُصُورِهَا إِلَى مَنْ یُوَالِی مُحَمَّداً وَ عَلِیّاً وَ آلَهُمَا الطَّیِّبِینَ وَ یَبْرَأُ مِنْ أَعْدَائِهِمَا لَأَشَدُّ مِنْ حَنِینِ هَذَا الْجِذْعِ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص ...
امام حسن عسکری(علیه السّلام) فرمودند: پس از ساخته شدن منبر برای پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله)، ناله‌ای از تنه درخت خرما - که به آن تکیه می‌داد - به گوش رسید، رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمودند: قسم به خدایی که مرا به حق به پیامبری برانگیخت! اشتیاق خازنان [ فرشتگان موکل بر] بهشت و حوریان بهشتی و کاخهای بهشتی به کسی که به ولایت محمد و علی و خاندان پاک آن دو اعتقاد دارد و بیزاری از دشمنان آنها می‌جوید،از اشتیاق و علاقه این درخت به من بیشتر است.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٦٣، ح ١٠٦
عَنِ الْهَیْثَمِ بْنِ وَاقِدٍ عَنْ مُقَرِّنٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ جَاءَ ابْنُ الْکَوَّاءِ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ- وَ عَلَى الْأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ کُلًّا بِسِیماهُمْ فَقَالَ نَحْنُ عَلَى الْأَعْرَافِ نَعْرِفُ أَنْصَارَنَا بِسِیمَاهُمْ وَ نَحْنُ الْأَعْرَافُ الَّذِی لَا یُعْرَفُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَّا بِسَبِیلِ مَعْرِفَتِنَا وَ نَحْنُ الْأَعْرَافُ یُعَرِّفُنَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَى الصِّرَاطِ فَلَا یَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ عَرَفَنَا وَ عَرَفْنَاهُ وَ لَا یَدْخُلُ النَّارَ إِلَّا مَنْ أَنْکَرَنَا وَ أَنْکَرْنَاهُ. ُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لَوْ شَاءَ لَعَرَّفَ الْعِبَادَ نَفْسَهُ وَ لَکِنْ جَعَلَنَا أَبْوَابَهُ وَ صِرَاطَهُ وَ سَبِیلَهُ وَ الْوَجْهَ الَّذِی یُؤْتَى مِنْهُ فَمَنْ عَدَلَ عَنْ وَلَایَتِنَا أَوْ فَضَّلَ عَلَیْنَا غَیْرَنَا فَإِنَّهُمْ عَنِ الصِّراطِ لَناکِبُونَ فَلَا سَوَاءٌ مَنِ اعْتَصَمَ النَّاسُ بِهِ وَ لَا سَوَاءٌ حَیْثُ ذَهَبَ النَّاسُ إِلَى عُیُونٍ کَدِرَةٍ یُفْرَغُ بَعْضُهَا فِی بَعْضٍ وَ ذَهَبَ مَنْ ذَهَبَ إِلَیْنَا إِلَى عُیُونٍ صَافِیَةٍ تَجْرِی بِأَمْرِ رَبِّهَا لَا نَفَادَ لَهَا وَ لَا انْقِطَاعَ.
امام صادق (علیه السّلام) میفرمود: ابن کوّاء نزد امیر المؤمنین (علیه السّلام) آمد و گفت: اى امیر مؤمنان (آیه ٤٦ سوره ٧)«بر اعراف مردانى باشند که همه کس را از رخسارشان شناسند» یعنى چه؟ فرمود: مائیم بر اعراف که یاران خود را برخسارشان میشناسیم و مائیم اعراف که خداى عز و جل جز از طریق معرفت ما شناخته نشود و مائیم اعراف که خدا ما را در روز قیامت بر روى صراط معرفت قرار دهد، پس داخل بهشت نشود مگر کسى که ما او را شناسیم و او ما را شناسد و بدوزخ نرود جز آنکه ما او را ناشناس دانیم و او ما را، خداى تبارک و تعالى اگر میخواست خودش را بیواسطه به بندگانش میشناسانید ولى ما را در جاده و راه و طریق معرفت خود قرار داد، کسانى که از ولایت ما روگردانیده و دیگران را بر ما ترجیح دهند از صراط مستقیم منحرفند [در قیامت از صراط بسر در آیند] برابر نیست و برابر نیست کسانى که مردم به آنها پناه گیرند (که ما اهل بیت پیغمبر باشیم) با کسانى که خود محتاج پناهندگى بدیگران باشند (که پیشوایان عامه باشند) زیرا آن مردم (پیروان پیشوایان؟) بسوى چشمه‌هاى آب تیره اندک که از چشمه‌اى بچشمه دیگر ریزد رفتند و کسانى که سوى ما آمدند بسوى چشمه‌هاى صافى آمدند که آبش بامر پروردگار جاریست و تمام شدن و خشک شدن ندارد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ١٨٤، ح ٩
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع ... یَسْعى نُورُهُمْ بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ بِأَیْمانِهِمْ أَئِمَّةُ الْمُؤْمِنِینَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ تَسْعَى بَیْنَ یَدَیِ الْمُؤْمِنِینَ وَ بِأَیْمَانِهِمْ حَتَّى یُنْزِلُوهُمْ مَنَازِلَ أَهْلِ الْجَنَّةِ.
امام صادق () در تفسیر آیه نور در مورد آیه «آن روز که مردان و زنان مؤمن را مىبینى که نورشان پیشاپیششان و به جانب راستشان دوان است» (سوره حدید، آیه ١٢) فرمودند: ... روز قیامت ائمه مؤمنین از پیش رو و طرف راست مؤمنین میشتابند تا ایشان را بمنازل اهل بهشت وارد سازند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ١٩٥، ح ٥
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ص کَثِیراً مَا یَقُولُ أَنَا قَسِیمُ اللَّهِ بَیْنَ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ ...
امام صادق () فرمودند امیر المؤمنین () بسیار می فرمودند: من تقسیم کننده از جانب خدا میان بهشت و دوزخ هستم ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ١٩٦، ح ١
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ أَرَادَ أَنْ یَحْیَا حَیَاتِی وَ یَمُوتَ مِیتَتِی وَ یَدْخُلَ جَنَّةَ عَدْنٍ الَّتِی غَرَسَهَا اللَّهُ رَبِّی بِیَدِهِ فَلْیَتَوَلَّ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ وَ لْیَتَوَلَّ وَلِیَّهُ وَ لْیُعَادِ عَدُوَّهُ وَ لْیُسَلِّمْ لِلْأَوْصِیَاءِ مِنْ بَعْدِهِ فَإِنَّهُمْ عِتْرَتِی مِنْ لَحْمِی وَ دَمِی أَعْطَاهُمُ اللَّهُ فَهْمِی وَ عِلْمِی إِلَى اللَّهِ أَشْکُو أَمْرَ أُمَّتِی الْمُنْکِرِینَ لِفَضْلِهِمْ الْقَاطِعِینَ فِیهِمْ صِلَتِی وَ ایْمُ اللَّهِ لَیَقْتُلُنَّ ابْنِی لَا أَنَالَهُمُ اللَّهُ شَفَاعَتِی.
رسول خدا () فرمودند: کسى که خواهد زندگى و مرگش زندگى و مرگ من باشد و به بهشت برینى که پروردگارم بدست قدرت خود کاشته در آید باید پیروى على بن ابى طالب کند و با دوستش دوستى و با دشمنش دشمنى نماید و نسبت باوصیاء پس از وى تسلیم باشد زیرا ایشان از خاندان من و از گوشت و خون منند و خدا فهم و علم مرا بایشان عطا فرموده است: بخدا شکایت میکنم از حال آن امتم که فضیلت ایشان را منکر گشته، پیوند مرا با ایشان قطع کنند (رعایت قرابت آنها را که اجر رسالت من است نکنند) بخدا سوگند که دو فرزندم را میکشند خدا شفاعتم را بآنها نرساند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢٠٩، ح ٥
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع- عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- الَّذِینَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع اسْتَقَامُوا عَلَى الْأَئِمَّةِ وَاحِدٍ بَعْدَ وَاحِدٍ- تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ.
محمد بن مسلم گوید: از امام صادق علیه السلام در بارۀ قول خداى عز و جل پرسیدم (٣٠ سوره ٤١) «کسانى که گفتند: پروردگار ما خداست و سپس استوار شدند.» فرمود: یعنى بر امامان یکى پس از دیگرى استوار بماندند «فرشتگان بر ایشان نازل شوند که بیم مدارید و اندوهگین مباشید و به بهشتى که بآن وعده مییافتید، شادمان باشید».
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٢٢٠، ح ٢
عن أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ حَدِیثَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا یَحْتَمِلُهُ إِلَّا صُدُورٌ مُنِیرَةٌ أَوْ قُلُوبٌ سَلِیمَةٌ أَوْ أَخْلَاقٌ حَسَنَةٌ إِنَّ اللَّهَ أَخَذَ مِنْ شِیعَتِنَا الْمِیثَاقَ کَمَا أَخَذَ عَلَى بَنِی آدَمَ أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ فَمَنْ وَفَى لَنَا وَفَى اللَّهُ لَهُ بِالْجَنَّةِ وَ مَنْ أَبْغَضَنَا وَ لَمْ یُؤَدِّ إِلَیْنَا حَقَّنَا فَفِی النَّارِ خَالِداً مُخَلَّداً.
امام صادق علیه السلام فرمود: حدیث ما صعب و مستصعب است، تحمل آن را ندارد جز سینه‌هاى نورانى، یا دلهاى سالم، یا اخلاق نیکو، همانا خدا از شیعیان ما پیمان (بولایت ما) گرفت، چنان که از بنى آدم (بربوبیت خود) پیمان گرفت و فرمود: «آیا من پروردگار شما نیستم؟» پس هر که نسبت بما (بپیمان خویش) وفا کند، خدا بهشت را باو پاداش دهد و هر که ما را دشمن دارد و حق ما را بما نرساند، همیشه و جاودان در دوزخ است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٠١، ح ٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ أَوْفُوا بِعَهْدِی قَالَ بِوَلَایَةِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع أُوفِ بِعَهْدِکُمْ أُوفِ لَکُمْ بِالْجَنَّةِ.
امام صادق علیه السلام در باره قول خداى جل و عز: «بعهد من وفا کنید» فرمود: یعنى بولایت امیر المؤمنین علیه السلام «تا بعهد شما وفا کنم» یعنى بهشت را براى شما وفا کنم.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٣١، ح ٨٩
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ نَصَبَ عَلِیّاً ع عَلَماً بَیْنَهُ وَ بَیْنَ خَلْقِهِ فَمَنْ عَرَفَهُ کَانَ مُؤْمِناً وَ مَنْ أَنْکَرَهُ کَانَ کَافِراً وَ مَنْ جَهِلَهُ کَانَ ضَالًّا وَ مَنْ نَصَبَ مَعَهُ شَیْئاً کَانَ مُشْرِکاً وَ مَنْ جَاءَ بِوَلَایَتِهِ دَخَلَ الْجَنَّةَ.
امام باقر علیه السلام فرمود: همانا خداى عز و جل على علیه السلام را نشانه‌اى میان خود و مخلوقش گماشت، هر که او را شناسد مؤمن است و هر که انکارش کند کافر است و هر که او را نشناسد گمراهست و هر که دیگرى را همراه او گمارد مشرکست و هر که با ولایت او آید به بهشت در آید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ١، ص ٤٣٧، ح ٧
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَطَاءٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع رَجُلَانِ مِنْ أَهْلِ الْکُوفَةِ أُخِذَا فَقِیلَ لَهُمَا ابْرَأَا مِنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ فَبَرِئَ وَاحِدٌ مِنْهُمَا وَ أَبَى الْآخَرُ فَخُلِّیَ سَبِیلُ الَّذِی بَرِئَ وَ قُتِلَ الْآخَرُ فَقَالَ أَمَّا الَّذِی بَرِئَ فَرَجُلٌ فَقِیهٌ فِی دِینِهِ وَ أَمَّا الَّذِی لَمْ یَبْرَأْ فَرَجُلٌ تَعَجَّلَ إِلَى الْجَنَّةِ.
عبد اللّٰه بن عطا گوید: بامام باقر علیه السّلام عرضکردم: دو مرد از اهل کوفه را دستگیر کرده بآنها گفتند: از امیر المؤمنین بیزارى جوئید، یکى از آنها بیزارى جست و دیگرى سر پیچى کرد، آن را که بیزارى جست رها کردند و دیگرى را کشتند، امام فرمود: آنکه بیزارى جسته مردیست دانشمند در دین خود و اما آنکه بیزارى نجست، مردیست که بسوى بهشت شتافته است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٢٢١، ح ٢١
قال علی علیه السّلام فی خطبة الوسیلة: لَا فَازَ أَحَدٌ وَ لَا نَالَ الرَّوْحَ وَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ لَقِیَ خَالِقَهُ بِالْإِخْلَاصِ لَهُمَا وَ الِاقْتِدَارِ بِنُجُومِهِمَا
امام علی علیه السّلام در خطبه وسیله فرمودند: ... هیچ کس کامیاب نگردد و به آسایش بهشت نرسد مگر کسى که خالق خود را با اخلاص نسبت به آن دو [پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و على علیه السّلام] ملاقات کند و به اختران این دو [فرزندان امام ایشان] اقتدا کند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٥، ح ٤
قال علی علیه السّلام فی خطبة الوسیلة: فَاتِّبَاعُهُ (ص) مَحَبَّةُ اللَّهِ وَ رِضَاهُ غُفْرَانُ الذُّنُوبِ وَ کَمَالُ الْفَوْزِ وَ وُجُوبُ الْجَنَّةِ وَ فِی التَّوَلِّی عَنْهُ وَ الْإِعْرَاضِ مُحَادَّةُ اللَّهِ وَ غَضَبُهُ وَ سَخَطُهُ وَ الْبُعْدُ مِنْهُ مُسْکِنُ النَّارِ
امام علی علیه السّلام در خطبه وسیله فرمودند: ... بنا بر این پیروى از رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم دوستى با خدا است و خشنودى او موجب آمرزش گناهان و کمال کامیابى و وجوب بهشت است و رو گردانیدن از او موجب کشمکش با خدا و خشم و قهر خداوندى و دورى از اوست، که سرانجام در دوزخش جاى دهد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٦، ح ٤
عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ مَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِیها حُسْناً قَالَ مَنْ تَوَلَّى الْأَوْصِیَاءَ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اتَّبَعَ آثَارَهُمْ فَذَاکَ یَزِیدُهُ وَلَایَةَ مَنْ مَضَى مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الْمُؤْمِنِینَ الْأَوَّلِینَ حَتَّى تَصِلَ وَلَایَتُهُمْ إِلَى آدَمَ ع وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِنْها یُدْخِلُهُ الْجَنَّةَ ...
جابر از امام باقر علیه السّلام روایت کرده که در تفسیر این سخن پروردگار: ... وَ مَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِیها حُسْناً ... فرمود: یعنى هر که اوصیاء خاندان محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم را دوست بدارد و از آثارشان پیروى کند، پس این دوستى براى او دوستى پیامبران و مؤمنان گذشته را بیفزاید تا به دوستى حضرت آدم علیه السّلام برسد و همین است مفهوم این سخن الهىکه: مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِنْها ...، که خدا او را به بهشت مىبرد ...
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٧٩، ح ٥٧٤
قال علی علیه السّلام فی خطبة الوسیلة: أَلَا وَ إِنَّ الْوَسِیلَةَ عَلَى دَرَجِ الْجَنَّةِ وَ ذِرْوَةِ ذَوَائِبِ الزُّلْفَةِ وَ نِهَایَةِ غَایَةِ الْأُمْنِیَّةِ.
امام علی علیه السّلام در خطبه وسیله فرمودند: ... همانا وسیله، پلکان بهشت است و سر گیسوان تقرّب بخدا و نهایت بزرگترین آرزوها.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٤، ح ٤
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ نَصَبَ عَلِیّاً ع عَلَماً بَیْنَهُ وَ بَیْنَ خَلْقِهِ فَمَنْ عَرَفَهُ کَانَ مُؤْمِناً وَ مَنْ أَنْکَرَهُ کَانَ کَافِراً وَ مَنْ جَهِلَهُ کَانَ ضَالًّا وَ مَنْ نَصَبَ مَعَهُ شَیْئاً کَانَ مُشْرِکاً وَ مَنْ جَاءَ بِوَلَایَتِهِ دَخَلَ الْجَنَّةَ وَ مَنْ جَاءَ بِعَدَاوَتِهِ دَخَلَ النَّارَ.
حضرت باقر علیه السّلام فرمود: خداى عز و جل على علیه السلام را میان خود و خلقش براى رهبرى منصوب فرموده، پس هر که او را بشناسد مؤمن است و هر کس او را انکار کند کافر است و هر که درباره او توقف کند (و منکر نشود) گمراه است و هر که با او دیگرى را همراه کند مشرک است و هر که با دوستى او آید به بهشت رود و هر که با دشمنى او آید بدوزخ رود.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٣٨٨، ح ٢٠
عَنْ أَبِی إِبْرَاهِیمَ ع قَالَ: إِنَّ عَلِیّاً ع بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ فَمَنْ دَخَلَ بَابَهُ کَانَ مُؤْمِناً وَ مَنْ خَرَجَ مِنْ بَابِهِ کَانَ کَافِراً وَ مَنْ لَمْ یَدْخُلْ فِیهِ وَ لَمْ یَخْرُجْ مِنْهُ کَانَ فِی الطَّبَقَةِ الَّتِی لِلَّهِ فِیهِمُ الْمَشِیئَةُ.
حضرت موسى بن جعفر علیهما السّلام فرمود: بدرستى که على علیه السّلام درى از درهاى بهشت است هر کس از این در در آید مؤمن است و هر که از آن بیرون رود کافر است و هر که نه درآید و نه بیرون رود در آن طبقه‌اى باشد که کارشان با خدا است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ٣٨٩، ح ٢١
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فی خطبة الطالوتیة: یَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَقَدْ ذَکَرَکُمُ اللَّهُ إِذْ حَکَى عَنْ عَدُوِّکُمْ فِی النَّارِ بِقَوْلِهِ- وَ قالُوا ما لَنا لا نَرى رِجالًا کُنَّا نَعُدُّهُمْ مِنَ الْأَشْرارِ أَتَّخَذْناهُمْ سِخْرِیًّا أَمْ زاغَتْ عَنْهُمُ الْأَبْصارُ (ص: ٦٢ و ٦٣.) وَ اللَّهِ مَا عَنَى وَ لَا أَرَادَ بِهَذَا غَیْرَکُمْ صِرْتُمْ عِنْدَ أَهْلِ هَذَا الْعَالَمِ شِرَارَ النَّاسِ وَ أَنْتُمْ وَ اللَّهِ فِی الْجَنَّةِ تُحْبَرُونَ وَ فِی النَّارِ تُطْلَبُونَ.
امام صادق علیه السّلام فرمودند: ای ابا محمد هرآینه یاد کرده خدا شما را هنگامی که حکایت کرده دشمنان شما را در آتش به گفتارش: «آنها می‌گویند: «چرا مردانی را که ما از اشرار می‌شمردیم (در اینجا، در آتش دوزخ) نمی‌بینیم؟! آیا ما آنان را به مسخره گرفتیم یا (به اندازه‌ای حقیرند که) چشمها آنها را نمی‌بیند؟!» و بخدا سوگند در این آیه جز شما مقصود نیستید و شما در این جهان مردم بد شمرده مىشوید در حالى که بخدا در بهشت ارجمندید و دشمنانتان را در دوزخ جویند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٦، ح ٦
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فی خطبة الطالوتیة: یَا أَبَا مُحَمَّدٍ مَا مِنْ آیَةٍ نَزَلَتْ تَقُودُ إِلَى الْجَنَّةِ وَ لَا تَذْکُرُ أَهْلَهَا بِخَیْرٍ إِلَّا وَ هِیَ فِینَا وَ فِی شِیعَتِنَا
امام صادق علیه السّلام فرمودند: اى ابا محمّد! آیهاى نازل نشده است که به بهشت رهنمون شود و یادآور نشوند اهل آن، جز به خوبى، مگر اینکه درباره ما و شیعیان ماست.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٦، ح ٦
عَنْ بَدْرِ بْنِ الْوَلِیدِ الْخَثْعَمِیِّ قَالَ: دَخَلَ یَحْیَى بْنُ سَابُورَ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع لِیُوَدِّعَهُ فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع أَمَا وَ اللَّهِ إِنَّکُمْ لَعَلَى الْحَقِّ وَ إِنَّ مَنْ خَالَفَکُمْ لَعَلَى غَیْرِ الْحَقِّ وَ اللَّهِ مَا أَشُکُّ لَکُمْ فِی الْجَنَّةِ وَ إِنِّی لَأَرْجُو أَنْ یُقِرَّ اللَّهُ لِأَعْیُنِکُمْ عَنْ قَرِیبٍ.
بدر بن ولید خثعمى مى‌گوید: یحیى بن سابور نزد امام صادق علیه السّلام آمد تا با آن حضرت علیه السّلام خداحافظى کند. امام صادق علیه السّلام به او فرمود: هان، بخدا سوگند که شما بر حق هستید و آنکه با شما مخالفت کند بر حق نیست، بخدا سوگند که من شک ندارم شما به بهشت خواهید رفت و امید دارم خداوند به زودى چشم شما را روشن کند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٤٥، ح ١١٩
عَنْ مَالِکٍ الْجُهَنِیِّ قَالَ: قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا مَالِکُ أَ مَا تَرْضَوْنَ أَنْ تُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَ تُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَ تَکُفُّوا وَ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ یَا مَالِکُ إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ قَوْمٍ ائْتَمُّوا بِإِمَامٍ فِی الدُّنْیَا إِلَّا جَاءَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یَلْعَنُهُمْ وَ یَلْعَنُونَهُ إِلَّا أَنْتُمْ وَ مَنْ کَانَ عَلَى مِثْلِ حَالِکُمْ یَا مَالِکُ إِنَّ الْمَیِّتَ وَ اللَّهِ مِنْکُمْ عَلَى هَذَا الْأَمْرِ لَشَهِیدٌ بِمَنْزِلَةِ الضَّارِبِ بِسَیْفِهِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ.
مالک جهنى مى‌گوید: امام صادق علیه السّلام به من فرمود: اى مالک! آیا خشنود نیستید که نماز بپا مىدارید و زکات مىدهید و خویشتندار هستید و به بهشت مىروید. اى مالک! همانا این مردم کسانى نیستند که در دنیا از یک امام پیروى کنند مگر آنکه روز رستخیز بیاید و [پیشوایشان] آنان را لعنت کند و ایشان هم آن را لعنت کنند جز شما و کسانى که وضعى چونان شما دارند. اى مالک! بخدا سوگند مرده شما در این امر چونان شهیدى است که در راه خدا شمشیر زده است.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٤٦، ح ١٢٢
عَنْ بُرَیْدٍ الْعِجْلِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع- عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ یَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِینَ لَمْ یَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ قَالَ هُمْ وَ اللَّهِ شِیعَتُنَا حِینَ صَارَتْ أَرْوَاحُهُمْ فِی الْجَنَّةِ وَ اسْتَقْبَلُوا الْکَرَامَةَ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلِمُوا وَ اسْتَیْقَنُوا أَنَّهُمْ کَانُوا عَلَى الْحَقِّ وَ عَلَى دِینِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ اسْتَبْشَرُوا بِمَنْ لَمْ یَلْحَقْ بِهِمْ مِنْ إِخْوَانِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَلَّا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لَا هُمْ یَحْزَنُونَ.
برید عجلى مى‌گوید: از امام باقر علیه السّلام پیرامون آیه: «و براى کسانى که از پى ایشانند و هنوز به آنان نپیوستهاند شادى مى‌کنند که نه بیمى بر ایشان است و نه اندوهگین مى‌شوند»(سوره آل عمران/ آیه ١٧٠) پرسش کردم. حضرت علیه السّلام فرمود:
بخدا سوگند، ایشان همان شیعیان ما هستند، آن هنگام که روحشان به بهشت رود و از سوى خداوند عزّ و جلّ پذیرایى شوند خواهند دانست و یقین کنند که بر حق و بر دین الهى بودهاند،
و مژده شادى دهند به برادران پسین خود که هنوز به آنها نپیوستهاند که نه ترسى بر آنهاست و نه غمگین گردند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ١٥٦، ح ١٤٦
عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِی الْمِقْدَامِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) یَقُولُ خَرَجْتُ أَنَا وَ أَبِی حَتَّى إِذَا کُنَّا بَیْنَ الْقَبْرِ وَ الْمِنْبَرِ إِذَا هُوَ بِأُنَاسٍ مِنَ الشِّیعَةِ فَسَلَّمَ عَلَیْهِمْ ثُمَّ قَالَ إِنِّی وَ اللَّهِ لَأُحِبُّ رِیَاحَکُمْ وَ أَرْوَاحَکُمْ فَأَعِینُونِی عَلَى ذَلِکَ بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ اعْلَمُوا أَنَّ وَلَایَتَنَا لَا تُنَالُ إِلَّا بِالْوَرَعِ وَ الِاجْتِهَادِوَ مَنِ ائْتَمَّ مِنْکُمْ بِعَبْدٍ فَلْیَعْمَلْ بِعَمَلِهِ أَنْتُمْ شِیعَةُ اللَّهِ وَ أَنْتُمْ أَنْصَارُ اللَّهِ وَ أَنْتُمُ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ وَ السَّابِقُونَ الْآخِرُونَ وَ السَّابِقُونَ فِی الدُّنْیَا وَ السَّابِقُونَ فِی الْآخِرَةِ إِلَى الْجَنَّةِ قَدْ ضَمِنَّا لَکُمُ الْجَنَّةَ بِضَمَانِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ضَمَانِ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ اللَّهِ مَا عَلَى دَرَجَةِ الْجَنَّةِ أَکْثَرُ أَرْوَاحاً مِنْکُمْ فَتَنَافَسُوا فِی فَضَائِلِ الدَّرَجَاتِ أَنْتُمُ الطَّیِّبُونَ وَ نِسَاؤُکُمُ الطَّیِّبَاتُ کُلُّ مُؤْمِنَةٍ حَوْرَاءُ عَیْنَاءُ وَ کُلُّ مُؤْمِنٍ صِدِّیقٌ وَ لَقَدْ قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع- لِقَنْبَرٍ یَا قَنْبَرُ أَبْشِرْ وَ بَشِّرْ وَ اسْتَبْشِرْ فَوَ اللَّهِ لَقَدْ مَاتَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَ هُوَ عَلَى أُمَّتِهِ سَاخِطٌ إِلَّا الشِّیعَةَ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ عِزّاً وَ عِزُّ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ دِعَامَةً وَ دِعَامَةُ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ ذِرْوَةً وَ ذِرْوَةُ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ شَرَفاً وَ شَرَفُ الْإِسْلَامِ الشِّیعَةُ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ سَیِّداً وَ سَیِّدُ الْمَجَالِسِ مَجَالِسُ الشِّیعَةِ أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ إِمَاماً وَ إِمَامُ الْأَرْضِ أَرْضٌ تَسْکُنُهَا الشِّیعَةُ وَ اللَّهِ لَوْ لَا مَا فِی الْأَرْضِ مِنْکُمْ مَا رَأَیْتَ بِعَیْنٍ عُشْباً أَبَداً وَ اللَّهِ لَوْ لَا مَا فِی الْأَرْضِ مِنْکُمْ مَا أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَى أَهْلِ خِلَافِکُمْ وَ لَا أَصَابُوا الطَّیِّبَاتِ مَا لَهُمْ فِی الدُّنْیَا وَ لَا لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ مِنْ نَصِیبٍ کُلُّ نَاصِبٍ وَ إِنْ تَعَبَّدَ وَ اجْتَهَدَ مَنْسُوبٌ إِلَى هَذِهِ الْآیَةِ- عامِلَةٌ ناصِبَةٌ تَصْلى ناراً حامِیَةً فَکُلُّ نَاصِبٍ مُجْتَهِدٍ فَعَمَلُهُ هَبَاءٌ شِیعَتُنَا یَنْطِقُونَ بِنُورِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ وَ مَنْ یُخَالِفُهُمْ یَنْطِقُونَ بِتَفَلُّتٍ وَ اللَّهِ مَا مِنْ عَبْدٍ مِنْ شِیعَتِنَا یَنَامُ إِلَّا أَصْعَدَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ رُوحَهُ إِلَى السَّمَاءِ فَیُبَارِکُ عَلَیْهَا فَإِنْ کَانَ قَدْ أَتَى عَلَیْهَا أَجَلُهَا جَعَلَهَا فِی کُنُوزِ رَحْمَتِهِ وَ فِی رِیَاضِ جَنَّةٍ وَ فِی ظِلِّ عَرْشِهِ وَ إِنْ کَانَ أَجَلُهَا مُتَأَخِّراً بَعَثَ بِهَا مَعَ أَمَنَتِهِ مِنَ الْمَلَائِکَةِ لِیَرُدُّوهَا إِلَى الْجَسَدِ الَّذِی خَرَجَتْ مِنْهُ لِتَسْکُنَ فِیهِ وَ اللَّهِ إِنَّ حَاجَّکُمْ وَ عُمَّارَکُمْ لَخَاصَّةُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ إِنَّ فُقَرَاءَکُمْ لَأَهْلُ الْغِنَى وَ إِنَّ أَغْنِیَاءَکُمْ لَأَهْلُ الْقَنَاعَةِ وَ إِنَّکُمْ کُلَّکُمْ لَأَهْلُ دَعْوَتِهِ وَ أَهْلُ إِجَابَتِهِ.
عمرو بن ابى المقدام مى‌گوید: از امام صادق علیه السّلام شنیدم که مىفرمود: من و پدرماز خانه بیرون رفتیم تا [در مسجد مدینه] به میان قبر و منبر رسیدیم. در آن جا به گروهى از شیعه برخوردیم. پدرم به آنها سلام کرد و فرمود: بخدا سوگند من بوى شما و جانهاى شما را دوست مىدارم، پس شما مرا یارى رسانید در این دوستى، در سایه پارسایى و کوشش و بدانید که به ولایت ما نتوان رسید مگر به پارسایى و تلاش و هر که از شما که بندهاى از بندگان خدا را امام و پیشواى خود قرار دهد باید بر طبق رفتار و کردار او عمل کند، شما پیروان خدا هستید و یاران خدا و پیشىگیرندگان در میان پیشینیان و پسینیان و پیشىگیرندگان در دنیا و آخرت به سوى بهشت و ما از روى ضمانتى که خدا کرده و نیز ضمانت پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم براى شما بهشت را ضمانت کردهایم. بخدا که در درجات بهشت، کسى بهرهمندتر از شما نباشد، پس براى درک فضایل از یک دیگر پیشى گیرید.
تنها شمایید پاکان و زنانتان زنانى پاک هستند. هر زن با ایمانى حوریهاى است خوش چشم و هر مرد با ایمانى صدّیقى باشد.
امیر المؤمنین علیه السّلام به قنبر فرمود: اى قنبر! مژدهات باد و بشارت ده و شاد باش که بخدا سوگند رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم از این جهان برفت در حالى که بر همه امتش خشمگین بود مگر بر شیعیان.
آگاه باش براى هر چیزى عزت و شوکتى است و عزت اسلام شیعیان هستند.
آگاه باش که هر چیز را ستونى است و ستون اسلام شیعیان هستند.
آگاه باش که براى هر چیزى اوجى است و اوج اسلام شیعه است.
آگاه باش که براى هر چیز شرفى است و شرف اسلام شیعه است.
آگاه باش که هر چیزى را سرورى است و سرور انجمنها انجمنهاى، شیعه است.
آگاه باش که هر چیزى را امام و رهبرى است و امام زمین، آن سرزمینى است که شیعه در آن سکونت دارد، بخدا اگر شما در زمین نباشید، هرگز در کنار چشمه‌اى گیاهى نروید.
بخدا سوگند اگر شما در روى زمین نباشید، خدا نعمتى به مخالفان شما ندهد و به خوشى دست نیابند و نه در این سراى و نه در آن سراى، بهرهاى به کف نخواهند آورد.
هر شخص ناصبى هر قدر هم که عبادت و تلاش کند، باز مشمول این آیه است: « تلاش کرده و رنجیده، در آتش سوزان درافتند» (سوره غاشیه/ آیه ٣ و ٤) پس هر شخص ناصبى سختکوش عملش بر باد است.
شیعیان مایند که به پرتوى خداى عزّ و جلّ گویایند و هر که مخالف آنانند پراکنده و نامفهوم سخن مى‌گویند. بخدا سوگند هیچ بندهاى از شیعیان ما نیست که بخوابد مگر آنکه خداى عزّ و جلّ روحش را به آسمان بالا برد و به آن برکت دهد، پس اگر عمرش به سر آمده باشد آن را در گنجینههاى رحمت خویش و گلستانهاى بهشتى و در سایه عرشش جاى دهد و اگر عمرش به سر نیامده باشد همراه فرشتگان امین خود باز فرستد تا آن را به پیکرى که از آن بیرون آمده بازگردانند تا در آن جاگیر شود.
بخدا سوگند که حاجیان شما و عمرهگزارانتان، خاصّان درگاه خداى عزّ و جلّ هستند و فقراء شما ثروتمندان و ثروتمندان شما اهل قناعتند و براستى که همه شما اهل دعوت خدا و اهل اجابت او هستید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢١٣، ح ٢٥٩
٣- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ یَزِیدَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّی سَمِعْتُکَ وَ أَنْتَ تَقُولُ کُلُّ شِیعَتِنَا فِی الْجَنَّةِ عَلَى مَا کَانَ فِیهِمْ قَالَ صَدَقْتُکَ کُلُّهُمْ وَ اللَّهِ فِی الْجَنَّةِ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ الذُّنُوبَ کَثِیرَةٌ کِبَارٌ فَقَالَ أَمَّا فِی الْقِیَامَةِ فَکُلُّکُمْ فِی الْجَنَّةِ بِشَفَاعَةِ النَّبِیِّ الْمُطَاعِ أَوْ وَصِیِّ النَّبِیِّ وَ لَکِنِّی وَ اللَّهِ أَتَخَوَّفُ عَلَیْکُمْ فِی الْبَرْزَخِ قُلْتُ وَ مَا الْبَرْزَخُ قَالَ الْقَبْرُ مُنْذُ حِینِ مَوْتِهِ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ.
عمرو بن یزید گوید: به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: من روزى از شما شنیدم که فرمودید: شیعیان ما همه در بهشتند، هر گناهى که داشته باشند؟!
فرمود: به تو راست گفتم. به خدا سوگند! همه آنها در بهشتند.
گفتم: قربانت گردم! اگر گناهان آنها بسیار و کبیره باشد چه؟
فرمود: در روز قیامت همۀ شما به شفاعت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله یا وصیّش در بهشت خواهید بود، ولى من از برزخ براى شما بیم دارم.
گفتم: برزخ چیست؟
فرمود: در قبر، از هنگام مرگ تا روز قیامت.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٣، ص ٢٤٢، ح ٣
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِذَا قَالَ الْمُؤْمِنُ لِأَخِیهِ أُفٍّ خَرَجَ مِنْ وَلَایَتِهِ وَ إِذَا قَالَ أَنْتَ عَدُوِّی کَفَرَ أَحَدُهُمَا لِأَنَّهُ لَا یَقْبَلُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ أَحَدٍ عَمَلًا فِی تَثْرِیبٍ عَلَى مُؤْمِنٍ نَصِیحَةً وَ لَا یَقْبَلُ مِنْ مُؤْمِنٍ عَمَلًا وَ هُوَ یُضْمِرُ فِی قَلْبِهِ عَلَى الْمُؤْمِنِ سُوءاً لَوْ کُشِفَ الْغِطَاءُ عَنِ النَّاسِ فَنَظَرُوا إِلَى وَصْلِ مَا بَیْنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ بَیْنَ الْمُؤْمِنِ خَضَعَتْ لِلْمُؤْمِنِینَ رِقَابُهُمْ وَ تَسَهَّلَتْ لَهُمْ أُمُورُهُمْ وَ لَانَتْ لَهُمْ طَاعَتُهُمْ وَ لَوْ نَظَرُوا إِلَى مَرْدُودِ الْأَعْمَالِ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَقَالُوا مَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ أَحَدٍ عَمَلًا وَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ لِرَجُلٍ مِنَ الشِّیعَةِ أَنْتُمُ الطَّیِّبُونَ وَ نِسَاؤُکُمُ الطَّیِّبَاتُ کُلُّ مُؤْمِنَةٍ حَوْرَاءُ عَیْنَاءُ وَ کُلُّ مُؤْمِنٍ صِدِّیقٌ قَالَ وَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ شِیعَتُنَا أَقْرَبُ الْخَلْقِ مِنْ عَرْشِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ بَعْدَنَا وَ مَا مِنْ شِیعَتِنَا أَحَدٌ یَقُومُ إِلَى الصَّلَاةِ إِلَّا اکْتَنَفَتْهُ فِیهَا عَدَدَ مَنْ خَالَفَهُ مِنَ الْمَلَائِکَةِ یُصَلُّونَ عَلَیْهِ جَمَاعَةً حَتَّى یَفْرُغَ مِنْ صَلَاتِهِ وَ إِنَّ الصَّائِمَ مِنْکُمْ لَیَرْتَعُ فِی رِیَاضِ الْجَنَّةِ- تَدْعُو لَهُ الْمَلَائِکَةُ حَتَّى یُفْطِرَ وَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ أَنْتُمْ أَهْلُ تَحِیَّةِ اللَّهِ بِسَلَامِهِ وَ أَهْلُ أُثْرَةِ اللَّهِ بِرَحْمَتِهِ وَ أَهْلُ تَوْفِیقِ اللَّهِ بِعِصْمَتِهِ وَ أَهْلُ دَعْوَةِ اللَّهِ بِطَاعَتِهِ لَا حِسَابٌ عَلَیْکُمْ وَ لَا خَوْفٌ وَ لَا حُزْنٌ أَنْتُمْ لِلْجَنَّةِ وَ الْجَنَّةُ لَکُمْ أَسْمَاؤُکُمْ عِنْدَنَا الصَّالِحُونَ وَ الْمُصْلِحُونَ وَ أَنْتُمْ أَهْلُ الرِّضَا عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِرِضَاهُ عَنْکُمْ وَ الْمَلَائِکَةُ إِخْوَانُکُمْ فِی الْخَیْرِ فَإِذَا جُهِدْتُمُ ادْعُوا وَ إِذَا غَفَلْتُمُ اجْهَدُوا وَ أَنْتُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ دِیَارُکُمْ لَکُمْ جَنَّةٌ وَ قُبُورُکُمْ لَکُمْ جَنَّةٌ لِلْجَنَّةِ خُلِقْتُمْ وَ فِی الْجَنَّةِ نَعِیمُکُمْ وَ إِلَى الْجَنَّةِ تَصِیرُونَ.
امام صادق علیه السّلام فرمودند: همین که مؤمنى به برادر مؤمن خود اف بگوید از قلمرو پیوست و دوستى او بیرون رود و هر گاه بدو گوید: تو دشمن من هستى، یکى از آن دو کافر شود، زیرا خداوند عزّ و جلّ از کسى عملى نپذیرد که با عتاب و سرزنش در مقام نصیحت مؤمنى برآید و از هیچ مؤمنى عملى نپذیرد که در دلش نسبت به مؤمنى بدى خواهد. اگر پرده از برابر دیدگان مردم برگرفته مىشد و مىدیدند که میان خداى عزّ و جلّ با مؤمن چه پیوندى است گردن آنها در برابر مؤمن خم مىشد و امور آنها هموار مىگردید و فرمانبرى آنها بر ایشان آسان مىشد و اگر مىتوانستند بنگرند به آن همه عملى که مردود است از طرف خداى عزّ و جلّ، هر آینه مىگفتند: خداى عزّ و جلّ از احدى عملى نپذیرد. او مى‌گوید: شنیدم آن حضرت علیه السّلام به یکى از شیعیان مىفرمود: شما پاکان هستید و زنان شما نیز پاکان هستند و هر زن با ایمانى حوریه شوخ چشم است و هر مرد مؤمن مقام صدّیقى دارد. او مى‌گوید: از حضرت علیه السّلام شنیدم که مىفرمود: شیعیان ما نزدیکترین خلقند به عرش خداى عزّ و جلّ در روز رستخیز و هیچ یک از شیعیان ما نیست که براى نماز برخیزد مگر آنکه به شماره مخالفان او فرشتهها گرد او را بگیرند و به اجماع بر او درود فرستند تا از نماز خود فارغ شود و راستى که روزهدار شما در بستانهاى بهشت برخوردار باشد و فرشتگان بر او همى درود فرستند تا افطار کند؛ و شنیدم که مىفرمود: شمایید اهل تحیّت خداوند با درود او و اهل اختصاص به رحمت خاصّه حضرت او و اهل توفیق کار خیر به عصمت و نگاهدارى او و اهل دعوت خداوند در پرتو فرمانبرى از او. نه حسابى بر شماست و نه ترسى و نه اندوهى، شما براى بهشت آفریده شده‌اید و بهشت براى شما، نام شما در نزد ما صالحان و هم مصلحان باشد و شما اهل رضا و خشنودى باشید به درگاه خداى عزّ و جلّ در پرتو خشنودى خدا ازشما فرشتگان با شما در کار خیر برادر و همکارند. هر گاه به سختى گرفتار آمدید به پیشگاه الهى دعا کنید و هر گاه به غفلت مبتلا شدید بکوشید. شما بهترین خلق هستید. خانههاى شما براى شما بهشت است و گورهاى شما براى شما بهشت، براى بهشت آفریده شده‌اید و نعمت شایسته شما در بهشت است و به سوى بهشت است فرجام کار شما که بدان خواهید رسید.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٦٥، ح ٥٥٦
٧٥- تفسیر الإمام علیه السلام ... قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص ... أَذْکُرُ مَا یَزِیدُ اللَّهُ تَعَالَى فِی مَنَازِلِ شِیعَتِنَا وَ خَیْرَاتِهِمْ فِی جَنَّاتِ عَدْنٍ فِی الْفِرْدَوْسِ إِنَّ مِنْ شِیعَتِنَا لَمَنْ یَهَبُ اللَّهُ لَهُ فِی الْجِنَانِ مِنَ الدَّرَجَاتِ وَ الْمَنَازِلِ وَ الْخَیْرَاتِ مَا لَا یَکُونُ الدُّنْیَا وَ خَیْرَاتُهَا فِی جَنْبِهَا إِلَّا کَالرَّمْلِ فِی الْبَادِیَةِ الْفَضْفَاضَةِ فَمَا هُوَ إِلَّا أَنْ یَرَى أَخاً لَهُ مُؤْمِناً فَقِیراً فَیَتَوَاضَعُ لَهُ وَ یُکْرِمُهُ وَ یُعِینُهُ وَ یَمُونُهُ وَ یَصُونُهُ عَنْ بَذْلِ وَجْهِهِ لَهُ ...
در تفسیر امام حسن عسکری علیه السّلام آمده رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: ... آنچه را خداوند متعال در خانه‌های شیعیان ما و نعمت‌های آنان را در بهشت‌های عدن در فردوس می‌افزاید، به خاطر بسپار.
همانا به شیعیان ما آنچه که خداوند به او بخشیده در بهشتها از درجات و منازل و نیکیها آنچه که نمی باشد دنیا و نعمت‌هایش در کنارش مگر مانند شن‌های بیابانی است.
و نیست آن مگر به این خاطر که برادر مؤمن فقیر خود را ببیند در برابر او فروتنی کند، او را گرامی دارد، یاریش کند، از او مراقبت کند و او را حفظ کند از بخشیدن در راه او ...
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٤٧، ح ٧٥
٤- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ قَالَ حَدَّثَنِی مَنْ سَمِعَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ مِنْکُمْ وَ اللَّهِ یُقْبَلُ وَ لَکُمْ وَ اللَّهِ یُغْفَرُ إِنَّهُ لَیْسَ بَیْنَ أَحَدِکُمْ (ضمائر الخطاب کلها للشیعة؛ و تقدیم الظرف للحصر) وَ بَیْنَ أَنْ یَغْتَبِطَ وَ یَرَى السُّرُورَ وَ قُرَّةَ الْعَیْنِ إِلَّا أَنْ تَبْلُغَ نَفْسُهُ هَاهُنَا وَ أَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَى حَلْقِهِ ثُمَّ قَالَ إِنَّهُ إِذَا کَانَ ذَلِکَ وَ احْتُضِرَ حَضَرَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ عَلِیٌّ ع وَ جَبْرَئِیلُ وَ مَلَکُ الْمَوْتِ ع فَیَدْنُو مِنْهُ عَلِیٌّ ع فَیَقُولُ یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ هَذَا کَانَ یُحِبُّنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَأَحِبَّهُ وَ یَقُولُ رَسُولُ اللَّهِ ص یَا جَبْرَئِیلُ إِنَّ هَذَا کَانَ یُحِبُّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَیْتِ رَسُولِهِ فَأَحِبَّهُ وَ یَقُولُ جَبْرَئِیلُ لِمَلَکِ الْمَوْتِ إِنَّ هَذَا کَانَ یُحِبُّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَیْتِ رَسُولِهِ فَأَحِبَّهُ وَ ارْفُقْ بِهِ فَیَدْنُو مِنْهُ مَلَکُ الْمَوْتِ فَیَقُولُ یَا عَبْدَ اللَّهِ أَخَذْتَ فَکَاکَ رَقَبَتِکَ أَخَذْتَ أَمَانَ بَرَاءَتِکَ تَمَسَّکْتَ بِالْعِصْمَةِ الْکُبْرَى فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا قَالَ فَیُوَفِّقُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَیَقُولُ نَعَمْ فَیَقُولُ وَ مَا ذَلِکَ فَیَقُولُ وَلَایَةُ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع فَیَقُولُ صَدَقْتَ أَمَّا الَّذِی کُنْتَ تَحْذَرُهُ فَقَدْ آمَنَکَ اللَّهُ مِنْهُ وَ أَمَّا الَّذِی کُنْتَ تَرْجُوهُ فَقَدْ أَدْرَکْتَهُ أَبْشِرْ بِالسَّلَفِ الصَّالِحِ مُرَافَقَةِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَةَ ع ثُمَّ یَسُلُّ نَفْسَهُ سَلًّا رَفِیقاً ثُمَّ یَنْزِلُ بِکَفَنِهِ مِنَ الْجَنَّةِ وَ حَنُوطِهِ مِنَ الْجَنَّةِ بِمِسْکٍ أَذْفَرَ فَیُکَفَّنُ بِذَلِکَ الْکَفَنِ وَ یُحَنَّطُ بِذَلِکَ الْحَنُوطِ ثُمَّ یُکْسَى حُلَّةً صَفْرَاءَ مِنْ حُلَلِ الْجَنَّةِ فَإِذَا وُضِعَ فِی قَبْرِهِ فُتِحَ لَهُ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ یَدْخُلُ عَلَیْهِ مِنْ رَوْحِهَا وَ رَیْحَانِهَا ثُمَّ یُفْسَحُ لَهُ عَنْ أَمَامِهِ مَسِیرَةَ شَهْرٍ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ یَسَارِهِ ثُمَّ یُقَالُ لَهُ نَمْ نَوْمَةَ الْعَرُوسِ عَلَى فِرَاشِهَا أَبْشِرْ بِرَوْحٍ وَ رَیْحَانٍ وَ جَنَّةِ نَعِیمٍ وَ رَبٍّ غَیْرِ غَضْبَانَ ثُمَّ یَزُورُ آلَ مُحَمَّدٍ فِی جِنَانِ رَضْوَى فَیَأْکُلُ مَعَهُمْ مِنْ طَعَامِهِمْ وَ یَشْرَبُ مِنْ شَرَابِهِمْ وَ یَتَحَدَّثُ مَعَهُمْ فِی مَجَالِسِهِمْ حَتَّى یَقُومَ قَائِمُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَإِذَا قَامَ قَائِمُنَا بَعَثَهُمُ اللَّهُ فَأَقْبَلُوا مَعَهُ یُلَبُّونَ زُمَراً زُمَراً فَعِنْدَ ذَلِکَ یَرْتَابُ الْمُبْطِلُونَ وَ یَضْمَحِلُّ الْمُحِلُّونَ وَ قَلِیلٌ مَا یَکُونُونَ هَلَکَتِ الْمَحَاضِیرُ وَ نَجَا الْمُقَرَّبُونَ مِنْ أَجْلِ ذَلِکَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لِعَلِیٍّ ع أَنْتَ أَخِی وَ مِیعَادُ مَا بَیْنِی وَ بَیْنَکَ وَادِی السَّلَامِ قَالَ وَ إِذَا احْتُضِرَ الْکَافِرُ حَضَرَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ عَلِیٌّ ع وَ جَبْرَئِیلُ ع وَ مَلَکُ الْمَوْتِ ع فَیَدْنُو مِنْهُ عَلِیٌّ ع فَیَقُولُ یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ هَذَا کَانَ یُبْغِضُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَأَبْغِضْهُ وَ یَقُولُ رَسُولُ اللَّهِ ص یَا جَبْرَئِیلُ إِنَّ هَذَا کَانَ یُبْغِضُ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَیْتِ رَسُولِهِ فَأَبْغِضْهُ فَیَقُولُ جَبْرَئِیلُ یَا مَلَکَ الْمَوْتِ إِنَّ هَذَا کَانَ یُبْغِضُ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَیْتِ رَسُولِهِ فَأَبْغِضْهُ وَ اعْنُفْ عَلَیْهِ فَیَدْنُو مِنْهُ مَلَکُ الْمَوْتِ فَیَقُولُ یَا عَبْدَ اللَّهِ أَخَذْتَ فَکَاکَ رِهَانِکَ أَخَذْتَ أَمَانَ بَرَاءَتِکَ تَمَسَّکْتَ بِالْعِصْمَةِ الْکُبْرَى فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فَیَقُولُ لَا فَیَقُولُ أَبْشِرْ یَا عَدُوَّ اللَّهِ بِسَخَطِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ عَذَابِهِ وَ النَّارِ أَمَّا الَّذِی کُنْتَ تَحْذَرُهُ فَقَدْ نَزَلَ بِکَ ثُمَّ یَسُلُّ نَفْسَهُ سَلًّا عَنِیفاً ثُمَّ یُوَکِّلُ بِرُوحِهِ ثَلَاثَمِائَةِ شَیْطَانٍ کُلُّهُمْ یَبْزُقُ فِی وَجْهِهِ وَ یَتَأَذَّى بِرُوحِهِ فَإِذَا وُضِعَ فِی قَبْرِهِ فُتِحَ لَهُ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ النَّارِ فَیَدْخُلُ عَلَیْهِ مِنْ قَیْحِهَا وَ لَهَبِهَا.
عمّار بن مروان گوید: یکى از افرادى که خدمت امام صادق علیه السّلام رسیده بود، گفت: حضرتش فرمود:
به خدا سوگند! فقط از شما (شیعیان) عملى پذیرفته مى‌شود و به خدا سوگند! براى شما (گناه) بخشیده مى‌شود و به خدا سوگند! فاصله‌اى میان هر یک از شما و میان آنکه به آرزویش برسد و خوشحال شود و چشمش روشن گردد، نیست مگر آنکه جان او به این جا برسد، (و با دست مبارکش به گلویش اشاره فرمود).
سپس فرمود: چون چنین شود و شخص در حال احتضار باشد، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله، على علیه السّلام، جبرئیل و ملک الموت علیهما السّلام نزد او حاضر شوند.
على علیه السّلام به او نزدیک شده و فرماید: اى رسول خدا! این شخص، ما اهل بیت را دوست مى‌داشت او را دوست بدار.
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله مى‌فرماید: اى جبرئیل! این شخص، خدا، رسول خدا و اهل بیت رسول خدا را دوست مى‌داشت، او را دوست بدار.
جبرئیل به ملک الموت گوید: این شخص، خدا، رسول خدا و اهل بیت رسول خدا را دوست مى‌داشت، او را دوست بدار و با وى مدارا کن.
ملک الموت به او نزدیک شده، مى‌گوید: اى بندۀ خدا! آیا برات آزادى خود را گرفتى؟ آیا امان نامه برائت خود را از آتش گرفتى؟ که در زندگى دنیا به عصمت کبرى چنگ زدى؟
سپس امام فرمود: خداوند به او توفیق داده و بر سخن گفتن توانایش مى‌کند و شخص در این حال مى‌گوید: آرى!
ملک الموت مى‌گوید: آن وسیله چیست؟
شخص مى‌گوید: ولایت على بن ابى طالب علیهما السّلام.
ملک الموت مى‌گوید: راست گفتى، آنچه را که از آن مى‌ترسیدى، خداوند تو را از آن ایمن ساخت و آنچه را که به آن امید داشتى، دریافتى، بشارت باد تو را به همراهى با گذشتگان نیکو و همراهى رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله، على و فاطمه علیهما السّلام.
سپس با مهربانى و نرمى جان او را مى‌گیرد.
آنگاه کفن و حنوطش - که از مشک خوش‌بوست - از بهشت فرود مى‌آید و با آن کفن شده و حنوط مى‌گردد، پس از آن، لباس نفیس زرد رنگى از لباس‌هاى نفیس بهشتى بر تنش مى‌کنند. چون او را در قبرش مى‌نهند، درى از درهاى بهشت برایش گشوده شود، که از آن بوى خوش روح بخش بهشتى او را فرا مى‌گیرد.
سپس از پیش‌رو و از جانب راست و چپش هر کدام به اندازۀ پیمودن یک ماه راه برایش وسعت دهند.
آنگاه به او مى‌گویند: بخواب! همچون خواب عروس در بستر خود، مژده باد تو را به نسیم و بوى خوش و نعمت‌هاى بهشتى و پروردگارى که از تو خشمگین نیست.
پس از آن، آل محمّد علیهم السّلام را در باغ‌هاى رضوان زیارت مى‌کند و به همراه آنان از طعامشان مى‌خورد، از آشامیدنى آنها مى‌نوشد و در محافل آنان با حضرتشان گفت‌وگو مى‌نماید تا قائم ما اهل بیت عجّل اللّه فرجه قیام کند و چون قائم ما قیام کند، خداوند آنها را بر مى‌انگیزد و گروه گروه به او لبیک مى‌گویند. در این هنگام است که باطل‌گرایان شک مى‌کنند و هتک‌کنندگان حریم نابود مى‌شوند و کم هستند آنان که مى‌مانند، عجله کنندگان فرج هلاک شوند و آنان که فرج را نزدیک مى‌دانند، نجات مى‌یابند.
به همین سبب، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله به على علیه السّلام فرمود: تو برادر منى و وعدۀ من و تو، وادى السّلام است.
حضرتش فرمود: هرگاه کافر در حال مرگ مى‌افتد، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله، على علیه السّلام، جبرئیل و ملک الموت علیهما السّلام بر بالینش حاضر شوند.
على علیه السّلام به او نزدیک شده به رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله مى‌فرماید: اى رسول خدا! این شخص، ما اهل بیت را دشمن مى‌داشت، او را دشمن بدار.
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله مى‌فرماید: اى جبرئیل! این شخص، خدا، رسول او و اهل بیت رسول خدا را دشمن مى‌داشت، او را دشمن بدار.
سپس جبرئیل مى‌گوید: اى ملک الموت! این شخص، خدا، رسول خدا و اهل بیت رسول خدا را دشمن مى‌داشت، او را دشمن بدار؛ و بر او سخت‌گیرى کن.
ملک الموت به او نزدیک شده، مى‌گوید: اى بندۀ خدا! آیا برات آزادى خود را گرفتى؟ آیا امان خود را از آتش گرفتى؟ و آیا در زندگى دنیا به عصمت کبرى چنگ زدى؟
مى‌گوید: نه!
ملک الموت مى‌گوید: بشارت باد تو را - اى دشمن خدا! به غضب خداى متعال و عذاب و آتش دوزخ. هان که از آنچه که مى‌ترسیدى، بر تو نازل خواهد شد.
سپس با سختى جان او را مى‌گیرد، آنگاه سیصد شیطان بر روح او گماشته مى‌شوند که همۀ آنها آب دهان بر صورتش مى‌افکنند و روحش را مى‌آزارند و آنگاه که در قبر گذاشته مى‌شود، درى از درهاى دوزخ به رویش بازگردد، بوى آتش و زبانۀ آن، او را فرامى‌گیرد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٣، ص ١٣١، ح ٤
١٥٥- الأمالی للصدوق عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ لِلشِّیعَةِ قَدْ ضَمِنَّا لَکُمُ الْجَنَّةَ بِضَمَانِ اللَّهِ وَ ضَمَانِ رَسُولِهِ مَا عَلَى دَرَجَاتِ الْجَنَّةِ أَحَدٌ أَکْثَرَ أَزْوَاجاً مِنْکُمْ فَتَنَافَسُوا فِی فَضَائِلِ الدَّرَجَاتِ أَنْتُمُ الطَّیِّبُونَ وَ نِسَاؤُکُمُ الطَّیِّبَاتُ کُلُّ مُؤْمِنَةٍ حَوْرَاءُ عَیْنَاءُ وَ کُلُّ مُؤْمِنٍ صِدِّیقٌ.
امام صادق علیه السّلام درمورد شیعیان فرمودند: ما با ضمانت خدای عزّوجلّ و ضمانت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) برای شما بهشت را ضمانت می کنیم، به خدا سوگند کسی در درجات بهشت بهتر از شما نیست، پس برای رسیدن به درجات بهشتی سبقت بگیرید، همانا مردان و زنان شما پاکانند، و هر زنی از شما در بهشت مانند حورالعین است، و هر مردی از شما صدّیق است.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٨٧، ح ١٥٥
١٥٨- قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: لَمَّا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْجَنَّةَ خَلَقَهَا مِنْ نُورِ عَرْشِهِ ثُمَّ أَخَذَ مِنْ ذَلِکَ النُّورِ [فقذفه فاصابنى ثلث النور، و اصاب فاطمة ثلث النور] وَ أَصَابَ عَلِیّاً وَ أَهْلَ بَیْتِهِ ثُلُثَ النُّورِ فَمَنْ أَصَابَهُ مِنْ ذَلِکَ النُّورِ اهْتَدَى إِلَى وَلَایَةِ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَنْ لَمْ یُصِبْهُ مِنْ ذَلِکَ النُّورِ ضَلَّ عَنْ وَلَایَةِ آلِ مُحَمَّدٍ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: چون خداوند بهشت را آفرید،آن را از نور عرش خویش آفرید.سپس بخشى از آن نور را گرفت که یک سوم آن به من و یک سوم آن به فاطمه و یک سوم آن به على و دوستداران او اختصاص یافت.هر کس چیزى از آن نور به او رسیده باشد به دوستى خاندان محمد(صلّى الله علیه و آله)راهنمایى مى‌شود و به هر کس از آن نور نرسیده باشد از محبت و دوستى ایشان باز مى‌ماند و گمراه مى‌شود.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٨٨، ح ١٥٨
١٥٩- الأمالی للشیخ الطوسی ... عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ مِنَ الْأَنْصَارِ إِلَى النَّبِیِّ ص فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا أَسْتَطِیعُ فِرَاقَکَ وَ إِنِّی لَأَدْخُلُ مَنْزِلِی فَأَذْکُرُکَ فَأَتْرُکُ ضَیْعَتِی وَ أُقْبِلُ حَتَّى أَنْظُرَ إِلَیْکَ حُبّاً لَکَ فَذَکَرْتُ إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ وَ أُدْخِلْتَ الْجَنَّةَ فَرُفِعْتَ فِی أَعْلَى عِلِّیِّینَ فَکَیْفَ لِی بِکَ یَا نَبِیَّ اللَّهِ فَنَزَلَ وَ مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفِیقاً فَدَعَا النَّبِیُّ ص الرَّجُلَ فَقَرَأَهَا عَلَیْهِ وَ بَشَّرَهُ بِذَلِکَ.
امام علی (علیه السلام) فرمودند: مردی از انصار نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آمد و گفت: ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! تحمّل دوری از تو را ندارم، من وارد خانه‌ام می‌شوم و تو را به یاد می‌آورد و دارایی‌ام را رها میکنم و به‌سوی تو روانه می‌شوم تا به خاطر عشق به تو، تو را ببینم؛ ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! این نکته به ذهنم خطور کرد که اگر روز قیامت شود و تو وارد بهشت شوی و در بالاترین مرتبه‌ی آن قرارگیری، چگونه با شما ارتباط برقرار کنم. در این هنگام آیه: «و کسانى که خدا و پیامبر را اطاعت کنند، پس ایشان با کسانى هستند که خدا بر آنان نعمت داده؛ از پیامبران و صدّیقان و شهدا و صالحان؛ و آنها چه خوب رفیقی هستند.» (سوره نساء، آیه ٦٩) نازل شد و پیامبر (صلی الله علیه و آله) آن مرد را فرا خواند و این آیه را برای او قرائت کرد و به او مژده داد.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٨٨، ح ١٥٩
٦٥- المجالس للمفید ابْنُ قُولَوَیْهِ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْجَنَّةُ مُحَرَّمَةٌ عَلَى الْأَنْبِیَاءِ حَتَّى أَدْخُلَهَا وَ مُحَرَّمَةٌ عَلَى الْأُمَمِ کُلِّهَا حَتَّى یَدْخُلَهَا شِیعَتُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: بهشت بر پیامبران ممنوع است که در آن وارد شوند مگر زمانی که من وارد شوم و ممنوع است بر همه امّت‌ها مگر زمانی که شیعیان ما اهل بیت وارد شوند.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٤٣، ح ٦٥
١١٧- الأمالی للشیخ الطوسی قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ فِی الْفِرْدَوْسِ لَعَیْناً أَحْلَى مِنَ الشَّهْدِ وَ أَلْیَنَ مِنَ الزُّبْدِ وَ أَبْرَدَ مِنَ الثَّلْجِ وَ أَطْیَبَ مِنَ الْمِسْکِ مِنْهَا طِینَةٌ خَلَقَنَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْهَا وَ خَلَقَ مِنْهَا شِیعَتَنَا وَ هِیَ الْمِیثَاقُ الَّذِی أَخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَیْهِ وَلَایَةَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: همانا در فردوس چشمه ای است شیرین‌تر از عسل و نرم تر از کره و خنک تر از یخ، و خوشبوتر از مشک. در فردوس گِلیست که خداوند عزوجل ما و شیعیانمان را از آن گِل آفریده است پس هرکه از آن گِل نباشد از ما و از شیعیان ما نیست و آن میثاقی است که خداوند عزوّجل بر اساس آن ولایت علی بن ابیطالب (ع) را مؤاخذه می کند. (آن عهد و میثاق ولایت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب عَلَیهِ السَّلام است.)
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٧٢، ح ١١٧
١٢٠- تفسیر فرات بن إبراهیم عَنِ النَّبِیِّ ص قَالَ: طُوبَى شَجَرَةٌ فِی الْجَنَّةِ غَرَسَهَا اللَّهُ بِیَدِهِ وَ نَفَخَ فِیهِ مِنْ رُوحِهِ تُنْبِتُ الْحُلِیَّ وَ الْحُلَلَ وَ الثِّمَارَ مُتَدَلِّیَةً عَلَى أَفْوَاهِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ إِنَّ أَغْصَانَهَا لَتُرَى مِنْ وَرَاءِ سُورِ الْجَنَّةِ فِی مَنْزِلِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ (ع) لَمْ یُحْرَمْهَا وَلِیُّهُ وَ لَنْ یَنَالَهَا عَدُوُّهُ.
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: طوبی درختی در بهشت است که خداوند به دست خود آن را کاشته است و از روح خود در آن دمیده است و زیورها و جامه ها و میوه هایی می رویاند که همه در دسترس بهشتیان است و هر آینه شاخه های آن از ورای پرچین های بهشت دیده می شود و آن در منزل علی بن ابی طالب علیه السلام است که او آن را بر دوستدارش حرام نمی کند و دست دشمنش هرگز به آن نمی رسد.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٧٣، ح ١٢٠
١٢١- تفسیر فرات بن إبراهیم عَنْ جَعْفَرِ بْنِ أَحْمَدَ رَفَعَهُ عَنْ سَلْمَانَ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ عَنِ النَّبِیِّ ص أَنَّهُ قَالَ: وَ اللَّهِ یَا عَلِیُّ إِنَّ شِیعَتَکَ لَیُؤْذَنُ لَهُمْ فِی الدُّخُولِ عَلَیْکُمْ فِی کُلِّ جُمُعَةٍ وَ إِنَّهُمْ لَیَنْظُرُونَ إِلَیْکُمْ مِنْ مَنَازِلِهِمْ یَوْمَ الْجُمُعَةِ کَمَا یَنْظُرُ أَهْلُ الدُّنْیَا إِلَى النَّجْمِ فِی السَّمَاءِ وَ إِنَّکُمْ لَفِی أَعْلَى عِلِّیِّینَ فِی غُرْفَةٍ لَیْسَ فَوْقَهَا دَرَجَةُ أَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: ای علی! به خدا سوگند در هر جمعه به شیعیان تو اجازه می دهند تا نزد شما آیند و آنان در روز جمعه از منزلگاههای خود سوی شما می نگرند آنچنانکه اهل دنیا به سوی ستاره ای در آسمان نظر می کنند و همانا شما در اعلی علیین در غرفه ای جای دارید که درجه هیچ یک از آفریدگان خداوند بالاتر از آن نیست.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٧٤، ح ١٢١
١٢٣- تفسیر فرات عَنِ النَّبِیِّ ص أَنَّهُ قَالَ لِعَلِیٍّ ع: هَذَا جَبْرَئِیلُ یُخْبِرُنِی عَنِ اللَّهِ أَنَّ اللَّهَ یَبْعَثُکَ وَ شِیعَتَکَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ رُکْبَاناً غَیْرَ رِجَالٍ عَلَى نَجَائِبَ رَحْلُهَا مِنَ النُّورِ فَتُنَاخُ عِنْدَ قُبُورِهِمْ فَیُقَالُ لَهُمْ ارْکَبُوا یَا أَوْلِیَاءَ اللَّهِ فَیَرْکَبُونَ صَفّاً مُعْتَدِلًا أَنْتَ إِمَامُهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ حَتَّى إِذَا صَارُوا إِلَى الْفَحْصِ ثَارَتْ فِی وُجُوهِهِمْ رِیحٌ یُقَالُ لَهَا الْمُثِیرَةُ فَتَذْرِی فِی وُجُوهِهِمُ الْمِسْکَ الْأَذْفَرَ فَیُنَادُونَ بِصَوْتٍ لَهُمْ نَحْنُ الْعَلَوِیُّونَ فَیُقَالُ لَهُمْ فَأَنْتُمْ آمِنُونَ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْکُمُ الْیَوْمَ وَ لا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله به امام على علیه السّلام فرمودند: جبرئیل (علیه السلام) مرا از سوی خداوند خبر داد که همانا او در روز قیامت تو و شیعیانت را سوار بر شترانی که رحل های آن ها از نور است برانگیزد. آن شتران را نزد قبور ایشان می خوابانند و به ایشان گفته می شود: ای دوستان خدا! سوار شوید. آنگاه آنان در صف هایی آراسته سوار می شوند و در حالی که تو پیشاپیش ایشان هستی به سوی بهشت می روید، تا این که به آرامگاه (جایگاه آرامش) می رسند و بر چهره هایشان بادی می وزد که آن را ریح مثیره می گویند که بر روی آنان مشک تند بوی می افشاند و آنگاه ایشان به آوازی ندا سر می دهند: ما علویون هستیم. در آن دم به ایشان می گویند: اگر شما علویون هستید، در امانید: «و در این روز نه ترسی بر شماست و نه اندوهناک می شوید». (سوره زخرف آیه ٦٨)
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٧٤، ح ١٢٣
٦- عَنْ أَبِی‌عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) أنَّهُ قَالَ لِأَبِی بَصِیرٍ: ... یَا أَبَامُحَمَّدٍ صِرْتُمْ عِنْدَ أَهْلِ هَذَا الْعَالَمِ شِرَارَ النَّاسِ وَ أَنْتُمْ وَ اللَّهِ فِی الْجَنَّةِ تُحْبَرُونَ وَ فِی النَّارِ تُطْلَبُونَ ...
امام صادق (علیه السلام) به ابوبصیر فرمود: ... شما نزد مردم این جهان اشرار محسوب شده‌اید. به خدا سوگند! هنگامی که در بهشت در ناز و نعمت خواهید بود، آنان در دوزخ شما را می‌جویند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣٦، ح ٦
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ الرَّجُلَ لَیُحِبُّکُمْ وَ مَا یَعْرِفُ مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ فَیُدْخِلُهُ اللَّهُ الْجَنَّةَ بِحُبِّکُمْ وَ إِنَّ الرَّجُلَ لَیُبْغِضُکُمْ وَ مَا یَعْرِفُ مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ فَیُدْخِلُهُ اللَّهُ بِبُغْضِکُمُ النَّارَ.
امام صادق - علیه السلام فرمود: شخصى شما (شیعه) را دوست دارد و نمیداند شما چه عقیده دارید، خدا او را بسبب دوستیش با شما به بهشت برد و شخصى شما را دشمن دارد و نمیداند شما چه عقیده دارید، خدا او را بسبب دشمنیش با شما بدوزخ برد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٢، ص ١٢٦، ح ١٠
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع): مَنْ أَحَبَّکُمْ عَلَى مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ- دَخَلَ الْجَنَّةَ وَ إِنْ لَمْ یَقُلْ کَمَا تَقُولُونَ.
امام صادق علیه السّلام فرمود: هر که شما را به سبب آیین و باورى که دارید دوست بدارد به بهشت مىرود، اگر چه آن باور شما را نداشته باشد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٢٥٦، ح ٣٦٧
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِنَّ الرَّجُلَ لَیُحِبُّکُمْ وَ مَا یَدْرِی مَا تَقُولُونَ فَیُدْخِلُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْجَنَّةَ وَ إِنَّ الرَّجُلَ لَیُبْغِضُکُمْ وَ مَا یَدْرِی مَا تَقُولُونَ فَیُدْخِلُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ النَّارَ وَ إِنَّ الرَّجُلَ مِنْکُمْ لَتُمْلَأُ صَحِیفَتُهُ مِنْ غَیْرِ عَمَلٍ قُلْتُ وَ کَیْفَ یَکُونُ ذَلِکَ قَالَ یَمُرُّ بِالْقَوْمِ یَنَالُونَ مِنَّا فَإِذَا رَأَوْهُ قَالَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ کُفُّوا فَإِنَّ هَذَا الرَّجُلَ مِنْ شِیعَتِهِمْ وَ یَمُرُّ بِهِمُ الرَّجُلُ مِنْ شِیعَتِنَا فَیَهْمِزُونَهُ وَ یَقُولُونَ فِیهِ فَیَکْتُبُ اللَّهُ لَهُ بِذَلِکَ حَسَنَاتٍ حَتَّى یَمْلَأَ صَحِیفَتَهُ مِنْ غَیْرِ عَمَلٍ.
امام صادق علیه السّلام فرمودند: چه بسا مردى که شما [شیعیان] را دوست بدارد در حالى که عقیده شما را نمىداند و خداى عزّ و جلّ به بهشتش برد؛ و چه بسا فردى که شما را دشمن مىدارد و از عقیده شما آگاهى ندارد و خداى عزّ و جلّ او را به دوزخ فرستد و چه بسا فردى از شما بدون آنکه کارى کند نامه عملش [از کار خیر] آکنده است. عرض کردم: چگونه چنین مى‌شود؟ فرمود: به گروهى برمىخورند که از ما بدگویى مى‌کنند و چون او را ببینند به یک دیگر بگویند: بس کنید که این مرد از شیعیان ایشان است و فردى از شیعیان ما به آنها بگذرد و از او عیبجویى کنند و بد او را بگویند. خداى عزّ و جلّ در برابر اینها براى آن کس حسنه بنگارد تا آنکه نامه عملش پر شود بىآنکه کارى کرده باشد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٨، ص ٣١٥، ح ٤٩٥
قَالَ عَلِیٌّ علیه السّلام: أَنَا خَلِیفَةُ رَسُولِ اللَّهِ فِیکُمْ وَ مُقِیمُکُمْ عَلَى حُدُودِ دِینِکُمْ وَ دَاعِیکُمْ إِلَى جَنَّةِ الْمَأْوَى.
امام على علیه السّلام فرمودند: من جانشین رسول خدا در میان شمایم و در اجراى حدود دین برپادارنده و شما را به جنة المأوى خواننده ام.
تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص ١١٩، ح ٢٠٦٨
١١٠- تفسیر الإمام حسن عسکری علیه السلام: فِی قَوْلِهِ تَعَالَى وَ إِذا قِیلَ لَهُمْ آمِنُوا بِما أَنْزَلَ اللَّهُ قَالَ فَمِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ قَدْ کُنْتُ لِعَلِیٍّ ع بِالْوَلَایَةِ شَاهِداً وَ لآِلِ مُحَمَّدٍ ص مُحِبّاً وَ هُوَ فِی ذَلِکَ کَاذِبٌ یَظُنُّ أَنَّ کَذِبَهُ یُنْجِیهِ فَیُقَالُ لَهُمْ سَوْفَ نَسْتَشْهِدُ عَلَى ذَلِکَ عَلِیّاً ع فَتَشْهَدُ أَنْتَ یَا أَبَا الْحَسَنِ فَتَقُولُ الْجَنَّةُ لِأَوْلِیَائِی شَاهِدَةٌ وَ النَّارُ لِأَعْدَائِی شَاهِدَةٌ فَمَنْ کَانَ مِنْهُمْ صَادِقاً خَرَجَتْ إِلَیْهِ رِیَاحُ الْجَنَّةِ وَ نَسِیمُهَا فَاحْتَمَلَتْهُ فَأَوْرَدَتْهُ إِلَى أَعْلَى غُرَفِهَا وَ أَحَلَّتْهُ دَارَ الْمُقَامَةِ مِنْ فَضْلِ رَبِّهِ لَا یَمَسُّهُمْ فِیهَا نَصَبٌ وَ لَا یَمَسُّهُمْ فِیهَا لُغُوبٌ وَ مَنْ کَانَ مِنْهُمْ کَاذِباً جَاءَتْهُ سَمُومُ النَّارِ وَ حَمِیمُهَا وَ ظِلُّهَا الَّذِی هُوَ ثَلَاثُ شُعَبٍ لا ظَلِیلٍ وَ لا یُغْنِی مِنَ اللَّهَبِ فَتَحْمِلُهُ وَ تَرْفَعُهُ فِی الْهَوَاءِ وَ تُورِدُهُ نَارَ جَهَنَّمَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ کَذَلِکَ أَنْتَ قَسِیمُ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ تَقُولُ هَذَا لِی وَ هَذَا لَکِ.
امام حسن عسکری علیه السلام «و هنگامى‌که به آنها گفته‌شود: به آنچه خداوند نازل فرموده، ایمان بیاورید!» (سوره بقره آیه ۹۱) فرمودند: پس برخی از آنان می‌گوید: من به ولایت علی بن ابیطالب شهادت داده و دوستدار آل محمد ص بوده‌ام. اما وی در این زمینه دروغ می‌گوید و می‌پندارد که دروغش او را نجات می‌دهد. پس به او گفته می‌شود: به زودی حضرت علی ع را بر این امر شاهد خواهید گرفت. و تو ای ابوالحسن شهادت می دهی و می‌گویی بهشت شاهد بر دوستانم است و جهنم شاهد بر دشمنانم.
پس هرکس از آنها که راستگو بود هوای خوش و نسیم بهشتی به سویش می‌وزد و او را در برمی‌گیرد و به مراتب عالی بهشت و غرفه‌های آن واردش کند «و در سرای اقامتگاهی که از فضل پروردگار برایش مهیا شده جای گیرد که نه رنجى در آن به وی مىرسد و نه خستگى به او دست مىدهد» (فاطر/٣٥) و هرکس که دروغگو باشد «حرارت نفوذکننده [یا بادهای سوزانی از] آتش و آبی جوشان» (واقعه/٤٢) و آن «سایهاى [از دود غلیظ] که داراى سه شاخه است؛ نه سایهافکن است و نه از زبانه آتش مانع مى‌شود» (مرسلات/٣٠-٣١) به سراغش می‌آید و او را با خود می‌برد و در هوا بالا می‌برد و در آتش جهنم واردش سازد.
سپس رسول الله ص فرمود: بدین جهت است که تو قسمت کننده بهشت و جهنم هستی؛ [به جهنم] می‌گویی: این برای تو و این برای من.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٦٦، ح ١١٠
٥٩- بشارة المصطفى (بشارة المصطفى لشیعة المرتضى (ط - القدیمة)، ص٥٠) ... عَنْ هَمَّامٍ أَبِی عَلِیٍّ قَالَ: قُلْتُ لِکَعْبٍ الْحِبْرِ مَا تَقُولُ فِی هَذِهِ الشِّیعَةِ شِیعَةِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع قَالَ یَا هَمَّامُ إِنِّی لَأَجِدُ صِفَتَهُمْ فِی کِتَابِ اللَّهِ الْمُنْزَلِ إِنَّهُمْ حِزْبُ اللَّهِ وَ أَنْصَارُ دِینِهِ وَ شِیعَةُ وَلِیِّهِ وَ هُمْ خَاصَّةُ اللَّهِ مِنْ عِبَادِهِ وَ نُجَبَاؤُهُ مِنْ خَلْقِهِ اصْطَفَاهُمْ لِدِینِهِ وَ خَلَقَهُمْ لِجَنَّتِهِ مَسْکَنُهُمُ الْجَنَّةُ إِلَى الْفِرْدَوْسِ الْأَعْلَى فِی خِیَامِ الدُّرِّ وَ غُرَفِ اللُّؤْلُؤِ وَ هُمْ فِی الْمُقَرَّبِینَ الْأَبْرَارِ یَشْرَبُونَ مِنَ الرَّحِیقِ الْمَخْتُومِ وَ تِلْکَ عَیْنٌ یُقَالُ لَهَا تَسْنِیمٌ لَا یَشْرَبُ مِنْهَا غَیْرُهُمْ وَ إِنَّ تَسْنِیماً عَیْنٌ وَهَبَهَا اللَّهُ لِفَاطِمَةَ بِنْتِ مُحَمَّدٍ زَوْجَةِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ تَخْرُجُ مِنْ تَحْتِ قَائِمَةِ قُبَّتِهَا عَلَى بَرْدِ الْکَافُورِ وَ طَعْمِ الزَّنْجَبِیلِ وَ رِیحِ الْمِسْکِ ثُمَّ تَسِیلُ فَیَشْرَبُ مِنْهَا شِیعَتُهَا وَ أَحِبَّاؤُهَا وَ إِنَّ لِقُبَّتِهَا أَرْبَعَ قَوَائِمَ قَائِمَةً مِنْ لُؤْلُؤَةٍ بَیْضَاءَ تَخْرُجُ مِنْ تَحْتِهَا عَیْنٌ تَسِیلُ فِی سُبُلِ أَهْلِ الْجَنَّةِ یُقَالُ لَهَا السَّلْسَبِیلُ وَ قَائِمَةً مِنْ دُرَّةٍ صَفْرَاءَ تَخْرُجُ مِنْ تَحْتِهَا عَیْنٌ یُقَالُ لَهَا طَهُورٌ وَ قَائِمَةً مِنْ زُمُرُّدَةٍ خَضْرَاءَ تَخْرُجُ مِنْ تَحْتِهَا عَیْنانِ نَضَّاخَتانِ مِنْ خَمْرٍ وَ عَسَلٍ فَکُلُّ عَیْنٍ مِنْهَا تَسِیلُ إِلَى أَسْفَلِ الْجِنَانِ إِلَّا التَّسْنِیمَ فَإِنَّهَا تَسِیلُ إِلَى عِلِّیِّینَ فَیَشْرَبُ مِنْهَا خَاصَّةُ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ هُمْ شِیعَةُ عَلِیٍّ وَ أَحِبَّاؤُهُ وَ تِلْکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِی کِتَابِهِ یُسْقَوْنَ مِنْ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ خِتامُهُ مِسْکٌ وَ فِی ذلِکَ فَلْیَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ وَ مِزاجُهُ مِنْ تَسْنِیمٍ عَیْناً یَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ- فَهَنِیئاً لَهُمْ ثُمَّ قَالَ کَعْبٌ وَ اللَّهِ لَا یُحِبُّهُمْ إِلَّا مَنْ أَخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْهُ الْمِیثَاقَ.
ثُمَّ قَالَ الْمُصَنِّفُ قَدَّسَ اللَّهُ رُوحَهُ قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ أَبِی الْقَاسِمِ یحرى [لَحَرِیٌ] أَنْ تَکْتُبَ الشِّیعَةُ هَذَا الْخَبَرَ بِالذَّهَبِ لِإِنْمَائِهِ وَ تَحْفَظَهُ وَ تَعْمَلَ بِمَا فِیهِ بِمَا تُدْرِکُ بِهِ هَذِهِ الدَّرَجَاتِ الْعَظِیمَةَ لَا سِیَّمَا رِوَایَةٍ رَوَتْهَا الْعَامَّةُ فَتَکُونَ أَبْلَغَ فِی الْحُجَّةِ وَ أَوْضَحَ فِی الصِّحَّةِ رَزَقَنَا اللَّهُ الْعِلْمَ وَ الْعَمَلَ بِمَا أَدَّوْا إِلَیْنَا الْهُدَاةُ الْأَئِمَّةُ عَلَیْهِمُ الصَّلَاةُ وَ السَّلَام.
٥٩- عمر بن ابراهیم علوى از ... از همام ابى على گزارش کند که به کعب الحبر گفتم چه میگوئى در باره شیعیان على بن ابى طالب علیه السّلام گفت اى همام من اوصاف آنها را در کتاب خدا چنین دیدم که آنها حزب خدا و یاوران دین خدا و شیعیان ولى خدایند، و آنهایند بندگان ویژه خدا و برگزیدگان از آفریدگان او که آنها را براى دین خود برگزیده و براى بهشت آفریده، محل سکونت آنها بهشت است تا فردوس اعلى در خیمههائى از درّ و غرفههائى از لؤلؤ و آنها در گروه مقربان و نیکانند، از رَحِیقٍ مَخْتُومٍ (شراب سر بمهر) مینوشند و آن چشمهایست در بهشت بنام تسنیم که مخصوص این دسته است و تسنیم چشمهایست که خداوند او را بفاطمه دختر محمد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و همسر على بن ابى طالب علیه السّلام بخشیده و از پاى ستون گنبد (کاخ) حضرت زهرا علیها السّلام خارج مى‌شود، همچون کافور سرد است و مزه زنجبیل و بوى مشک دارد، جارى مى‌شود و شیعیان و دوستان آن حضرت از آن مینوشند.
راستى، گنبد (کاخ) حضرت زهرا علیها السّلام چهار پایه دارد پایهاى از لؤلؤ سفید که از پاى آن چشمه‌اى میجوشد و آب آن در راهها (و خیابانها و کوچههاى منازل) اهل بهشت جریان دارد و پایه دیگر آن از زمرّد سبز است که از زیر آن دو چشمه جوشان از شراب و عسل جاریست مسیر هر کدام از این چشمهها از کاخ آن حضرت تا قسمتهاى پائین بهشت است مگر چشمه تسنیم که تنها قسمتهاى بالاى بهشت را مشروب میسازد و بندگان خاص خدا یعنى شیعیان و دوستان حضرت على علیه السّلام از آن مینوشند و این همان گفتار خداوند متعال است که میفرماید: و بآنها شراب ناب سر بمهر بنوشانند که بمشک مهر کردهاند و عاقلان بر این نعمت و شادمانى ابد باید بشوق و رغبت بکوشند ترکیب طبع آن شراب ناب از عالم بالاست سرچشمهاى که مقربان خدا از آن مینوشند گوارا باد بر آنها، سپس کعب گوید بخدا از آن خانواده را دوست ندارد مگر آن کسى که خدا از او پیمان گرفته.
نویسنده کتاب از قول محمد بن ابو القاسم گوید شایسته است شیعیان این روایت را با طلا نویسند و نشرش دهند و حفظ نمایند و کردارى که باعث رسیدن باین موقعیتهاى بهشتى مى‌شود انجام دهند، بویژه اینکه این روایت را اهل سنت نیز نقل کردهاند بنا بر این بهتر میتوان بآن استدلال کرد و به صحت و درستى آن اعتماد نمود، خداوند توفیق علم و عمل بآنچه که امامان معصوم علیه السّلام فرمودهاند بما عنایت فرماید.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٦٥، ص ١٢٨، ح ٥٩
٤- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ قَالَ حَدَّثَنِی مَنْ سَمِعَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ مِنْکُمْ وَ اللَّهِ یُقْبَلُ وَ لَکُمْ وَ اللَّهِ یُغْفَرُ إِنَّهُ لَیْسَ بَیْنَ أَحَدِکُمْ (ضمائر الخطاب کلها للشیعة. و تقدیم الظرف للحصر) وَ بَیْنَ أَنْ یَغْتَبِطَ وَ یَرَى السُّرُورَ وَ قُرَّةَ الْعَیْنِ إِلَّا أَنْ تَبْلُغَ نَفْسُهُ هَاهُنَا وَ أَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَى حَلْقِهِ ثُمَّ قَالَ إِنَّهُ إِذَا کَانَ ذَلِکَ وَ احْتُضِرَ حَضَرَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ عَلِیٌّ ع وَ جَبْرَئِیلُ وَ مَلَکُ الْمَوْتِ ع فَیَدْنُو مِنْهُ عَلِیٌّ ع فَیَقُولُ یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ هَذَا کَانَ یُحِبُّنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَأَحِبَّهُ وَ یَقُولُ رَسُولُ اللَّهِ ص یَا جَبْرَئِیلُ إِنَّ هَذَا کَانَ یُحِبُّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَیْتِ رَسُولِهِ فَأَحِبَّهُ وَ یَقُولُ جَبْرَئِیلُ لِمَلَکِ الْمَوْتِ إِنَّ هَذَا کَانَ یُحِبُّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَیْتِ رَسُولِهِ فَأَحِبَّهُ وَ ارْفُقْ بِهِ فَیَدْنُو مِنْهُ مَلَکُ الْمَوْتِ فَیَقُولُ یَا عَبْدَ اللَّهِ أَخَذْتَ فَکَاکَ رَقَبَتِکَ أَخَذْتَ أَمَانَ بَرَاءَتِکَ تَمَسَّکْتَ بِالْعِصْمَةِ الْکُبْرَى فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا قَالَ فَیُوَفِّقُهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَیَقُولُ نَعَمْ فَیَقُولُ وَ مَا ذَلِکَ فَیَقُولُ وَلَایَةُ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع فَیَقُولُ صَدَقْتَ أَمَّا الَّذِی کُنْتَ تَحْذَرُهُ فَقَدْ آمَنَکَ اللَّهُ مِنْهُ وَ أَمَّا الَّذِی کُنْتَ تَرْجُوهُ فَقَدْ أَدْرَکْتَهُ أَبْشِرْ بِالسَّلَفِ الصَّالِحِ مُرَافَقَةِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَةَ ع ثُمَّ یَسُلُّ نَفْسَهُ سَلًّا رَفِیقاً ثُمَّ یَنْزِلُ بِکَفَنِهِ مِنَ الْجَنَّةِ وَ حَنُوطِهِ مِنَ الْجَنَّةِ بِمِسْکٍ أَذْفَرَ فَیُکَفَّنُ بِذَلِکَ الْکَفَنِ وَ یُحَنَّطُ بِذَلِکَ الْحَنُوطِ ثُمَّ یُکْسَى حُلَّةً صَفْرَاءَ مِنْ حُلَلِ الْجَنَّةِ فَإِذَا وُضِعَ فِی قَبْرِهِ فُتِحَ لَهُ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ یَدْخُلُ عَلَیْهِ مِنْ رَوْحِهَا وَ رَیْحَانِهَا ثُمَّ یُفْسَحُ لَهُ عَنْ أَمَامِهِ مَسِیرَةَ شَهْرٍ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ یَسَارِهِ ثُمَّ یُقَالُ لَهُ نَمْ نَوْمَةَ الْعَرُوسِ عَلَى فِرَاشِهَا أَبْشِرْ بِرَوْحٍ وَ رَیْحَانٍ وَ جَنَّةِ نَعِیمٍ وَ رَبٍّ غَیْرِ غَضْبَانَ ثُمَّ یَزُورُ آلَ مُحَمَّدٍ فِی جِنَانِ رَضْوَى فَیَأْکُلُ مَعَهُمْ مِنْ طَعَامِهِمْ وَ یَشْرَبُ مِنْ شَرَابِهِمْ وَ یَتَحَدَّثُ مَعَهُمْ فِی مَجَالِسِهِمْ حَتَّى یَقُومَ قَائِمُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَإِذَا قَامَ قَائِمُنَا بَعَثَهُمُ اللَّهُ فَأَقْبَلُوا مَعَهُ یُلَبُّونَ زُمَراً زُمَراً فَعِنْدَ ذَلِکَ یَرْتَابُ الْمُبْطِلُونَ وَ یَضْمَحِلُّ الْمُحِلُّونَ وَ قَلِیلٌ مَا یَکُونُونَ هَلَکَتِ الْمَحَاضِیرُ وَ نَجَا الْمُقَرَّبُونَ مِنْ أَجْلِ ذَلِکَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لِعَلِیٍّ ع أَنْتَ أَخِی وَ مِیعَادُ مَا بَیْنِی وَ بَیْنَکَ وَادِی السَّلَامِ قَالَ وَ إِذَا احْتُضِرَ الْکَافِرُ حَضَرَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ عَلِیٌّ ع وَ جَبْرَئِیلُ ع وَ مَلَکُ الْمَوْتِ ع فَیَدْنُو مِنْهُ عَلِیٌّ ع فَیَقُولُ یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ هَذَا کَانَ یُبْغِضُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَأَبْغِضْهُ وَ یَقُولُ رَسُولُ اللَّهِ ص یَا جَبْرَئِیلُ إِنَّ هَذَا کَانَ یُبْغِضُ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَیْتِ رَسُولِهِ فَأَبْغِضْهُ فَیَقُولُ جَبْرَئِیلُ یَا مَلَکَ الْمَوْتِ إِنَّ هَذَا کَانَ یُبْغِضُ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَیْتِ رَسُولِهِ فَأَبْغِضْهُ وَ اعْنُفْ عَلَیْهِ فَیَدْنُو مِنْهُ مَلَکُ الْمَوْتِ فَیَقُولُ یَا عَبْدَ اللَّهِ أَخَذْتَ فَکَاکَ رِهَانِکَ أَخَذْتَ أَمَانَ بَرَاءَتِکَ تَمَسَّکْتَ بِالْعِصْمَةِ الْکُبْرَى فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فَیَقُولُ لَا فَیَقُولُ أَبْشِرْ یَا عَدُوَّ اللَّهِ بِسَخَطِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ عَذَابِهِ وَ النَّارِ أَمَّا الَّذِی کُنْتَ تَحْذَرُهُ فَقَدْ نَزَلَ بِکَ ثُمَّ یَسُلُّ نَفْسَهُ سَلًّا عَنِیفاً ثُمَّ یُوَکِّلُ بِرُوحِهِ ثَلَاثَمِائَةِ شَیْطَانٍ کُلُّهُمْ یَبْزُقُ فِی وَجْهِهِ وَ یَتَأَذَّى بِرُوحِهِ فَإِذَا وُضِعَ فِی قَبْرِهِ فُتِحَ لَهُ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ النَّارِ فَیَدْخُلُ عَلَیْهِ مِنْ قَیْحِهَا وَ لَهَبِهَا.
عمّار بن مروان گوید: یکى از افرادى که خدمت امام صادق علیه السّلام رسیده بود، گفت: حضرتش فرمود:
به خدا سوگند! فقط از شما (شیعیان) عملى پذیرفته مى‌شود، و به خدا سوگند! براى شما (گناه) بخشیده مى‌شود و به خدا سوگند! فاصله‌اى میان هر یک از شما و میان آنکه به آرزویش برسد و خوشحال شود و چشمش روشن گردد، نیست مگر آنکه جان او به این جا برسد (و با دست مبارکش به گلویش اشاره فرمود).
سپس فرمود: چون چنین شود و شخص در حال احتضار باشد، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله، على علیه السّلام، جبرئیل و ملک الموت علیهما السّلام نزد او حاضر شوند.
على علیه السّلام به او نزدیک شده و فرماید: اى رسول خدا! این شخص، ما اهل بیت را دوست مى‌داشت او را دوست بدار.
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله مى‌فرماید: اى جبرئیل! این شخص، خدا، رسول خدا و اهل بیت رسول خدا را دوست مى‌داشت، او را دوست بدار.
جبرئیل به ملک الموت گوید: این شخص، خدا، رسول خدا و اهل بیت رسول خدا را دوست مى‌داشت، او را دوست بدار و با وى مدارا کن.
ملک الموت به او نزدیک شده، مى‌گوید: اى بنده خدا! آیا برات آزادى خود را گرفتى؟ آیا امان نامه برائت خود را از آتش گرفتى؟ که در زندگى دنیا به عصمت کبرى چنگ زدى؟
سپس امام فرمود: خداوند به او توفیق داده و بر سخن گفتن توانایش مى‌کند و شخص در این حال مى‌گوید: آرى!
ملک الموت مى‌گوید: آن وسیله چیست؟
شخص مى‌گوید: ولایت على بن ابى طالب علیهما السّلام.
ملک الموت مى‌گوید: راست گفتى، آنچه را که از آن مى‌ترسیدى، خداوند تو را از آن ایمن ساخت، و آنچه را که به آن امید داشتى، دریافتى، بشارت باد تو را به همراهى با گذشتگان نیکو و همراهى رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله، على و فاطمه علیهما السّلام.
سپس با مهربانى و نرمى جان او را مى‌گیرد.
آنگاه کفن و حنوطش - که از مشک خوش‌بوست - از بهشت فرود مى‌آید و با آن کفن شده، و حنوط مى‌گردد، پس از آن، لباس نفیس زرد رنگى از لباس‌هاى نفیس بهشتى بر تنش مى‌کنند. چون او را در قبرش مى‌نهند، درى از درهاى بهشت برایش گشوده شود، که از آن بوى خوش روح بخش بهشتى او را فرا مى‌گیرد.
سپس از پیش‌رو و از جانب راست و چپش هر کدام به اندازه پیمودن یک ماه راه برایش وسعت دهند.
آنگاه به او مى‌گویند: بخواب! همچون خواب عروس در بستر خود، مژده باد تو را به نسیم و بوى خوش و نعمت‌هاى بهشتى و پروردگارى که از تو خشمگین نیست.
پس از آن، آل محمّد علیهم السّلام را در باغ‌هاى رضوان زیارت مى‌کند و به همراه آنان از طعامشان مى‌خورد، از آشامیدنى آنها مى‌نوشد و در محافل آنان با حضرتشان گفت‌وگو مى‌نماید تا قائم ما اهل بیت عجّل اللّه فرجه قیام کند، و چون قائم ما قیام کند، خداوند آنها را بر مى‌انگیزد و گروه گروه به او لبیک مى‌گویند. در این هنگام است که باطل‌گرایان شک مى‌کنند و هتک‌کنندگان حریم نابود مى‌شوند، و کم هستند آنان که مى‌مانند، عجله کنندگان فرج هلاک شوند، و آنان که فرج را نزدیک مى‌دانند، نجات مى‌یابند.
به همین سبب، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله به على علیه السّلام فرمود: تو برادر منى، و وعده من و تو، وادى السّلام است.
حضرتش فرمود: هرگاه کافر در حال مرگ مى‌افتد، رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله، على علیه السّلام، جبرئیل و ملک الموت علیهما السّلام بر بالینش حاضر شوند.
على علیه السّلام به او نزدیک شده به رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله مى‌فرماید: اى رسول خدا! این شخص، ما اهل بیت را دشمن مى‌داشت، او را دشمن بدار.
رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله مى‌فرماید: اى جبرئیل! این شخص، خدا، رسول او و اهل بیت رسول خدا را دشمن مى‌داشت، او را دشمن بدار.
سپس جبرئیل مى‌گوید: اى ملک الموت! این شخص، خدا، رسول خدا و اهل بیت رسول خدا را دشمن مى‌داشت، او را دشمن بدار. و بر او سخت‌گیرى کن.
ملک الموت به او نزدیک شده، مى‌گوید: اى بنده خدا! آیا برات آزادى خود را گرفتى؟ آیا امان خود را از آتش گرفتى؟ و آیا در زندگى دنیا به عصمت کبرى چنگ زدى؟
مى‌گوید: نه!
ملک الموت مى‌گوید: بشارت باد تو را - اى دشمن خدا!- به غضب خداى متعال و عذاب و آتش دوزخ. هان که از آنچه که مى‌ترسیدى، بر تو نازل خواهد شد.
سپس با سختى جان او را مى‌گیرد، آنگاه سیصد شیطان بر روح او گماشته مى‌شوند که همه آنها آب دهان بر صورتش مى‌افکنند و روحش را مى‌آزارند و آنگاه که در قبر گذاشته مى‌شود، درى از درهاى دوزخ به رویش بازگردد، بوى آتش و زبانه آن، او را فرامى‌گیرد.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ٣، ص ١٣١، ح ٤
١١- کنز، کنز جامع الفوائد و تأویل الآیات الظاهرة أَبُو طَاهِرٍ الْمُقَلَّدُ بْنُ غَالِبٍ عَنْ رِجَالِهِ بِإِسْنَادِهِ الْمُتَّصِلِ إِلَى عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع وَ هُوَ سَاجِدٌ یَبْکِی حَتَّى عَلَا نَحِیبُهُ وَ ارْتَفَعَ صَوْتُهُ بِالْبُکَاءِ فَقُلْنَا یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ لَقَدْ أَمْرَضَنَا بُکَاؤُکَ وَ أَمَضَّنَا وَ شَجَانَا وَ مَا رَأَیْنَاکَ قَدْ فَعَلْتَ مِثْلَ هَذَا الْفِعْلِ قَطُّ فَقَالَ کُنْتُ سَاجِداً أَدْعُو رَبِّی بِدُعَاءِ الْخَیْرَاتِ فِی سَجْدَتِی فَغَلَبَنِی عَیْنِی فَرَأَیْتُ رُؤْیَا هَالَتْنِی وَ فَظَعَتْنِی رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص قَائِماً وَ هُوَ یَقُولُ یَا أَبَا الْحَسَنِ طَالَتْ غَیْبَتُکَ فَقَدِ اشْتَقْتُ إِلَى رُؤْیَاکَ وَ قَدْ أَنْجَزَ لِی رَبِّی مَا وَعَدَنِی فِیکَ فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا الَّذِی أَنْجَزَ لَکَ فِیَّ قَالَ أَنْجَزَ لِی فِیکَ وَ فِی زَوْجَتِکَ وَ ابْنَیْکَ وَ ذُرِّیَّتِکَ فِی الدَّرَجَاتِ الْعُلَى فِی عِلِّیِّینَ قُلْتُ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ فَشِیعَتُنَا قَالَ شِیعَتُنَا مَعَنَا وَ قُصُورُهُمْ بِحِذَاءِ قُصُورِنَا وَ مَنَازِلُهُمْ مُقَابِلُ مَنَازِلِنَا قُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ ص فَمَا لِشِیعَتِنَا فِی الدُّنْیَا قَالَ الْأَمْنُ وَ الْعَافِیَةُ قُلْتُ فَمَا لَهُمْ عِنْدَ الْمَوْتِ قَالَ یُحَکَّمُ الرَّجُلُ فِی نَفْسِهِ وَ یُؤْمَرُ مَلَکُ الْمَوْتِ بِطَاعَتِهِ قُلْتُ فَمَا لِذَلِکَ حَدٌّ یُعْرَفُ قَالَ بَلَى إِنَّ أَشَدَّ شِیعَتِنَا لَنَا حُبّاً یَکُونُ خُرُوجُ نَفْسِهِ کَشَرَابِ أَحَدِکُمْ فِی یَوْمِ الصَّیْفِ الْمَاءَ الْبَارِدَ الَّذِی یَنْتَقِعُ بِهِ الْقُلُوبُ وَ إِنَّ سَائِرَهُمْ لَیَمُوتُ کَمَا یُغْبَطُ أَحَدُکُمْ عَلَى فِرَاشِهِ کَأَقَرِّ مَا کَانَتْ عَیْنُهُ بِمَوْتِهِ.
حارث همدانی گوید: بر امیرالمؤمنین (علیه السلام) وارد شدم، درحالی‌که ایشان گریه‌کنان به سجده رفته بودند، تا اینکه صدای گریه او بالا آمد. پس به ایشان عرض کردیم: «ای امیرالمؤمنین (علیه السلام)! گریه تو دل ما را به درد آورد و ما را سخت غمگین و اندوهگین کرد؛ تاکنون تو را هرگز دراین‌حال ندیده بودیم». فرمود: «درحالت سجده، خداوند خویش را با دعای برگزیدگان دعا می‌کردم که دیدگانم بر من غلبه کردند [خواب بر من چیره شد]، و خوابی دیدم که مرا به ترس و وحشت انداخت». رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را دیدم که درحالت ایستاده میفرمود: «ای ابا الحسن (علیه السلام)! غیبت و دوری تو از من به طول انجامید؛ من مشتاق دیدار تو شدهام (دلم برای تو تنگ شده است)، و خداوند آن وعده‌ای را که درباره‌ی تو به من داده بود، به انجام رسانید». عرض کردم: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! خداوند چه وعده‌ای درباره‌ی من به شما داده بود»؟ فرمود: «وعده‌ای که به من داده بود، این بود که تو را و همسرت و دو فرزندت و ذرّیّه و اولاد تو را در بالاترین درجات در عِلّیّین جای دهد و به این وعده جامه‌ی عمل پوشید». عرض کردم: «پدر و مادرم فدایت شوند! پس شیعه‌ی ما را چه خواهد شد»؟ فرمود: «آنها همراه ما هستند و قصرهای آنها رو به روی قصرهای ما خواهد بود و منازل آنها مقابل منازل ما خواهد بود». پس عرض کردم: «شیعه‌ی ما را در دنیا چه حاصل آید»؟ فرمود: «اَمنیّت و عافیت و سلامتی». عرض کردم: «در هنگام مرگ آنها را چه حاصل آید»؟ فرمود: «شخص، مهار و کنترل خویش را در اختیار دارد و به ملک الموت دستور داده می‌شود که از او پیروی کند و او را همان‌گونه بمیراند که خودش دوست دارد [هر نوع مرگی را که بخواهد، همان‌گونه می‌میرد] و نیز اینکه شیعه و پیروان ما به مقدار دوستی‌شان نسبت به ما میمیرند». عرض کردم: «آیا این امر حدّ و اندازه شناخته شده‌ای دارد»؟ فرمود: «آری، شیعیانی که بیشترین عشق و محبّت را نسبت به ما می‌ورزند، خارج‌شدن جان‌های آنها مانند خوردن آب خنک در روز گرم تابستانی است که باعث بهره‌مندی قلب می‌شود و سایر شیعیان ما، چنان میمیرند که گویی در بستر خویش به خواب میروند و لحظه‌ی مرگ برای آنان شادمانهترین لحظهای است که داشتهاند».
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٤٢، ص ١٩٤، ح ١١
عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِیِّ قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص یَقُولُ: إِنَّ اللَّهَ خَلَقَنِی وَ خَلَقَ عَلِیّاً وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ وَ الْأَئِمَّةَ ع مِنْ نُورٍ فَعَصَرَ ذَلِکَ النُّورَ عَصْرَةً فَخَرَجَ مِنْهُ شِیعَتُنَا فَسَبَّحْنَا فَسَبَّحُوا وَ قَدَّسْنَا فَقَدَّسُوا وَ هَلَّلْنَا فَهَلَّلُوا وَ مَجَّدْنَا فَمَجَّدُوا وَ وَحَّدْنَا فَوَحَّدُوا ثُمَّ خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ وَ خَلَقَ الْمَلَائِکَةَ فَمَکَثَتِ الْمَلَائِکَةُ مِائَةَ عَامٍ لَا تَعْرِفُ تَسْبِیحاً وَ لَا تَقْدِیساً وَ لَا تَمْجِیداً فَسَبَّحْنَا وَ سَبَّحَتْ شِیعَتُنَا فَسَبَّحَتِ الْمَلَائِکَةُ لِتَسْبِیحِنَا وَ قَدَّسْنَا فَقَدَّسَتْ شِیعَتُنَا فَقَدَّسَتِ الْمَلَائِکَةُ لِتَقْدِیسِنَا وَ مَجَّدْنَا فَمَجَّدَتْ شِیعَتُنَا فَمَجَّدَتِ الْمَلَائِکَةُ لِتَمْجِیدِنَا وَ وَحَّدْنَا فَوَحَّدَتْ شِیعَتُنَا فَوَحَّدَتِ الْمَلَائِکَةُ لِتَوْحِیدِنَا وَ کَانَتِ الْمَلَائِکَةُ لَا تَعْرِفُ تَسْبِیحاً وَ لَا تَقْدِیساً مِنْ قَبْلِ تَسْبِیحِنَا وَ تَسْبِیحِ شِیعَتِنَا فَنَحْنُ الْمُوَحِّدُونَ حِینَ لَا مُوَحِّدَ غَیْرُنَا وَ حَقِیقٌ عَلَى اللَّهِ تَعَالَى کَمَا اخْتَصَّنَا وَ اخْتَصَّ شِیعَتَنَا أَنْ یُنْزِلَنَا أَعْلَى عِلِّیِّینَ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى اصْطَفَانَا وَ اصْطَفَى شِیعَتَنَا مِنْ قَبْلِ أَنْ نَکُونَ أَجْسَاماً فَدَعَانَا وَ أَجَبْنَا فَغَفَرَ لَنَا وَ لِشِیعَتِنَا مِنْ قَبْلِ أَنْ نَسْتَغْفِرَ اللَّه.
جابر بن عبد اللَّه انصارى گوید: از پیامبر(ص) شنیدم که می فرمود: خداوند من و على و حسن و حسین و ائمه را از یک نور آفرید؛ پس آن نور را فشرد، پس شیعیان ما از آن نور خارج شدند. ما تسبیح گفتیم و آنها نیز تسبیح گفتند؛ ما تقدیس کردیم آنها نیز تقدیس کردند؛ ما تهلیل نمودیم آنها نیز تهلیل گفتند؛ ما تمجید نمودیم آنها نیز تمجید کردند؛ ما اقرار به وحدانیّت نمودیم آنها نیز اقرار کردند؛ سپس خداوند آسمانها و زمینها و ملائکه را آفرید. ملائکه صد سال ماندند در حالی که تسبیح و تقدیس و تمجید را نمى دانستند؛ پس ما و شیعیانمان تسبیح کردیم و ملائکه به تسبیح ما تسبیح گفتند؛ ما تقدیس نمودیم و شیعیانمان تقدیس کردند و ملائکه به تقدیس ما تقدیس نمودند؛ ما تمجید کردیم و شیعیان ما تمجید کردند و ملائکه به تمجید ما تمجید نمودند؛ ما اقرار به توحید نمودیم و شیعیان ما نیز اقرار کردند و ملائکه به اقرار ما اقرار کردند؛ ملائکه تسبیح و تقدیس را نمی دانستند قبل از تسبیح ما و تسبیح شیعیان ما. پس ما موحّد بودیم موقعى که موحّدى جز ما نبود؛ شایسته است بر خدا چنانچه این امتیاز را به ما بخشیده، اینکه ما و شیعیانمان را در «اعلى علیین» جاى دهد. خداوند سبحان ما و شیعیان ما را برگزید قبل از اینکه اجسام باشیم. ما را خواند و ما جواب دادیم؛ و ما و شیعیانمان را مورد مغفرت قرار داد قبل از اینکه طلب مغفرت کنیم.
بحار الأنوار، ج ٢٦، ص: ٣٤٣
عن أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ الْکَرُوبِیِّینَ قَوْمٌ مِنْ شِیعَتِنَا مِنَ الْخَلْقِ الْأَوَّلِ جَعَلَهُمُ اللَّهُ خَلْفَ الْعَرْشِ لَوْ قُسِمَ نُورُ وَاحِدٍ مِنْهُمْ عَلَى أَهْلِ الْأَرْضِ لَکَفَاهُمْ ثُمَّ قَالَ إِنَّ مُوسَى ع لَمَّا أَنْ سَأَلَ رَبَّهُ مَا سَأَلَ أَمَرَ وَاحِداً مِنَ الْکَرُوبِیِّینَ فَتَجَلَّى لِلْجَبَلِ فَجَعَلَهُ دَکّا
امام صادق(ع) فرمودند: همانا کروبیین گروهى از شیعیان ما هستند از خلق اوّل که خداوند آنها را پشت عرش قرار داده است؛ که اگر تقسیم شود نور یکى از آنها بر اهل زمین، آنها را کافى است. سپس فرمود: وقتى موسى(ع) از خداى خود درخواست کرد آنچه می خواست، خداوند امر کرد به یکى از کروبیین و در کوه تجلّى کرد و آن را از هم پاشاند
تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب ؛ ج ٥ ؛ ص١٧٥
وَ سَأَلَ الْمُفَضَّلُ الصَّادِقَ ع مَا کُنْتُمْ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ قَالَ ع کُنَّا أَنْوَاراً حَوْلَ الْعَرْشِ نُسَبِّحُ اللَّهَ وَ نُقَدِّسُهُ حَتَّى خَلَقَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ الْمَلَائِکَةَ فَقَالَ لَهُمْ سَبِّحُوا فَقَالُوا یَا رَبَّنَا لَا عِلْمَ لَنَا فَقَالَ لَنَا سَبِّحُوا فَسَبَّحْنَا فَسَبَّحَتِ الْمَلَائِکَةُ بِتَسْبِیحِنَا أَلَا إِنَّا خُلِقْنَا مِنْ نُورِ اللَّهِ وَ خُلِقَ شِیعَتُنَا مِنْ دُونِ ذَلِکَ النُّورِ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ الْتَحَقَتِ السُّفْلَى بِالْعُلیَا ثُمَّ قَرَنَ ع بَیْنَ إِصْبَعَیْهِ السَّبَّابَةِ وَ الْوُسْطَى وَ قَالَ کَهَاتَیْنِ ثُمَّ قَالَ یَا مُفَضَّلُ أَ تَدْرِی لِمَ سُمِّیَتِ الشِّیعَةُ شِیعَةً یَا مُفَضَّلُ شِیعَتُنَا مِنَّا وَ نَحْنُ مِنْ شِیعَتِنَا أَ مَا تَرَى هَذِهِ الشَّمْسَ أَیْنَ تَبْدُو قُلْتُ مِنْ مَشْرِقٍ وَ قَالَ إِلَى أَیْنَ تَعُودُ قُلْتُ إِلَى مَغْرِبٍ قَالَ ع هَکَذَا شِیعَتُنَا مِنَّا بَدَءُوا وَ إِلَیْنَا یَعُودُون .
مفضّل از حضرت صادق علیه السّلام پرسید که شما چه بودید پیش از آفرینش آسمانها و زمینها؟ فرمود: ما انوارى بودیم و اطراف عرش به تسبیح و تقدیس خدا اشتغال داشتیم تا اینکه ملائکه را آفرید. به آنها فرمود تسبیح کنید! عرض کردند: خدایا ما علم و اطلاعى نداریم؟ به ما(اهل بیت) دستور تسبیح داد؛ ما که تسبیح نمودیم ملائکه از ما فرا گرفتند و تسبیح کردند. ما از نور خدا آفریده شده ایم و شیعیان ما از پرتو همان نور آفریده شده اند؛ و چون روز قیامت شود، پایین به بالا خواهد پیوست؛ و در این موقع بین دو انگشت سبابه و میانى خود جمع نمود و فرمود مانند این دو انگشت. سپس فرمود: ای مفضّل! آیا می دانى چرا شیعه را به این نام نامیده اند؟ ای مفضّل! شیعیان ما از ما هستند و ما هم از آنهاییم. آیا می بینی که خورشید از کجا آغاز می کند؟ گفتم: از مشرق. فرمود: به کجا بر می گردد؟ گفتم: مغرب. فرمود: شیعیان ما نیز همین طورند از ما آغاز شده اند و به سوى ما برمی گردند
بحار الأنوار، ج ٢٥، ص: ٢١
عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ أَرَادَ أَنْ یَحْیَا حَیَاتِی وَ یَمُوتَ مِیتَتِی وَ یَدْخُلَ جَنَّةَ عَدْنٍ الَّتِی غَرَسَهَا اللَّهُ رَبِّی بِیَدِهِ فَلْیَتَوَلَّ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ وَ لْیَتَوَلَّ وَلِیَّهُ وَ لْیُعَادِ عَدُوَّهُ وَ لْیُسَلِّمْ لِلْأَوْصِیَاءِ مِنْ بَعْدِهِ فَإِنَّهُمْ عِتْرَتِی مِنْ لَحْمِی وَ دَمِی أَعْطَاهُمُ اللَّهُ فَهْمِی وَ عِلْمِی إِلَى اللَّهِ أَشْکُو أَمْرَ أُمَّتِی الْمُنْکِرِینَ لِفَضْلِهِمْ الْقَاطِعِینَ فِیهِمْ صِلَتِی وَ ایْمُ اللَّهِ لَیَقْتُلُنَّ ابْنِی لَا أَنَالَهُمُ اللَّهُ شَفَاعَتِی
ابان بن تغلب گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمود: رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: کسى که می خواهد زندگی کند زندگی مرا، و بمیرد مردن مرا، و به بهشت برینى که پروردگارم به دست قدرت خود کاشته، در آید، باید پیروى على بن ابى طالب کند و با دوستش دوستى و با دشمنش دشمنى نماید و نسبت به اوصیاء پس از وى تسلیم باشد؛ زیرا ایشان از خاندان من و از گوشت و خون من هستند؛ و خدا فهم و علم مرا به ایشان عطا فرموده است. به خدا شکایت می کنم از حال آن امتم که فضیلت ایشان را منکر گشته، پیوند مرا با ایشان قطع کنند؛ به خدا سوگند که دو فرزندم را می کشند؛ خدا شفاعتم را به آنها نرساند
کافی، ج١، ص٢٠٩
نَحْنُ أَهْلُ بَیْتٍ لَا یُقَاسُ بِنَا أَحَدٌ مِنْ عِبَادِ اللَّهِ وَ مَنْ وَالانَا وَ ائْتَمَّ بِنَا وَ قَبِلَ مِنَّا مَا أُوحِیَ إِلَیْنَا وَ عَلَّمْنَاهُ إِیَّاهُ وَ أَطَاعَ اللَّهَ فِینَا فَقَدْ وَالَى اللَّهَ وَ نَحْنُ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ وَ وَلَدُنَا مِنَّا وَ مِنْ أَنْفُسِنَا وَ شِیعَتُنَا مِنَّا مَنْ آذَاهُمْ آذَانَا وَ مَنْ أَکْرَمَهُمْ أَکْرَمَنَا وَ مَنْ أَکْرَمَنَا کَانَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّة.
رسول الله(ص) فرمودند: ما اهل بیتی هستیم که کسی از بندگان خدا با ما قیاس نمی شود؛ و هر کس ما را دوست بدارد و امامت ما را قبول کند و آنچه بر ما وحى شده را بپذیرد، و خداوند را در باره ی ما اطاعت کند، او در حقیقت خداوند را اطاعت کرده است. ما بهترین مردمان هستیم، و فرزندان ما هم از ما هستند و مانند خود ما مى باشند و شیعیان ما از ما هستند. هر کس آنان را رنج و آزار دهد ما را آزار داده است و هر کس آنها را گرامى بدارد ما را گرامى داشته است، و هر کس ما را گرامى بدارد وارد بهشت مى گردد.
بحار الأنوار، ج ٦٥، ص ٤٥
إِنَّ اللَّهَ أَخَذَ مِیثَاقَ أَهْلِ الْبَیْتِ مِنْ أَعْلَى عِلِّیِّینَ وَ أَخَذَ طِینَةَ شِیعَتِنَا مِنْهُ وَ لَوْ جَهَدَ أَهْلُ السَّمَاءِ وَ أَهْلُ الْأَرْضِ أَنْ یُغَیِّرُوا مِنْ ذَلِکَ شَیْئاً مَا اسْتَطَاعُوه
رسول الله(ص) فرموده اند: ... همانا خداوند میثاق اهل بیت را از «اعلی علّیّین» گرفت، و طینت شیعیان ما را هم از همان گرفت؛ و اگر اهل آسمان و زمین تلاش کنند که چیزی از آن را تغییر دهند نمی توانند.
بحار الأنوار، ج ١٠، ص٢٠٤
٨- ... قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ: لَوِ اسْتَطَاعَ النَّاسُ لَکَانُوا شِیعَتَنَا أَجْمَعِینَ وَ لَکِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَخَذَ مِیثَاقَ شِیعَتِنَا یَوْمَ أَخَذَ مِیثَاقَ النَّبِیِّینَ وَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع إِنَّمَا شِیعَتُنَا مَنْ تَابَعَنَا وَ لَمْ یُخَالِفْنَا وَ مَنْ إِذَا خِفْنَا خَافَ وَ إِذَا أَمِنَّا أَمِنَ فَأُولَئِکَ شِیعَتُنَا.
امام باقر (علیه السلام) فرمود: اگر مردم بتوانند، همه شیعه ما می‌شوند ولی خداوند عزیز در همان وقت که پیمان انبیا (علیهم السلام) را گرفت از شیعیان ما پیمان‌گرفته و در جای دیگر فرمود که: «شیعیان ما کسانی هستند که تابع ما باشند و مخالفت نورزند، در هنگام وحشت و ترس ما بیمناک باشند و در هنگام آسودگی و اطمینان‌خاطر ما مطمئن باشند اینها شیعیان ما هستند».
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٤٩، ص ٢٦٥، ح ٨
٥١- کشف الیقین قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لَمَّا أُدْخِلْتُ الْجَنَّةَ رَأَیْتُ الشَّجَرَةَ تَحْمِلُ الْحُلِیَّ وَ الْحُلَلَ أَسْفَلُهَا خَیْلٌ بُلْقٌ وَ أَوْسَطُهَا الْحُورُ الْعِینُ وَ فِی أَعْلَاهَا الرِّضْوَانُ قُلْتُ یَا جَبْرَئِیلُ لِمَنْ هَذِهِ الشَّجَرَةُ قَالَ هَذِهِ لِابْنِ عَمِّکَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ إِذَا أَمَرَ اللَّهُ الْخَلِیقَةَ بِالدُّخُولِ إِلَى الْجَنَّةِ یُؤْتَى بِشِیعَةِ عَلِیٍّ حَتَّى یُنْتَهَى بِهِمْ إِلَى هَذِهِ الشَّجَرَةِ فَیَلْبَسُونَ الْحُلِیَّ وَ الْحُلَلَ وَ یَرْکَبُونَ الْخَیْلَ الْبُلْقَ وَ یُنَادِی مُنَادٍ هَؤُلَاءِ شِیعَةُ عَلِیٍّ صَبَرُوا فِی الدُّنْیَا عَلَى الْأَذَى فَحُبُوا هَذَا الْیَوْمَ.
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: در شب معراج در آن هنگام که مرا به بهشت در آوردند در آنجا درختی دیدم که بار آن درخت حلّه‌ها و زیورها بود. در زیر آن درخت اسبان ابلق بودند و در میان آن حور عین بودند و در بالای آن رضوان بود. گفتم: یا جبرئیل! این درخت از آن کیست؟ گفت: از آنِ پسر عمّ تو امیرالمؤمنین علیّ علیه السلام. چون خدای تعالی امر کند خلایق را که به بهشت وارد شوند شیعه علیّ علیه السلام را بیارند تا وقتی که به نزدیک این درخت رسند پس حلّه‌های این درخت بپوشند و زیورهای آن بر خود کنند و بر اسبان ابلق نشینند و منادی ندا می‌کند که: این گروه شیعه علی اند که در دار دنیا رنج‌ها و زحمت‌ها و ذلّتها کشیده اند و بر آن صبر کرده اند تا اینکه امروز ایشان را این منزلت ها به عطا داده اند.
بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج ٨، ص ١٣٨، ح ٥١
